WASHINGTON, DC – India heeft momenteel te maken met het ernstigste watergebrek in jaren, waarbij een geschatte 330 miljoen mensen – een kwart van de bevolking – door zware droogte getroffen worden. Ook Ethiopië heeft te maken met de ernstigste droogte in tientallen jaren, wat al veel gewassen vernietigd heeft en voedseltekorten creëert die nu ongeveer een tiende van de bevolking treffen. Onder zulke omstandigheden is het gevaar voor spanningen over het bezit van hulpbronnen groot.
In het verleden hebben droogteperioden van deze omvang tot conflicten en zelfs tot oorlogen tussen buurgemeenschappen en -landen geleid. Een van de eerste hiervan in de geschreven geschiedenis brak ongeveer 4500 jaar geleden uit, toen de stadstaat Lagasj – gelegen tussen de Tigris en Eufraat in het huidige Irak - water van zijn buur Umma aftapte. De competitie om water zorgde in het antieke China voor gewelddadige incidenten en veroorzaakte politieke instabiliteit in het Egypte van de farao’s.
Vandaag de dag zijn echte oorlogen tussen landen om water ongewoon, vanwege een verbeterde dialoog en samenwerking over grenzen heen. Maar binnen landen zelf is de competitie om schaars water een algemenere bron van instabiliteit en conflict aan het worden, zeker nu de klimaatverandering de ernst en frequentie van extreme weersgebeurtenissen vergroot. Zoals we in onze nieuwe rapport ‘High and Dry: Climate Change, Water and the Economy’ preciseren vermindert een beperkte en onregelmatige beschikbaarheid van water de economische groei, zorgt voor migratie, en voor burgerconflict, dat een potentieel destabiliserende migratie nog verder aandrijft.
Deze cyclus is een aantal regio’s al tientallen jaren duidelijk. In Sub-Sahara-Afrika bijvoorbeeld zijn perioden met weinig regenval de afgelopen twintig jaar vaak gevolgd door pieken in geweld, burgeroorlogen, en veranderingen van regime. En in veel delen van landelijk Afrika en India heeft een afname in regenval gefungeerd als ‘pushfactor’ voor interne of externe migratie naar meer waterrijke plekken, vaak steden, waar doordat het aantal ontheemden groeit nieuwe sociale druk ontstaat.
In ons rapport voorspellen we dat watergebrek als risicovermenigvuldiger zou kunnen werken, door cycli van door hulpmiddelen gedreven conflicten, geweld, en migratiestromen te veroorzaken, vooral in regio’s die al onder druk staan qua water, zoals het Midden-Oosten en de Sahel in Afrika, waar de landbouw een grote bron van werkgelegenheid blijft.
Gelukkig is er een manier om deze cyclus van armoede, deprivatie en conflict te voorkomen. Als landen nu actie ondernemen om een effectief watermanagementbeleid en uitvoering hiervan te implementeren, geruggesteund door goed doordachte stimuli, kunnen ze niet alleen het afglijden richting watertekorten omkeren, maar ook hun niveaus van economische groei met zelfs 6% per jaar verhogen.
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Een land met watergebrek dat actie heeft ondernomen om zijn weerbaarheid tegen klimaatverandering te vergroten is Marokko. In jaren van weinig regenval geven de rivier-autoriteiten van Marokko de laagste prioriteit aan de irrigatie van gewassen, ‘s lands grootse waterconsument. Maar de landbouw blijft natuurlijk essentieel om de bevolking te voeden. Dus de regering heeft geïnvesteerd in het moderniseren van de irrigatie-infrastructuur om boeren van een efficiëntere waterhuishouding te voorzien die ze in staat stelt om zich beter aan te passen aan de variatie in de beschikbaarheid van water.
De Marokkaanse autoriteiten werken er ook aan om het toezicht op grondwater te verbeteren om een te grote extractie te voorkomen. Boeren die doen aan door regen gevoede landbouw krijgen steun die ze helpt beter gebruik te maken van regenval, zoals door de introductie van klimaatbestendige praktijken zoals direct inzaaien, wat zorgt voor grotere opbrengsten dan traditionele manieren tijdens droge jaren produceren.
De boodschap van Marokko – en ons rapport – is dat landen met een slimme waterpolitiek en interventies een klimaatbestendige, waterzekere toekomst kunnen veilig stellen. De kern van een effectieve watermanagement-strategie zal een verbeterde planning voor de allocatie van water-hulpbronnen zijn, het overnemen van stimuli om de efficiency te vergroten, investeringen in infrastructuur voor een verbeterde waterveiligheid, en betere stadsplanning, risicomanagement, en burger-engagement. Het onlangs opgerichte International High-level Panel on Water, bestaand uit tien staatshoofden, zal precies deze agenda nastreven om mondiaal een beter watermanagement aan te moedigen.
Natuurlijk zal niet elk land het zelfde pad volgen in het veiligstellen van een waterzekere toekomst. Maar terwijl landen hun strategieën ontwikkelen kunnen ze naar elkaar kijken voor ideeën en inzichten in wat werkt, en wat niet werkt. Met krachtige doch overwogen actie kunnen regeringen over de hele wereld effectief omgaan met de natuurlijke limieten en onzekerheden van waterhulpbronnen en verzekeren dat hun bevolkingen en economieën voorbereid zijn op wat er komen kan.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
At the end of a year of domestic and international upheaval, Project Syndicate commentators share their favorite books from the past 12 months. Covering a wide array of genres and disciplines, this year’s picks provide fresh perspectives on the defining challenges of our time and how to confront them.
ask Project Syndicate contributors to select the books that resonated with them the most over the past year.
WASHINGTON, DC – India heeft momenteel te maken met het ernstigste watergebrek in jaren, waarbij een geschatte 330 miljoen mensen – een kwart van de bevolking – door zware droogte getroffen worden. Ook Ethiopië heeft te maken met de ernstigste droogte in tientallen jaren, wat al veel gewassen vernietigd heeft en voedseltekorten creëert die nu ongeveer een tiende van de bevolking treffen. Onder zulke omstandigheden is het gevaar voor spanningen over het bezit van hulpbronnen groot.
In het verleden hebben droogteperioden van deze omvang tot conflicten en zelfs tot oorlogen tussen buurgemeenschappen en -landen geleid. Een van de eerste hiervan in de geschreven geschiedenis brak ongeveer 4500 jaar geleden uit, toen de stadstaat Lagasj – gelegen tussen de Tigris en Eufraat in het huidige Irak - water van zijn buur Umma aftapte. De competitie om water zorgde in het antieke China voor gewelddadige incidenten en veroorzaakte politieke instabiliteit in het Egypte van de farao’s.
Vandaag de dag zijn echte oorlogen tussen landen om water ongewoon, vanwege een verbeterde dialoog en samenwerking over grenzen heen. Maar binnen landen zelf is de competitie om schaars water een algemenere bron van instabiliteit en conflict aan het worden, zeker nu de klimaatverandering de ernst en frequentie van extreme weersgebeurtenissen vergroot. Zoals we in onze nieuwe rapport ‘High and Dry: Climate Change, Water and the Economy’ preciseren vermindert een beperkte en onregelmatige beschikbaarheid van water de economische groei, zorgt voor migratie, en voor burgerconflict, dat een potentieel destabiliserende migratie nog verder aandrijft.
Deze cyclus is een aantal regio’s al tientallen jaren duidelijk. In Sub-Sahara-Afrika bijvoorbeeld zijn perioden met weinig regenval de afgelopen twintig jaar vaak gevolgd door pieken in geweld, burgeroorlogen, en veranderingen van regime. En in veel delen van landelijk Afrika en India heeft een afname in regenval gefungeerd als ‘pushfactor’ voor interne of externe migratie naar meer waterrijke plekken, vaak steden, waar doordat het aantal ontheemden groeit nieuwe sociale druk ontstaat.
In ons rapport voorspellen we dat watergebrek als risicovermenigvuldiger zou kunnen werken, door cycli van door hulpmiddelen gedreven conflicten, geweld, en migratiestromen te veroorzaken, vooral in regio’s die al onder druk staan qua water, zoals het Midden-Oosten en de Sahel in Afrika, waar de landbouw een grote bron van werkgelegenheid blijft.
Gelukkig is er een manier om deze cyclus van armoede, deprivatie en conflict te voorkomen. Als landen nu actie ondernemen om een effectief watermanagementbeleid en uitvoering hiervan te implementeren, geruggesteund door goed doordachte stimuli, kunnen ze niet alleen het afglijden richting watertekorten omkeren, maar ook hun niveaus van economische groei met zelfs 6% per jaar verhogen.
HOLIDAY SALE: PS for less than $0.7 per week
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Een land met watergebrek dat actie heeft ondernomen om zijn weerbaarheid tegen klimaatverandering te vergroten is Marokko. In jaren van weinig regenval geven de rivier-autoriteiten van Marokko de laagste prioriteit aan de irrigatie van gewassen, ‘s lands grootse waterconsument. Maar de landbouw blijft natuurlijk essentieel om de bevolking te voeden. Dus de regering heeft geïnvesteerd in het moderniseren van de irrigatie-infrastructuur om boeren van een efficiëntere waterhuishouding te voorzien die ze in staat stelt om zich beter aan te passen aan de variatie in de beschikbaarheid van water.
De Marokkaanse autoriteiten werken er ook aan om het toezicht op grondwater te verbeteren om een te grote extractie te voorkomen. Boeren die doen aan door regen gevoede landbouw krijgen steun die ze helpt beter gebruik te maken van regenval, zoals door de introductie van klimaatbestendige praktijken zoals direct inzaaien, wat zorgt voor grotere opbrengsten dan traditionele manieren tijdens droge jaren produceren.
De boodschap van Marokko – en ons rapport – is dat landen met een slimme waterpolitiek en interventies een klimaatbestendige, waterzekere toekomst kunnen veilig stellen. De kern van een effectieve watermanagement-strategie zal een verbeterde planning voor de allocatie van water-hulpbronnen zijn, het overnemen van stimuli om de efficiency te vergroten, investeringen in infrastructuur voor een verbeterde waterveiligheid, en betere stadsplanning, risicomanagement, en burger-engagement. Het onlangs opgerichte International High-level Panel on Water, bestaand uit tien staatshoofden, zal precies deze agenda nastreven om mondiaal een beter watermanagement aan te moedigen.
Natuurlijk zal niet elk land het zelfde pad volgen in het veiligstellen van een waterzekere toekomst. Maar terwijl landen hun strategieën ontwikkelen kunnen ze naar elkaar kijken voor ideeën en inzichten in wat werkt, en wat niet werkt. Met krachtige doch overwogen actie kunnen regeringen over de hele wereld effectief omgaan met de natuurlijke limieten en onzekerheden van waterhulpbronnen en verzekeren dat hun bevolkingen en economieën voorbereid zijn op wat er komen kan.
Vertaling Melle Trap