SINGAPORE – China en India zijn de motoren achter de Aziatische trends op het gebied van bevolking en verstedelijking. Volgens een studie van McKinsey uit 2010 wordt verwacht dat de landen van 2005 tot 2025 samen verantwoordelijk zullen zijn voor 62% van de groei van de stedelijke bevolking van het continent en voor een ongelooflijke 40% van deze groei wereldwijd.
Statistieken als deze onderstrepen de urgentie van stadsplanning en groeimanagement. Maar het onderkennen van de cruciale verschillen tussen de twee landen is van even groot belang. Variaties in hun stedelijke groeitrajecten, zowel als verschillen in hun benadering van milieubeleid maken het aannemelijk dat de Indiase bevolkingsuitdagingen veel lastiger tegemoet te treden zullen zijn.
China is dan wel thuisland van 20% van de mensheid, maar meer dan twintig jaar lang is het geboortecijfer lager geweest dan het ‘vervangings-’ niveau (het cijfer benodigd om de huidige populatie in stand te houden), en de verwachting is dat de bevolkingsgroei binnen de komende twintig jaar negatief zal worden. Als resultaat hiervan is India, waar de bevolkingsgroei de afzienbare toekomst voorspeld wordt positief te blijven, het gedoodverfde meest bevolkte land van de wereld. De meeste projecties voorspellen dat de Indiase bevolkingscijfers die van China tegen 2022 zullen voorbijstreven.
Van India wordt dan ook verwacht dat het er de komende 35 jaar meer dan 400 miljoen stadsinwoners (meer dan de hele bevolking van de Verenigde Staten) bij zal krijgen, tegen slechts 292 miljoen voor China. Voor het eerst in de geschiedenis zal de meerderheid van de Indiërs in steden wonen – een significante verandering voor een land waarvan de plattelandsbevolking momenteel nog twee derde van het totaal uitmaakt.
De twee grootste stedelijke centra van India – Delhi en Mumbai – worden vaak beschreven als opkomende mega-wereldsteden. Delhi is al de op een na grootste stad ter wereld en wordt verwacht de kloof met Tokio, ’s werelds grootste stad, tegen 2030 bijna geheel gedicht te hebben.
Bevolkingsgroei op deze schaal gecombineerd met een snelle verstedelijking brengt door de bijkomende milieu- en sociale impact enorme politieke uitdagingen met zich mee. In 2014 stelde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) vast dat Delhi over de slechtste luchtkwaliteit ter wereld beschikt (gebaseerd op de concentratie fijne stofdeeltjes), en dat Indiase steden de bovenste vier plekken innemen en 13 in de top 18.
China is regelmatig – en vaak terecht – bekritiseerd om zijn zwakke milieubeleid. Maar volgens McKinsey is China vooruitziender geweest dan India bij de planning voor snelle verstedelijking, waarmee het gedemonstreerd heeft dat het over de capaciteiten en middelen beschikt om uitdagingen op het gebied van milieu het hoofd te bieden. In nieuwe steden door het hele land neemt de stadsplanning zulke overwegingen al mee, met groenstroken aan rivieroevers en stedelijke natuurgebieden die een infrastructuur complementeren die omgevingswinst oplevert (zoals bijvoorbeeld extensieve netwerken voor massatransport).
In contrast hiermee zijn de Indiase steden lukraak gegroeid, met weinig inachtneming van het functioneren van stedelijke systemen als geheel. De stedelijke gebieden ontberen bijvoorbeeld vaak adequate regionale transportverbindingen. In vacante districten in binnensteden en buitenwijken in de periferie zijn grote lappen informele nederzettingen ontstaan, die het milieu, de volksgezondheid en de persoonlijke veiligheid compromitteren. In het patroon van landgebruik zijn industriële- en woongebieden met elkaar verweven, en stellen de kwetsbare (en groeiende) bevolking bloot aan een hele reeks negatieve overloopeffecten.
De verschillen tussen de stedelijke ontwikkeling van China en India zijn duidelijk niet alleen het resultaat van beleid, maar ook van de bestuursstijlen van de twee landen. De Chinese leiders leggen zware nadruk op de beheersing van vervuiling. In de aanloop naar de Olympische Winterspelen van 2022 in Peking proberen de autoriteiten een regionaal geïntegreerd plan te bevorderen om de economische groei te balanceren met het milieubeleid, inclusief het groener maken van productieprocessen en de eliminatie van ‘overcapaciteit’ in de energieproductie.
Zo een multi-jurisdictionele aanpak vereist een krachtige coördinatie en stabiele visie, waar het hiërarchische Chinese systeem van bestuur in voorziet. In India daarentegen heeft de centrale overheid geen eigen rol in het beheersen van de luchtvervuiling, wat een verantwoordelijkheid op federaal niveau is. Wat de regering van premier Narendra Modi ook besluit, federale overheden die onder controle staan van andere partijen zullen haar beleid waarschijnlijk opponeren, of er niet in slagen er afdoende aandacht en middelen aan te besteden.
Volgens de WHO komen van de jaarlijkse 4,3 miljoen doden door ‘luchtvervuiling binnenshuis’ (door het verbranden van vaste brandstoffen), er bijna een derde (1,3 miljoen) uit India. Een recent rapport betoogt dat strengere milieuregels 3,2 jaar aan de Indiase levensverwachting kunnen toevoegen. Deze tastbare welvaartswinst zou ook economische voordelen meebrengen. De hieruit resulterende meer dan 2 miljard extra ‘levensjaren’ representeren een aanzienlijke hoeveelheid menselijke productiviteit, creativiteit en bijdragen aan huishoudens en de maatschappij die niet gecompenseerd hoeven te worden. Door te falen de impact van een snelle verstedelijking adequaat aan te pakken laat India deze voordelen liggen.
Een oprechte officiële verklaring voor het grote publiek zou een signaal zijn voor de bewoners van India en de wereld dat het land de intentie heeft om zijn groeiende bevolking te redden van de levensverkortende effecten van de degradatie van het milieu in de stedelijke omgeving. Het zou ook een routekaart kunnen bieden voor het verbeteren van de kwaliteit van leven in de Indiase steden, wat de plaatselijke inwoners zowel direct als indirect (door het aantrekken van buitenlandse investeringen) voordeel zou opleveren.
De concurrentievoordelen van India in de nieuwe geglobaliseerde economie zijn welbekend. Maar transformationele sociale vooruitgang is alleen mogelijk wanneer het land een allesomvattende campagne begint om ziekten die lang zijn weggewuifd als onvermijdelijke nevenschade van economische groei bij de wortel aan te pakken.
Vertaling Melle Trap
SINGAPORE – China en India zijn de motoren achter de Aziatische trends op het gebied van bevolking en verstedelijking. Volgens een studie van McKinsey uit 2010 wordt verwacht dat de landen van 2005 tot 2025 samen verantwoordelijk zullen zijn voor 62% van de groei van de stedelijke bevolking van het continent en voor een ongelooflijke 40% van deze groei wereldwijd.
Statistieken als deze onderstrepen de urgentie van stadsplanning en groeimanagement. Maar het onderkennen van de cruciale verschillen tussen de twee landen is van even groot belang. Variaties in hun stedelijke groeitrajecten, zowel als verschillen in hun benadering van milieubeleid maken het aannemelijk dat de Indiase bevolkingsuitdagingen veel lastiger tegemoet te treden zullen zijn.
China is dan wel thuisland van 20% van de mensheid, maar meer dan twintig jaar lang is het geboortecijfer lager geweest dan het ‘vervangings-’ niveau (het cijfer benodigd om de huidige populatie in stand te houden), en de verwachting is dat de bevolkingsgroei binnen de komende twintig jaar negatief zal worden. Als resultaat hiervan is India, waar de bevolkingsgroei de afzienbare toekomst voorspeld wordt positief te blijven, het gedoodverfde meest bevolkte land van de wereld. De meeste projecties voorspellen dat de Indiase bevolkingscijfers die van China tegen 2022 zullen voorbijstreven.
Van India wordt dan ook verwacht dat het er de komende 35 jaar meer dan 400 miljoen stadsinwoners (meer dan de hele bevolking van de Verenigde Staten) bij zal krijgen, tegen slechts 292 miljoen voor China. Voor het eerst in de geschiedenis zal de meerderheid van de Indiërs in steden wonen – een significante verandering voor een land waarvan de plattelandsbevolking momenteel nog twee derde van het totaal uitmaakt.
De twee grootste stedelijke centra van India – Delhi en Mumbai – worden vaak beschreven als opkomende mega-wereldsteden. Delhi is al de op een na grootste stad ter wereld en wordt verwacht de kloof met Tokio, ’s werelds grootste stad, tegen 2030 bijna geheel gedicht te hebben.
Bevolkingsgroei op deze schaal gecombineerd met een snelle verstedelijking brengt door de bijkomende milieu- en sociale impact enorme politieke uitdagingen met zich mee. In 2014 stelde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) vast dat Delhi over de slechtste luchtkwaliteit ter wereld beschikt (gebaseerd op de concentratie fijne stofdeeltjes), en dat Indiase steden de bovenste vier plekken innemen en 13 in de top 18.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
China is regelmatig – en vaak terecht – bekritiseerd om zijn zwakke milieubeleid. Maar volgens McKinsey is China vooruitziender geweest dan India bij de planning voor snelle verstedelijking, waarmee het gedemonstreerd heeft dat het over de capaciteiten en middelen beschikt om uitdagingen op het gebied van milieu het hoofd te bieden. In nieuwe steden door het hele land neemt de stadsplanning zulke overwegingen al mee, met groenstroken aan rivieroevers en stedelijke natuurgebieden die een infrastructuur complementeren die omgevingswinst oplevert (zoals bijvoorbeeld extensieve netwerken voor massatransport).
In contrast hiermee zijn de Indiase steden lukraak gegroeid, met weinig inachtneming van het functioneren van stedelijke systemen als geheel. De stedelijke gebieden ontberen bijvoorbeeld vaak adequate regionale transportverbindingen. In vacante districten in binnensteden en buitenwijken in de periferie zijn grote lappen informele nederzettingen ontstaan, die het milieu, de volksgezondheid en de persoonlijke veiligheid compromitteren. In het patroon van landgebruik zijn industriële- en woongebieden met elkaar verweven, en stellen de kwetsbare (en groeiende) bevolking bloot aan een hele reeks negatieve overloopeffecten.
De verschillen tussen de stedelijke ontwikkeling van China en India zijn duidelijk niet alleen het resultaat van beleid, maar ook van de bestuursstijlen van de twee landen. De Chinese leiders leggen zware nadruk op de beheersing van vervuiling. In de aanloop naar de Olympische Winterspelen van 2022 in Peking proberen de autoriteiten een regionaal geïntegreerd plan te bevorderen om de economische groei te balanceren met het milieubeleid, inclusief het groener maken van productieprocessen en de eliminatie van ‘overcapaciteit’ in de energieproductie.
Zo een multi-jurisdictionele aanpak vereist een krachtige coördinatie en stabiele visie, waar het hiërarchische Chinese systeem van bestuur in voorziet. In India daarentegen heeft de centrale overheid geen eigen rol in het beheersen van de luchtvervuiling, wat een verantwoordelijkheid op federaal niveau is. Wat de regering van premier Narendra Modi ook besluit, federale overheden die onder controle staan van andere partijen zullen haar beleid waarschijnlijk opponeren, of er niet in slagen er afdoende aandacht en middelen aan te besteden.
Volgens de WHO komen van de jaarlijkse 4,3 miljoen doden door ‘luchtvervuiling binnenshuis’ (door het verbranden van vaste brandstoffen), er bijna een derde (1,3 miljoen) uit India. Een recent rapport betoogt dat strengere milieuregels 3,2 jaar aan de Indiase levensverwachting kunnen toevoegen. Deze tastbare welvaartswinst zou ook economische voordelen meebrengen. De hieruit resulterende meer dan 2 miljard extra ‘levensjaren’ representeren een aanzienlijke hoeveelheid menselijke productiviteit, creativiteit en bijdragen aan huishoudens en de maatschappij die niet gecompenseerd hoeven te worden. Door te falen de impact van een snelle verstedelijking adequaat aan te pakken laat India deze voordelen liggen.
Een oprechte officiële verklaring voor het grote publiek zou een signaal zijn voor de bewoners van India en de wereld dat het land de intentie heeft om zijn groeiende bevolking te redden van de levensverkortende effecten van de degradatie van het milieu in de stedelijke omgeving. Het zou ook een routekaart kunnen bieden voor het verbeteren van de kwaliteit van leven in de Indiase steden, wat de plaatselijke inwoners zowel direct als indirect (door het aantrekken van buitenlandse investeringen) voordeel zou opleveren.
De concurrentievoordelen van India in de nieuwe geglobaliseerde economie zijn welbekend. Maar transformationele sociale vooruitgang is alleen mogelijk wanneer het land een allesomvattende campagne begint om ziekten die lang zijn weggewuifd als onvermijdelijke nevenschade van economische groei bij de wortel aan te pakken.
Vertaling Melle Trap