ADDIS ABABA – Onze welvaart op de langere termijn en het welzijn van toekomstige generaties zijn in gevaar, omdat het verlies aan biodiversiteit en de ineenstorting van cruciale ecosystemen niet alleen ons milieu bedreigen, maar ook risico’s met zich meebrengen voor de economie, de volksgezondheid, de nationale veiligheid en de stabiliteit in de wereld. Op de VN-biodiversiteitsconferentie van 2024, die momenteel plaatsvindt in Cali (Colombia), moeten de leiders deze crisis eindelijk tegemoet treden met de politieke betrokkenheid en financiering die zij verdient.
Biodiversiteit wordt vaak gedefinieerd als de verscheidenheid van het leven op aarde – het aantal soorten planten, dieren en micro-organismen. Het belang ervan kan niet worden overschat. De biodiversiteit schraagt de ecosysteemdiensten die het menselijk leven ondersteunen, zoals de waterzuivering, het overstromingsbeheer en de klimaatregulering. De snelle achteruitgang van soorten en ecosystemen – een miljoen planten- en diersoorten staan op de rand van uitsterven – vormt dus een existentiële bedreiging.
Als er niets wordt gedaan, zal het verlies aan biodiversiteit de klimaatverandering versnellen en de gevolgen ervan versterken, en bijdragen aan nog meer natuurrampen en marktschokken. Het zal onze landbouwsystemen ook steeds kwetsbaarder maken voor gevaren – van plagen en ziekteverwekkers tot extreme weersomstandigheden – en de oceaan van cruciale visbestanden beroven. Dit zal zowel de prijs als de beschikbaarheid van voedsel beïnvloeden, schaarste veroorzaken in het Mondiale Zuiden en de onzekerheid in toch al kwetsbare samenlevingen nog verergeren.
Door deze trends zal een toenemend aantal mensen weinig andere keuze hebben dan hun huizen te ontvluchten, op zoek naar betere leefomstandigheden. Volgens het Institute for Economics and Peace kunnen natuurrampen en andere ecologische bedreigingen tegen 2050 maar liefst 1,2 miljard mensen van huis en haard verdrijven. Deze ‘milieuvluchtelingen’ kunnen de landen van bestemming destabiliseren, internationale relaties onder druk zetten en veiligheidskaders op de proef stellen. Naarmate de totale bewoonbare oppervlakte van de planeet krimpt en de concurrentie om hulpbronnen toeneemt, zullen conflicten haast onvermijdelijk worden.
Het verlies aan biodiversiteit bedreigt ook de volksgezondheid, die onlosmakelijk verbonden is met de ecosystemen die ons omringen. Veel ziekten – waaronder opkomende infectieziekten zoals mpox – kunnen rechtstreeks in verband worden gebracht met veranderingen in de biodiversiteit. Door de vernietiging van habitats komen wilde dieren in nauwer contact met menselijke populaties, waardoor het risico op zoönotische ziekten zoals COVID-19 toeneemt.
Om een dergelijke toekomst te voorkomen, moeten alle landen het verlies aan biodiversiteit erkennen als een veiligheidskwestie. Dit betekent dat ze biodiversiteitsoverwegingen moeten integreren in hun defensie- en buitenlands beleid. En het betekent dat de respons – inclusief investeringen in praktijken die ecosystemen beschermen en ambitieuze maatregelen om de onderliggende oorzaken van biodiversiteitsverlies aan te pakken, zoals de vernietiging van habitats en de klimaatverandering – net zo krachtig moet worden gefinancierd als bij elke andere veiligheidscrisis.
Er wordt geschat dat het aanpakken van de biodiversiteitscrisis tegen 2030 700 miljard dollar extra per jaar zal vergen. Gelukkig zijn de wereldleiders op de VN-biodiversiteitsconferentie van 2022 (COP15) overeengekomen deze kloof te dichten door schadelijke subsidies ter waarde van 500 miljard dollar geleidelijk af te schaffen of een andere bestemming te geven, en de resterende 200 miljard dollar bijeen te brengen. De financiering van de ontwikkelingslanden door de ontwikkelde economieën moet tegen 2025 minstens 20 miljard dollar per jaar bedragen en tegen 2030 minstens 30 miljard dollar per jaar.
Dat lijkt misschien veel, maar het is een peuleschil vergeleken met de kosten van niets doen. Volgens voorspellingen van het Environmental Change Institute van de universiteit van Oxford kunnen de schokken voor de wereldeconomie als gevolg van het biodiversiteitsverlies en de schade aan ecosystemen in slechts vijf jaar wel vijf biljoen dollar kosten. De financieringsbehoeften van de biodiversiteit vallen ook in het niet bij de huidige defensie-uitgaven, die in 2022 in totaal 2,24 biljoen dollar bedroegen. Aangezien investeren in de natuur een van de meest kosteneffectieve defensiestrategieën voor de lange termijn is, zou het omarmd moeten worden door ’s werelds grootste defensie-uitgevers, te beginnen met de Verenigde Staten.
Zoals bij elke goede veiligheidsstrategie, moet financiering gepaard gaan met internationale samenwerking. De gevolgen van het verlies aan biodiversiteit kennen geen grenzen. Landen moeten samenwerken om cruciale habitats te beschermen, milieuregelgeving af te dwingen en duurzame ontwikkeling te bevorderen.
Daarom moeten multilaterale groepen, zoals de High Ambition Coalition for Nature and People, het voortouw blijven nemen bij het smeden van internationale overeenkomsten en actieplannen die het behoud van biodiversiteit tot een hoeksteen van de mondiale veiligheid maken. Beleidsmakers moeten zich blijven richten op het behalen van de ‘30x30’-doelstelling van het biodiversiteitsraamwerk, door overheidsmaatregelen te bevorderen en te faciliteren om tegen 2030 dertig procent van het land en de oceanen op aarde te beschermen. Verder moeten landen uit het Mondiale Noorden meer financiële steun geven aan landen in het Mondiale Zuiden om de noodzakelijke toewijzingen te implementeren, met name door hun belofte na te komen om tegen 2025 jaarlijks minstens 20 miljard dollar aan natuurfinanciering te verstrekken.
Tot slot moeten we het publiek betrekken en informeren. Onderwijs- en bewustwordingscampagnes die het belang van de bescherming van de biodiversiteit uitleggen, kunnen individuen en gemeenschappen in staat stellen om te pleiten voor beleid dat onze natuurlijke hulpbronnen beschermt, en zo de nodige politieke wil helpen genereren.
Als een vijandelijke staat een bedreiging zou vormen voor de economie, de volksgezondheid, de nationale veiligheid en de stabiliteit in de wereld, dan zouden we alles wat we hadden in de strijd werpen om onszelf te verdedigen. De biodiversiteitscrisis is niet anders.
Vertaling: Menno Grootveld
ADDIS ABABA – Onze welvaart op de langere termijn en het welzijn van toekomstige generaties zijn in gevaar, omdat het verlies aan biodiversiteit en de ineenstorting van cruciale ecosystemen niet alleen ons milieu bedreigen, maar ook risico’s met zich meebrengen voor de economie, de volksgezondheid, de nationale veiligheid en de stabiliteit in de wereld. Op de VN-biodiversiteitsconferentie van 2024, die momenteel plaatsvindt in Cali (Colombia), moeten de leiders deze crisis eindelijk tegemoet treden met de politieke betrokkenheid en financiering die zij verdient.
Biodiversiteit wordt vaak gedefinieerd als de verscheidenheid van het leven op aarde – het aantal soorten planten, dieren en micro-organismen. Het belang ervan kan niet worden overschat. De biodiversiteit schraagt de ecosysteemdiensten die het menselijk leven ondersteunen, zoals de waterzuivering, het overstromingsbeheer en de klimaatregulering. De snelle achteruitgang van soorten en ecosystemen – een miljoen planten- en diersoorten staan op de rand van uitsterven – vormt dus een existentiële bedreiging.
Als er niets wordt gedaan, zal het verlies aan biodiversiteit de klimaatverandering versnellen en de gevolgen ervan versterken, en bijdragen aan nog meer natuurrampen en marktschokken. Het zal onze landbouwsystemen ook steeds kwetsbaarder maken voor gevaren – van plagen en ziekteverwekkers tot extreme weersomstandigheden – en de oceaan van cruciale visbestanden beroven. Dit zal zowel de prijs als de beschikbaarheid van voedsel beïnvloeden, schaarste veroorzaken in het Mondiale Zuiden en de onzekerheid in toch al kwetsbare samenlevingen nog verergeren.
Door deze trends zal een toenemend aantal mensen weinig andere keuze hebben dan hun huizen te ontvluchten, op zoek naar betere leefomstandigheden. Volgens het Institute for Economics and Peace kunnen natuurrampen en andere ecologische bedreigingen tegen 2050 maar liefst 1,2 miljard mensen van huis en haard verdrijven. Deze ‘milieuvluchtelingen’ kunnen de landen van bestemming destabiliseren, internationale relaties onder druk zetten en veiligheidskaders op de proef stellen. Naarmate de totale bewoonbare oppervlakte van de planeet krimpt en de concurrentie om hulpbronnen toeneemt, zullen conflicten haast onvermijdelijk worden.
Het verlies aan biodiversiteit bedreigt ook de volksgezondheid, die onlosmakelijk verbonden is met de ecosystemen die ons omringen. Veel ziekten – waaronder opkomende infectieziekten zoals mpox – kunnen rechtstreeks in verband worden gebracht met veranderingen in de biodiversiteit. Door de vernietiging van habitats komen wilde dieren in nauwer contact met menselijke populaties, waardoor het risico op zoönotische ziekten zoals COVID-19 toeneemt.
Om een dergelijke toekomst te voorkomen, moeten alle landen het verlies aan biodiversiteit erkennen als een veiligheidskwestie. Dit betekent dat ze biodiversiteitsoverwegingen moeten integreren in hun defensie- en buitenlands beleid. En het betekent dat de respons – inclusief investeringen in praktijken die ecosystemen beschermen en ambitieuze maatregelen om de onderliggende oorzaken van biodiversiteitsverlies aan te pakken, zoals de vernietiging van habitats en de klimaatverandering – net zo krachtig moet worden gefinancierd als bij elke andere veiligheidscrisis.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Er wordt geschat dat het aanpakken van de biodiversiteitscrisis tegen 2030 700 miljard dollar extra per jaar zal vergen. Gelukkig zijn de wereldleiders op de VN-biodiversiteitsconferentie van 2022 (COP15) overeengekomen deze kloof te dichten door schadelijke subsidies ter waarde van 500 miljard dollar geleidelijk af te schaffen of een andere bestemming te geven, en de resterende 200 miljard dollar bijeen te brengen. De financiering van de ontwikkelingslanden door de ontwikkelde economieën moet tegen 2025 minstens 20 miljard dollar per jaar bedragen en tegen 2030 minstens 30 miljard dollar per jaar.
Dat lijkt misschien veel, maar het is een peuleschil vergeleken met de kosten van niets doen. Volgens voorspellingen van het Environmental Change Institute van de universiteit van Oxford kunnen de schokken voor de wereldeconomie als gevolg van het biodiversiteitsverlies en de schade aan ecosystemen in slechts vijf jaar wel vijf biljoen dollar kosten. De financieringsbehoeften van de biodiversiteit vallen ook in het niet bij de huidige defensie-uitgaven, die in 2022 in totaal 2,24 biljoen dollar bedroegen. Aangezien investeren in de natuur een van de meest kosteneffectieve defensiestrategieën voor de lange termijn is, zou het omarmd moeten worden door ’s werelds grootste defensie-uitgevers, te beginnen met de Verenigde Staten.
Zoals bij elke goede veiligheidsstrategie, moet financiering gepaard gaan met internationale samenwerking. De gevolgen van het verlies aan biodiversiteit kennen geen grenzen. Landen moeten samenwerken om cruciale habitats te beschermen, milieuregelgeving af te dwingen en duurzame ontwikkeling te bevorderen.
Daarom moeten multilaterale groepen, zoals de High Ambition Coalition for Nature and People, het voortouw blijven nemen bij het smeden van internationale overeenkomsten en actieplannen die het behoud van biodiversiteit tot een hoeksteen van de mondiale veiligheid maken. Beleidsmakers moeten zich blijven richten op het behalen van de ‘30x30’-doelstelling van het biodiversiteitsraamwerk, door overheidsmaatregelen te bevorderen en te faciliteren om tegen 2030 dertig procent van het land en de oceanen op aarde te beschermen. Verder moeten landen uit het Mondiale Noorden meer financiële steun geven aan landen in het Mondiale Zuiden om de noodzakelijke toewijzingen te implementeren, met name door hun belofte na te komen om tegen 2025 jaarlijks minstens 20 miljard dollar aan natuurfinanciering te verstrekken.
Tot slot moeten we het publiek betrekken en informeren. Onderwijs- en bewustwordingscampagnes die het belang van de bescherming van de biodiversiteit uitleggen, kunnen individuen en gemeenschappen in staat stellen om te pleiten voor beleid dat onze natuurlijke hulpbronnen beschermt, en zo de nodige politieke wil helpen genereren.
Als een vijandelijke staat een bedreiging zou vormen voor de economie, de volksgezondheid, de nationale veiligheid en de stabiliteit in de wereld, dan zouden we alles wat we hadden in de strijd werpen om onszelf te verdedigen. De biodiversiteitscrisis is niet anders.
Vertaling: Menno Grootveld