FRANKFURT – Pandemia COVID-19 spowodowała największy odnotowany spadek aktywności gospodarczej na świecie, podczas gdy spadek emisji dwutlenku węgla był jedynie tymczasowy. Chociaż globalne emisje CO2 spadły ogółem o 6,4% w 2020 r., to zaczęły rosnąć już w drugiej połowie roku, a teraz powróciły do poziomów sprzed kryzysu.
Fakt, że nadzwyczajne okoliczności zeszłego roku nadal nie doprowadziły do osiągnięcia poziomu globalnych emisji zgodnie z celami określonymi w porozumieniu klimatycznym z Paryża z 2015 r. dobitnie przypomina o skali wyzwania, przed którym stoimy. Jak przypomina nam ekonomista i laureat Nagrody Nobla William Nordhaus zmiany klimatyczne są kwintesencją globalnego efektu zewnętrznego. Jego skutki są rozsiane po całym świecie i żaden kraj nie ma wystarczających zachęt ani zdolności do samodzielnego rozwiązania problemu. Dlatego niezbędna jest koordynacja międzynarodowa.
Na szczęście powrót do współpracy wielostronnej za pośrednictwem G7, G20 i Rady Stabilności Finansowej stwarza wyjątkowe możliwości. Po decyzji prezydenta USA Joe Bidena o powrocie do porozumienia paryskiego, zobowiązaniu Unii Europejskiej do osiągnięcia neutralności węglowej do 2050 r. oraz zobowiązaniu Chin do uczynienia tego samego do 2060 r., możemy teraz znaleźć się w punkcie zwrotnym globalnych działań na rzecz klimatu.
W międzynarodowych celach wyróżniają się trzy priorytety. Po pierwsze, potrzeba podniesienia światowych cen emisji dwutlenku węgla. Ustalenie wyższej ceny emisji dwutlenku węgla jest najbardziejopłacalnymsposobem ograniczenia emisji w niezbędnej skali i tempie. Uwzględniając społeczne koszty emisji - zmuszając emiterów do płacenia - wycena emisji dwutlenku węgla wykorzystuje siłę rynków do odwracania działalności gospodarczej od działalności wysokoemisyjnej.
Obecnie ceny uprawnień do emisji dwutlenku węgla są zdecydowanie za niskie. Międzynarodowy Fundusz Walutowy oblicza, że średnia światowa cena emisji dwutlenku węgla wynosi tylko 2 dolaryzatonę. Według Banku Światowego tylko 5% globalnej emisji gazów cieplarnianych ma ceny mieszczące się w przedziale wymaganym do osiągnięcia celów porozumienia paryskiego.
W tym przypadku zaawansowane gospodarki mogą dawać przykład i wykorzystać obecną sytuację, aby zobowiązać się do wyznaczania ścieżek cen emisji dwutlenku węgla zgodnie z porozumieniem paryskim. Chociaż mniejsze, rozwinięte gospodarki mają jedynie ograniczony udział w światowych emisjach, fakt, że przyjmują zdecydowane środki dekarbonizacji mógłby zachęcić kraje rozwijające się do pójścia w ich ślady.
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Drugim priorytetem jest wykorzystanie naprawy po pandemii COVID-19 do „odbudowy.” Decyzje podjęte teraz będą kształtować sytuację klimatyczną na nadchodzące dziesięciolecia. Decydenci powinni wykorzystać tę okazję, aby wprowadzić globalną gospodarkę na ścieżkę zrównoważonego wzrostu. Pakiet naprawczy UE - Next Generation UE - jest ambitny.
Trzeci priorytet dotyczy podstawy systemu finansowego i bankowości centralnej: finansowaniazielonejtransformacji. Wycofywanie paliw kopalnych pociąga za sobą potrzebę masowych inwestycji, nawet jeśli szacunki dotyczące dokładnych danych są obarczone znaczną niepewnością. Patrząc poza redukcję emisji na szerszą agendę zrównoważonego rozwoju, Organizacja Narodów Zjednoczonych szacuje, że wdrożenie Agendy Zrównoważonego Rozwoju 2030 będzie wymagało globalnych inwestycji wwysokości 5-7 bilionówdolarówrocznie. Aby wypełnić tę lukę, kluczowe będzie zmobilizowanie zasobów pośredników finansowych, w tym banków.
Produkty w zakresie zrównoważonego finansowania - takie jak zielone pożyczki, zielone i zrównoważone obligacje, oraz fundusze o cechach środowiskowych, społecznych i związanych z zarządzaniem (ESG) - dramatycznie wzrosły w ostatnich latach. Niestety w tej dziedzinie występują asymetrie informacyjne i niewystarczająca przejrzystość.
Aby wspierać wzrost zrównoważonego finansowania, wiele krajów zaczęło opracowywać ramy regulacyjne w celu zwalczania „zielonego prania” (“greenwashing”), a UE jest liderem w tych wysiłkach. Jednak wobec braku globalnej koordynacji różne jurysdykcje opracowały różne podejścia, a inicjatywy branżowe mnożą się.
Powstał w ten sposób zbiór niespójnych i nieporównywalnych standardów, definicji i wskaźników, który podzielił rynki zrównoważonego finansowania, zmniejszając ich wydajność i ograniczając transgraniczną dostępność kapitału na zielone inwestycje. Ponieważ jurysdykcje konkurują ze sobą o pozyskanie finansowania, wzrosło ryzyko arbitrażu regulacyjnego i wyścigu w dół. Nierozwiązany trend może skutkować obniżeniem standardów na całym świecie, zwiększając prawdopodobieństwo greenwashing.
Ale teraz mamy okazję zacząć opracowywać wspólne globalne podejście. Zrównoważone finansowanie jest najwyższym priorytetem zarówno dla G20 pod przewodnictwem Włoch, jak i dla G7 pod przewodnictwem Wielkiej Brytanii. Co więcej, w publicznymliście wkrótce po jej zatwierdzeniu, sekretarz skarbu USA Janet Yellen wezwała do zmiany w grupie roboczej G20 ds. zrównoważonego finansowania, aby „odzwierciedlić jej znaczenie.”
Pierwszym kluczowym krokiem jest uzgodnienie minimalnych standardów ujawniania informacji korporacyjnych. Jeżeli wyniki firmy w zakresie zrównoważonego rozwoju są niejasne lub nieznane, ustalenie trwałości powiązanych aktywów finansowych jest niemożliwe. Musimy zastąpić obecny bałagan w raportowaniu wspólnym standardem. W tym celu podejście UE - w tym trwająca rewizja dyrektywy w sprawie sprawozdawczości finansowej w zakresie zrównoważonego rozwoju przedsiębiorstw - stanowi zaawansowany punkt odniesienia, do którego powinien dążyć każdy międzynarodowy standard.
Aby wspólny standard rozpoczął wyścig na szczyt, nie może zabraknąć najlepszych praktyk międzynarodowych. Powinien obejmować wszystkie aspekty zrównoważonego rozwoju ESG. Powinien także wymagać od firm ujawniania nie tylko kwestii, które mają wpływ na wartość przedsiębiorstwa, ale także informacji na temat szerszego wpływu firmy na środowisko i społeczeństwo (znanego jako „podwójna istotność”).
Drugim i jeszcze większym wyzwaniem jest zapewnienie, aby kraje opracowały spójne klasyfikacje tego, co liczy się jako zrównoważona inwestycja. Jeśli działanie lub aktywa są uważane za zrównoważone w jednym kraju, a za niezrównoważone w innym, nie może istnieć prawdziwie globalny rynek zrównoważonego finansowania.
Aby zapewnić równe szanse na całym świecie, dzisiejsi liderzy powinni dążyć do porozumienia w sprawie wspólnych zasad dobrze funkcjonujących i spójnych globalnie taksonomii. Tak jak rządy muszą być świadome ryzyka emisji, tak samo muszą brać pod uwagę ryzyko finansowania emisji.
Musimy także zapewnić, aby wszystkie segmenty działalności finansowej były zgodne z szerszymi celami klimatycznymi. Ogromne zużycie energii i związane z tym emisje CO2 związane z kryptowalutami mogą zagrozić globalnym wysiłkom na rzecz zrównoważonego rozwoju. Już sam bitcoin zużywa więcej energii elektrycznej niż Holandia. Kontrolowanie i ograniczanie wpływu aktywów kryptograficznych na środowisko - w tym poprzez regulacje i podatki - powinno być częścią globalnej dyskusji.
Zmiana klimatu i zrównoważony rozwój to globalne wyzwania, które wymagają globalnych rozwiązań i nigdzie bardziej niż w sektorze finansowym. Obecne środowisko polityczne daje nam rzadką okazję do znaczących postępów. Nie możemy tego zmarnować.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
At the end of a year of domestic and international upheaval, Project Syndicate commentators share their favorite books from the past 12 months. Covering a wide array of genres and disciplines, this year’s picks provide fresh perspectives on the defining challenges of our time and how to confront them.
ask Project Syndicate contributors to select the books that resonated with them the most over the past year.
FRANKFURT – Pandemia COVID-19 spowodowała największy odnotowany spadek aktywności gospodarczej na świecie, podczas gdy spadek emisji dwutlenku węgla był jedynie tymczasowy. Chociaż globalne emisje CO2 spadły ogółem o 6,4% w 2020 r., to zaczęły rosnąć już w drugiej połowie roku, a teraz powróciły do poziomów sprzed kryzysu.
Fakt, że nadzwyczajne okoliczności zeszłego roku nadal nie doprowadziły do osiągnięcia poziomu globalnych emisji zgodnie z celami określonymi w porozumieniu klimatycznym z Paryża z 2015 r. dobitnie przypomina o skali wyzwania, przed którym stoimy. Jak przypomina nam ekonomista i laureat Nagrody Nobla William Nordhaus zmiany klimatyczne są kwintesencją globalnego efektu zewnętrznego. Jego skutki są rozsiane po całym świecie i żaden kraj nie ma wystarczających zachęt ani zdolności do samodzielnego rozwiązania problemu. Dlatego niezbędna jest koordynacja międzynarodowa.
Na szczęście powrót do współpracy wielostronnej za pośrednictwem G7, G20 i Rady Stabilności Finansowej stwarza wyjątkowe możliwości. Po decyzji prezydenta USA Joe Bidena o powrocie do porozumienia paryskiego, zobowiązaniu Unii Europejskiej do osiągnięcia neutralności węglowej do 2050 r. oraz zobowiązaniu Chin do uczynienia tego samego do 2060 r., możemy teraz znaleźć się w punkcie zwrotnym globalnych działań na rzecz klimatu.
W międzynarodowych celach wyróżniają się trzy priorytety. Po pierwsze, potrzeba podniesienia światowych cen emisji dwutlenku węgla. Ustalenie wyższej ceny emisji dwutlenku węgla jest najbardziejopłacalnymsposobem ograniczenia emisji w niezbędnej skali i tempie. Uwzględniając społeczne koszty emisji - zmuszając emiterów do płacenia - wycena emisji dwutlenku węgla wykorzystuje siłę rynków do odwracania działalności gospodarczej od działalności wysokoemisyjnej.
Obecnie ceny uprawnień do emisji dwutlenku węgla są zdecydowanie za niskie. Międzynarodowy Fundusz Walutowy oblicza, że średnia światowa cena emisji dwutlenku węgla wynosi tylko 2 dolaryzatonę. Według Banku Światowego tylko 5% globalnej emisji gazów cieplarnianych ma ceny mieszczące się w przedziale wymaganym do osiągnięcia celów porozumienia paryskiego.
W tym przypadku zaawansowane gospodarki mogą dawać przykład i wykorzystać obecną sytuację, aby zobowiązać się do wyznaczania ścieżek cen emisji dwutlenku węgla zgodnie z porozumieniem paryskim. Chociaż mniejsze, rozwinięte gospodarki mają jedynie ograniczony udział w światowych emisjach, fakt, że przyjmują zdecydowane środki dekarbonizacji mógłby zachęcić kraje rozwijające się do pójścia w ich ślady.
HOLIDAY SALE: PS for less than $0.7 per week
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Drugim priorytetem jest wykorzystanie naprawy po pandemii COVID-19 do „odbudowy.” Decyzje podjęte teraz będą kształtować sytuację klimatyczną na nadchodzące dziesięciolecia. Decydenci powinni wykorzystać tę okazję, aby wprowadzić globalną gospodarkę na ścieżkę zrównoważonego wzrostu. Pakiet naprawczy UE - Next Generation UE - jest ambitny.
Trzeci priorytet dotyczy podstawy systemu finansowego i bankowości centralnej: finansowaniazielonejtransformacji. Wycofywanie paliw kopalnych pociąga za sobą potrzebę masowych inwestycji, nawet jeśli szacunki dotyczące dokładnych danych są obarczone znaczną niepewnością. Patrząc poza redukcję emisji na szerszą agendę zrównoważonego rozwoju, Organizacja Narodów Zjednoczonych szacuje, że wdrożenie Agendy Zrównoważonego Rozwoju 2030 będzie wymagało globalnych inwestycji wwysokości 5-7 bilionówdolarówrocznie. Aby wypełnić tę lukę, kluczowe będzie zmobilizowanie zasobów pośredników finansowych, w tym banków.
Produkty w zakresie zrównoważonego finansowania - takie jak zielone pożyczki, zielone i zrównoważone obligacje, oraz fundusze o cechach środowiskowych, społecznych i związanych z zarządzaniem (ESG) - dramatycznie wzrosły w ostatnich latach. Niestety w tej dziedzinie występują asymetrie informacyjne i niewystarczająca przejrzystość.
Aby wspierać wzrost zrównoważonego finansowania, wiele krajów zaczęło opracowywać ramy regulacyjne w celu zwalczania „zielonego prania” (“greenwashing”), a UE jest liderem w tych wysiłkach. Jednak wobec braku globalnej koordynacji różne jurysdykcje opracowały różne podejścia, a inicjatywy branżowe mnożą się.
Powstał w ten sposób zbiór niespójnych i nieporównywalnych standardów, definicji i wskaźników, który podzielił rynki zrównoważonego finansowania, zmniejszając ich wydajność i ograniczając transgraniczną dostępność kapitału na zielone inwestycje. Ponieważ jurysdykcje konkurują ze sobą o pozyskanie finansowania, wzrosło ryzyko arbitrażu regulacyjnego i wyścigu w dół. Nierozwiązany trend może skutkować obniżeniem standardów na całym świecie, zwiększając prawdopodobieństwo greenwashing.
Ale teraz mamy okazję zacząć opracowywać wspólne globalne podejście. Zrównoważone finansowanie jest najwyższym priorytetem zarówno dla G20 pod przewodnictwem Włoch, jak i dla G7 pod przewodnictwem Wielkiej Brytanii. Co więcej, w publicznymliście wkrótce po jej zatwierdzeniu, sekretarz skarbu USA Janet Yellen wezwała do zmiany w grupie roboczej G20 ds. zrównoważonego finansowania, aby „odzwierciedlić jej znaczenie.”
Pierwszym kluczowym krokiem jest uzgodnienie minimalnych standardów ujawniania informacji korporacyjnych. Jeżeli wyniki firmy w zakresie zrównoważonego rozwoju są niejasne lub nieznane, ustalenie trwałości powiązanych aktywów finansowych jest niemożliwe. Musimy zastąpić obecny bałagan w raportowaniu wspólnym standardem. W tym celu podejście UE - w tym trwająca rewizja dyrektywy w sprawie sprawozdawczości finansowej w zakresie zrównoważonego rozwoju przedsiębiorstw - stanowi zaawansowany punkt odniesienia, do którego powinien dążyć każdy międzynarodowy standard.
Aby wspólny standard rozpoczął wyścig na szczyt, nie może zabraknąć najlepszych praktyk międzynarodowych. Powinien obejmować wszystkie aspekty zrównoważonego rozwoju ESG. Powinien także wymagać od firm ujawniania nie tylko kwestii, które mają wpływ na wartość przedsiębiorstwa, ale także informacji na temat szerszego wpływu firmy na środowisko i społeczeństwo (znanego jako „podwójna istotność”).
Drugim i jeszcze większym wyzwaniem jest zapewnienie, aby kraje opracowały spójne klasyfikacje tego, co liczy się jako zrównoważona inwestycja. Jeśli działanie lub aktywa są uważane za zrównoważone w jednym kraju, a za niezrównoważone w innym, nie może istnieć prawdziwie globalny rynek zrównoważonego finansowania.
Aby zapewnić równe szanse na całym świecie, dzisiejsi liderzy powinni dążyć do porozumienia w sprawie wspólnych zasad dobrze funkcjonujących i spójnych globalnie taksonomii. Tak jak rządy muszą być świadome ryzyka emisji, tak samo muszą brać pod uwagę ryzyko finansowania emisji.
Musimy także zapewnić, aby wszystkie segmenty działalności finansowej były zgodne z szerszymi celami klimatycznymi. Ogromne zużycie energii i związane z tym emisje CO2 związane z kryptowalutami mogą zagrozić globalnym wysiłkom na rzecz zrównoważonego rozwoju. Już sam bitcoin zużywa więcej energii elektrycznej niż Holandia. Kontrolowanie i ograniczanie wpływu aktywów kryptograficznych na środowisko - w tym poprzez regulacje i podatki - powinno być częścią globalnej dyskusji.
Zmiana klimatu i zrównoważony rozwój to globalne wyzwania, które wymagają globalnych rozwiązań i nigdzie bardziej niż w sektorze finansowym. Obecne środowisko polityczne daje nam rzadką okazję do znaczących postępów. Nie możemy tego zmarnować.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer