MEXICO CITY – De afgelopen decennia zijn de sociale zekerheidsprogramma's in de hele wereld zodanig uitgebreid dat zij nu ruim 2,5 miljard mensen ten goede komen, doorgaans de armste en meest kwetsbare. Maar de druk neemt toe om biometrische technologie toe te passen om de identiteit van de begunstigden te verifiëren, en om informatiesystemen – uiteenlopend van de burgerlijke stand tot politiedatabases – te integreren. Dit betekent dat sociale programma's nieuwe risico's kunnen creëren voor degenen die er afhankelijk van zijn.
Particuliere bedrijven, donoragentschappen en de Wereldbank betogen dat de toepassing van biometrische instrumenten als iris- en vingerscanning of gezichts- en stemherkenning, in combinatie met de integratie van databases, de efficiency zal vergroten, de fraude zal bestrijden en de kosten zal drukken. En veel overheden lijken hiervan overtuigd.
Hoewel er geen systematische informatie beschikbaar is over het gebruik van biometrische technologie in sociale zekerheidsprogramma's, duidt een blik op bepaalde toonaangevende voorbeelden erop dat dit gebruik al in opkomst is. In Zuid-Arika ontvangen 17,2 miljoen uitkeringstrekkers biometrische smartcards. In Mexico moeten de 55,6 miljoen begunstigden van Seguro Popular (een publieke ziektekostenverzekering voor de armste burgers) hun biometrische gegevens aan de autoriteiten verstrekken.
's Werelds grootste biometrische database – Aadhaar – bevindt zich in India. Omdat opname in Aadhaar een voorwaarde is voor de toegang tot diverse sociale programma's zijn de gegevens van 95% van de 1,25 miljard inwoners van het land al opgeslagen. De verstrekking van biometrische gegevens is ook vereist om een uitkering te kunnen ontvangen in Botswana, Gabon Kenia, Namibië, Pakistan, Paraguay en Peru.
Biometrische gegevens die zijn opgeslagen in een database van een sociale zekerheidsinstantie kunnen makkelijk aan andere systemen worden gekoppeld met behulp van een gemeenschappelijke identifier, zelfs aan systemen die geen verband houden met de sociale zekerheid, zoals die van de politie of van marketingfirma's. In de meeste Europese landen is een dergelijke database-integratie echter verboden, vanwege het gevaar dat ervan uitgaat voor de privacy en de gegevensbescherming. Alle sociale zekerheidsprogramma's vergen immers de verwerking van aanzienlijke hoeveelheden data, inclusief gevoelige informatie als huishoudelijke bezittingen, de gezondheidsstatus, en lichamelijke en geestelijke beperkingen.
In veel ontwikkelingslanden die hun sociale zekerheids- en biometrische identificatieprogramma's uitbreiden, zijn de raamwerken voor de bescherming van persoonlijke gegevens onderontwikkeld. Toch bepleiten donoren en overheidsinstanties dikwijls de grootst mogelijke integratie van databases, van zowel publieke als private. Nigeria, dat zich ten doel stelt 100 miljoen biometrische e-ID cards uit te geven, heeft bijvoorbeeld een National Identity Database die verbonden is met diverse andere databases, waaronder databases die door politiediensten worden onderhouden.
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
De druk om gevoelige sociale zekerheidsgegevens, waaronder biometrische identifiers, met de politie te delen – zowel in binnen- als buitenland – wordt verhevigd door de zorgen over terrorisme en migratie. Deze druk bedreigt niet alleen de fundamentele privacy, maar ook de burgerlijke vrijheden. Voeg daar het risico van de onzorgvuldige omgang met gegevens of van de ongeautoriseerde toegang van derden – zoals cybercriminelen en hackers – aan toe, en de begunstigden van sociale zekerheidsprogramma's kunnen ook worden blootgesteld aan stigmatisering, afpersing of chantage.
Dan is er nog de mogelijkheid dat de toegang tot gevoelige sociale zekerheidsgegevens, waaronder biometrische informatie, aan particuliere bedrijven gegeven of verkocht zal worden. Sociale zekerheidsinstanties en particuliere bedrijven als MasterCard of Visa gaan dikwijls commerciële overeenkomsten met elkaar aan om smart cards voor sociale zekerheidsprogramma's te creëren, of om ervoor te zorgen dat bedrijven deze kaarten accepteren. Zuid-Afrika's biometrische sociale zekerheidskaart is bijvoorbeeld een MasterCard.
Erger nog: dergelijke regelingen – die dikwijls niet publiekelijk bekend gemaakt worden – kennen doorgaans geen mechanismen voor schadeherstel in geval van misbruik van informatie. Niettemin duiden recente mediaverslagen erop dat deze risico's aanzienlijk zijn. In Chili lagen bijvoorbeeld de medische gegevens van miljoenen patiënten – waaronder die van HIV-patiënten en vrouwen die seksueel misbruikt waren – bijna een jaar lang op straat.
Bovendien hebben in Zuid-Afrika private bedrijven de informatie van miljoenen uitkeringstrekkers gebruikt om de bedrijfswinsten te verhogen, ten koste van de belangen van de recipiënten. In India beweerde een krant dat zijn verslaggevers onbeperkte toegang hadden verkregen tot de database van Aadhaar. Uit een ander rapport bleek hoe Aadhaar-cijfers, in combinatie met gevoelige financiële informatie, publiek toegankelijk waren gemaakt op websites van de overheid.
Het risico voor uitkeringstrekkers is zelfs niet verdwenen als de gegevens alleen maar toegankelijk zijn voor de overheid. Zoals de politicologe Virginia Eubanks zegt, maakt de geautomatiseerde besluitvorming bij de verstrekking van uitkeringen het de overheid in de Verenigde Staten mogelijk om “arme mensen te profileren, in de gaten te houden en te straffen.”
Naarmate de technologie blijft voortschrijden, zullen deze risico's alleen maar toenemen. Gezichtsherkenningstechnologie kan overheden bijvoorbeeld in staat stellen betogers te identificeren die een uitkering ontvangen, met behulp van de digitale foto's die ze hebben verstrekt in ruil voor toegang tot hun uitkering. Malta overweegt bijvoorbeeld al het gebruik van bewakingscamera's met gezichtsherkenningssoftware om “antisociaal gedrag” te voorkomen.
Het gebrek aan respect voor de privacy en gegevensbescherming bij sociale zekerheidsprogramma's zou geen verrassing mogen zijn. Deze programma's dienen de meest kwetsbare groeperingen – mensen die al in het nadeel verkeren als het gaat om het verdedigen van hun rechten. Diepgewortelde stigma's en vooroordelen tegen arme mensen weerhouden andere, meer geprivilegieerde leden van de samenleving ervan deze risico's te onderkennen, en zij peinzen er al helemaal niet over om het op te nemen voor uitkeringstrekkers. Velen lijken de mening toegedaan dat als je zo'n uitkering krijgt, je niet óók nog privacy kunt eisen.
Sociale zekerheidsprogramma's worden verondersteld te doen wat de naam impliceert: het beschermen van die segmenten van de samenleving die dat het hardst nodig hebben. Eisen dat deze mensen effectief hun recht op hun persoonlijke privacy en gegevensbescherming opgeven komt precies op het tegenovergestelde neer.
Dat alleen al moet genoeg reden zijn om te lobbyen voor de adoptie van adequate wettelijke kaders, goed uitgeruste gegevensbeschermingsautoriteiten en, als een laatste verdedigingslinie, een onafhankelijke rechterlijke macht en media. Maar als mensen een sterkere prikkel nodig hebben, is er altijd nog zoiets als eigenbelang, omdat de risico's waarmee de meest kwetsbaren en benadeelden vandaag de dag worden geconfronteerd morgen wel eens werkelijkheid zouden kunnen worden voor een veel bredere dwarsdoorsnede van de samenleving.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
At the end of a year of domestic and international upheaval, Project Syndicate commentators share their favorite books from the past 12 months. Covering a wide array of genres and disciplines, this year’s picks provide fresh perspectives on the defining challenges of our time and how to confront them.
ask Project Syndicate contributors to select the books that resonated with them the most over the past year.
MEXICO CITY – De afgelopen decennia zijn de sociale zekerheidsprogramma's in de hele wereld zodanig uitgebreid dat zij nu ruim 2,5 miljard mensen ten goede komen, doorgaans de armste en meest kwetsbare. Maar de druk neemt toe om biometrische technologie toe te passen om de identiteit van de begunstigden te verifiëren, en om informatiesystemen – uiteenlopend van de burgerlijke stand tot politiedatabases – te integreren. Dit betekent dat sociale programma's nieuwe risico's kunnen creëren voor degenen die er afhankelijk van zijn.
Particuliere bedrijven, donoragentschappen en de Wereldbank betogen dat de toepassing van biometrische instrumenten als iris- en vingerscanning of gezichts- en stemherkenning, in combinatie met de integratie van databases, de efficiency zal vergroten, de fraude zal bestrijden en de kosten zal drukken. En veel overheden lijken hiervan overtuigd.
Hoewel er geen systematische informatie beschikbaar is over het gebruik van biometrische technologie in sociale zekerheidsprogramma's, duidt een blik op bepaalde toonaangevende voorbeelden erop dat dit gebruik al in opkomst is. In Zuid-Arika ontvangen 17,2 miljoen uitkeringstrekkers biometrische smartcards. In Mexico moeten de 55,6 miljoen begunstigden van Seguro Popular (een publieke ziektekostenverzekering voor de armste burgers) hun biometrische gegevens aan de autoriteiten verstrekken.
's Werelds grootste biometrische database – Aadhaar – bevindt zich in India. Omdat opname in Aadhaar een voorwaarde is voor de toegang tot diverse sociale programma's zijn de gegevens van 95% van de 1,25 miljard inwoners van het land al opgeslagen. De verstrekking van biometrische gegevens is ook vereist om een uitkering te kunnen ontvangen in Botswana, Gabon Kenia, Namibië, Pakistan, Paraguay en Peru.
Biometrische gegevens die zijn opgeslagen in een database van een sociale zekerheidsinstantie kunnen makkelijk aan andere systemen worden gekoppeld met behulp van een gemeenschappelijke identifier, zelfs aan systemen die geen verband houden met de sociale zekerheid, zoals die van de politie of van marketingfirma's. In de meeste Europese landen is een dergelijke database-integratie echter verboden, vanwege het gevaar dat ervan uitgaat voor de privacy en de gegevensbescherming. Alle sociale zekerheidsprogramma's vergen immers de verwerking van aanzienlijke hoeveelheden data, inclusief gevoelige informatie als huishoudelijke bezittingen, de gezondheidsstatus, en lichamelijke en geestelijke beperkingen.
In veel ontwikkelingslanden die hun sociale zekerheids- en biometrische identificatieprogramma's uitbreiden, zijn de raamwerken voor de bescherming van persoonlijke gegevens onderontwikkeld. Toch bepleiten donoren en overheidsinstanties dikwijls de grootst mogelijke integratie van databases, van zowel publieke als private. Nigeria, dat zich ten doel stelt 100 miljoen biometrische e-ID cards uit te geven, heeft bijvoorbeeld een National Identity Database die verbonden is met diverse andere databases, waaronder databases die door politiediensten worden onderhouden.
HOLIDAY SALE: PS for less than $0.7 per week
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
De druk om gevoelige sociale zekerheidsgegevens, waaronder biometrische identifiers, met de politie te delen – zowel in binnen- als buitenland – wordt verhevigd door de zorgen over terrorisme en migratie. Deze druk bedreigt niet alleen de fundamentele privacy, maar ook de burgerlijke vrijheden. Voeg daar het risico van de onzorgvuldige omgang met gegevens of van de ongeautoriseerde toegang van derden – zoals cybercriminelen en hackers – aan toe, en de begunstigden van sociale zekerheidsprogramma's kunnen ook worden blootgesteld aan stigmatisering, afpersing of chantage.
Dan is er nog de mogelijkheid dat de toegang tot gevoelige sociale zekerheidsgegevens, waaronder biometrische informatie, aan particuliere bedrijven gegeven of verkocht zal worden. Sociale zekerheidsinstanties en particuliere bedrijven als MasterCard of Visa gaan dikwijls commerciële overeenkomsten met elkaar aan om smart cards voor sociale zekerheidsprogramma's te creëren, of om ervoor te zorgen dat bedrijven deze kaarten accepteren. Zuid-Afrika's biometrische sociale zekerheidskaart is bijvoorbeeld een MasterCard.
Erger nog: dergelijke regelingen – die dikwijls niet publiekelijk bekend gemaakt worden – kennen doorgaans geen mechanismen voor schadeherstel in geval van misbruik van informatie. Niettemin duiden recente mediaverslagen erop dat deze risico's aanzienlijk zijn. In Chili lagen bijvoorbeeld de medische gegevens van miljoenen patiënten – waaronder die van HIV-patiënten en vrouwen die seksueel misbruikt waren – bijna een jaar lang op straat.
Bovendien hebben in Zuid-Afrika private bedrijven de informatie van miljoenen uitkeringstrekkers gebruikt om de bedrijfswinsten te verhogen, ten koste van de belangen van de recipiënten. In India beweerde een krant dat zijn verslaggevers onbeperkte toegang hadden verkregen tot de database van Aadhaar. Uit een ander rapport bleek hoe Aadhaar-cijfers, in combinatie met gevoelige financiële informatie, publiek toegankelijk waren gemaakt op websites van de overheid.
Het risico voor uitkeringstrekkers is zelfs niet verdwenen als de gegevens alleen maar toegankelijk zijn voor de overheid. Zoals de politicologe Virginia Eubanks zegt, maakt de geautomatiseerde besluitvorming bij de verstrekking van uitkeringen het de overheid in de Verenigde Staten mogelijk om “arme mensen te profileren, in de gaten te houden en te straffen.”
Naarmate de technologie blijft voortschrijden, zullen deze risico's alleen maar toenemen. Gezichtsherkenningstechnologie kan overheden bijvoorbeeld in staat stellen betogers te identificeren die een uitkering ontvangen, met behulp van de digitale foto's die ze hebben verstrekt in ruil voor toegang tot hun uitkering. Malta overweegt bijvoorbeeld al het gebruik van bewakingscamera's met gezichtsherkenningssoftware om “antisociaal gedrag” te voorkomen.
Het gebrek aan respect voor de privacy en gegevensbescherming bij sociale zekerheidsprogramma's zou geen verrassing mogen zijn. Deze programma's dienen de meest kwetsbare groeperingen – mensen die al in het nadeel verkeren als het gaat om het verdedigen van hun rechten. Diepgewortelde stigma's en vooroordelen tegen arme mensen weerhouden andere, meer geprivilegieerde leden van de samenleving ervan deze risico's te onderkennen, en zij peinzen er al helemaal niet over om het op te nemen voor uitkeringstrekkers. Velen lijken de mening toegedaan dat als je zo'n uitkering krijgt, je niet óók nog privacy kunt eisen.
Sociale zekerheidsprogramma's worden verondersteld te doen wat de naam impliceert: het beschermen van die segmenten van de samenleving die dat het hardst nodig hebben. Eisen dat deze mensen effectief hun recht op hun persoonlijke privacy en gegevensbescherming opgeven komt precies op het tegenovergestelde neer.
Dat alleen al moet genoeg reden zijn om te lobbyen voor de adoptie van adequate wettelijke kaders, goed uitgeruste gegevensbeschermingsautoriteiten en, als een laatste verdedigingslinie, een onafhankelijke rechterlijke macht en media. Maar als mensen een sterkere prikkel nodig hebben, is er altijd nog zoiets als eigenbelang, omdat de risico's waarmee de meest kwetsbaren en benadeelden vandaag de dag worden geconfronteerd morgen wel eens werkelijkheid zouden kunnen worden voor een veel bredere dwarsdoorsnede van de samenleving.
Vertaling: Menno Grootveld