NEW YORK – Er is vandaag de dag in de Verenigde Staten een soort strijd aan de gang tussen werkelijkheid en fantasie. De herverkiezing van president Barack Obama markeerde een triomf, beperkt maar onmiskenbaar, van de werkelijkheid.
De gebeurtenissen in de dagen die voorafgingen aan de verkiezingsdag boden een schril beeld van deze strijd. Onder de belangrijkste adjudanten van de Republikeinse uitdager Mitt Romney ontwikkelde zich een geloof dat hij op de drempel van de overwinning stond. Hun overtuiging was niet gestoeld op de opiniepeilingen. Niettemin werd het gevoel zo sterk dat de adjudanten Romney met “Mr. President” begonnen aan te spreken.
De wens dat dit bewaarheid zou worden gaf hen echter niet genoeg kracht om het ook daadwerkelijk te laten gebeuren. Dichter bij het presidentschap dan dit zou Romney niet komen, en hij wilde er blijkbaar van genieten zolang dat kon, ook al was het enigszins prematuur. Vervolgens weigerde de Romney-campagne op de verkiezingsavond, toen de televisiezenders de nederlaag van de Republikein in Ohio voorspelden en dientengevolge de herverkiezing van Obama, de uitslag te aanvaarden. Een heel ongemakkelijk uur ging voorbij voordat Romney de realiteit onder ogen zag en een minzame concessiespeech uitsprak.
Diezelfde minachting voor de realiteit is recentelijk niet slechts het kenmerk geweest van de Republikeinse campagne, maar van de hele Republikeinse partij. Toen het Bureau voor de Arbeidsstatistiek in oktober een rapport uitgaf waaruit bleek dat het nationale werkloosheidspercentage “in wezen onveranderd was gebleven op 7,9%,” probeerden Republikeinse functionarissen het zeer gerespecteerde Bureau in diskrediet te brengen. Toen de opiniepeilingen aangaven dat Romney achterop begon te raken bij president Barack Obama, probeerden ze de opiniepeilingen in diskrediet te brengen. En toen de onpartijdige Congressional Research Service (CRS) berichtte dat een Republikeins belastingplan de economische groei niet zou bevorderen, dwongen Republikeinse Senatoren het CRS om zijn rapport in te trekken.
Deze weigeringen om duidelijke feiten te onder ogen te zien weerspiegelen een breder patroon. De Republikeinse partij, ooit een redelijk normale politieke partij, heeft zichzelf de vrijheid gegeven in een alternatieve werkelijkheid te leven – een wereld waarin George W. Bush de massavernietigingswapens ook echt vond waarvan hij dacht dat ze in Irak verborgen lagen; een wereld waarin belastingverlagingen begrotingstekorten echt elimineren; een wereld waarin Obama niet alleen een moslim is, maar ook geboren is in Kenia en daarom geen president mag zijn; en een wereld waarin de opwarming van de aarde bedrog is, bekokstoofd door een kliekje socialistische wetenschappers. (De Democraten hebben op hun beurt ook een voet in het kamp van de onwerkelijkheid gezet).
Van alle onrealistische overtuigingen van de Republikeinen was hun volmondige ontkenning van de door de mens in gang gezette klimaatverandering beslist de meest gevolgrijke. Als er niets aan wordt gedaan kan de opwarming van de aarde immers de klimaatomstandigheden verslechteren en uiteindelijk vernietigen die de afgelopen tien millennia ten grondslag hebben gelegen aan de opkomst van de menselijke beschaving.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Romney had als gouverneur van Massachusetts uitdrukking gegeven aan zijn geloof in de werkelijkheid van de opwarming van de aarde. Als presidentskandidaat schaarde hij zich echter achter de ontkenners – een verschuiving die duidelijk werd toen hij in augustus in Tampa, Florida de nominatie van zijn partij aanvaardde. “President Obama heeft beloofd de stijging van de zeespiegel te zullen vertragen,” zei Romney tegen de Republikeinse conventie, om vervolgens te pauzeren, met de verwachtingsvolle glimlach van een komiek die wacht tot zijn gehoor het grapje heeft begrepen.
Dat gebeurde ook. Er steeg gelach op in de zaal, dat aanzwol. Romney liet het een tijdje begaan, en kwam toen met zijn punch line: “En om de planeet te genezen.” De zaal had het niet meer. Het was wellicht het meest gedenkwaardige én betreurenswaardige moment in een betreurenswaardige campagne – een moment dat, in de geschiedenis die nu moet worden geschreven over de inspanningen van de mensheid om de planeet leefbaar te houden, de kans loopt voor eeuwig berucht te blijven.
Er kwam een verbazingwekkend vervolg achteraan. Acht weken later trof orkaan Sandy de kust van New Jersey en New York City. De muur van zeewater werd in de rug gesteund door een stijging van de zeespiegel, veroorzaakt door een eeuw van opwarming van de aarde, en de intensiteit van de storm werd gevoed door het warmere oceaanwater van een warmer wordende planeet. Door deze 'werkelijkheidsgolf' – wat Alexander Solzjenitsyn ooit “het meedogenloze breekijzer der gebeurtenissen” heeft genoemd, barstte de gesloten zeepbel van Romney’s campagne, en werden de muren daaromheen net zo makkelijk omvergeblazen als die van Lower Manhattan en Far Rockaway.
In de strijd tussen werkelijkheid en fantasie had de werkelijkheid plotseling een sterke bondgenoot. De politieke kaart werd op subtiele, maar gevolgrijke wijze opnieuw getekend. Obama kwam in actie, nu niet alleen als gewantrouwd kandidaat, maar als een vertrouwde president wiens diensten goed konden worden gebruikt door de murw gebeukte bevolking van de East Coast. Acht van de tien kiezers oordeelden gunstig over zijn optreden, zo bleek uit de peilingen, en velen verklaarden dat deze indruk van invloed was geweest op hun keuze.
In een verrassende, politiek veelzeggende ontwikkeling bleek de gouverneur van New Jersey, Chris Christie, die de belangrijkste spreker was geweest op de Republikeinse conventie waar Romney de spot had gedreven met de gevaren van de opwarming van de aarde, een van degenen te zijn die onder de indruk waren van het optreden van Obama, en dat ook in het openbaar zei.
De politieke wereld van Amerika – niet alleen de Republikeinen, maar (zij het in mindere mate) ook de Democraten – had de grote, dreigende werkelijkheid buitengesloten. Maar die werkelijkheid kwam uiteindelijk toch bovendrijven, als ze had geluisterd en wilde reageren. Zij stemde vroeg en kan de uitslag heel goed hebben beïnvloed. De aarde sprak en de Amerikanen hebben voor de verandering toch maar eens geluisterd.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
The economy played a critical role in the 2024 presidential race, creating the conditions not only for Donald Trump to trounce Kamala Harris, but also for a counter-elite to usher in a new power structure. Will the Democrats and “establishment” experts get the message?
explains how and why Democrats failed to connect with US voters’ pocketbook realities.
Kamala Harris lost to Donald Trump because she received around ten million fewer votes than Joe Biden did in 2020. The Democratic Party leadership was, at best, indifferent to the erosion of voting access, negligent in retaining newer voters, and proactive in marginalizing what remained of its left wing.
thinks the party has only itself to blame for losing the 2024 election on low voter turnout.
NEW YORK – Er is vandaag de dag in de Verenigde Staten een soort strijd aan de gang tussen werkelijkheid en fantasie. De herverkiezing van president Barack Obama markeerde een triomf, beperkt maar onmiskenbaar, van de werkelijkheid.
De gebeurtenissen in de dagen die voorafgingen aan de verkiezingsdag boden een schril beeld van deze strijd. Onder de belangrijkste adjudanten van de Republikeinse uitdager Mitt Romney ontwikkelde zich een geloof dat hij op de drempel van de overwinning stond. Hun overtuiging was niet gestoeld op de opiniepeilingen. Niettemin werd het gevoel zo sterk dat de adjudanten Romney met “Mr. President” begonnen aan te spreken.
De wens dat dit bewaarheid zou worden gaf hen echter niet genoeg kracht om het ook daadwerkelijk te laten gebeuren. Dichter bij het presidentschap dan dit zou Romney niet komen, en hij wilde er blijkbaar van genieten zolang dat kon, ook al was het enigszins prematuur. Vervolgens weigerde de Romney-campagne op de verkiezingsavond, toen de televisiezenders de nederlaag van de Republikein in Ohio voorspelden en dientengevolge de herverkiezing van Obama, de uitslag te aanvaarden. Een heel ongemakkelijk uur ging voorbij voordat Romney de realiteit onder ogen zag en een minzame concessiespeech uitsprak.
Diezelfde minachting voor de realiteit is recentelijk niet slechts het kenmerk geweest van de Republikeinse campagne, maar van de hele Republikeinse partij. Toen het Bureau voor de Arbeidsstatistiek in oktober een rapport uitgaf waaruit bleek dat het nationale werkloosheidspercentage “in wezen onveranderd was gebleven op 7,9%,” probeerden Republikeinse functionarissen het zeer gerespecteerde Bureau in diskrediet te brengen. Toen de opiniepeilingen aangaven dat Romney achterop begon te raken bij president Barack Obama, probeerden ze de opiniepeilingen in diskrediet te brengen. En toen de onpartijdige Congressional Research Service (CRS) berichtte dat een Republikeins belastingplan de economische groei niet zou bevorderen, dwongen Republikeinse Senatoren het CRS om zijn rapport in te trekken.
Deze weigeringen om duidelijke feiten te onder ogen te zien weerspiegelen een breder patroon. De Republikeinse partij, ooit een redelijk normale politieke partij, heeft zichzelf de vrijheid gegeven in een alternatieve werkelijkheid te leven – een wereld waarin George W. Bush de massavernietigingswapens ook echt vond waarvan hij dacht dat ze in Irak verborgen lagen; een wereld waarin belastingverlagingen begrotingstekorten echt elimineren; een wereld waarin Obama niet alleen een moslim is, maar ook geboren is in Kenia en daarom geen president mag zijn; en een wereld waarin de opwarming van de aarde bedrog is, bekokstoofd door een kliekje socialistische wetenschappers. (De Democraten hebben op hun beurt ook een voet in het kamp van de onwerkelijkheid gezet).
Van alle onrealistische overtuigingen van de Republikeinen was hun volmondige ontkenning van de door de mens in gang gezette klimaatverandering beslist de meest gevolgrijke. Als er niets aan wordt gedaan kan de opwarming van de aarde immers de klimaatomstandigheden verslechteren en uiteindelijk vernietigen die de afgelopen tien millennia ten grondslag hebben gelegen aan de opkomst van de menselijke beschaving.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Romney had als gouverneur van Massachusetts uitdrukking gegeven aan zijn geloof in de werkelijkheid van de opwarming van de aarde. Als presidentskandidaat schaarde hij zich echter achter de ontkenners – een verschuiving die duidelijk werd toen hij in augustus in Tampa, Florida de nominatie van zijn partij aanvaardde. “President Obama heeft beloofd de stijging van de zeespiegel te zullen vertragen,” zei Romney tegen de Republikeinse conventie, om vervolgens te pauzeren, met de verwachtingsvolle glimlach van een komiek die wacht tot zijn gehoor het grapje heeft begrepen.
Dat gebeurde ook. Er steeg gelach op in de zaal, dat aanzwol. Romney liet het een tijdje begaan, en kwam toen met zijn punch line: “En om de planeet te genezen.” De zaal had het niet meer. Het was wellicht het meest gedenkwaardige én betreurenswaardige moment in een betreurenswaardige campagne – een moment dat, in de geschiedenis die nu moet worden geschreven over de inspanningen van de mensheid om de planeet leefbaar te houden, de kans loopt voor eeuwig berucht te blijven.
Er kwam een verbazingwekkend vervolg achteraan. Acht weken later trof orkaan Sandy de kust van New Jersey en New York City. De muur van zeewater werd in de rug gesteund door een stijging van de zeespiegel, veroorzaakt door een eeuw van opwarming van de aarde, en de intensiteit van de storm werd gevoed door het warmere oceaanwater van een warmer wordende planeet. Door deze 'werkelijkheidsgolf' – wat Alexander Solzjenitsyn ooit “het meedogenloze breekijzer der gebeurtenissen” heeft genoemd, barstte de gesloten zeepbel van Romney’s campagne, en werden de muren daaromheen net zo makkelijk omvergeblazen als die van Lower Manhattan en Far Rockaway.
In de strijd tussen werkelijkheid en fantasie had de werkelijkheid plotseling een sterke bondgenoot. De politieke kaart werd op subtiele, maar gevolgrijke wijze opnieuw getekend. Obama kwam in actie, nu niet alleen als gewantrouwd kandidaat, maar als een vertrouwde president wiens diensten goed konden worden gebruikt door de murw gebeukte bevolking van de East Coast. Acht van de tien kiezers oordeelden gunstig over zijn optreden, zo bleek uit de peilingen, en velen verklaarden dat deze indruk van invloed was geweest op hun keuze.
In een verrassende, politiek veelzeggende ontwikkeling bleek de gouverneur van New Jersey, Chris Christie, die de belangrijkste spreker was geweest op de Republikeinse conventie waar Romney de spot had gedreven met de gevaren van de opwarming van de aarde, een van degenen te zijn die onder de indruk waren van het optreden van Obama, en dat ook in het openbaar zei.
De politieke wereld van Amerika – niet alleen de Republikeinen, maar (zij het in mindere mate) ook de Democraten – had de grote, dreigende werkelijkheid buitengesloten. Maar die werkelijkheid kwam uiteindelijk toch bovendrijven, als ze had geluisterd en wilde reageren. Zij stemde vroeg en kan de uitslag heel goed hebben beïnvloed. De aarde sprak en de Amerikanen hebben voor de verandering toch maar eens geluisterd.
Vertaling: Menno Grootveld