NEW YORK – Toen tyfoon Hagupit op 6 december de Filipijnen bereikte, lag tyfoon Haiyan, die meer dan 6300 mensen doodde, nog vers in het geheugen. Volgens de Verenigde Naties werden er voordat Hagupit aan land kwam ongeveer 227.000 huishoudens - meer dan een miljoen mensen - geëvacueerd. De tyfoon, die één van de hevigste van het seizoen was, doodde zo’n dertig mensen. Ieder sterfgeval door een ramp is natuurlijk een tragedie, maar het feit dat dit aantal niet hoger was getuigt van de inspanningen die de Filipijnen zich heeft getroost om voorbereid te zijn op natuurrampen.
Als directeur van het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties heb ik met eigen ogen de verwoesting en het leed gezien dat over de hele wereld door rampen veroorzaakt wordt. Sinds het begin van deze eeuw zijn er meer dan een miljoen mensen omgekomen door stormen als Hagupit en andere grote natuurrampen zoals de aardbeving in Haïti in 2010 (die ook nog een economische schade van bijna 2 biljoen dollar had).
Deze verliezen zijn tragisch, maar ook te voorkomen. Ze helpen ons herinneren dat het nemen van voorzorgsmaatregelen tegen rampen geen optionele luxe is; het is een constant en intensief proces dat noodzakelijk is om levens te redden, de infrastructuur te beschermen en ontwikkeling veilig te stellen.
De reden om in de voorbereiding op rampen te investeren is een simpele. Als landen gevoelig zijn voor natuurlijke factoren zoals heftige stormseizoenen of grote aardbevingen zal het investeren in de tijd en middelen voor de voorbereiding op dit soort schokken levens redden en gemeenschappen beschermen tegen verdere verliezen.
Helaas hebben regeringen vaak andere prioriteiten dan zich voor te bereiden op natuurrampen. Andere investeringen gaan vaak voor, en donoren geven historisch gezien veel makkelijker geld uit aan noodhulp dan aan ramppreventie. De maatregelen die wel worden doorgevoerd staan meestal op zichzelf en zijn eenmalig in plaats van deel te zijn van een breder, systematisch plan voor risicoreductie.
Dit moet veranderen. Landen als de Filipijnen laten de winst van investeringen in paraatheid voortdurend zien, vooral als ze onderdeel zijn van een breder plan voor risicopreventie. Tyfoon Hagupit is hier slechts het meest recente voorbeeld van.
De snelle en effectieve reactie van de Filipijnse overheid heeft vele levens gered. Maar het is belangrijk om op te merken dat haar inspanningen niet zomaar een reactie uit de losse pols op de komende storm waren. Ze waren onderdeel van een uitgebreide nationale inspanning die al lange tijd gaande was. Overheidsfunctionarissen waren zo verstandig om de kwetsbaarheden van hun land te erkennen en hieraan de hulpbronnen en kapitaal te wijden die vereist zijn om weerstand op te bouwen.
De Filipijnen ziet het nemen van voorzorg als cruciaal element in haar algehele strategie om de gevolgen van rampen te beheersen. De laatste tien jaar hebben de autoriteiten van het land de bewustwording vergroot, instituties voor rampenbeheersing opgericht en versterkt en gewerkt aan het herstel na vorige natuurrampen, waaronder tyfoon Haiyan. De nationale en lokale rampenplannen zijn verbeterd, er zijn standaardprocedures ontwikkeld en early warning-systemen zijn in stelling gebracht. Het eindresultaat is niets minder dan een totale transformatie van hoe de Filipijnen op rampen reageert.
Het VN-Ontwikkelingsprogramma en het VN-systeem in bredere zin steunen regeringen erin grotere nadruk te leggen op het verminderen van de negatieve gevolgen van rampen (waar voorzorg onderdeel van is) door hun institutionele capaciteit te vergroten om te plannen en actie te ondernemen wanneer nodig. Naast de assistentie bij noodhulp is het cruciaal dat de internationale gemeenschap helpt bij de introductie van basisprocedures om lang voordat rampen toeslaan te kunnen reageren.
Eerste Hulpverleners moeten bijvoorbeeld training en hulpmiddelen krijgen. Noodopvang en evacuatieroutes moeten gepland en ingericht worden aan de hand van risicoschattingen en levensechte simulaties. Als het in de lijn der verwachtingen ligt dat gemeenschappen ooit gebruik zullen moeten maken van de beschikbare hulpmiddelen moeten ze betrokken worden bij het ontwerp en de ontwikkeling van rampenplannen. Het reduceren van risico, inclusief preventie, is op de allereerste plaats geworteld in een reactief bestuur.
In maart 2015 zal in Sendai, Japan een nieuw mondiaal raamwerk voor rampenpreventie overeengekomen worden. Het is van vitaal belang dat de gedelegeerden zich in zullen zetten voor een transformationele verandering die ruimte schept voor het nemen van voorzorgsmaatregelen en het redden van levens. Bovendien moet deze risicoreductie te integreren zijn met strategieën voor duurzame ontwikkeling.
De Filipijnen kan als voorbeeld dienen. De archipel zal altijd in het spoor van tropische stormen blijven liggen. Het overheidsapparaat kan daar vrij weinig aan doen. Maar wat het wel kan doen (en heeft gedaan) is de nadruk leggen op het terugdringen van risico en verhogen van de paraatheid, waarmee levens gered worden en een grotere veerkracht wordt gecreëerd. Dit is een les die we ons allemaal goed in de oren moeten knopen.
Vertaling Melle Trap
NEW YORK – Toen tyfoon Hagupit op 6 december de Filipijnen bereikte, lag tyfoon Haiyan, die meer dan 6300 mensen doodde, nog vers in het geheugen. Volgens de Verenigde Naties werden er voordat Hagupit aan land kwam ongeveer 227.000 huishoudens - meer dan een miljoen mensen - geëvacueerd. De tyfoon, die één van de hevigste van het seizoen was, doodde zo’n dertig mensen. Ieder sterfgeval door een ramp is natuurlijk een tragedie, maar het feit dat dit aantal niet hoger was getuigt van de inspanningen die de Filipijnen zich heeft getroost om voorbereid te zijn op natuurrampen.
Als directeur van het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties heb ik met eigen ogen de verwoesting en het leed gezien dat over de hele wereld door rampen veroorzaakt wordt. Sinds het begin van deze eeuw zijn er meer dan een miljoen mensen omgekomen door stormen als Hagupit en andere grote natuurrampen zoals de aardbeving in Haïti in 2010 (die ook nog een economische schade van bijna 2 biljoen dollar had).
Deze verliezen zijn tragisch, maar ook te voorkomen. Ze helpen ons herinneren dat het nemen van voorzorgsmaatregelen tegen rampen geen optionele luxe is; het is een constant en intensief proces dat noodzakelijk is om levens te redden, de infrastructuur te beschermen en ontwikkeling veilig te stellen.
De reden om in de voorbereiding op rampen te investeren is een simpele. Als landen gevoelig zijn voor natuurlijke factoren zoals heftige stormseizoenen of grote aardbevingen zal het investeren in de tijd en middelen voor de voorbereiding op dit soort schokken levens redden en gemeenschappen beschermen tegen verdere verliezen.
Helaas hebben regeringen vaak andere prioriteiten dan zich voor te bereiden op natuurrampen. Andere investeringen gaan vaak voor, en donoren geven historisch gezien veel makkelijker geld uit aan noodhulp dan aan ramppreventie. De maatregelen die wel worden doorgevoerd staan meestal op zichzelf en zijn eenmalig in plaats van deel te zijn van een breder, systematisch plan voor risicoreductie.
Dit moet veranderen. Landen als de Filipijnen laten de winst van investeringen in paraatheid voortdurend zien, vooral als ze onderdeel zijn van een breder plan voor risicopreventie. Tyfoon Hagupit is hier slechts het meest recente voorbeeld van.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
De snelle en effectieve reactie van de Filipijnse overheid heeft vele levens gered. Maar het is belangrijk om op te merken dat haar inspanningen niet zomaar een reactie uit de losse pols op de komende storm waren. Ze waren onderdeel van een uitgebreide nationale inspanning die al lange tijd gaande was. Overheidsfunctionarissen waren zo verstandig om de kwetsbaarheden van hun land te erkennen en hieraan de hulpbronnen en kapitaal te wijden die vereist zijn om weerstand op te bouwen.
De Filipijnen ziet het nemen van voorzorg als cruciaal element in haar algehele strategie om de gevolgen van rampen te beheersen. De laatste tien jaar hebben de autoriteiten van het land de bewustwording vergroot, instituties voor rampenbeheersing opgericht en versterkt en gewerkt aan het herstel na vorige natuurrampen, waaronder tyfoon Haiyan. De nationale en lokale rampenplannen zijn verbeterd, er zijn standaardprocedures ontwikkeld en early warning-systemen zijn in stelling gebracht. Het eindresultaat is niets minder dan een totale transformatie van hoe de Filipijnen op rampen reageert.
Het VN-Ontwikkelingsprogramma en het VN-systeem in bredere zin steunen regeringen erin grotere nadruk te leggen op het verminderen van de negatieve gevolgen van rampen (waar voorzorg onderdeel van is) door hun institutionele capaciteit te vergroten om te plannen en actie te ondernemen wanneer nodig. Naast de assistentie bij noodhulp is het cruciaal dat de internationale gemeenschap helpt bij de introductie van basisprocedures om lang voordat rampen toeslaan te kunnen reageren.
Eerste Hulpverleners moeten bijvoorbeeld training en hulpmiddelen krijgen. Noodopvang en evacuatieroutes moeten gepland en ingericht worden aan de hand van risicoschattingen en levensechte simulaties. Als het in de lijn der verwachtingen ligt dat gemeenschappen ooit gebruik zullen moeten maken van de beschikbare hulpmiddelen moeten ze betrokken worden bij het ontwerp en de ontwikkeling van rampenplannen. Het reduceren van risico, inclusief preventie, is op de allereerste plaats geworteld in een reactief bestuur.
In maart 2015 zal in Sendai, Japan een nieuw mondiaal raamwerk voor rampenpreventie overeengekomen worden. Het is van vitaal belang dat de gedelegeerden zich in zullen zetten voor een transformationele verandering die ruimte schept voor het nemen van voorzorgsmaatregelen en het redden van levens. Bovendien moet deze risicoreductie te integreren zijn met strategieën voor duurzame ontwikkeling.
De Filipijnen kan als voorbeeld dienen. De archipel zal altijd in het spoor van tropische stormen blijven liggen. Het overheidsapparaat kan daar vrij weinig aan doen. Maar wat het wel kan doen (en heeft gedaan) is de nadruk leggen op het terugdringen van risico en verhogen van de paraatheid, waarmee levens gered worden en een grotere veerkracht wordt gecreëerd. Dit is een les die we ons allemaal goed in de oren moeten knopen.
Vertaling Melle Trap