BRASÍLIA – De klimaatrampen die zich over de hele wereld voltrekken – waaronder ongekende overstromingen in Brazilië, Afrika en China, hittegolven in Azië en het Midden-Oosten, en aanhoudende droogte in Europa en Latijns-Amerika – laten zien dat de planeet zich op een kritiek punt bevindt. Gelukkig kunnen we nog steeds de kans grijpen om onze paradigma’s voor economische en sociale ontwikkeling te herdefiniëren. Naast het behoud en herstel van onze bossen moeten we onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen beëindigen en hernieuwbare energiebronnen omarmen.
Met onze voorouderlijke kennis en ons respect voor de natuur zijn inheemse volkeren van onschatbare waarde om deze uitdaging aan te gaan. Hoewel we slechts vijf procent van de wereldbevolking uitmaken, omvatten onze gronden ruim dan tachtig procent van de biodiversiteit van de wereld. We weten dat wanneer mensen proberen de natuur te domineren, de natuur altijd reageert. De huidige klimaatdrama’s weerspiegelen deze dynamiek. Ze laten zien waarom we onze individuele ervaringen moeten overstijgen om een hogere staat van bewustzijn ten opzichte van de natuur te bereiken.
Daarom zetten wij ons in Brazilië in om ontbossing tegen te gaan en de afbakening, bescherming en het milieubeheer van inheemse gebieden te bevorderen. Dergelijke maatregelen zijn essentieel om de biodiversiteit te behouden, de uitstoot van kooldioxide te beperken en te voorkomen dat er geen weg meer terug is voor essentiële biomen zoals het Amazonegebied. Brazilië richt zich ook op de energie die we produceren en consumeren, een uitdaging die complexe debatten met zich meebrengt en tot scherpe keuzes dwingt.
Maar de klimaatverandering is een wereldwijde crisis. De meest kwetsbare bevolkingsgroepen worden onevenredig hard getroffen door niet-duurzame economische modellen die gebaseerd zijn op energie uit fossiele brandstoffen. Door af te stappen van verouderde ontwikkelingsmodellen die gebaseerd zijn op de vernietiging van de natuur, kunnen we een weg inslaan die niet alleen duurzamer, maar ook rechtvaardiger is.
Ondanks de duidelijke gevaren die fossiele brandstoffen met zich meebrengen, blijven de aanzienlijke investeringen in deze energiebronnen onaangetast. Een veelgehoorde rechtvaardiging is dat het verbranden van fossiele brandstoffen economische voordelen oplevert, maar de olie-industrie is sterk inkomensconcentrerend, wat slechts enkelen aanzienlijke winsten oplevert en velen negatieve externe effecten – niet in de laatste plaats vervuiling, corruptie en ontheemding.
Toch worden de menselijke, financiële en milieukosten van onze fixatie op fossiele brandstoffen steeds duidelijker. Denk aan de recente catastrofale overstromingen in Rio Grande do Sul, Brazilië, waarbij honderden mensen omkwamen en nog veel meer mensen ontheemd raakten; of de ongekende droogte, waardoor duizenden mensen zonder water en voedsel kwamen te zitten in het Amazonegebied, de thuisbasis van de grootste waterscheiding op aarde; of de branden in de Pantanal, het grootste wetland ter wereld. Terwijl miljarden belastinggeld worden uitgegeven om het herstel van dit soort rampen te ondersteunen, gaan er nog eens miljarden naar de subsidiëring van de fossiele brandstofindustrie en haar aandeelhouders.
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Wat is er nodig voor regeringen om investeringen in de beperking van en aanpassing aan de klimaatverandering prioriteit te geven boven deze destructieve subsidies? De G7 en andere geavanceerde economieën hebben de verantwoordelijkheid om meer leiderschap te tonen in deze kwestie. De gevolgen van de klimaatverandering zijn tastbare bedreigingen die overal de groei en de veiligheid ondermijnen. Terwijl staatshoofden en regeringsleiders – vooral die van de G7 en G20 – zich voorbereiden op de komende klimaatbijeenkomsten in Azerbeidzjan en Brazilië, moeten ze zich afvragen hoeveel klimaatrampen ze nog willen meemaken.
We hebben het recht om te beslissen wat voor wereld we willen bouwen. Gaan we door op het pad dat is uitgezet door een uitbuitende logica die zich steeds meer tegen ons keert, of grijpen we dit moment aan, slaan we een andere weg in en beginnen we voorouderlijke kennis te waarderen? Als we voor die laatste optie kiezen – en dat moeten we – zullen we de vrije, voorafgaande en geïnformeerde toestemming moeten krijgen van alle gemeenschappen die betrokken zijn bij nieuwe projecten, niet alleen om rechten te beschermen, maar ook om effectievere resultaten te garanderen.
De technologie en kennis voor een rechtvaardige transitie bestaan al. Veel landen hebben al aanzienlijke vooruitgang geboekt in deze richting en bewezen dat een duurzame toekomst mogelijk en economisch haalbaar is. De tragedies die zich om ons heen voltrekken zouden alle landen wakker moeten schudden om een einde te maken aan de exploratie van fossiele brandstoffen, het gebruik ervan zoveel mogelijk te beperken en te investeren in hernieuwbare energie, de bio-economie en een veerkrachtige infrastructuur.
Een groot, onopgelost probleem is dat de financiële stromen nog steeds in overeenstemming moeten worden gebracht met de doelstellingen van het klimaatakkoord van Parijs. Niet alleen moeten de jaarlijkse investeringen in klimaatmaatregelen aanzienlijk toenemen, maar ook moeten de noordelijke landen de verantwoordelijkheid nemen om dit decennium de klimaatfinanciering naar het Mondiale Zuiden te mobiliseren. Alleen dan kunnen we zorgen voor een rechtvaardige en versnelde energietransitie en de natuur echt beschermen, zodat ze haar onmisbare rol kan spelen in het stabiliseren van de planetaire systemen waarvan het leven en de welvaart van de mens afhangen.
De klimaatcrisis is een kans om onze keuzes en prioriteiten opnieuw te evalueren. De natuur heeft ons al vele waarschuwingen gegeven en biedt ons ook oplossingen. Maar het matigen van de klimaatverandering, het uitbannen van fossiele brandstoffen, het behouden en herstellen van bossen en het beschermen van inheemse gebieden gaat niet vanzelf. Ze vereisen allemaal financiering, concreet beleid en wereldwijde samenwerking. We zullen de komende maanden veel hoogdravende, ambitieuze toespraken horen, maar als deze niet worden ondersteund door uitgebreide uitvoeringsplannen, dan blijft het bij gebakken lucht. Daar hebben we al meer van dan we willen.
Sonia Guajajara is de Braziliaanse minister van Inheemse Volkeren.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
The US presidential candidate's appeal to love of country is the right thing at the right time. Disregard the surfeit of flags and overwrought rhetoric: a healthy dose of patriotism is required to win an election, in the US or anywhere else, and it is – and should be – an essential component of liberal and progressive politics.
explain why the Democratic US presidential candidate's appeal to love of country is good politics.
While inflation and price growth have fallen in advanced economies, they remain stubbornly high in Africa, owing to rising food prices, the lack of formal employment opportunities, and austerity measures. The resulting protests in Nigeria and Kenya should encourage governments to rethink constraints on public spending.
urges governments to rethink constraints on public spending and increase investment in human capital.
Kishore Mahbubani
offers advice to Western diplomats attempting to engage with Asia, identifies risks to the region’s stability, highlights Singapore’s lessons for developing-country leaders, and more.
BRASÍLIA – De klimaatrampen die zich over de hele wereld voltrekken – waaronder ongekende overstromingen in Brazilië, Afrika en China, hittegolven in Azië en het Midden-Oosten, en aanhoudende droogte in Europa en Latijns-Amerika – laten zien dat de planeet zich op een kritiek punt bevindt. Gelukkig kunnen we nog steeds de kans grijpen om onze paradigma’s voor economische en sociale ontwikkeling te herdefiniëren. Naast het behoud en herstel van onze bossen moeten we onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen beëindigen en hernieuwbare energiebronnen omarmen.
Met onze voorouderlijke kennis en ons respect voor de natuur zijn inheemse volkeren van onschatbare waarde om deze uitdaging aan te gaan. Hoewel we slechts vijf procent van de wereldbevolking uitmaken, omvatten onze gronden ruim dan tachtig procent van de biodiversiteit van de wereld. We weten dat wanneer mensen proberen de natuur te domineren, de natuur altijd reageert. De huidige klimaatdrama’s weerspiegelen deze dynamiek. Ze laten zien waarom we onze individuele ervaringen moeten overstijgen om een hogere staat van bewustzijn ten opzichte van de natuur te bereiken.
Daarom zetten wij ons in Brazilië in om ontbossing tegen te gaan en de afbakening, bescherming en het milieubeheer van inheemse gebieden te bevorderen. Dergelijke maatregelen zijn essentieel om de biodiversiteit te behouden, de uitstoot van kooldioxide te beperken en te voorkomen dat er geen weg meer terug is voor essentiële biomen zoals het Amazonegebied. Brazilië richt zich ook op de energie die we produceren en consumeren, een uitdaging die complexe debatten met zich meebrengt en tot scherpe keuzes dwingt.
Maar de klimaatverandering is een wereldwijde crisis. De meest kwetsbare bevolkingsgroepen worden onevenredig hard getroffen door niet-duurzame economische modellen die gebaseerd zijn op energie uit fossiele brandstoffen. Door af te stappen van verouderde ontwikkelingsmodellen die gebaseerd zijn op de vernietiging van de natuur, kunnen we een weg inslaan die niet alleen duurzamer, maar ook rechtvaardiger is.
Ondanks de duidelijke gevaren die fossiele brandstoffen met zich meebrengen, blijven de aanzienlijke investeringen in deze energiebronnen onaangetast. Een veelgehoorde rechtvaardiging is dat het verbranden van fossiele brandstoffen economische voordelen oplevert, maar de olie-industrie is sterk inkomensconcentrerend, wat slechts enkelen aanzienlijke winsten oplevert en velen negatieve externe effecten – niet in de laatste plaats vervuiling, corruptie en ontheemding.
Toch worden de menselijke, financiële en milieukosten van onze fixatie op fossiele brandstoffen steeds duidelijker. Denk aan de recente catastrofale overstromingen in Rio Grande do Sul, Brazilië, waarbij honderden mensen omkwamen en nog veel meer mensen ontheemd raakten; of de ongekende droogte, waardoor duizenden mensen zonder water en voedsel kwamen te zitten in het Amazonegebied, de thuisbasis van de grootste waterscheiding op aarde; of de branden in de Pantanal, het grootste wetland ter wereld. Terwijl miljarden belastinggeld worden uitgegeven om het herstel van dit soort rampen te ondersteunen, gaan er nog eens miljarden naar de subsidiëring van de fossiele brandstofindustrie en haar aandeelhouders.
PS Events: Climate Week NYC 2024
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Wat is er nodig voor regeringen om investeringen in de beperking van en aanpassing aan de klimaatverandering prioriteit te geven boven deze destructieve subsidies? De G7 en andere geavanceerde economieën hebben de verantwoordelijkheid om meer leiderschap te tonen in deze kwestie. De gevolgen van de klimaatverandering zijn tastbare bedreigingen die overal de groei en de veiligheid ondermijnen. Terwijl staatshoofden en regeringsleiders – vooral die van de G7 en G20 – zich voorbereiden op de komende klimaatbijeenkomsten in Azerbeidzjan en Brazilië, moeten ze zich afvragen hoeveel klimaatrampen ze nog willen meemaken.
We hebben het recht om te beslissen wat voor wereld we willen bouwen. Gaan we door op het pad dat is uitgezet door een uitbuitende logica die zich steeds meer tegen ons keert, of grijpen we dit moment aan, slaan we een andere weg in en beginnen we voorouderlijke kennis te waarderen? Als we voor die laatste optie kiezen – en dat moeten we – zullen we de vrije, voorafgaande en geïnformeerde toestemming moeten krijgen van alle gemeenschappen die betrokken zijn bij nieuwe projecten, niet alleen om rechten te beschermen, maar ook om effectievere resultaten te garanderen.
De technologie en kennis voor een rechtvaardige transitie bestaan al. Veel landen hebben al aanzienlijke vooruitgang geboekt in deze richting en bewezen dat een duurzame toekomst mogelijk en economisch haalbaar is. De tragedies die zich om ons heen voltrekken zouden alle landen wakker moeten schudden om een einde te maken aan de exploratie van fossiele brandstoffen, het gebruik ervan zoveel mogelijk te beperken en te investeren in hernieuwbare energie, de bio-economie en een veerkrachtige infrastructuur.
Een groot, onopgelost probleem is dat de financiële stromen nog steeds in overeenstemming moeten worden gebracht met de doelstellingen van het klimaatakkoord van Parijs. Niet alleen moeten de jaarlijkse investeringen in klimaatmaatregelen aanzienlijk toenemen, maar ook moeten de noordelijke landen de verantwoordelijkheid nemen om dit decennium de klimaatfinanciering naar het Mondiale Zuiden te mobiliseren. Alleen dan kunnen we zorgen voor een rechtvaardige en versnelde energietransitie en de natuur echt beschermen, zodat ze haar onmisbare rol kan spelen in het stabiliseren van de planetaire systemen waarvan het leven en de welvaart van de mens afhangen.
De klimaatcrisis is een kans om onze keuzes en prioriteiten opnieuw te evalueren. De natuur heeft ons al vele waarschuwingen gegeven en biedt ons ook oplossingen. Maar het matigen van de klimaatverandering, het uitbannen van fossiele brandstoffen, het behouden en herstellen van bossen en het beschermen van inheemse gebieden gaat niet vanzelf. Ze vereisen allemaal financiering, concreet beleid en wereldwijde samenwerking. We zullen de komende maanden veel hoogdravende, ambitieuze toespraken horen, maar als deze niet worden ondersteund door uitgebreide uitvoeringsplannen, dan blijft het bij gebakken lucht. Daar hebben we al meer van dan we willen.
Sonia Guajajara is de Braziliaanse minister van Inheemse Volkeren.