GURGAON – Volgens recente ramingen zullen de ontwikkelingslanden tegen 2025 jaarlijks één biljoen dollar aan externe klimaatfinanciering nodig hebben, en tegen 2030 2,4 biljoen dollar per jaar, om de doelstellingen van het klimaatverdrag van Parijs te halen. Maar deze doelstellingen zullen niet worden gehaald tenzij internationale financiële instellingen en regeringen sterkere prikkels creëren, met speciale aandacht voor drie belangrijke gebieden.
In de eerste plaats heeft de wereld behoefte aan een robuuster en consistenter internationaal proces van prijsvorming voor nieuwe voorzieningen zoals koolstofcompensatie, groene waterstof, directe koolstofafvang en batterijopslag. Omdat de prijsvormingsmechanismen momenteel van land tot land verschillen, moet de internationale gemeenschap de handen ineenslaan om een overkoepelend raamwerk vast te stellen dat, door afnameovereenkomsten (pre-purchase) mogelijk te maken, producenten van schone energie zou helpen meer investeringen aan te trekken, zodat zij niet langer in het ‘kip-of-ei’-scenario zitten waarin velen zich momenteel bevinden.
Een geloofwaardige internationale koolstofprijs is cruciaal om meer investeringen voor schone-energieprojecten aan te trekken en om de subsidies voor fossiele brandstoffen geleidelijk te verminderen en uiteindelijk af te schaffen. Kristalina Georgieva, de directeur van het Internationale Monetaire Fonds, benadrukte tijdens de conferentie van de Verenigde Naties over klimaatverandering (COP27) in november jongstleden dat de koolstofprijs tegen 2030 naar 75 dollar per ton zal moeten stijgen om consumenten en bedrijven ertoe aan te zetten hun gedrag te veranderen. Maar in 2021 bedroeg de mondiaal gemiddelde koolstofprijs slechts drie dollar per ton (hoewel sommige regio’s dat bedrag ver hebben overschreden). Om op 75 dollar uit te komen, zullen beleidsmakers op mondiaal niveau nauw moeten samenwerken en nieuwe manieren moeten vinden om criticasters aan boord te krijgen.
Een tweede belangrijke kwestie is de invoering van multisoevereine kredietgaranties, die nodig zijn om de kredietwaardigheid van schone-energieprojecten te versterken en meer particulier kapitaal naar de ontwikkelingslanden toe te krijgen. Om dit mechanisme ten volle te benutten, zijn duidelijker beoordelingsnormen nodig. Om de bedragen van de klimaatfinanciering te verhogen, zijn ook betere tarieven nodig voor bedrijven en entiteiten die betrokken zijn bij de transitie naar schone energie. Het IMF en de multilaterale ontwikkelingsbanken (MDB’s) moeten hierin een belangrijke rol spelen, evenals de nationale banken op lokaal niveau.
Multisoevereine kredietgaranties en andere initiatieven voor de klimaatfinanciering moeten in alle regio’s worden toegepast en door de hele waardeketen worden verspreid, van de ontginning van mineralen en de productie van apparatuur tot de opwekking van schone energie en vervoer. Om op schaal te komen zijn hervormingen nodig van de aandeelhoudersregelingen van multilaterale geldschieters en van de normen voor risicotolerantie, alsook snellere uitbetalingen en meer transparantie over investeringsgegevens.
Ten slotte moet de internationale gemeenschap een consensus bereiken over de normen voor groene investeringen. Een voorstel uit mei 2022 voor een ‘groene waterstofnorm’ was een stap in de goede richting, maar het valt nog te bezien of het door iedereen zal worden goedgekeurd en aangenomen. Nog belangrijker is dat de wereld het nog steeds eens moet zien te worden over emissiereductienormen op gebieden als koolstofafvang en ‘compensaties’ – een dringende prioriteit die de regeringen moeten oppakken tijdens de G20-bijeenkomsten of de COP28 later dit jaar.
Mijn eigen land, India, heeft de afgelopen jaren enorme vooruitgang geboekt op het gebied van hernieuwbare energie en is de op twee na grootste markt voor hernieuwbare energie ter wereld geworden. Nu de regering zich tot doel heeft gesteld om tegen 2070 netto-nul-emissies te realiseren, gaan de ontwikkelingen snel. Sinds COP26 in november 2021 heeft India een nationaal waterstofplan ingevoerd en nieuwe stimuleringsmaatregelen vastgesteld voor fabrikanten van elektrische voertuigen en accu’s.
Mijn bedrijf, ReNew Power, heeft zijn portefeuille van schone-energieactiva kunnen uitbreiden tot dertien gigawatt en zijn koolstofneutraliteitsdoelstelling met tien jaar vervroegd (tot 2040). Toch is India op dit moment nog steeds de op twee na grootste uitstoter van broeikasgassen ter wereld, en een groot deel van de investeringen in schone energie is afkomstig uit binnenlandse bronnen. Hoe sterk onze klimaatverbintenissen ook zijn, ontwikkelingslanden zoals India hebben externe steun nodig om af te stappen van traditionele energiebronnen zoals steenkool.
COP27 bracht een belangrijke vooruitgang met de last-minute-overeenkomst over een ‘verlies- en schade’-fonds ter ondersteuning van de ontwikkelingslanden die het hardst worden getroffen door klimaatgerelateerde rampen. Maar MBD’s en regeringen kunnen en moeten meer doen om klimaatinvesteringen in de ontwikkelingslanden aan te moedigen. Van hun kant moeten de MDB’s meer gebruik maken van concessionele financiering, waaronder subsidies, om investeringen te mobiliseren waarvan de voordelen wereldwijd worden gedeeld. Middeninkomenslanden helpen om af te stappen van steenkool moet een topprioriteit zijn, samen met het aanbieden van betere kredietvoorwaarden en het verminderen van de risico’s van investeringen in schone energie in de hele ontwikkelingswereld.
Zonder een grotere impuls van regeringen en mondiale financiële instellingen bestaat het risico dat tegen de tijd dat de mondiale economische omstandigheden verbeteren, het venster om halverwege de eeuw netto-nul te bereiken al gesloten is. Dat mogen we niet laten gebeuren.
Vertaling: Menno Grootveld
GURGAON – Volgens recente ramingen zullen de ontwikkelingslanden tegen 2025 jaarlijks één biljoen dollar aan externe klimaatfinanciering nodig hebben, en tegen 2030 2,4 biljoen dollar per jaar, om de doelstellingen van het klimaatverdrag van Parijs te halen. Maar deze doelstellingen zullen niet worden gehaald tenzij internationale financiële instellingen en regeringen sterkere prikkels creëren, met speciale aandacht voor drie belangrijke gebieden.
In de eerste plaats heeft de wereld behoefte aan een robuuster en consistenter internationaal proces van prijsvorming voor nieuwe voorzieningen zoals koolstofcompensatie, groene waterstof, directe koolstofafvang en batterijopslag. Omdat de prijsvormingsmechanismen momenteel van land tot land verschillen, moet de internationale gemeenschap de handen ineenslaan om een overkoepelend raamwerk vast te stellen dat, door afnameovereenkomsten (pre-purchase) mogelijk te maken, producenten van schone energie zou helpen meer investeringen aan te trekken, zodat zij niet langer in het ‘kip-of-ei’-scenario zitten waarin velen zich momenteel bevinden.
Een geloofwaardige internationale koolstofprijs is cruciaal om meer investeringen voor schone-energieprojecten aan te trekken en om de subsidies voor fossiele brandstoffen geleidelijk te verminderen en uiteindelijk af te schaffen. Kristalina Georgieva, de directeur van het Internationale Monetaire Fonds, benadrukte tijdens de conferentie van de Verenigde Naties over klimaatverandering (COP27) in november jongstleden dat de koolstofprijs tegen 2030 naar 75 dollar per ton zal moeten stijgen om consumenten en bedrijven ertoe aan te zetten hun gedrag te veranderen. Maar in 2021 bedroeg de mondiaal gemiddelde koolstofprijs slechts drie dollar per ton (hoewel sommige regio’s dat bedrag ver hebben overschreden). Om op 75 dollar uit te komen, zullen beleidsmakers op mondiaal niveau nauw moeten samenwerken en nieuwe manieren moeten vinden om criticasters aan boord te krijgen.
Een tweede belangrijke kwestie is de invoering van multisoevereine kredietgaranties, die nodig zijn om de kredietwaardigheid van schone-energieprojecten te versterken en meer particulier kapitaal naar de ontwikkelingslanden toe te krijgen. Om dit mechanisme ten volle te benutten, zijn duidelijker beoordelingsnormen nodig. Om de bedragen van de klimaatfinanciering te verhogen, zijn ook betere tarieven nodig voor bedrijven en entiteiten die betrokken zijn bij de transitie naar schone energie. Het IMF en de multilaterale ontwikkelingsbanken (MDB’s) moeten hierin een belangrijke rol spelen, evenals de nationale banken op lokaal niveau.
Multisoevereine kredietgaranties en andere initiatieven voor de klimaatfinanciering moeten in alle regio’s worden toegepast en door de hele waardeketen worden verspreid, van de ontginning van mineralen en de productie van apparatuur tot de opwekking van schone energie en vervoer. Om op schaal te komen zijn hervormingen nodig van de aandeelhoudersregelingen van multilaterale geldschieters en van de normen voor risicotolerantie, alsook snellere uitbetalingen en meer transparantie over investeringsgegevens.
Ten slotte moet de internationale gemeenschap een consensus bereiken over de normen voor groene investeringen. Een voorstel uit mei 2022 voor een ‘groene waterstofnorm’ was een stap in de goede richting, maar het valt nog te bezien of het door iedereen zal worden goedgekeurd en aangenomen. Nog belangrijker is dat de wereld het nog steeds eens moet zien te worden over emissiereductienormen op gebieden als koolstofafvang en ‘compensaties’ – een dringende prioriteit die de regeringen moeten oppakken tijdens de G20-bijeenkomsten of de COP28 later dit jaar.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Mijn eigen land, India, heeft de afgelopen jaren enorme vooruitgang geboekt op het gebied van hernieuwbare energie en is de op twee na grootste markt voor hernieuwbare energie ter wereld geworden. Nu de regering zich tot doel heeft gesteld om tegen 2070 netto-nul-emissies te realiseren, gaan de ontwikkelingen snel. Sinds COP26 in november 2021 heeft India een nationaal waterstofplan ingevoerd en nieuwe stimuleringsmaatregelen vastgesteld voor fabrikanten van elektrische voertuigen en accu’s.
Mijn bedrijf, ReNew Power, heeft zijn portefeuille van schone-energieactiva kunnen uitbreiden tot dertien gigawatt en zijn koolstofneutraliteitsdoelstelling met tien jaar vervroegd (tot 2040). Toch is India op dit moment nog steeds de op twee na grootste uitstoter van broeikasgassen ter wereld, en een groot deel van de investeringen in schone energie is afkomstig uit binnenlandse bronnen. Hoe sterk onze klimaatverbintenissen ook zijn, ontwikkelingslanden zoals India hebben externe steun nodig om af te stappen van traditionele energiebronnen zoals steenkool.
COP27 bracht een belangrijke vooruitgang met de last-minute-overeenkomst over een ‘verlies- en schade’-fonds ter ondersteuning van de ontwikkelingslanden die het hardst worden getroffen door klimaatgerelateerde rampen. Maar MBD’s en regeringen kunnen en moeten meer doen om klimaatinvesteringen in de ontwikkelingslanden aan te moedigen. Van hun kant moeten de MDB’s meer gebruik maken van concessionele financiering, waaronder subsidies, om investeringen te mobiliseren waarvan de voordelen wereldwijd worden gedeeld. Middeninkomenslanden helpen om af te stappen van steenkool moet een topprioriteit zijn, samen met het aanbieden van betere kredietvoorwaarden en het verminderen van de risico’s van investeringen in schone energie in de hele ontwikkelingswereld.
Zonder een grotere impuls van regeringen en mondiale financiële instellingen bestaat het risico dat tegen de tijd dat de mondiale economische omstandigheden verbeteren, het venster om halverwege de eeuw netto-nul te bereiken al gesloten is. Dat mogen we niet laten gebeuren.
Vertaling: Menno Grootveld