LONDYN - Świat płonie, podczas gdy nasi przywódcy polityczni nas zawodzą. Przy rosnących w zastraszającym tempie temperaturach wydaje się, że każdy, kto wierzy w możliwość ograniczenia globalnego ocieplenia do 1,5° Celsjusza, jest w szybko kurczącej się mniejszości.
Rządy na całym świecie nie wywiązują się ze swoich obowiązków wynikających z paryskiego porozumienia klimatycznego, co powoduje, że okno na utrzymanie globalnych temperatur poniżej limitu 1,5°C prawie się zamknęło z powodu niewystarczających działań. Podczas gdy niektórzy wybitni komentatorzy uznali cel 1,5°C za „martw,” ja doszedłem do przeciwnego wniosku: 1,5°C nigdy nie umrze.
Świat znajduje się w tragicznym stanie. Emisje gazów cieplarnianych (GHG) wyrzucone do atmosfery od początku rewolucji przemysłowej już ociepliły planetę o około 1,3°C, zgodnie z tegorocznym rocznym raportem na temat wskaźników globalnych zmian klimatu. Badania - w tym moje - jednoznacznie pokazują, że kluczowe cele klimatyczne nie są realizowane. Przewiduje się, że przy obecnej polityce temperatury globalne wzrosną o 2,5-3°C do końca tego stulecia.
Nawet jeśli rządy spełnią wszystkie swoje obecne zobowiązania klimatyczne, szanse na utrzymanie globalnego ocieplenia poniżej 1,5°C wynoszą siedem do jednego. W połączeniu z taktykami opóźniającymi stosowanymi przez przemysł paliw kopalnych, w tym ekologicznym praniem ich praktyk biznesowych, które zanieczyszczają i niedawnym wycofaniem się z narzuconych sobie celów w zakresie emisji, staje się jasne, że nasze szanse na utrzymanie temperatury poniżej 1,5°C są naprawdę niewielkie. W związku z tym naukowcy zajmujący się klimatem spodziewają się, że globalne ocieplenie „przekroczy” limit 1,5°C.
Ale tak jak ryzyko nie znika po przekroczeniu limitów bezpieczeństwa, tak zobowiązania klimatyczne porozumienia paryskiego nie znikają po przekroczeniu 1,5°C. Chociaż 1,5°C jest celem politycznym, nie został on wyciągnięty z powietrza. Jest to naukowo uzasadniony limit, po raz pierwszy popierany przez małe państwa wyspiarskie, a następnie wspierany przez szeroką koalicję ambitnych krajów.
Dla wielu rządów jest już jasne, że dopuszczenie do globalnego ocieplenia przekraczającego 1,5°C wiąże się z niedopuszczalnym ryzykiem społecznym, podważa rozwój i stanowi egzystencjalne zagrożenie dla wrażliwych społeczności i ich kultur. Co więcej, granica między „bezpiecznym” a „niebezpiecznym” ociepleniem staje się coraz bardziej niewyraźna. Jak pokazują niszczycielskie skutki zmian klimatu na całym świecie, nawet 1,5°C jest niebezpieczne, a nasze społeczeństwa nie są w stanie sobie z tym poradzić.
Don’t go back to school without Project Syndicate! For a limited time, we’re offering PS Digital subscriptions for just $50.
Access every new PS commentary, our suite of subscriber-exclusive content, and the full PS archive.
Subscribe Now
W ciągu ostatnich dwudziestu lat doświadczyliśmy, jak wygląda świat, który ocieplił się o około 1°C. Żaden region nie został oszczędzony, a rosnąca liczba krajów boryka się z pożarami, powodziami i burzami, co skutkuje niszczycielskimi kosztami ludzkimi i finansowymi, które wykraczają daleko poza granice kraju. W latach 2000-2019 katastrofy związane z klimatem pochłonęły ponad pół miliona istnień ludzkich, spowodowały szkody szacowane na ponad 2 biliony dolarów i dotknęły prawie cztery miliardy ludzi na całym świecie.
Nawet przy ociepleniu o 1,5°C nawet jeden na siedem gatunków będzie zagrożony wyginięciem, krytyczne ekosystemy, takie jak tropikalne rafy koralowe, zostaną zniszczone, a ekstremalne fale upałów, których nasi pradziadkowie doświadczali raz w życiu, będą występować średnio co sześć lat. Wieki topnienia lodu spowodują wzrost poziomu mórz, zalewając największe miasta, jak Londyn, Nowy Jork, Szanghaj i Kalkuta. Wysiłki wrażliwych i zmarginalizowanych społeczności na rzecz wyjścia z ubóstwa zostaną osłabione, a rozwój gospodarczy każdego kraju zostanie zahamowany.
Ograniczenie globalnego ocieplenia jest zatem kwestią sprawiedliwości społecznej, praw człowieka i długoterminowego rozwoju, a imperatyw ten pozostaje nawet po przekroczeniu progu 1,5°C. Co więcej, podczas gdy przekroczenie 1,5°C będzie miało nieprzewidywalne konsekwencje polityczne wraz ze wzrostem roszczeń odszkodowawczych za możliwe do uniknięcia szkody związane z klimatem, polityczne implikacje ograniczenia emisji gazów cieplarnianych pozostają zgodne z tym, co już nakreśla porozumienie paryskie.
Aby powstrzymać globalne ocieplenie, porozumienie paryskie oczekuje od krajów wdrożenia planów redukcji emisji, które reprezentują ich „najwyższe możliwe ambicje.” Podczas gdy rządy nie osiągają tego celu, przekroczenie 1,5°C nie zmienia ich odpowiedzialności; w rzeczywistości wypełnienie tych zobowiązań stanie się ważniejsze wraz z dalszym wzrostem temperatur. Jedynym sposobem na zwiększenie naszych szans na utrzymanie ocieplenia na poziomie bliskim 1,5°C jest zobowiązanie się i wdrażanie bardziej ambitnych krótkoterminowych cięć emisji co roku do 2035 r.
Nawet jeśli nie uda nam się uniknąć przekroczenia 1,5°C, cel 1,5°C pozostaje aktualny. Liczy się każdy ułamek stopnia, a zatem globalne wysiłki na rzecz klimatu muszą koncentrować się na ograniczeniu przekroczenia 1,5°C i jak najszybszym powrocie do bezpiecznych poziomów. W szczególności cel porozumienia paryskiego, jakim jest osiągnięcie globalnej zerowej emisji gazów cieplarnianych netto, może pomóc w odwróceniu części nadmiernego ocieplenia. Aby utrzymać bezpieczną, zdatną do życia i sprawiedliwą planetę, musimy skupić się na limicie 1,5°C i zapewnić, że dążenie do niego pozostanie naszym najwyższym priorytetem.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Increasingly severe water shortages represent a human-made crisis that can be resolved through human interventions. The situation demands new thinking about the economics of this critical resource and how to manage it through mission-oriented strategies that span all levels of governance.
call attention to a global problem that demands far more attention from policymakers at all levels.
Although Kamala Harris is largely aligned with Joe Biden on many global and strategic issues, her unique worldview promises a distinct form of leadership on the international stage. Not only would US foreign policy shift under a Harris administration; it could change in highly consequential ways.
considers how the Democratic presidential nominees' views compare to Joe Biden's.
LONDYN - Świat płonie, podczas gdy nasi przywódcy polityczni nas zawodzą. Przy rosnących w zastraszającym tempie temperaturach wydaje się, że każdy, kto wierzy w możliwość ograniczenia globalnego ocieplenia do 1,5° Celsjusza, jest w szybko kurczącej się mniejszości.
Rządy na całym świecie nie wywiązują się ze swoich obowiązków wynikających z paryskiego porozumienia klimatycznego, co powoduje, że okno na utrzymanie globalnych temperatur poniżej limitu 1,5°C prawie się zamknęło z powodu niewystarczających działań. Podczas gdy niektórzy wybitni komentatorzy uznali cel 1,5°C za „martw,” ja doszedłem do przeciwnego wniosku: 1,5°C nigdy nie umrze.
Świat znajduje się w tragicznym stanie. Emisje gazów cieplarnianych (GHG) wyrzucone do atmosfery od początku rewolucji przemysłowej już ociepliły planetę o około 1,3°C, zgodnie z tegorocznym rocznym raportem na temat wskaźników globalnych zmian klimatu. Badania - w tym moje - jednoznacznie pokazują, że kluczowe cele klimatyczne nie są realizowane. Przewiduje się, że przy obecnej polityce temperatury globalne wzrosną o 2,5-3°C do końca tego stulecia.
Nawet jeśli rządy spełnią wszystkie swoje obecne zobowiązania klimatyczne, szanse na utrzymanie globalnego ocieplenia poniżej 1,5°C wynoszą siedem do jednego. W połączeniu z taktykami opóźniającymi stosowanymi przez przemysł paliw kopalnych, w tym ekologicznym praniem ich praktyk biznesowych, które zanieczyszczają i niedawnym wycofaniem się z narzuconych sobie celów w zakresie emisji, staje się jasne, że nasze szanse na utrzymanie temperatury poniżej 1,5°C są naprawdę niewielkie. W związku z tym naukowcy zajmujący się klimatem spodziewają się, że globalne ocieplenie „przekroczy” limit 1,5°C.
Ale tak jak ryzyko nie znika po przekroczeniu limitów bezpieczeństwa, tak zobowiązania klimatyczne porozumienia paryskiego nie znikają po przekroczeniu 1,5°C. Chociaż 1,5°C jest celem politycznym, nie został on wyciągnięty z powietrza. Jest to naukowo uzasadniony limit, po raz pierwszy popierany przez małe państwa wyspiarskie, a następnie wspierany przez szeroką koalicję ambitnych krajów.
Dla wielu rządów jest już jasne, że dopuszczenie do globalnego ocieplenia przekraczającego 1,5°C wiąże się z niedopuszczalnym ryzykiem społecznym, podważa rozwój i stanowi egzystencjalne zagrożenie dla wrażliwych społeczności i ich kultur. Co więcej, granica między „bezpiecznym” a „niebezpiecznym” ociepleniem staje się coraz bardziej niewyraźna. Jak pokazują niszczycielskie skutki zmian klimatu na całym świecie, nawet 1,5°C jest niebezpieczne, a nasze społeczeństwa nie są w stanie sobie z tym poradzić.
Don’t go back to school without Project Syndicate! For a limited time, we’re offering PS Digital subscriptions for just $50.
Access every new PS commentary, our suite of subscriber-exclusive content, and the full PS archive.
Subscribe Now
W ciągu ostatnich dwudziestu lat doświadczyliśmy, jak wygląda świat, który ocieplił się o około 1°C. Żaden region nie został oszczędzony, a rosnąca liczba krajów boryka się z pożarami, powodziami i burzami, co skutkuje niszczycielskimi kosztami ludzkimi i finansowymi, które wykraczają daleko poza granice kraju. W latach 2000-2019 katastrofy związane z klimatem pochłonęły ponad pół miliona istnień ludzkich, spowodowały szkody szacowane na ponad 2 biliony dolarów i dotknęły prawie cztery miliardy ludzi na całym świecie.
Nawet przy ociepleniu o 1,5°C nawet jeden na siedem gatunków będzie zagrożony wyginięciem, krytyczne ekosystemy, takie jak tropikalne rafy koralowe, zostaną zniszczone, a ekstremalne fale upałów, których nasi pradziadkowie doświadczali raz w życiu, będą występować średnio co sześć lat. Wieki topnienia lodu spowodują wzrost poziomu mórz, zalewając największe miasta, jak Londyn, Nowy Jork, Szanghaj i Kalkuta. Wysiłki wrażliwych i zmarginalizowanych społeczności na rzecz wyjścia z ubóstwa zostaną osłabione, a rozwój gospodarczy każdego kraju zostanie zahamowany.
Ograniczenie globalnego ocieplenia jest zatem kwestią sprawiedliwości społecznej, praw człowieka i długoterminowego rozwoju, a imperatyw ten pozostaje nawet po przekroczeniu progu 1,5°C. Co więcej, podczas gdy przekroczenie 1,5°C będzie miało nieprzewidywalne konsekwencje polityczne wraz ze wzrostem roszczeń odszkodowawczych za możliwe do uniknięcia szkody związane z klimatem, polityczne implikacje ograniczenia emisji gazów cieplarnianych pozostają zgodne z tym, co już nakreśla porozumienie paryskie.
Aby powstrzymać globalne ocieplenie, porozumienie paryskie oczekuje od krajów wdrożenia planów redukcji emisji, które reprezentują ich „najwyższe możliwe ambicje.” Podczas gdy rządy nie osiągają tego celu, przekroczenie 1,5°C nie zmienia ich odpowiedzialności; w rzeczywistości wypełnienie tych zobowiązań stanie się ważniejsze wraz z dalszym wzrostem temperatur. Jedynym sposobem na zwiększenie naszych szans na utrzymanie ocieplenia na poziomie bliskim 1,5°C jest zobowiązanie się i wdrażanie bardziej ambitnych krótkoterminowych cięć emisji co roku do 2035 r.
Nawet jeśli nie uda nam się uniknąć przekroczenia 1,5°C, cel 1,5°C pozostaje aktualny. Liczy się każdy ułamek stopnia, a zatem globalne wysiłki na rzecz klimatu muszą koncentrować się na ograniczeniu przekroczenia 1,5°C i jak najszybszym powrocie do bezpiecznych poziomów. W szczególności cel porozumienia paryskiego, jakim jest osiągnięcie globalnej zerowej emisji gazów cieplarnianych netto, może pomóc w odwróceniu części nadmiernego ocieplenia. Aby utrzymać bezpieczną, zdatną do życia i sprawiedliwą planetę, musimy skupić się na limicie 1,5°C i zapewnić, że dążenie do niego pozostanie naszym najwyższym priorytetem.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer