CAMBRIDGE – Als voormalig president van de VS Donald Trump in 2025 terugkeert in het Witte Huis – en de meeste gokmarkten schatten zijn kansen nog steeds op zestig procent of meer in – zal hij dan de zwakke dollar kunnen verwezenlijken die hij en zijn running mate, senator J.D. Vance, zo graag willen? Ze zijn natuurlijk van mening dat er iets moet gebeuren om de Amerikaanse productiesector zijn oude glorie terug te geven, en ze geloven dat de beste manier om dit doel te bereiken het opleggen van hoge importtarieven en het devalueren van de greenback is.
Vance heeft op zijn reis van Never Trumper naar Forever Trumper herhaaldelijk betoogd dat de huidige sterke dollar het concurrentievermogen van Amerikaanse arbeid ondermijnt. Dit argument werkt als kattenkruid op de pers, omdat het eerder klinkt als sportpraat dan als saaie economie, en de reactie van het commentariaat heeft zich grotendeels gericht op hoe weinig invloed de Amerikaanse president heeft op de mondiale wisselkoersmarkten. Zeker, er is een lange geschiedenis van presidenten en ministers van Financiën die hebben geprobeerd om de dollar omhoog of omlaag te praten, en daarin faalden. Bovendien hebben velen voorspeld dat het spookbeeld van Trumps belastingverlagingen en importtarieven de rente juist zou opdrijven en de dollar zou versterken.
Maar in de haast om te wijzen op de fouten in het denken van Trump – het uitgangspunt in de mainstream-pers voor elk voorgesteld MAGA-beleid – heeft één detail niet voldoende aandacht gekregen: zoals vrolijke Amerikaanse toeristen die deze zomer door Europa en Azië trekken maar al te goed weten, is de dollar op dit moment inderdaad heel sterk. Dit is vooral het geval als je kijkt naar dollarparameters die rekening houden met de koopkracht van verschillende valuta. Elke brede meting van de ‘reële dollarkoers,’ gecorrigeerd voor de relatieve inflatie bij Amerika’s belangrijkste handelspartners, laat zien dat de greenback ver boven de normale historische niveaus staat. Alleen de pieken van 1985 en 2002 lijken in de verte vergelijkbaar, en bij beide gelegenheden daalde de dollar sterk in de daaropvolgende jaren.
Wisselkoersen staan er bekend om dat ze moeilijk te verklaren zijn, laat staan te voorspellen, maar één empirische regelmatigheid over een breed scala aan valutaparen en historische omstandigheden is dat er meestal enige convergentie naar het gemiddelde plaatsvindt wanneer de reële wisselkoers ver uit de pas loopt. Het tempo is niet noodzakelijkerwijs snel: het duurt meestal ongeveer drie jaar voordat een overwaardering van de reële wisselkoers met de helft is verminderd, maar de aanpassing is niettemin goed waarneembaar in de gegevens. En de reële aanpassing hoeft niet noodzakelijkerwijs plaats te vinden via de wisselkoers zelf – het kan ook het gevolg zijn van hogere inflatie bij de Amerikaanse handelspartners, hoewel dit meestal niet het geval is.
Dit betekent dat er enige waarheid schuilt in de bewering dat de dollar te sterk is. Bovendien impliceert dit dat Trump meer dan waarschijnlijk geluk zal hebben met de dollar, zelfs als hij niets doet. Hetzelfde geldt overigens als Kamala Harris het presidentschap toevalt.
Het geval van Japan – nog steeds de op drie na grootste economie ter wereld – is een goed, zij het extreem, voorbeeld van deze dynamiek. De afgelopen drie jaar heeft de yen ruwweg een derde van zijn waarde ten opzichte van de dollar verloren, ook al was de cumulatieve inflatie in de Verenigde Staten veel hoger. Japan heeft moeite gehad om een inflatiepeil van zelfs maar twee procent vast te houden, terwijl de inflatie in de VS tijdens het presidentschap van Joe Biden bijna twintig procent bedroeg. Japan was vroeger een van de duurste geavanceerde economieën ter wereld om te bezoeken, maar is nu een van de goedkoopste. De Chinese renminbi daalt ook.
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Welke krachten zullen valuta’s als de yen en de renminbi weer omhoog duwen? In de eerste plaats bevinden de VS zich op een ander punt in de rentecyclus. De langetermijnrente in de VS zal waarschijnlijk ver boven de niveaus van vóór de pandemie blijven, maar de kortetermijnrente zal naar verwachting dalen, terwijl de Japanse rente waarschijnlijk zal stijgen. Hoewel de zwakke yen opwaartse druk uitoefent op de prijzen in Japan, dat de meeste grondstoffen moet importeren (inclusief olie die in dollars wordt geprijsd), helpt de vloedgolf van goedkope importproducten bovendien de Amerikaanse inflatie in toom te houden. Aziatische landen zijn zelfs zó wanhopig om goederen naar de VS te exporteren in de aanloop naar een mogelijk presidentschap van Trump, dat de kosten voor het vastleggen van containerschepen in Oost-Azië de pan uit rijzen.
Het voorspellen van de exacte timing van een daling van de reële waarde van de dollar is een slag in de lucht. De dollar zou heel goed verder kunnen stijgen voordat hij begint te dalen, wat Trump ook zegt op zijn Truth Social-website. Maar zelfs als de dollar eerder vroeger dan later verzwakt, is het onwaarschijnlijk dat dit een tweede Trump-regering zal ontmoedigen om door te gaan met haar tariefbeleid, dat zowel Trump als Vance ziet als een politiek opportune en effectieve oplossing.
Je mag hopen dat een eventuele nieuwe Trump-regering niet zal proberen om zich met de valutamarkten te bemoeien, naast het instellen van importtarieven (wat al erg genoeg is) – bijvoorbeeld door hardhandige kapitaalcontroles te gebruiken om de dollar kunstmatig zwak te houden, of door een nutteloze voorzitter van de Federal Reserve (het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) te installeren. Trump en Vance hebben misschien gelijk over de kosten van een hoge dollar, maar de meeste remedies die ze voorstellen zijn erger dan de kwaal.
Kenneth Rogoff, voormalig hoofdeconoom van het Internationaal Monetair Fonds, is hoogleraar economie en overheidsbeleid aan de Harvard Universiteit. Hij ontving in 2011 de Deutsche Bank Prize in Financial Economics, en hij is co-auteur (met Carmen M. Reinhart) vanThis Time is Different: Eight Centuries of Financial Folly(Princeton University Press, 2011) en de auteur vanThe Curse of Cash(Princeton University Press, 2016).
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
The International Monetary Fund’s surcharge policy has led to an unseemly state of affairs: countries in financial distress have become the largest source of net revenue to the Fund in recent years. These surcharges must be eliminated or, at the very least, adjusted to reduce the excessive burden on highly indebted countries.
decry the counterproductive practice of imposing additional fees on countries in debt distress.
When it comes to alleviating the severe demographic crisis that China faces, prohibiting international adoptions of Chinese children amounts to a mere drop in the bucket. Still, the government's decision to do so is significant, as it reflects a long-overdue recognition that people should not be viewed as a burden.
welcomes the government's apparent recognition that a severe demographic crisis looms.
With less than two months to go until the US presidential election, the candidates’ opposing worldviews, objectives, and priorities – and their implications for international relations, the economy, and democracy – have come into sharper focus. While it is impossible to know exactly what a leader will do once in office, the contours of both a Donald Trump and a Kamala Harris presidency are remarkably well defined.
CAMBRIDGE – Als voormalig president van de VS Donald Trump in 2025 terugkeert in het Witte Huis – en de meeste gokmarkten schatten zijn kansen nog steeds op zestig procent of meer in – zal hij dan de zwakke dollar kunnen verwezenlijken die hij en zijn running mate, senator J.D. Vance, zo graag willen? Ze zijn natuurlijk van mening dat er iets moet gebeuren om de Amerikaanse productiesector zijn oude glorie terug te geven, en ze geloven dat de beste manier om dit doel te bereiken het opleggen van hoge importtarieven en het devalueren van de greenback is.
Vance heeft op zijn reis van Never Trumper naar Forever Trumper herhaaldelijk betoogd dat de huidige sterke dollar het concurrentievermogen van Amerikaanse arbeid ondermijnt. Dit argument werkt als kattenkruid op de pers, omdat het eerder klinkt als sportpraat dan als saaie economie, en de reactie van het commentariaat heeft zich grotendeels gericht op hoe weinig invloed de Amerikaanse president heeft op de mondiale wisselkoersmarkten. Zeker, er is een lange geschiedenis van presidenten en ministers van Financiën die hebben geprobeerd om de dollar omhoog of omlaag te praten, en daarin faalden. Bovendien hebben velen voorspeld dat het spookbeeld van Trumps belastingverlagingen en importtarieven de rente juist zou opdrijven en de dollar zou versterken.
Maar in de haast om te wijzen op de fouten in het denken van Trump – het uitgangspunt in de mainstream-pers voor elk voorgesteld MAGA-beleid – heeft één detail niet voldoende aandacht gekregen: zoals vrolijke Amerikaanse toeristen die deze zomer door Europa en Azië trekken maar al te goed weten, is de dollar op dit moment inderdaad heel sterk. Dit is vooral het geval als je kijkt naar dollarparameters die rekening houden met de koopkracht van verschillende valuta. Elke brede meting van de ‘reële dollarkoers,’ gecorrigeerd voor de relatieve inflatie bij Amerika’s belangrijkste handelspartners, laat zien dat de greenback ver boven de normale historische niveaus staat. Alleen de pieken van 1985 en 2002 lijken in de verte vergelijkbaar, en bij beide gelegenheden daalde de dollar sterk in de daaropvolgende jaren.
Wisselkoersen staan er bekend om dat ze moeilijk te verklaren zijn, laat staan te voorspellen, maar één empirische regelmatigheid over een breed scala aan valutaparen en historische omstandigheden is dat er meestal enige convergentie naar het gemiddelde plaatsvindt wanneer de reële wisselkoers ver uit de pas loopt. Het tempo is niet noodzakelijkerwijs snel: het duurt meestal ongeveer drie jaar voordat een overwaardering van de reële wisselkoers met de helft is verminderd, maar de aanpassing is niettemin goed waarneembaar in de gegevens. En de reële aanpassing hoeft niet noodzakelijkerwijs plaats te vinden via de wisselkoers zelf – het kan ook het gevolg zijn van hogere inflatie bij de Amerikaanse handelspartners, hoewel dit meestal niet het geval is.
Dit betekent dat er enige waarheid schuilt in de bewering dat de dollar te sterk is. Bovendien impliceert dit dat Trump meer dan waarschijnlijk geluk zal hebben met de dollar, zelfs als hij niets doet. Hetzelfde geldt overigens als Kamala Harris het presidentschap toevalt.
Het geval van Japan – nog steeds de op drie na grootste economie ter wereld – is een goed, zij het extreem, voorbeeld van deze dynamiek. De afgelopen drie jaar heeft de yen ruwweg een derde van zijn waarde ten opzichte van de dollar verloren, ook al was de cumulatieve inflatie in de Verenigde Staten veel hoger. Japan heeft moeite gehad om een inflatiepeil van zelfs maar twee procent vast te houden, terwijl de inflatie in de VS tijdens het presidentschap van Joe Biden bijna twintig procent bedroeg. Japan was vroeger een van de duurste geavanceerde economieën ter wereld om te bezoeken, maar is nu een van de goedkoopste. De Chinese renminbi daalt ook.
PS Events: Climate Week NYC 2024
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Welke krachten zullen valuta’s als de yen en de renminbi weer omhoog duwen? In de eerste plaats bevinden de VS zich op een ander punt in de rentecyclus. De langetermijnrente in de VS zal waarschijnlijk ver boven de niveaus van vóór de pandemie blijven, maar de kortetermijnrente zal naar verwachting dalen, terwijl de Japanse rente waarschijnlijk zal stijgen. Hoewel de zwakke yen opwaartse druk uitoefent op de prijzen in Japan, dat de meeste grondstoffen moet importeren (inclusief olie die in dollars wordt geprijsd), helpt de vloedgolf van goedkope importproducten bovendien de Amerikaanse inflatie in toom te houden. Aziatische landen zijn zelfs zó wanhopig om goederen naar de VS te exporteren in de aanloop naar een mogelijk presidentschap van Trump, dat de kosten voor het vastleggen van containerschepen in Oost-Azië de pan uit rijzen.
Het voorspellen van de exacte timing van een daling van de reële waarde van de dollar is een slag in de lucht. De dollar zou heel goed verder kunnen stijgen voordat hij begint te dalen, wat Trump ook zegt op zijn Truth Social-website. Maar zelfs als de dollar eerder vroeger dan later verzwakt, is het onwaarschijnlijk dat dit een tweede Trump-regering zal ontmoedigen om door te gaan met haar tariefbeleid, dat zowel Trump als Vance ziet als een politiek opportune en effectieve oplossing.
Je mag hopen dat een eventuele nieuwe Trump-regering niet zal proberen om zich met de valutamarkten te bemoeien, naast het instellen van importtarieven (wat al erg genoeg is) – bijvoorbeeld door hardhandige kapitaalcontroles te gebruiken om de dollar kunstmatig zwak te houden, of door een nutteloze voorzitter van de Federal Reserve (het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) te installeren. Trump en Vance hebben misschien gelijk over de kosten van een hoge dollar, maar de meeste remedies die ze voorstellen zijn erger dan de kwaal.
Kenneth Rogoff, voormalig hoofdeconoom van het Internationaal Monetair Fonds, is hoogleraar economie en overheidsbeleid aan de Harvard Universiteit. Hij ontving in 2011 de Deutsche Bank Prize in Financial Economics, en hij is co-auteur (met Carmen M. Reinhart) vanThis Time is Different: Eight Centuries of Financial Folly(Princeton University Press, 2011) en de auteur vanThe Curse of Cash(Princeton University Press, 2016).