GLAND - Spożycie słodkiej wody przez ludzkość już dawno przekroczyło tempo jej uzupełniania. Naukowcy ostrzegają, że ten podstawowy zasób naturalny się wyczerpuje. Jeśli mamy zmienić tę sytuację to największą nadzieją jest inwestowanie w naturalne rozwiązania.
Mniejniż 1% wody na Ziemi to dostępna lub nadająca się do spożycia woda słodka. Większość znajduje się na śródlądowych terenach podmokłych, jak rzeki, jeziora, bagna, torfowiska i podziemne warstwy wodonośne. Te mokradła są naturalnymi zbieraczami wody, “sprzątaczami” i “bankierami.” Wychwytywanie, oczyszczanie, przechowywanie i uwalnianie wody deszczowej i powodziowej przed wypuszczeniem w razie potrzeby umożliwia globalnyobiegwody, który zapewnia stałe dostawy.
Pełne włączenie terenów podmokłych do planowania i zarządzania wodą we wszystkich sektorach gospodarki na całym świecie przyniosłoby daleko idące korzyści. Wystarczające zasoby wody mogą pobudzićwzrostgospodarczy, zmniejszyć konflikty i złagodzić stres środowiskowy. Wymaga to jednak znacznych i trwałych inwestycji, aby sprostać rosnącemu popytowi.
Zużycie świeżej wody wzrosłosześciokrotnie w ciągu ostatnich 100 lat i popyt wciąż rośnie, przy czym rolnictwo, przemysł i energia stanowią 90% całości. Co najmniej 55% więcejwody będzie potrzebne do 2050 r., aby zaspokoić zapotrzebowanie wynikające ze wzrostu gospodarczego, urbanizacji i prawie dziesięciumiliardówludzinaświecie.
Już teraz na osobę przypada znacznie mniej wody niż dwadzieścia lat temu. W rezultacie ponadtrzymiliardy ludzi boryka się z poważnymi niedoborami wody, które często prowadządogwałtownychkonfliktów. Do 2050 r. ponadpołowaludzinaświecie nie będzie miała dostępu do wody; wsuchychregionach zmiany klimatyczne pogłębią niedobory.
Zmiana klimatu to tylko jedno zagrożenie. Zanieczyszczenie także pogłębia kryzys wodny. Niebezpieczna woda pitna jest potencjalnieśmiertelną rzeczywistością dla ludzi na całym świecie. Praktycznie wszystkie źródła słodkiej wody są obecnie do pewnego stopnia skażone; nie oszczędzono nawet śniegowcównaMountEverest.
Dlaczego więc nie ratujemy i nie chronimy terenów podmokłych? Ich wszechstronność jest szczególnie istotna, jeśli weźmie się pod uwagę, że kryzys wodny należy do pięciunajwiększychglobalnychzagrożeń pod względem skutków. Szczególnie ważne są ich zdolności do pozyskiwania wody nad i podziemią - przeciwdziałanie suszom, powodziom i skutkom topnienialodowców. A jednak - chociaż dostarczają one większość naszej świeżej wody - prawie 90% terenów podmokłych zniknęło od czasu rewolucji przemysłowej, a utrata ta stale się powiększa wraz z globalizacją. Wiele pozostałych terenów podmokłych jest krytycznie zagrożonych.
Obszary podmokłe są szczególnie wrażliwe, ponieważ często uważa się je za nieużytki, które mają zostać przekształcone pod uprawę i rozwój lub obszary dotknięte chorobami, które mają zostać zrekultywowane. Tendencja ta podkreśla brak zrozumienia kluczowej roli terenów podmokłych, która leży u podstaw światowego kryzysu wodnego. Aby zapewnić bezpieczne i pewne dostawy wody, musimy skupić się na związku między uzależnieniem człowieka od wody a tym, co robimy z terenami podmokłymi.
Istnieją również inne możliwości zwiększenia naszego zaopatrzenia w wodę, ale żadna z nich nie jest idealna. Odsalanie wody morskiej stwarza więcejproblemów niż rozwiązuje. Rozsiewanie chmur rodzi niepokojącepytania. Masowa budowa instalacji do wychwytywania wody wymaga znacznych inwestycji i często zakłóca lokalną gospodarkę i styl życia. Co więcej, w przeciwieństwie do terenów podmokłych, opcje te nie mogą jednocześnie zapewnić pożywienia, lekarstw, dochodu jednej na siedem osób, schronienia dla niezliczonych gatunków oraz złagodzićzmianklimatu.
Ponieważ połowaglobalnegoPKB zależy od usług ekosystemowych, ratowanie terenów podmokłych powinno być najwyższym priorytetem w przygotowywaniu ekologicznej odbudowy po kryzysie COVID-19. Rewitalizacja starożytnych terenów podmokłych w Indiach w Ćennaju, aby zapobiec kolejnemu „dniu zerowemu” - jak w 2019 r., kiedy skończyła się woda w mieście - stanowi przykład dla innych.
Musimy także przemyśleć i zrewidować rolnictwo, które jest zdecydowanie największym konsumentem wody, aby uzyskać więcej „plonuzakroplę.” Zachęty do intensywnej produkcji, która nie bierze pod uwagę terenów podmokłych, zanieczyszczenia wody i różnorodności biologicznej, powinny zostać szybko wycofane. Nowa brytyjska inicjatywa EnvironmentalLandManagement jest jednym z przykładów programu nagradzającego rolników, którzy koncentrują się na gospodarowaniu wodą i ochronie terenów podmokłych jako filarach zarządzania gruntami. Podobne schematy powinny być skalowane globalnie.
Przemysł musi również stać się równym partnerem w ochronie i efektywnym użytkowaniu. Ochrona ekosystemów i atrakcyjne otoczenie biznesowe mogły kiedyś wydawać się nie do pogodzenia. W dzisiejszych czasach przetrwanie firm zależy od zdrowego środowiska naturalnego. Zdając sobie z tego sprawę, Danone i innefirmy zobowiązały się do gospodarowania wodą i ochrony zlewni, podczas gdy wiele firm angażuje się na całym świecie w funduszewodne wielu partnerów, aby wykorzystać zrównoważone zarządzanie terenami podmokłymi w celu zaspokojenia potrzeb wynikających z szybkiej urbanizacji. Dzięki tego rodzaju funduszom wodnym rzekaTanawNairobi generuje dodatkowe 27 milionów litrów wody dziennie w ciągu zaledwie trzech lat.
Nie trzeba już przekonywać krajów, w których występuje niedobór wody, takich jak RepublikaPołudniowejAfryki. Ponad połowa jej mieszkańców i dwie trzecie gospodarki są utrzymywane na niewielkiej grupie terenów podmokłych. Władza lokalna wie, że ochrona terenów podmokłych i ich integracja z gospodarką wodną mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpiecznych dostaw, od których zależy rozwój gospodarczy.
Mokradła są najlepszym rozwiązaniem egzystencjalnego problemu zaopatrzenia w wodę słodką na naszej planecie. Mamy ich wystarczająco na Ziemi bez konieczności szukaniapozaZiemią. Musimy więc chronić naturalne rozwiązania, które już posiadamy i mądrze z nich korzystać.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer
GLAND - Spożycie słodkiej wody przez ludzkość już dawno przekroczyło tempo jej uzupełniania. Naukowcy ostrzegają, że ten podstawowy zasób naturalny się wyczerpuje. Jeśli mamy zmienić tę sytuację to największą nadzieją jest inwestowanie w naturalne rozwiązania.
Mniejniż 1% wody na Ziemi to dostępna lub nadająca się do spożycia woda słodka. Większość znajduje się na śródlądowych terenach podmokłych, jak rzeki, jeziora, bagna, torfowiska i podziemne warstwy wodonośne. Te mokradła są naturalnymi zbieraczami wody, “sprzątaczami” i “bankierami.” Wychwytywanie, oczyszczanie, przechowywanie i uwalnianie wody deszczowej i powodziowej przed wypuszczeniem w razie potrzeby umożliwia globalnyobiegwody, który zapewnia stałe dostawy.
Pełne włączenie terenów podmokłych do planowania i zarządzania wodą we wszystkich sektorach gospodarki na całym świecie przyniosłoby daleko idące korzyści. Wystarczające zasoby wody mogą pobudzićwzrostgospodarczy, zmniejszyć konflikty i złagodzić stres środowiskowy. Wymaga to jednak znacznych i trwałych inwestycji, aby sprostać rosnącemu popytowi.
Zużycie świeżej wody wzrosłosześciokrotnie w ciągu ostatnich 100 lat i popyt wciąż rośnie, przy czym rolnictwo, przemysł i energia stanowią 90% całości. Co najmniej 55% więcejwody będzie potrzebne do 2050 r., aby zaspokoić zapotrzebowanie wynikające ze wzrostu gospodarczego, urbanizacji i prawie dziesięciumiliardówludzinaświecie.
Już teraz na osobę przypada znacznie mniej wody niż dwadzieścia lat temu. W rezultacie ponadtrzymiliardy ludzi boryka się z poważnymi niedoborami wody, które często prowadządogwałtownychkonfliktów. Do 2050 r. ponadpołowaludzinaświecie nie będzie miała dostępu do wody; wsuchychregionach zmiany klimatyczne pogłębią niedobory.
Zmiana klimatu to tylko jedno zagrożenie. Zanieczyszczenie także pogłębia kryzys wodny. Niebezpieczna woda pitna jest potencjalnieśmiertelną rzeczywistością dla ludzi na całym świecie. Praktycznie wszystkie źródła słodkiej wody są obecnie do pewnego stopnia skażone; nie oszczędzono nawet śniegowcównaMountEverest.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Dlaczego więc nie ratujemy i nie chronimy terenów podmokłych? Ich wszechstronność jest szczególnie istotna, jeśli weźmie się pod uwagę, że kryzys wodny należy do pięciunajwiększychglobalnychzagrożeń pod względem skutków. Szczególnie ważne są ich zdolności do pozyskiwania wody nad i podziemią - przeciwdziałanie suszom, powodziom i skutkom topnienialodowców. A jednak - chociaż dostarczają one większość naszej świeżej wody - prawie 90% terenów podmokłych zniknęło od czasu rewolucji przemysłowej, a utrata ta stale się powiększa wraz z globalizacją. Wiele pozostałych terenów podmokłych jest krytycznie zagrożonych.
Obszary podmokłe są szczególnie wrażliwe, ponieważ często uważa się je za nieużytki, które mają zostać przekształcone pod uprawę i rozwój lub obszary dotknięte chorobami, które mają zostać zrekultywowane. Tendencja ta podkreśla brak zrozumienia kluczowej roli terenów podmokłych, która leży u podstaw światowego kryzysu wodnego. Aby zapewnić bezpieczne i pewne dostawy wody, musimy skupić się na związku między uzależnieniem człowieka od wody a tym, co robimy z terenami podmokłymi.
Istnieją również inne możliwości zwiększenia naszego zaopatrzenia w wodę, ale żadna z nich nie jest idealna. Odsalanie wody morskiej stwarza więcejproblemów niż rozwiązuje. Rozsiewanie chmur rodzi niepokojącepytania. Masowa budowa instalacji do wychwytywania wody wymaga znacznych inwestycji i często zakłóca lokalną gospodarkę i styl życia. Co więcej, w przeciwieństwie do terenów podmokłych, opcje te nie mogą jednocześnie zapewnić pożywienia, lekarstw, dochodu jednej na siedem osób, schronienia dla niezliczonych gatunków oraz złagodzićzmianklimatu.
Ponieważ połowaglobalnegoPKB zależy od usług ekosystemowych, ratowanie terenów podmokłych powinno być najwyższym priorytetem w przygotowywaniu ekologicznej odbudowy po kryzysie COVID-19. Rewitalizacja starożytnych terenów podmokłych w Indiach w Ćennaju, aby zapobiec kolejnemu „dniu zerowemu” - jak w 2019 r., kiedy skończyła się woda w mieście - stanowi przykład dla innych.
Musimy także przemyśleć i zrewidować rolnictwo, które jest zdecydowanie największym konsumentem wody, aby uzyskać więcej „plonuzakroplę.” Zachęty do intensywnej produkcji, która nie bierze pod uwagę terenów podmokłych, zanieczyszczenia wody i różnorodności biologicznej, powinny zostać szybko wycofane. Nowa brytyjska inicjatywa EnvironmentalLandManagement jest jednym z przykładów programu nagradzającego rolników, którzy koncentrują się na gospodarowaniu wodą i ochronie terenów podmokłych jako filarach zarządzania gruntami. Podobne schematy powinny być skalowane globalnie.
Przemysł musi również stać się równym partnerem w ochronie i efektywnym użytkowaniu. Ochrona ekosystemów i atrakcyjne otoczenie biznesowe mogły kiedyś wydawać się nie do pogodzenia. W dzisiejszych czasach przetrwanie firm zależy od zdrowego środowiska naturalnego. Zdając sobie z tego sprawę, Danone i innefirmy zobowiązały się do gospodarowania wodą i ochrony zlewni, podczas gdy wiele firm angażuje się na całym świecie w funduszewodne wielu partnerów, aby wykorzystać zrównoważone zarządzanie terenami podmokłymi w celu zaspokojenia potrzeb wynikających z szybkiej urbanizacji. Dzięki tego rodzaju funduszom wodnym rzekaTanawNairobi generuje dodatkowe 27 milionów litrów wody dziennie w ciągu zaledwie trzech lat.
Nie trzeba już przekonywać krajów, w których występuje niedobór wody, takich jak RepublikaPołudniowejAfryki. Ponad połowa jej mieszkańców i dwie trzecie gospodarki są utrzymywane na niewielkiej grupie terenów podmokłych. Władza lokalna wie, że ochrona terenów podmokłych i ich integracja z gospodarką wodną mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpiecznych dostaw, od których zależy rozwój gospodarczy.
Mokradła są najlepszym rozwiązaniem egzystencjalnego problemu zaopatrzenia w wodę słodką na naszej planecie. Mamy ich wystarczająco na Ziemi bez konieczności szukaniapozaZiemią. Musimy więc chronić naturalne rozwiązania, które już posiadamy i mądrze z nich korzystać.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer