JAKARTA/SINGAPUR - Zdolność krajów azjatyckich do prosperowania w światowej gospodarce w ciągu najbliższych kilku dekad zależy od ich zdolności do utrzymania przewagi konkurencyjnej poprzez ciągłe innowacje. Aby jednak wypełnić swoje zobowiązania wynikające z paryskiego porozumienia klimatycznego z 2015 r., gospodarki regionu muszą zmienić swoje strategie produkcji, konsumpcji i alokacji zasobów, potencjalnie odkładając w czasie długo oczekiwany tzw. "azjatyckie stulecie.”
W związku z najnowszym raportem Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu wskazującym, że globalne ocieplenie jest na dobrej drodze do wzrostu o 1,5° Celsjusza powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej w ciągu następnej dekady, pilna potrzeba przyspieszenia wysiłków na rzecz łagodzenia zmian klimatu wysunęła się na pierwszy plan międzynarodowej debaty politycznej.
W marcu, krótko po tym, jak Organizacja Narodów Zjednoczonych ostrzegła, że "klimatyczna bomba zegarowa tyka," zgromadzenie prezesów banków centralnych z państw członkowskich Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) podkreśliło znaczenie dostosowania polityk krajowych w celu wsparcia zielonej transformacji. Dwa tygodnie później, wiosenne spotkania Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego skupiły się na potrzebie zreformowania globalnych instytucji w celu przeciwdziałania zagrożeniom klimatycznym. Pod koniec kwietnia ponad 100 bankierów centralnych i organów regulacyjnych zebrało się w Singapurze, aby zbadać sposoby osiągnięcia rocznego celu w wysokości 9,2 biliona dolarów w postaci zielonych inwestycji wymaganych do osiągnięcia zerowej emisji netto do 2050 roku.
W obliczu sprzecznych priorytetów krajowych i globalnych, różnych poziomów świadomości ryzyka klimatycznego i braku kompleksowych danych klimatycznych, debata polityczna została ukształtowana przez kraje, które są lepiej przygotowane do zarządzania skutkami zmian klimatu. W rezultacie, podczas gdy konsensus naukowy i polityczny jest taki, że redukcja emisji gazów cieplarnianych jest jedynym sposobem na uniknięcie katastrofy klimatycznej, to wpływ redukcji emisji na gospodarki Azji pozostaje niepewny.
Istnieją dwa główne podejścia do redukcji emisji: ograniczenie działalności gospodarczej w celu zmniejszenia zapotrzebowania na energię oraz wdrożenie środków ograniczających emisje w poszczególnych branżach. Łatwo zrozumieć, dlaczego pierwsza opcja, która oznacza zaakceptowanie wolniejszego wzrostu gospodarczego, jest nie do przyjęcia dla wielu gospodarek wschodzących i rozwijających się. Jednak biorąc pod uwagę, że paliwa kopalne odpowiadają za ponad 80% zużycia energii w Chinach, Japonii, Korei Południowej i krajach ASEAN - zwanych łącznie ASEAN+3 - druga ścieżka miałaby również poważne konsekwencje gospodarcze.
Najbardziej prawdopodobnym szokiem byłby wzrost kosztów utrzymania. Aby zniechęcić do korzystania z paliw kopalnych, rządy muszą uczynić je droższymi, zaczynając od eliminacji subsydiów energetycznych, które odegrały kluczową rolę we wspieraniu wydatków konsumenckich w całym regionie podczas szoków cen energii na początku 2022 roku.
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Ale nawet jeśli decydenci z ASEAN+3 oprą się krajowym wezwaniom do nałożenia podatku węglowego, mogą zostać zmuszeni do działania ze względu na szybko zmieniającą się politykę klimatyczną w innych krajach, taką jak unijny mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji dwutlenku węgla, który nakłada cła na import o wysokiej emisji dwutlenku węgla. Tak czy inaczej, azjatyccy eksporterzy będą musieli zmierzyć się z wyższymi kosztami produkcji i mogą być narażeni na ryzyko utraty swojej ugruntowanej pozycji w globalnym handlu i łańcuchach dostaw.
Co więcej, ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wymagałoby wycofania wielu elektrowni węglowych w regionie na długo przed osiągnięciem nawet połowy ich przewidywanego okresu eksploatacji. Średni okres eksploatacji elektrowni węglowych wynosi około 55 lat. Podczas gdy w Europie i Stanach Zjednoczonych, gdzie średni wiek elektrowni węglowej wynosi odpowiednio około 34 i 41 lat, wcześniejsze wycofanie z eksploatacji może nie stanowić znaczącego wyzwania, średnia elektrownia węglowa w krajach ASEAN+3 ma zaledwie 11 lat.
Oprócz znacznych kosztów, wycofanie elektrowni węglowych może zakłócić źródła utrzymania i społeczności w całym regionie. Aby złagodzić negatywne skutki społeczno-gospodarcze tej zmiany, azjatyccy decydenci muszą zapewnić sprawiedliwą transformację, która uwzględni wpływ na dotknięte społeczności. Biorąc jednak pod uwagę potencjalny wpływ przejścia na zerową emisję netto na finanse, ceny energii i eksport krajów ASEAN+3, region najprawdopodobniej będzie musiał stawić czoła trudnym warunkom gospodarczym, zanim nastąpi jakakolwiek poprawa.
Mimo to, przejście na zerową emisję netto jest nieuniknioną koniecznością. Podejmując proaktywne działania i ułatwiając alokację środków publicznych i prywatnych tam, gdzie są one najbardziej potrzebne, decydenci ASEAN+3 mogliby złagodzić potencjalny wpływ i utrzymać dobrobyt gospodarczy regionu bez podważania globalnych wysiłków na rzecz łagodzenia zmiany klimatu.
W ostatnich latach rządy państw ASEAN+3 poczyniły znaczne postępy w promowaniu zrównoważonego i ekologicznego finansowania. Jednak brak odpowiedniej przejrzystości, zachęt i danych utrudnia decydentom politycznym ustanowienie "greenium", które inwestorzy byliby skłonni zapłacić za postrzegane korzyści z inwestowania w instrumenty przyjazne dla środowiska.
Brak ujednoliconego globalnego podejścia do finansowania transformacji, które ma na celu pomoc "brązowym" (wysokoemisyjnym) sektorom stać się bardziej ekologicznymi, stanowi kolejne wyzwanie dla decydentów politycznych. Przykładowo, projekt redukcji emisji, który spełnia kryteria kredytu bankowego w krajach ASEAN+3, może nie kwalifikować się do podobnego kredytu w Europie. Wobec braku globalnej taksonomii transformacji, wielu zagranicznych inwestorów, co zrozumiałe, nie chce ponosić ryzyka niepewności polityki i szkód dla reputacji związanych z finansowaniem "brązowych" sektorów regionu, pomimo ich znaczenia gospodarczego.
W obliczu szybko zamykającego się okna na zdecydowane działania na rzecz klimatu, niektórzy mogą kwestionować, czy "azjatyckie stulecie" jest już passé. Ale choć odejście od paliw kopalnych może utrudnić krajom ASEAN+3 postęp w kierunku osiągnięcia długoterminowego dobrobytu gospodarczego, przejście na zerową emisję netto jest również wyjątkową okazją dla gospodarek azjatyckich do pobudzenia wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy. Kraje takie jak Chiny z kwitnącym przemysłem pojazdów elektrycznych, czy Wietnam z rosnącą mocą elektrowni słonecznych, już teraz wykorzystują rosnący popyt na zieloną energię.
Mobilizacja kapitału ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia zerowej emisji netto. Jak przypomina nam William Szekspir: "Jeśli pieniądze maszerują na czele, wszystkie drogi stoją otworem." Aby stworzyć bardziej ekologiczny i odporny region, musimy na nowo wyobrazić sobie finansowanie klimatyczne w sposób, który dostosuje się do unikalnych cech gospodarek ASEAN+3 i uwolni ich ogromny potencjał.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
At the end of a year of domestic and international upheaval, Project Syndicate commentators share their favorite books from the past 12 months. Covering a wide array of genres and disciplines, this year’s picks provide fresh perspectives on the defining challenges of our time and how to confront them.
ask Project Syndicate contributors to select the books that resonated with them the most over the past year.
JAKARTA/SINGAPUR - Zdolność krajów azjatyckich do prosperowania w światowej gospodarce w ciągu najbliższych kilku dekad zależy od ich zdolności do utrzymania przewagi konkurencyjnej poprzez ciągłe innowacje. Aby jednak wypełnić swoje zobowiązania wynikające z paryskiego porozumienia klimatycznego z 2015 r., gospodarki regionu muszą zmienić swoje strategie produkcji, konsumpcji i alokacji zasobów, potencjalnie odkładając w czasie długo oczekiwany tzw. "azjatyckie stulecie.”
W związku z najnowszym raportem Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu wskazującym, że globalne ocieplenie jest na dobrej drodze do wzrostu o 1,5° Celsjusza powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej w ciągu następnej dekady, pilna potrzeba przyspieszenia wysiłków na rzecz łagodzenia zmian klimatu wysunęła się na pierwszy plan międzynarodowej debaty politycznej.
W marcu, krótko po tym, jak Organizacja Narodów Zjednoczonych ostrzegła, że "klimatyczna bomba zegarowa tyka," zgromadzenie prezesów banków centralnych z państw członkowskich Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) podkreśliło znaczenie dostosowania polityk krajowych w celu wsparcia zielonej transformacji. Dwa tygodnie później, wiosenne spotkania Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego skupiły się na potrzebie zreformowania globalnych instytucji w celu przeciwdziałania zagrożeniom klimatycznym. Pod koniec kwietnia ponad 100 bankierów centralnych i organów regulacyjnych zebrało się w Singapurze, aby zbadać sposoby osiągnięcia rocznego celu w wysokości 9,2 biliona dolarów w postaci zielonych inwestycji wymaganych do osiągnięcia zerowej emisji netto do 2050 roku.
W obliczu sprzecznych priorytetów krajowych i globalnych, różnych poziomów świadomości ryzyka klimatycznego i braku kompleksowych danych klimatycznych, debata polityczna została ukształtowana przez kraje, które są lepiej przygotowane do zarządzania skutkami zmian klimatu. W rezultacie, podczas gdy konsensus naukowy i polityczny jest taki, że redukcja emisji gazów cieplarnianych jest jedynym sposobem na uniknięcie katastrofy klimatycznej, to wpływ redukcji emisji na gospodarki Azji pozostaje niepewny.
Istnieją dwa główne podejścia do redukcji emisji: ograniczenie działalności gospodarczej w celu zmniejszenia zapotrzebowania na energię oraz wdrożenie środków ograniczających emisje w poszczególnych branżach. Łatwo zrozumieć, dlaczego pierwsza opcja, która oznacza zaakceptowanie wolniejszego wzrostu gospodarczego, jest nie do przyjęcia dla wielu gospodarek wschodzących i rozwijających się. Jednak biorąc pod uwagę, że paliwa kopalne odpowiadają za ponad 80% zużycia energii w Chinach, Japonii, Korei Południowej i krajach ASEAN - zwanych łącznie ASEAN+3 - druga ścieżka miałaby również poważne konsekwencje gospodarcze.
Najbardziej prawdopodobnym szokiem byłby wzrost kosztów utrzymania. Aby zniechęcić do korzystania z paliw kopalnych, rządy muszą uczynić je droższymi, zaczynając od eliminacji subsydiów energetycznych, które odegrały kluczową rolę we wspieraniu wydatków konsumenckich w całym regionie podczas szoków cen energii na początku 2022 roku.
HOLIDAY SALE: PS for less than $0.7 per week
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Ale nawet jeśli decydenci z ASEAN+3 oprą się krajowym wezwaniom do nałożenia podatku węglowego, mogą zostać zmuszeni do działania ze względu na szybko zmieniającą się politykę klimatyczną w innych krajach, taką jak unijny mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji dwutlenku węgla, który nakłada cła na import o wysokiej emisji dwutlenku węgla. Tak czy inaczej, azjatyccy eksporterzy będą musieli zmierzyć się z wyższymi kosztami produkcji i mogą być narażeni na ryzyko utraty swojej ugruntowanej pozycji w globalnym handlu i łańcuchach dostaw.
Co więcej, ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wymagałoby wycofania wielu elektrowni węglowych w regionie na długo przed osiągnięciem nawet połowy ich przewidywanego okresu eksploatacji. Średni okres eksploatacji elektrowni węglowych wynosi około 55 lat. Podczas gdy w Europie i Stanach Zjednoczonych, gdzie średni wiek elektrowni węglowej wynosi odpowiednio około 34 i 41 lat, wcześniejsze wycofanie z eksploatacji może nie stanowić znaczącego wyzwania, średnia elektrownia węglowa w krajach ASEAN+3 ma zaledwie 11 lat.
Oprócz znacznych kosztów, wycofanie elektrowni węglowych może zakłócić źródła utrzymania i społeczności w całym regionie. Aby złagodzić negatywne skutki społeczno-gospodarcze tej zmiany, azjatyccy decydenci muszą zapewnić sprawiedliwą transformację, która uwzględni wpływ na dotknięte społeczności. Biorąc jednak pod uwagę potencjalny wpływ przejścia na zerową emisję netto na finanse, ceny energii i eksport krajów ASEAN+3, region najprawdopodobniej będzie musiał stawić czoła trudnym warunkom gospodarczym, zanim nastąpi jakakolwiek poprawa.
Mimo to, przejście na zerową emisję netto jest nieuniknioną koniecznością. Podejmując proaktywne działania i ułatwiając alokację środków publicznych i prywatnych tam, gdzie są one najbardziej potrzebne, decydenci ASEAN+3 mogliby złagodzić potencjalny wpływ i utrzymać dobrobyt gospodarczy regionu bez podważania globalnych wysiłków na rzecz łagodzenia zmiany klimatu.
W ostatnich latach rządy państw ASEAN+3 poczyniły znaczne postępy w promowaniu zrównoważonego i ekologicznego finansowania. Jednak brak odpowiedniej przejrzystości, zachęt i danych utrudnia decydentom politycznym ustanowienie "greenium", które inwestorzy byliby skłonni zapłacić za postrzegane korzyści z inwestowania w instrumenty przyjazne dla środowiska.
Brak ujednoliconego globalnego podejścia do finansowania transformacji, które ma na celu pomoc "brązowym" (wysokoemisyjnym) sektorom stać się bardziej ekologicznymi, stanowi kolejne wyzwanie dla decydentów politycznych. Przykładowo, projekt redukcji emisji, który spełnia kryteria kredytu bankowego w krajach ASEAN+3, może nie kwalifikować się do podobnego kredytu w Europie. Wobec braku globalnej taksonomii transformacji, wielu zagranicznych inwestorów, co zrozumiałe, nie chce ponosić ryzyka niepewności polityki i szkód dla reputacji związanych z finansowaniem "brązowych" sektorów regionu, pomimo ich znaczenia gospodarczego.
W obliczu szybko zamykającego się okna na zdecydowane działania na rzecz klimatu, niektórzy mogą kwestionować, czy "azjatyckie stulecie" jest już passé. Ale choć odejście od paliw kopalnych może utrudnić krajom ASEAN+3 postęp w kierunku osiągnięcia długoterminowego dobrobytu gospodarczego, przejście na zerową emisję netto jest również wyjątkową okazją dla gospodarek azjatyckich do pobudzenia wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy. Kraje takie jak Chiny z kwitnącym przemysłem pojazdów elektrycznych, czy Wietnam z rosnącą mocą elektrowni słonecznych, już teraz wykorzystują rosnący popyt na zieloną energię.
Mobilizacja kapitału ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia zerowej emisji netto. Jak przypomina nam William Szekspir: "Jeśli pieniądze maszerują na czele, wszystkie drogi stoją otworem." Aby stworzyć bardziej ekologiczny i odporny region, musimy na nowo wyobrazić sobie finansowanie klimatyczne w sposób, który dostosuje się do unikalnych cech gospodarek ASEAN+3 i uwolni ich ogromny potencjał.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer