NEW YORK/CHICAGO – In iedere fase van de COVID-19-pandemie zijn gezondheidswerkers in de gemeenschap onmisbaar geweest. Zij hebben diagnoses gesteld, contacten opgespoord, zieken verzorgd en vaccinaties toegediend. En zij hebben al deze taken uitgevoerd met minimale financiering, supervisie en bijstand.
De inzet van gezondheidswerkers in de plattelandsgezondheidszorg heeft een lange staat van dienst als het gaat om succes. In de jaren zestig hielpen Chinaʼs ʻartsen op blote voetenʼ het land de pokken uit te roeien en de levensverwachting te verdubbelen. Een decennium later heeft Bangladesh het Chinese initiatief gedeeltelijk nagevolgd toen het zijn programma voor gezondheidswerkers in de gemeenschap lanceerde, dat het land heeft geholpen een meerderheid van de millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling op gezondheidsgebied te verwezenlijken, zoals het verhogen van het vaccinatiepercentage tegen difterie, tetanus en kinkhoest voor plattelandskinderen, van bijna nul in de jaren tachtig naar ruim 90 procent nu.
Gezondheidswerkers in de gemeenschap zijn geen artsen of verpleegkundigen. Het zijn plaatselijke bewoners met een medische basisopleiding die de kloof helpen overbruggen tussen gezondheidszorgfaciliteiten en onderbedeelde bevolkingsgroepen. Gewoonlijk worden zij opgeleid door NGOʼs en krijgen zij weinig of geen vergoeding van hun regering. In feite houden maar weinig regeringen over de hele wereld gegevens bij van gezondheidswerkers in de gemeenschap of hebben ze een manier om met hen te communiceren.
Deze toegewijde mensen kunnen de ruggengraat vormen van de veerkrachtige gezondheidszorgsystemen die nodig zijn om de volgende pandemie in goede banen te leiden. Maar om dat mogelijk te maken, hebben ze meer steun nodig.
Maar geld is slechts één probleem. In Brazilië krijgen sommige gezondheidswerkers slechts één of twee weken training voordat ze zonder toezicht aan de slag gaan. Gezondheidswerkers in Ethiopië besteden meer tijd aan reizen dan aan het behandelen van patiënten, vanwege het landelijke en afgelegen karakter van de gemeenschappen die zij bedienen. Uit een onderzoek in Liberia in 2018 en 2019 bleek dat minder dan de helft van de gezondheidswerkers in de gemeenschap voorraden levensreddend zink of amoxicilline had. En slechts iets meer dan de helft had orale rehydratieoplossingen en malariamedicijnen – cruciale hulpmiddelen in een land waar ieder jaar duizenden mensen sterven aan diarree en malaria.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Het is geen wonder dat veel programmaʼs voor gezondheidswerkers te maken hebben met een groot verloop en veel vacatures. In Bangladesh is op ieder willekeurig moment zoʼn 15 procent van de positiesvacant. Het personeelsverloop verhoogt de kosten, omdat vervangers moeten worden aangeworven, opgeleid en ingezet. Het vermindert ook de kwaliteit van de zorg, omdat nieuwe werknemers over het algemeen minder praktische ervaring hebben met het verlenen van gezondheidsdiensten.
De pandemie heeft de noodzaak aangetoond van sterke gezondheidsstelsels met een groot aanpassingsvermogen, met name in gemeenschappen met een lage bevolkingsdichtheid. Om deze systemen op te bouwen, moeten we een manier vinden om eerstelijnswerkers op de juiste manier aan te werven, op te leiden en uit te rusten, en om toezicht op hen te houden en hen te belonen.
Om te beginnen zouden groepen die programmaʼs voor gezondheidswerkers uitvoeren de aanbevelingen van de Wereldgezondheidsorganisatie voor de ondersteuning van gezondheidswerkers moeten bestuderen en ernaar streven deze op te volgen. Bovendien zouden overheden actuele nationale registers van gezondheidswerkers moeten ontwikkelen en bijhouden. Deze registers kunnen worden gebruikt om boodschappen over de volksgezondheid te verspreiden, de contacten tussen plattelandsgemeenschappen en gezondheidsklinieken te verbeteren en crisissituaties te beheersen. Het bijhouden van een register van gezondheidswerkers kan er ook voor zorgen dat zij goed worden opgeleid en uitgerust.
Ten slotte moeten regeringen en financieringspartners op zoek gaan naar andere manieren om gezondheidswerkers te helpen. Een ondergewaardeerd en kosteneffectief hulpmiddel is een stevige fiets. World Bicycle Relief heeft, in samenwerking met maatschappelijke organisaties als de Catholic Medical Mission Board en gezondheidsministeries in zeven landen, bijna 175.000 van haar speciaal ontworpen Buffalo Bicycles gedistribueerd, waardoor gezondheidswerkers minder tijd kwijt zijn aan reizen en meer tijd kunnen besteden aan patiënten.
De fietsen hebben in verschillende Afrikaanse landen geleid tot betere resultaten op het gebied van de gezondheidszorg. In Kenia zagen gezondheidswerkers op de fiets 88 procent meer patiënten en verwezen ze 50 procent meer patiënten door voor tuberculoseonderzoek in een lokale kliniek. Met fietsen uitgeruste gezondheidswerkers in Zambia verviervoudigden de frequentie van de bezoeken aan hun patiënten. En in Malawi verdubbelden ze het aantal patiënten dat ze konden bezoeken. Uit enquêtes blijkt dat gezondheidswerkers die een fiets hebben, minder snel ontslag nemen. En als programma-supervisors fietsen hebben, kunnen ze meer begeleiding geven aan gezondheidswerkers, wat leidt tot betere zorg voor patiënten en meer werkplezier voor zorgverleners.
Wanneer de acute fase van de COVID-19-pandemie tot een einde komt, zal dat grotendeels te danken zijn aan het onvermoeibare werk van de gezondheidswerkers in de gemeenschap. Het beste wat de wereld kan doen om hun doeltreffendheid in toekomstige crises te maximaliseren, is ervoor te zorgen dat zij naar behoren worden opgeleid, uitgerust, gemachtigd en zelfs gecompenseerd.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Donald Trump’s attempt to reindustrialize the US economy by eliminating trade deficits will undoubtedly cause pain and disruption on a massive scale. But it is important to remember that both major US political parties have abandoned free trade in pursuit of similar goals.
argues that America’s protectionist policies reflect a global economic reordering that was already underway.
Donald Trump and Elon Musk's reign of disruption is crippling research universities’ ability to serve as productive partners in innovation, thus threatening the very system that they purport to celebrate. The Chinese, who are increasingly becoming frontier innovators in their own right, will be forever grateful.
warns that the pillars of US dynamism and competitiveness are being systematically toppled.
NEW YORK/CHICAGO – In iedere fase van de COVID-19-pandemie zijn gezondheidswerkers in de gemeenschap onmisbaar geweest. Zij hebben diagnoses gesteld, contacten opgespoord, zieken verzorgd en vaccinaties toegediend. En zij hebben al deze taken uitgevoerd met minimale financiering, supervisie en bijstand.
De inzet van gezondheidswerkers in de plattelandsgezondheidszorg heeft een lange staat van dienst als het gaat om succes. In de jaren zestig hielpen Chinaʼs ʻartsen op blote voetenʼ het land de pokken uit te roeien en de levensverwachting te verdubbelen. Een decennium later heeft Bangladesh het Chinese initiatief gedeeltelijk nagevolgd toen het zijn programma voor gezondheidswerkers in de gemeenschap lanceerde, dat het land heeft geholpen een meerderheid van de millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling op gezondheidsgebied te verwezenlijken, zoals het verhogen van het vaccinatiepercentage tegen difterie, tetanus en kinkhoest voor plattelandskinderen, van bijna nul in de jaren tachtig naar ruim 90 procent nu.
Gezondheidswerkers in de gemeenschap zijn geen artsen of verpleegkundigen. Het zijn plaatselijke bewoners met een medische basisopleiding die de kloof helpen overbruggen tussen gezondheidszorgfaciliteiten en onderbedeelde bevolkingsgroepen. Gewoonlijk worden zij opgeleid door NGOʼs en krijgen zij weinig of geen vergoeding van hun regering. In feite houden maar weinig regeringen over de hele wereld gegevens bij van gezondheidswerkers in de gemeenschap of hebben ze een manier om met hen te communiceren.
Deze toegewijde mensen kunnen de ruggengraat vormen van de veerkrachtige gezondheidszorgsystemen die nodig zijn om de volgende pandemie in goede banen te leiden. Maar om dat mogelijk te maken, hebben ze meer steun nodig.
De gezondheidswerkers in de gemeenschap staan overal ter wereld voor grote uitdagingen. Velen, zoals de vijftigduizend vrouwelijke gezondheidswerkers in Nepal, worden niet betaald, ook al wordt de waarde van de gratis behandelingen en de arbeid die zulke werkers wereldwijd verrichten, geschat op 1,5 biljoen dollar.
Maar geld is slechts één probleem. In Brazilië krijgen sommige gezondheidswerkers slechts één of twee weken training voordat ze zonder toezicht aan de slag gaan. Gezondheidswerkers in Ethiopië besteden meer tijd aan reizen dan aan het behandelen van patiënten, vanwege het landelijke en afgelegen karakter van de gemeenschappen die zij bedienen. Uit een onderzoek in Liberia in 2018 en 2019 bleek dat minder dan de helft van de gezondheidswerkers in de gemeenschap voorraden levensreddend zink of amoxicilline had. En slechts iets meer dan de helft had orale rehydratieoplossingen en malariamedicijnen – cruciale hulpmiddelen in een land waar ieder jaar duizenden mensen sterven aan diarree en malaria.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Het is geen wonder dat veel programmaʼs voor gezondheidswerkers te maken hebben met een groot verloop en veel vacatures. In Bangladesh is op ieder willekeurig moment zoʼn 15 procent van de positiesvacant. Het personeelsverloop verhoogt de kosten, omdat vervangers moeten worden aangeworven, opgeleid en ingezet. Het vermindert ook de kwaliteit van de zorg, omdat nieuwe werknemers over het algemeen minder praktische ervaring hebben met het verlenen van gezondheidsdiensten.
De pandemie heeft de noodzaak aangetoond van sterke gezondheidsstelsels met een groot aanpassingsvermogen, met name in gemeenschappen met een lage bevolkingsdichtheid. Om deze systemen op te bouwen, moeten we een manier vinden om eerstelijnswerkers op de juiste manier aan te werven, op te leiden en uit te rusten, en om toezicht op hen te houden en hen te belonen.
Om te beginnen zouden groepen die programmaʼs voor gezondheidswerkers uitvoeren de aanbevelingen van de Wereldgezondheidsorganisatie voor de ondersteuning van gezondheidswerkers moeten bestuderen en ernaar streven deze op te volgen. Bovendien zouden overheden actuele nationale registers van gezondheidswerkers moeten ontwikkelen en bijhouden. Deze registers kunnen worden gebruikt om boodschappen over de volksgezondheid te verspreiden, de contacten tussen plattelandsgemeenschappen en gezondheidsklinieken te verbeteren en crisissituaties te beheersen. Het bijhouden van een register van gezondheidswerkers kan er ook voor zorgen dat zij goed worden opgeleid en uitgerust.
Ten slotte moeten regeringen en financieringspartners op zoek gaan naar andere manieren om gezondheidswerkers te helpen. Een ondergewaardeerd en kosteneffectief hulpmiddel is een stevige fiets. World Bicycle Relief heeft, in samenwerking met maatschappelijke organisaties als de Catholic Medical Mission Board en gezondheidsministeries in zeven landen, bijna 175.000 van haar speciaal ontworpen Buffalo Bicycles gedistribueerd, waardoor gezondheidswerkers minder tijd kwijt zijn aan reizen en meer tijd kunnen besteden aan patiënten.
De fietsen hebben in verschillende Afrikaanse landen geleid tot betere resultaten op het gebied van de gezondheidszorg. In Kenia zagen gezondheidswerkers op de fiets 88 procent meer patiënten en verwezen ze 50 procent meer patiënten door voor tuberculoseonderzoek in een lokale kliniek. Met fietsen uitgeruste gezondheidswerkers in Zambia verviervoudigden de frequentie van de bezoeken aan hun patiënten. En in Malawi verdubbelden ze het aantal patiënten dat ze konden bezoeken. Uit enquêtes blijkt dat gezondheidswerkers die een fiets hebben, minder snel ontslag nemen. En als programma-supervisors fietsen hebben, kunnen ze meer begeleiding geven aan gezondheidswerkers, wat leidt tot betere zorg voor patiënten en meer werkplezier voor zorgverleners.
Wanneer de acute fase van de COVID-19-pandemie tot een einde komt, zal dat grotendeels te danken zijn aan het onvermoeibare werk van de gezondheidswerkers in de gemeenschap. Het beste wat de wereld kan doen om hun doeltreffendheid in toekomstige crises te maximaliseren, is ervoor te zorgen dat zij naar behoren worden opgeleid, uitgerust, gemachtigd en zelfs gecompenseerd.
Vertaling: Menno Grootveld