SARASOTA – De anti-klimaatagenda van de Amerikaanse president Donald Trump is in volle gang. Zijn regering is al 117 maal in actie gekomen om klimaatwetgeving in te trekken of af te zwakken, en er zit nog veel meer deregulering in het vat. Door op ongekende schaal milieubeschermende voorzieningen terug te draaien, ook via zogenoemde executiveorders, gebruikt Trump ieder instrument dat hij tot zijn beschikking heeft om de winning van fossiele brandstoffen en de productie van vuile energie uit te breiden. Klaarblijkelijk is hij vastbesloten om de bloei van de fossielebrandstoffensector onder zijn voorganger te overtreffen.
Jazeker: ook de voormalige president Barack Obama heeft toegezien op een bloei van de fossielebrandstoffensector, als gevolg van de schalie-revolutie, mogelijk gemaakt door de komst van het met behulp van hydraulische technieken kraken van rotsgesteente waar olie en gas in zit (ook wel “fracking” genoemd). Het is een feit dat geen van beide grote partijen in de Verenigde Staten de klimaatkampioen is geweest die dit land – en de wereld – nodig heeft. Terwijl jonge activisten in de hele wereld naar voren komen om te laten zien hoe écht leiderschap op het gebied van het klimaat eruit ziet, nemen politici daar nauwelijks notitie van. Zoals Dianne Feinstein, een Democratische senator van de VS uit Californië, minachtend tegen jongeren zei die een Green New Deal (GND) bepleitten: “Ik doe dit al dertig jaar. Ik weet wat ik doe.”
Hoe langer beide partijen vasthouden aan een beleid van “business as usual,” des te waarschijnlijker het is dat we voor een klimaatcatastrofe komen te staan waarin miljoenen mensen zullen omkomen of hun levens overhoop gegooid zullen zien worden. Maar in werkelijkheid berust de verantwoordelijkheid voor het adopteren van een nieuw paradigma uiteindelijk bij de Democraten. Hoewel Trump rampzalig is voor de planeet, ligt het beleid van zijn regering in de lijn van dat van een Republikeinse Partij die niet heel snel zal veranderen.
Bij een recent onderzoek naar ruim duizend met het klimaat samenhangende wetsontwerpen die sinds 2000 in het Amerikaanse Congres zijn geïntroduceerd hebben we gezien dat de Republikeinen er alleen al de afgelopen tien jaar 187 hebben ingediend die de uitstoot van broeikasgassen verhogen. Het grootste deel van deze wetsontwerpen trachtte de belangen van de fossielebrandstoffensector boven die van wie dan ook te plaatsen. De reden die de Republikeinen daarvoor opgeven is het bewerkstelligen van “energie-onafhankelijkheid,” wat er in de praktijk op neerkomt dat er een speciale behandeling wordt gegeven aan de olie-, gas- en steenkoolbedrijven die enorme bedragen uitgeven aan campagnebijdragen.
Niet lang na het begin van zijn ambtstermijn beloofde Trump dat zijn regering, door de reserves aan fossiele brandstoffen van Amerika aan te spreken, “talloze banen zou creëren voor ons volk, en ware energiezekerheid zou bieden aan onze vrienden, partners, en bondgenoten in de hele wereld.” Op grond van diezelfde logica heeft Don Young, een Republikeins Congreslid uit Alaska, de American Energy Independence and Job Creation Act, (Amerikaanse Energieonfhankelijkheids- en Banencreatiewet) geïntroduceerd, die de exploratie en winning zou toestaan van de olie- en gasvoorraden in Alaska’s nationale park in het Noordpoolgebied. Het wetsontwerp doet er zelfs nog een schepje bovenop door de helft van de belastinginkomsten uit de exploitatie van deze publieke hulpbronnen door te sluizen naar een reeks financiële prikkels voor de fossielebrandstoffensector.
Maar de échte belediging is het gedrag van de Democratische leiders, die blijven hangen in wat James K. Boyce van de Universiteit van Massachusetts “klimaatverandering-ontkenning lichte stijl” noemt. Neem het geval van het Democratic National Committee (DNC). Vorig jaar besloot dit DNC dat zij niet langer bijdragen zou aanvaarden van politieke actiecomité's die geaffilieerd zijn met de fossielebrandstoffensector, om vervolgens abrupt van koers te veranderen en een een paar maanden later een ouderwets energiebeleid te omarmen.
Hoewel Democraten in het Congres bescheiden voorstellen hebben ingediend om de uitstoot van broeikasgassen aan banden te leggen, hebben ze sinds het mislukken van de American Clean Energy and Security Act of 2009 (de Amerikaanse Schone Energie- en Veiligheidswet van 2009, ofwel het wetsontwerp Waxman-Markey) geen belangrijke stappen meer gezet voor klimaatwetgeving. En zelfs die wet zou de uitstoot niet snel genoeg hebben beperkt, in verhouding tot wat de klimaatcrisis vereist.
Tot de betekenisvollere klimaatwetsontwerpen die de afgelopen jaren door de Democraten zijn ingediend, behoort de 100 by ‘50 Act, die bepalingen omvat om “in 2050 100% schone en duurzame energie te verwezenlijken.” Maar opnieuw schiet dit plan tekort bij wat nodig is om de opwarming van de aarde te beperken tot niet meer dan 1,5ºC boven pre-industrieel niveau – de drempel waarboven het Intergovernmental Panel on Climate Change verwoestende gevolgen voorspelt.
Gelukkig is een steeds groter koor van Democraten begonnen echte actie te eisen die tientallen jaren van lichte ontkenning van de klimaatverandering moet goedmaken. Zij begrijpen dat zonder aanzienlijke, samenhangende actie van de kant van de VS het klimaat onmogelijk kan worden gestabiliseerd op een niveau dat de bloei van de mensheid nog steeds kan blijven ondersteunen.
In plaats van te praten over wat mensen moeten opgeven om de emissies terug te dringen, proberen de klimaatrealisten de kiezers een nieuwe visie op de economie te verkopen, één die economische zekerheid en ecologische stabiliteit op de langere termijn biedt. De GND-resolutie die eerder dit jaar werd ingediend heeft de discussie in rap tempo in een stroomversnelling gebracht, zodat ooit radicale voorstellen nu publieke steun krijgen en serieus worden besproken.
Hoewel de details van de GND nog moeten worden uitgewerkt, bieden Democratische presidentskandidaten als de gouverneur van Washington, Jay Inslee, al concrete voorstellen die in de lijn liggen van de voorschriften van de GND. De GND zou de “poolster” kunnen zijn die het land op zijn route naar een koolstofvrije toekomst begeleidt. Maar veel zal afhangen van de Democratische leiders in het Congres, zoals de Speaker van het Huis van Afgevaardigden Nancy Pelosi, die ambitieuze klimaatvoorstellen heeft afgedaan als een “groene droom.” Dat zal eerst moeten veranderen als we niet in een ecologische nachtmerrie verzeild willen raken.
Vertaling: Menno Grootveld
SARASOTA – De anti-klimaatagenda van de Amerikaanse president Donald Trump is in volle gang. Zijn regering is al 117 maal in actie gekomen om klimaatwetgeving in te trekken of af te zwakken, en er zit nog veel meer deregulering in het vat. Door op ongekende schaal milieubeschermende voorzieningen terug te draaien, ook via zogenoemde executiveorders, gebruikt Trump ieder instrument dat hij tot zijn beschikking heeft om de winning van fossiele brandstoffen en de productie van vuile energie uit te breiden. Klaarblijkelijk is hij vastbesloten om de bloei van de fossielebrandstoffensector onder zijn voorganger te overtreffen.
Jazeker: ook de voormalige president Barack Obama heeft toegezien op een bloei van de fossielebrandstoffensector, als gevolg van de schalie-revolutie, mogelijk gemaakt door de komst van het met behulp van hydraulische technieken kraken van rotsgesteente waar olie en gas in zit (ook wel “fracking” genoemd). Het is een feit dat geen van beide grote partijen in de Verenigde Staten de klimaatkampioen is geweest die dit land – en de wereld – nodig heeft. Terwijl jonge activisten in de hele wereld naar voren komen om te laten zien hoe écht leiderschap op het gebied van het klimaat eruit ziet, nemen politici daar nauwelijks notitie van. Zoals Dianne Feinstein, een Democratische senator van de VS uit Californië, minachtend tegen jongeren zei die een Green New Deal (GND) bepleitten: “Ik doe dit al dertig jaar. Ik weet wat ik doe.”
Hoe langer beide partijen vasthouden aan een beleid van “business as usual,” des te waarschijnlijker het is dat we voor een klimaatcatastrofe komen te staan waarin miljoenen mensen zullen omkomen of hun levens overhoop gegooid zullen zien worden. Maar in werkelijkheid berust de verantwoordelijkheid voor het adopteren van een nieuw paradigma uiteindelijk bij de Democraten. Hoewel Trump rampzalig is voor de planeet, ligt het beleid van zijn regering in de lijn van dat van een Republikeinse Partij die niet heel snel zal veranderen.
Bij een recent onderzoek naar ruim duizend met het klimaat samenhangende wetsontwerpen die sinds 2000 in het Amerikaanse Congres zijn geïntroduceerd hebben we gezien dat de Republikeinen er alleen al de afgelopen tien jaar 187 hebben ingediend die de uitstoot van broeikasgassen verhogen. Het grootste deel van deze wetsontwerpen trachtte de belangen van de fossielebrandstoffensector boven die van wie dan ook te plaatsen. De reden die de Republikeinen daarvoor opgeven is het bewerkstelligen van “energie-onafhankelijkheid,” wat er in de praktijk op neerkomt dat er een speciale behandeling wordt gegeven aan de olie-, gas- en steenkoolbedrijven die enorme bedragen uitgeven aan campagnebijdragen.
Niet lang na het begin van zijn ambtstermijn beloofde Trump dat zijn regering, door de reserves aan fossiele brandstoffen van Amerika aan te spreken, “talloze banen zou creëren voor ons volk, en ware energiezekerheid zou bieden aan onze vrienden, partners, en bondgenoten in de hele wereld.” Op grond van diezelfde logica heeft Don Young, een Republikeins Congreslid uit Alaska, de American Energy Independence and Job Creation Act, (Amerikaanse Energieonfhankelijkheids- en Banencreatiewet) geïntroduceerd, die de exploratie en winning zou toestaan van de olie- en gasvoorraden in Alaska’s nationale park in het Noordpoolgebied. Het wetsontwerp doet er zelfs nog een schepje bovenop door de helft van de belastinginkomsten uit de exploitatie van deze publieke hulpbronnen door te sluizen naar een reeks financiële prikkels voor de fossielebrandstoffensector.
Maar de échte belediging is het gedrag van de Democratische leiders, die blijven hangen in wat James K. Boyce van de Universiteit van Massachusetts “klimaatverandering-ontkenning lichte stijl” noemt. Neem het geval van het Democratic National Committee (DNC). Vorig jaar besloot dit DNC dat zij niet langer bijdragen zou aanvaarden van politieke actiecomité's die geaffilieerd zijn met de fossielebrandstoffensector, om vervolgens abrupt van koers te veranderen en een een paar maanden later een ouderwets energiebeleid te omarmen.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Hoewel Democraten in het Congres bescheiden voorstellen hebben ingediend om de uitstoot van broeikasgassen aan banden te leggen, hebben ze sinds het mislukken van de American Clean Energy and Security Act of 2009 (de Amerikaanse Schone Energie- en Veiligheidswet van 2009, ofwel het wetsontwerp Waxman-Markey) geen belangrijke stappen meer gezet voor klimaatwetgeving. En zelfs die wet zou de uitstoot niet snel genoeg hebben beperkt, in verhouding tot wat de klimaatcrisis vereist.
Tot de betekenisvollere klimaatwetsontwerpen die de afgelopen jaren door de Democraten zijn ingediend, behoort de 100 by ‘50 Act, die bepalingen omvat om “in 2050 100% schone en duurzame energie te verwezenlijken.” Maar opnieuw schiet dit plan tekort bij wat nodig is om de opwarming van de aarde te beperken tot niet meer dan 1,5ºC boven pre-industrieel niveau – de drempel waarboven het Intergovernmental Panel on Climate Change verwoestende gevolgen voorspelt.
Gelukkig is een steeds groter koor van Democraten begonnen echte actie te eisen die tientallen jaren van lichte ontkenning van de klimaatverandering moet goedmaken. Zij begrijpen dat zonder aanzienlijke, samenhangende actie van de kant van de VS het klimaat onmogelijk kan worden gestabiliseerd op een niveau dat de bloei van de mensheid nog steeds kan blijven ondersteunen.
In plaats van te praten over wat mensen moeten opgeven om de emissies terug te dringen, proberen de klimaatrealisten de kiezers een nieuwe visie op de economie te verkopen, één die economische zekerheid en ecologische stabiliteit op de langere termijn biedt. De GND-resolutie die eerder dit jaar werd ingediend heeft de discussie in rap tempo in een stroomversnelling gebracht, zodat ooit radicale voorstellen nu publieke steun krijgen en serieus worden besproken.
Hoewel de details van de GND nog moeten worden uitgewerkt, bieden Democratische presidentskandidaten als de gouverneur van Washington, Jay Inslee, al concrete voorstellen die in de lijn liggen van de voorschriften van de GND. De GND zou de “poolster” kunnen zijn die het land op zijn route naar een koolstofvrije toekomst begeleidt. Maar veel zal afhangen van de Democratische leiders in het Congres, zoals de Speaker van het Huis van Afgevaardigden Nancy Pelosi, die ambitieuze klimaatvoorstellen heeft afgedaan als een “groene droom.” Dat zal eerst moeten veranderen als we niet in een ecologische nachtmerrie verzeild willen raken.
Vertaling: Menno Grootveld