EAGLE RIVER, ALASKA – Om de steeds erger wordende klimaatcrisis aan te pakken, is de grootste duurzame kapitaalbeweging in de geschiedenis nodig. In de komende twintig tot dertig jaar moet minstens honderd biljoen dollar worden geïnvesteerd om over te schakelen op een koolstofarme economie, en er is jaarlijks drie à vier biljoen dollar extra nodig om de doelstellingen inzake duurzame ontwikkeling tegen 2030 te halen en de oceanen in de wereld te stabiliseren.
Het mobiliseren van deze enorme bedragen en het efficiënt investeren ervan ligt ruim binnen de mogelijkheden van de wereldeconomie en de bestaande financiële markten, maar het zal fundamentele veranderingen vereisen in de manier waarop deze markten werken. Met name traditionele financiële instellingen zullen hulp nodig hebben bij het vinden van de juiste projecten, het vereenvoudigen van de opzet van en de onderhandelingen over transacties, en het aantrekken van kapitaal om deze te financieren.
Veel ideeën op het gebied van duurzaamheid zijn kleinschalig, wat deels de aard van innovatie weerspiegelt, waarbij ideeën worden ontwikkeld, beproefd en, indien succesvol, uiteindelijk gekopieerd. Maar de kloof tussen degenen die duurzaamheidsprojecten ontwikkelen en de wereld van de traditionele financiering betekent dat het opschalen van dergelijke initiatieven niet eenvoudig is.
Op het gevaar af de zaken te eenvoudig voor te stellen: voorstanders van duurzaamheid kunnen wantrouwig staan tegenover ʻBig Financeʼ en haar geschiedenis van de financiering van niet-duurzame industrieën. Aan de andere kant kunnen beleggers op hun hoede zijn voor idealistische benaderingen die voorbijgaan aan de realiteit van het rendementsdenken, en zijn zij misschien niet geïnteresseerd in kleinschalige transacties.
Hoe kunnen we, gezien dit verschil, duurzame projecten opschalen van kleine investeringen tot bedragen van ruim honderd miljoen dollar die nodig zijn om Big Finance aan te trekken, en dus de biljoenen dollars die nodig zijn om wereldwijd een verschil te maken?
Drie stappen zijn in het bijzonder noodzakelijk. In de eerste plaats moeten securitisatietechnieken worden gebruikt om veel kleinere projecten samen te voegen tot één project dat voldoende kritische massa heeft om relevant te zijn. Securitisatie kreeg in 2007-2008 een slechte naam wegens haar rol bij het aanwakkeren van de subprime-hypotheekcrisis die de ontwikkelde wereld aan de rand van de financiële afgrond heeft gebracht. Maar als het goed wordt beheerd, vermindert de gezamenlijke financiering van veel projecten het risico, omdat de kans klein is dat ze allemaal tegelijk met soortgelijke financiële en operationele problemen te maken krijgen. Wil het resulterende geheel beleggers echter interesseren, dan moeten de talrijke kleinere projecten gemeenschappelijke kenmerken hebben, zodat zij kunnen worden samengevoegd. Dit kan niet achteraf worden gedaan.
We moeten bijvoorbeeld gemeenschappelijke voorwaarden ontwikkelen voor pools van soortgelijke activa, zoals nu al gebeurt op de Amerikaanse residentiële zonne-energiemarkt. Vervolgens moeten we de basisprincipes van securitisatie uitleggen aan potentiële vernieuwers aan de basis, door middel van regionale conferenties die financiers en ontwikkelaars van duurzame projecten samenbrengen.
In de tweede plaats moeten we de complexiteit van de belangrijkste transactievoorwaarden verminderen, en het eenvoudiger maken om de specifieke instrumenten voor beleggingen in duurzame projecten te ontwerpen en daarover te onderhandelen. Op gevestigde financiële markten is het veel makkelijker om belangrijke delen van eerdere succesvolle transacties te herhalen dan bij elke transactie weer vanaf nul te beginnen. Deze aanpak werkt omdat veel van de voorwaarden voor volgende deals al zijn geaccepteerd door de belangrijkste financiële spelers.
Succesvolle innovaties zichtbaarder maken voor beleggers is daarom van cruciaal belang. Daartoe zouden we een open-source clearinghouse van eerdere duurzame projecten moeten oprichten, met inbegrip van de projecten die met succes zijn gefinancierd en de projecten die zijn mislukt. Dit zou vergelijkbaar moeten zijn met veel bestaande databanken in de financiële sector, maar dan vrij toegankelijk, met toezicht door een gerenommeerde derde partij om de nauwkeurigheid te waarborgen.
In de derde plaats moet het scala aan financieringsbronnen voor duurzame projecten worden uitgebreid en transparanter worden gemaakt. Omdat beleggingen in duurzaamheid volgens historische financiële-marktmaatstaven een lager rendement kunnen opleveren, zouden traditionele methoden van asset-allocatie, tegen de achtergrond van ʻefficiënte markten,ʼ een geringere aantrekkelijkheid impliceren. Maar historische benchmarks houden onvoldoende rekening met het exploderende veld van ʻimpact investing,ʼ dat verschillende rendements- en tijdsdrempels hanteert en inmiddels goed is voor zoʼn 2,5 biljoen dollar aan activa. Het securitiseren van tranches van verschillende soorten impact investing zou wel eens een doorbraak kunnen betekenen voor de duurzaamheidsfinanciering.
Het zou dus zinvol zijn een open-source databank van beleggers op te zetten – vergelijkbaar met de hierboven genoemde projectdatabank – die door innovatoren en ontwerpers van nieuwe duurzame projecten kan worden doorzocht. Dit zou het eenvoudiger maken om beleggers te vinden – met eigen vermogen, op kredietbasis, of een combinatie daarvan – die financiering zouden kunnen toezeggen. De databank zou kunnen worden ondergebracht bij organisaties als de Internationale Financieringsmaatschappij, de Verenigde Naties, of het Global Impact Investing Network.
Er zijn bemoedigende precedenten. De markt voor groene obligaties is iets meer dan tien jaar geleden van start gegaan, en de totale emissie zou dit jaar al de 1 biljoen dollar kunnen bereiken. En een kritische massa van de financiële wereld woonde afgelopen november de VN-conferentie over klimaatverandering (COP26) in Glasgow bij. Onder leiding van de speciale gezant van de VN, Mark Carney, heeft de Glasgow Financial Alliance for Net Zero (GFANZ) 130 biljoen dollar aan toezeggingen voor klimaatfinanciering gedaan.
In 1983 richtte Muhammad Yunus de Grameen Bank op om bankdiensten, en vooral leningen, te verstrekken aan personen (met name vrouwen) die voorheen als ʻniet-bankabelʼ werden beschouwd. Tegen de tijd dat Yunus de Nobelprijs voor de Vrede won in 2006, was ʻmicro-lendingʼ een wereldwijd fenomeen geworden, met traditionele financiële instellingen die betrokken waren bij de securitisatie van deze leningen.
De financiële revolutie die Yunus op gang heeft gebracht heeft het verstrekken van leningen aan particulieren getransformeerd, gestroomlijnd hoe dergelijke transacties worden gestructureerd, en een nieuwe bron van investeringskapitaal aangeboord. Om de existentiële duurzaamheidsuitdagingen van vandaag te helpen aanpakken, moeten de kapitaalmarkten en hun belangrijkste spelers nog innovatiever worden en de deur openzetten voor niet-traditionele, zelfs ontwrichtende, stemmen en ideeën.
Vertaling: Menno Grootveld
EAGLE RIVER, ALASKA – Om de steeds erger wordende klimaatcrisis aan te pakken, is de grootste duurzame kapitaalbeweging in de geschiedenis nodig. In de komende twintig tot dertig jaar moet minstens honderd biljoen dollar worden geïnvesteerd om over te schakelen op een koolstofarme economie, en er is jaarlijks drie à vier biljoen dollar extra nodig om de doelstellingen inzake duurzame ontwikkeling tegen 2030 te halen en de oceanen in de wereld te stabiliseren.
Het mobiliseren van deze enorme bedragen en het efficiënt investeren ervan ligt ruim binnen de mogelijkheden van de wereldeconomie en de bestaande financiële markten, maar het zal fundamentele veranderingen vereisen in de manier waarop deze markten werken. Met name traditionele financiële instellingen zullen hulp nodig hebben bij het vinden van de juiste projecten, het vereenvoudigen van de opzet van en de onderhandelingen over transacties, en het aantrekken van kapitaal om deze te financieren.
Veel ideeën op het gebied van duurzaamheid zijn kleinschalig, wat deels de aard van innovatie weerspiegelt, waarbij ideeën worden ontwikkeld, beproefd en, indien succesvol, uiteindelijk gekopieerd. Maar de kloof tussen degenen die duurzaamheidsprojecten ontwikkelen en de wereld van de traditionele financiering betekent dat het opschalen van dergelijke initiatieven niet eenvoudig is.
Op het gevaar af de zaken te eenvoudig voor te stellen: voorstanders van duurzaamheid kunnen wantrouwig staan tegenover ʻBig Financeʼ en haar geschiedenis van de financiering van niet-duurzame industrieën. Aan de andere kant kunnen beleggers op hun hoede zijn voor idealistische benaderingen die voorbijgaan aan de realiteit van het rendementsdenken, en zijn zij misschien niet geïnteresseerd in kleinschalige transacties.
Hoe kunnen we, gezien dit verschil, duurzame projecten opschalen van kleine investeringen tot bedragen van ruim honderd miljoen dollar die nodig zijn om Big Finance aan te trekken, en dus de biljoenen dollars die nodig zijn om wereldwijd een verschil te maken?
Drie stappen zijn in het bijzonder noodzakelijk. In de eerste plaats moeten securitisatietechnieken worden gebruikt om veel kleinere projecten samen te voegen tot één project dat voldoende kritische massa heeft om relevant te zijn. Securitisatie kreeg in 2007-2008 een slechte naam wegens haar rol bij het aanwakkeren van de subprime-hypotheekcrisis die de ontwikkelde wereld aan de rand van de financiële afgrond heeft gebracht. Maar als het goed wordt beheerd, vermindert de gezamenlijke financiering van veel projecten het risico, omdat de kans klein is dat ze allemaal tegelijk met soortgelijke financiële en operationele problemen te maken krijgen. Wil het resulterende geheel beleggers echter interesseren, dan moeten de talrijke kleinere projecten gemeenschappelijke kenmerken hebben, zodat zij kunnen worden samengevoegd. Dit kan niet achteraf worden gedaan.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
We moeten bijvoorbeeld gemeenschappelijke voorwaarden ontwikkelen voor pools van soortgelijke activa, zoals nu al gebeurt op de Amerikaanse residentiële zonne-energiemarkt. Vervolgens moeten we de basisprincipes van securitisatie uitleggen aan potentiële vernieuwers aan de basis, door middel van regionale conferenties die financiers en ontwikkelaars van duurzame projecten samenbrengen.
In de tweede plaats moeten we de complexiteit van de belangrijkste transactievoorwaarden verminderen, en het eenvoudiger maken om de specifieke instrumenten voor beleggingen in duurzame projecten te ontwerpen en daarover te onderhandelen. Op gevestigde financiële markten is het veel makkelijker om belangrijke delen van eerdere succesvolle transacties te herhalen dan bij elke transactie weer vanaf nul te beginnen. Deze aanpak werkt omdat veel van de voorwaarden voor volgende deals al zijn geaccepteerd door de belangrijkste financiële spelers.
Succesvolle innovaties zichtbaarder maken voor beleggers is daarom van cruciaal belang. Daartoe zouden we een open-source clearinghouse van eerdere duurzame projecten moeten oprichten, met inbegrip van de projecten die met succes zijn gefinancierd en de projecten die zijn mislukt. Dit zou vergelijkbaar moeten zijn met veel bestaande databanken in de financiële sector, maar dan vrij toegankelijk, met toezicht door een gerenommeerde derde partij om de nauwkeurigheid te waarborgen.
In de derde plaats moet het scala aan financieringsbronnen voor duurzame projecten worden uitgebreid en transparanter worden gemaakt. Omdat beleggingen in duurzaamheid volgens historische financiële-marktmaatstaven een lager rendement kunnen opleveren, zouden traditionele methoden van asset-allocatie, tegen de achtergrond van ʻefficiënte markten,ʼ een geringere aantrekkelijkheid impliceren. Maar historische benchmarks houden onvoldoende rekening met het exploderende veld van ʻimpact investing,ʼ dat verschillende rendements- en tijdsdrempels hanteert en inmiddels goed is voor zoʼn 2,5 biljoen dollar aan activa. Het securitiseren van tranches van verschillende soorten impact investing zou wel eens een doorbraak kunnen betekenen voor de duurzaamheidsfinanciering.
Het zou dus zinvol zijn een open-source databank van beleggers op te zetten – vergelijkbaar met de hierboven genoemde projectdatabank – die door innovatoren en ontwerpers van nieuwe duurzame projecten kan worden doorzocht. Dit zou het eenvoudiger maken om beleggers te vinden – met eigen vermogen, op kredietbasis, of een combinatie daarvan – die financiering zouden kunnen toezeggen. De databank zou kunnen worden ondergebracht bij organisaties als de Internationale Financieringsmaatschappij, de Verenigde Naties, of het Global Impact Investing Network.
Er zijn bemoedigende precedenten. De markt voor groene obligaties is iets meer dan tien jaar geleden van start gegaan, en de totale emissie zou dit jaar al de 1 biljoen dollar kunnen bereiken. En een kritische massa van de financiële wereld woonde afgelopen november de VN-conferentie over klimaatverandering (COP26) in Glasgow bij. Onder leiding van de speciale gezant van de VN, Mark Carney, heeft de Glasgow Financial Alliance for Net Zero (GFANZ) 130 biljoen dollar aan toezeggingen voor klimaatfinanciering gedaan.
In 1983 richtte Muhammad Yunus de Grameen Bank op om bankdiensten, en vooral leningen, te verstrekken aan personen (met name vrouwen) die voorheen als ʻniet-bankabelʼ werden beschouwd. Tegen de tijd dat Yunus de Nobelprijs voor de Vrede won in 2006, was ʻmicro-lendingʼ een wereldwijd fenomeen geworden, met traditionele financiële instellingen die betrokken waren bij de securitisatie van deze leningen.
De financiële revolutie die Yunus op gang heeft gebracht heeft het verstrekken van leningen aan particulieren getransformeerd, gestroomlijnd hoe dergelijke transacties worden gestructureerd, en een nieuwe bron van investeringskapitaal aangeboord. Om de existentiële duurzaamheidsuitdagingen van vandaag te helpen aanpakken, moeten de kapitaalmarkten en hun belangrijkste spelers nog innovatiever worden en de deur openzetten voor niet-traditionele, zelfs ontwrichtende, stemmen en ideeën.
Vertaling: Menno Grootveld