LONDEN – Wie teleurgesteld is over de weinig overtuigende resultaten van de COP26-conferentie over klimaatverandering, de recente virtuele topontmoeting tussen de Amerikaanse president Joe Biden en de Chinese president Xi Jinping, of de inspanningen om vaccingelijkheid op het gebied van COVID-19 te bereiken, moet wakker worden geschud over de wereld waarin we leven. Onder de huidige omstandigheden zal het mondiale bestuur gegarandeerd teleurstellen.
In een nieuw rapport, Our Global Condition, schrijven ik en mijn collegaʼs in de Global Commission for Post-Pandemic Policy deze moeilijkheden toe aan het feit dat we niet in de greep zijn van één maar van vier crises. De enige manier om vooruit te komen is het erkennen van de verbanden tussen planetaire volksgezondheid, klimaatverandering, afnemend publiek vertrouwen en democratische legitimiteit, en geopolitieke instabiliteit. Deze kwesties zijn met elkaar verbonden. Door ze als afzonderlijke domeinen te behandelen, komen we nergens.
Milieustress vergroot de kans dat zoönotische ziekten zich verspreiden onder mensen en uitgroeien tot pandemieën. De sociale, politieke en economische spanningen die een pandemie met zich meebrengt, leiden vervolgens tot attitudes en gedragingen die de maatschappelijke solidariteit ondermijnen, waardoor het voor regeringen moeilijker wordt om het publiek achter krachtige decarbonisatiemaatregelen te krijgen. In landen en politieke systemen waar het vertrouwen in instellingen en het gezag van deskundigen is ondermijnd door de erfenis van de financiële crisis van 2008 en de groei van de sociale media, blijft het een zware strijd om nieuwe crises het hoofd te bieden.
Deze beschrijving is vooral van toepassing op de Verenigde Staten, het land waarnaar zovelen kijken voor leiderschap. De vertrouwenscrisis heeft de VS verzwakt, zowel intern als op het wereldtoneel, en heeft bijgedragen tot de verslechterende betrekkingen tussen het Westen en China. Volgens de logica van de terugkoppelingslussen hebben de spanningen over de pandemie en de klimaatverandering bijgedragen tot ʼs werelds belangrijkste geopolitieke crisis. Zonder betrokkenheid en wederzijds begrip tussen de VS en China kan echter weinig wezenlijke vooruitgang worden geboekt bij de bestrijding van de pandemie of de klimaatverandering.
Een soortgelijke dynamiek komt naar voren in het onvermogen om de armere landen van voldoende vaccins te voorzien, een realiteit die duidelijk is geworden door het opduiken van de nieuwe Omicron-variant in zuidelijk Afrika. Volgens de vaccinatietelling van de Global Commission liggen Azië, Europa en de VS op schema om tegen maart-mei 2022 80 procent van hun bevolking te hebben gevaccineerd, terwijl de meeste Afrikaanse landen dat punt pas halverwege 2025 zullen hebben bereikt.
Chinees-Amerikaanse samenwerking zou deze kloof kunnen dichten, gezien de ongeëvenaarde kapitaal- en logistieke middelen van beide landen, en zou ook een snelle oplossing kunnen bieden voor de dreigende staatsschuldcrisis die in 2022 waarschijnlijk de lage-inkomenslanden en vervolgens de rest van de wereld zal treffen. Helaas ziet het er niet naar uit dat dergelijke overeenkomsten snel tot stand zullen komen.
Het is een somber beeld, dat geen naderend onheil voorspelt, maar eerder voortdurende teleurstelling en kwetsbaarheid. Om deze situatie het hoofd te bieden, moeten we nieuwe strategieën ontwikkelen op basis van vier kernbeginselen.
Het eerste beginsel – en de meest directe taak – is alle bevolkingsgroepen te vaccineren, zodat we de overgang van een pandemie naar een beter beheersbaar endemisch probleem voor de volksgezondheid kunnen versnellen. Of zij nu alleen of in groepsverband optreden, alle landen moeten de hoogste prioriteit geven aan de levering van vaccins aan Afrika en andere achterblijvende regioʼs, en meer middelen – medische, financiële, logistieke en administratieve – uittrekken voor de ondersteuning van vaccinatieprogrammaʼs. Het wegnemen van door een pandemie veroorzaakte onzekerheden is wellicht ook de beste manier om vertrouwen en publieke steun te creëren voor duurzame klimaatmaatregelen en andere noodzakelijke maar kostbare ʻbuild back betterʼ-maatregelen.
Het tweede beginsel (en dat voor de langere termijn) is de erkenning dat de rivaliteit tussen de VS en China een centrale rol speelt in de wereldpolitiek. Noch die rivaliteit, noch het blijvende belang van beide landen kan worden weggewuifd. De meest dringende taak is daarom een agenda op te stellen en een mechanisme te creëren waardoor de twee supermachten elkaar kunnen raadplegen en kunnen samenwerken bij mondiale uitdagingen, ook al blijven zij elkaar op andere gebieden beconcurreren.
De VS en de Sovjet-Unie hebben tijdens de Koude Oorlog een dergelijke discipline in acht genomen. Maar het duurde tientallen jaren om dat te leren. Noch de klimaatverandering, noch de internationale veiligheid of het effectief bestuur kunnen echter zo lang wachten.
Het derde beginsel is dat de vertrouwens- en legitimiteitscrisis in het Westen serieuzer moet worden genomen. De toegenomen kwetsbaarheid van westerse democratieën voor extremistische politiek vormt niet alleen een gevaar voor deze landen, maar ook voor de stabiliteit en veiligheid in de wereld. De meest dringende taken in dit verband zijn het actualiseren van de democratische regels en instellingen voor de 21e eeuw; het reguleren van de sociale media om deze platforms verantwoordelijker te maken; het burgerschap nieuw leven inblazen door nieuwe vormen van participatie; en het uitbreiden van investeringen om te zorgen voor een grotere gelijkheid van behandeling en kansen.
Het vierde beginsel is pragmatisch. Net als bij vaccins kunnen landen niet blijven zitten en wachten tot een goed mondiaal bestuur met oplossingen komt. Na de successen van de publiek-private partnerschappen die in recordtijd veilige en zeer doeltreffende vaccins hebben opgeleverd, vereist de aanpak van de huidige in elkaar grijpende crises coalities van bereidwilligen om gemeenschappelijke, grenzeloze problemen aan te pakken. Andere gebieden die baat zouden kunnen hebben bij intensieve samenwerking tussen verschillende landen zijn onder meer dat van de technologie om nieuwe ziekteverwekkers te identificeren en te monitoren, en dat van meer aandacht voor koolstofvrije energietechnologieën, zoals kernfusie.
Onze onderling verweven crises vragen om een onderling verweven, gecoördineerde reactie. Als dat onmogelijk blijkt, moeten we niet verbaasd zijn als landen besluiten om op eigen houtje minder consensuele middelen in te zetten.
LONDEN – Wie teleurgesteld is over de weinig overtuigende resultaten van de COP26-conferentie over klimaatverandering, de recente virtuele topontmoeting tussen de Amerikaanse president Joe Biden en de Chinese president Xi Jinping, of de inspanningen om vaccingelijkheid op het gebied van COVID-19 te bereiken, moet wakker worden geschud over de wereld waarin we leven. Onder de huidige omstandigheden zal het mondiale bestuur gegarandeerd teleurstellen.
In een nieuw rapport, Our Global Condition, schrijven ik en mijn collegaʼs in de Global Commission for Post-Pandemic Policy deze moeilijkheden toe aan het feit dat we niet in de greep zijn van één maar van vier crises. De enige manier om vooruit te komen is het erkennen van de verbanden tussen planetaire volksgezondheid, klimaatverandering, afnemend publiek vertrouwen en democratische legitimiteit, en geopolitieke instabiliteit. Deze kwesties zijn met elkaar verbonden. Door ze als afzonderlijke domeinen te behandelen, komen we nergens.
Milieustress vergroot de kans dat zoönotische ziekten zich verspreiden onder mensen en uitgroeien tot pandemieën. De sociale, politieke en economische spanningen die een pandemie met zich meebrengt, leiden vervolgens tot attitudes en gedragingen die de maatschappelijke solidariteit ondermijnen, waardoor het voor regeringen moeilijker wordt om het publiek achter krachtige decarbonisatiemaatregelen te krijgen. In landen en politieke systemen waar het vertrouwen in instellingen en het gezag van deskundigen is ondermijnd door de erfenis van de financiële crisis van 2008 en de groei van de sociale media, blijft het een zware strijd om nieuwe crises het hoofd te bieden.
Deze beschrijving is vooral van toepassing op de Verenigde Staten, het land waarnaar zovelen kijken voor leiderschap. De vertrouwenscrisis heeft de VS verzwakt, zowel intern als op het wereldtoneel, en heeft bijgedragen tot de verslechterende betrekkingen tussen het Westen en China. Volgens de logica van de terugkoppelingslussen hebben de spanningen over de pandemie en de klimaatverandering bijgedragen tot ʼs werelds belangrijkste geopolitieke crisis. Zonder betrokkenheid en wederzijds begrip tussen de VS en China kan echter weinig wezenlijke vooruitgang worden geboekt bij de bestrijding van de pandemie of de klimaatverandering.
Een soortgelijke dynamiek komt naar voren in het onvermogen om de armere landen van voldoende vaccins te voorzien, een realiteit die duidelijk is geworden door het opduiken van de nieuwe Omicron-variant in zuidelijk Afrika. Volgens de vaccinatietelling van de Global Commission liggen Azië, Europa en de VS op schema om tegen maart-mei 2022 80 procent van hun bevolking te hebben gevaccineerd, terwijl de meeste Afrikaanse landen dat punt pas halverwege 2025 zullen hebben bereikt.
Chinees-Amerikaanse samenwerking zou deze kloof kunnen dichten, gezien de ongeëvenaarde kapitaal- en logistieke middelen van beide landen, en zou ook een snelle oplossing kunnen bieden voor de dreigende staatsschuldcrisis die in 2022 waarschijnlijk de lage-inkomenslanden en vervolgens de rest van de wereld zal treffen. Helaas ziet het er niet naar uit dat dergelijke overeenkomsten snel tot stand zullen komen.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Het is een somber beeld, dat geen naderend onheil voorspelt, maar eerder voortdurende teleurstelling en kwetsbaarheid. Om deze situatie het hoofd te bieden, moeten we nieuwe strategieën ontwikkelen op basis van vier kernbeginselen.
Het eerste beginsel – en de meest directe taak – is alle bevolkingsgroepen te vaccineren, zodat we de overgang van een pandemie naar een beter beheersbaar endemisch probleem voor de volksgezondheid kunnen versnellen. Of zij nu alleen of in groepsverband optreden, alle landen moeten de hoogste prioriteit geven aan de levering van vaccins aan Afrika en andere achterblijvende regioʼs, en meer middelen – medische, financiële, logistieke en administratieve – uittrekken voor de ondersteuning van vaccinatieprogrammaʼs. Het wegnemen van door een pandemie veroorzaakte onzekerheden is wellicht ook de beste manier om vertrouwen en publieke steun te creëren voor duurzame klimaatmaatregelen en andere noodzakelijke maar kostbare ʻbuild back betterʼ-maatregelen.
Het tweede beginsel (en dat voor de langere termijn) is de erkenning dat de rivaliteit tussen de VS en China een centrale rol speelt in de wereldpolitiek. Noch die rivaliteit, noch het blijvende belang van beide landen kan worden weggewuifd. De meest dringende taak is daarom een agenda op te stellen en een mechanisme te creëren waardoor de twee supermachten elkaar kunnen raadplegen en kunnen samenwerken bij mondiale uitdagingen, ook al blijven zij elkaar op andere gebieden beconcurreren.
De VS en de Sovjet-Unie hebben tijdens de Koude Oorlog een dergelijke discipline in acht genomen. Maar het duurde tientallen jaren om dat te leren. Noch de klimaatverandering, noch de internationale veiligheid of het effectief bestuur kunnen echter zo lang wachten.
Het derde beginsel is dat de vertrouwens- en legitimiteitscrisis in het Westen serieuzer moet worden genomen. De toegenomen kwetsbaarheid van westerse democratieën voor extremistische politiek vormt niet alleen een gevaar voor deze landen, maar ook voor de stabiliteit en veiligheid in de wereld. De meest dringende taken in dit verband zijn het actualiseren van de democratische regels en instellingen voor de 21e eeuw; het reguleren van de sociale media om deze platforms verantwoordelijker te maken; het burgerschap nieuw leven inblazen door nieuwe vormen van participatie; en het uitbreiden van investeringen om te zorgen voor een grotere gelijkheid van behandeling en kansen.
Het vierde beginsel is pragmatisch. Net als bij vaccins kunnen landen niet blijven zitten en wachten tot een goed mondiaal bestuur met oplossingen komt. Na de successen van de publiek-private partnerschappen die in recordtijd veilige en zeer doeltreffende vaccins hebben opgeleverd, vereist de aanpak van de huidige in elkaar grijpende crises coalities van bereidwilligen om gemeenschappelijke, grenzeloze problemen aan te pakken. Andere gebieden die baat zouden kunnen hebben bij intensieve samenwerking tussen verschillende landen zijn onder meer dat van de technologie om nieuwe ziekteverwekkers te identificeren en te monitoren, en dat van meer aandacht voor koolstofvrije energietechnologieën, zoals kernfusie.
Onze onderling verweven crises vragen om een onderling verweven, gecoördineerde reactie. Als dat onmogelijk blijkt, moeten we niet verbaasd zijn als landen besluiten om op eigen houtje minder consensuele middelen in te zetten.