ISLAMABAD – Zbliża się światowy kryzys zadłużenia. Jeszcze zanim COVID-19 rozprzestrzenił się na cały świat Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) wydał ostrzeżenie o obciążeniu długiem publicznym krajów rozwijających się, zwracającuwagę, że połowa wszystkich krajów o niższych dochodach była „w dużym stopniu zagrożona lub już boryka się z zadłużeniem.” W miarę pogłębiania się kryzysu gospodarczego kraje te doświadczają gwałtownych spadków produkcji, a jednocześnie wysiłki na rzecz pomocy jeśli chodzi o COVID-19 wymagają ogromnego wzrostu wydatków.
Według Konferencji Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju, spłaty zadłużenia publicznego krajów rozwijających się tylko w 2020 i 2021 roku będą kosztować 2,6-3,4 bilionadolarów. W związku z tym analitycy rynkowi sugerują obecnie, że prawie 40% zadłużenia zagranicznego państw wschodzących i rynków granicznych może być zagrożonych niewypłacalnością w przyszłym roku.
Co gorsza, środki do zmierzenia się z obecnym kryzysem zadłużenia zderzają się bezpośrednio z globalnymi wysiłkami na rzecz zwalczania zmian klimatycznych, nierówności i innych nasilających się globalnych kryzysów. Dlatego też potrzebujemy kreatywnego myślenia jak realizować wiele celów jednocześnie. Musimy wyjść z kryzysu wywołanego pandemią i zmobilizować biliony dolarów na przejście do bardziej stabilnej finansowo gospodarki, która sprzyja integracji społecznej i jest niskoemisyjna.
W kwietniu tego roku ministrowie finansów krajów G20 poparli inicjatywę tymczasowego zawieszenia obsługi zadłużenia najbiedniejszych krajów świata na czas walki z kryzysem COVID-19. Niestety niewiele krajów zadłużonych skorzystało z tej oferty, obawiając się, jak może ona wyglądać dla rynków i agencji ratingowych. Ponadto pożyczkodawcy z sektora prywatnego w dużej mierze odmówili udzielenia znaczącej pomocy, podcinając tym samym wysiłki rządów.
Przy braku nowych środków płynności i znacznej redukcji zadłużenia gospodarka światowa nie jest w stanie powrócić do poziomu wzrostu z okresu przed pandemią bez kosztów sprzedaży i klimatycznych oraz niepokojów społecznych. Klimatolodzy mówiąnam, że aby osiągnąć cele określone w porozumieniu klimatycznym z Paryża, globalne emisje netto dwutlenku węgla muszą spaść o około 45% do 2030 r. i o 100% do 2050 r. Biorąc pod uwagę, że zmiany klimatu są już odczuwalne na całym świecie, kraje pilnie muszą zwiększyć swoje inwestycje w zmiany klimatu i łagodzenie jego efektów.
Nie będzie to jednak możliwe, jeśli rządy ugrzęzną w kryzysie zadłużenia. Jeśli już, wymogi dotyczące obsługi zadłużenia zmuszą kraje do dążenia za wszelką cenę do przychodów z eksportu, w tym poprzez ograniczanie możliwości infrastruktury odpornej na zmiany klimatu i zwiększanie własnego zużycia paliw kopalnych i wydobywania zasobów. Taki bieg wydarzeń jeszcze bardziej obniży ceny surowców, tworząc pętlę zagłady dla krajów producenckich.
W świetle tych obaw grupa G20 wezwała MFW „do zbadania dodatkowych narzędzi, które mogłyby służyć potrzebom jej członków w miarę rozwoju kryzysu, opierając się na odpowiednich doświadczeniach z poprzednich kryzysów.” Jednym z takich narzędzi, które należy rozważyć jest instrument „klimatycznej konwersji długów.” W latach 80-tych i 90-tych kraje rozwijające się i ich wierzyciele angażowali się w „zamianydługównanaturę,” w ramach których redukcja zadłużenia była powiązana z inwestycjami w ponowne zalesianie, różnorodność biologiczną i ochronę rdzennych mieszkańców.
Należy teraz rozszerzyć tę koncepcję, aby uwzględnić inwestycje ukierunkowane na ludzi, które dotyczą zarówno zmian klimatycznych, jak i nierówności. Kraje rozwijające się będą potrzebowały dodatkowych zasobów, jeśli mają mieć jakąkolwiek szansę na pozostawienie paliw kopalnych w ziemi, wystarczające inwestycje w przystosowanie się do zmian klimatu i stworzenie możliwości zatrudnienia w XXI wieku. Jednym ze źródeł takich środków jest umorzenie długów uwarunkowanych inwestycjami.
Tego rodzaju narzędzie polityczne nie tylko postawiłoby nas na ścieżce do naprawy, ale mogłoby również pomóc w zapobieganiu przyszłym problemom ze zdolnością do obsługi zadłużenia, które mogą się pojawić, gdy więcej zasobów paliw kopalnych i nieodpornej infrastruktury stanie się „osieroconymiaktywami.” Ponadto dramatyczny spadek kosztów energii odnawialnej stanowi okazję do dużych inwestycji w infrastrukturę energii o zerowej emisji dwutlenku węgla, co samo w sobie pomogłoby w walce z ubóstwem energetycznym i niezrównoważonym wzrostem.
Niektórzy ekonomiści szacują, że skierowanie gospodarki światowej na ścieżkę potrzebną do ograniczenia globalnego ocieplenia do 1,5 °C stworzyłoby około 150 milionów miejsc pracy na całym świecie. Jednocześnie raport na temat przerw w produkcji ProductionGapReport w ramach programu ochrony środowiska ONZ wskazał, że obecne plany produkcyjne spowodowałyby przesunięcie emisji do atmosfery daleko poza granicę tego, co jest zrównoważone. Aby osiągnąć cele porozumienia klimatycznego z Paryża, ponad 80% wszystkich potwierdzonych rezerw paliw kopalnych będzie musiało pozostać w ziemi.
Biorąc pod uwagę realia kryzysu klimatycznego nierozsądne byłoby włączenie inwestycji wysokiego ryzyka w wydobycie paliw kopalnych i infrastrukturę do strategii naprawy. Na szczęście dzięki zamianie zadłużenia na klimat mogliśmy aktywnie stymulować przejście na gospodarkę niskoemisyjną, jednocześnie stabilizując ceny towarów i zapewniając krajom rozwijającym się przestrzeń fiskalną do inwestowania w odporność i zrównoważony rozwój.
Nie ma wątpliwości, że wiele krajów będzie potrzebowało umorzenia długów, aby skutecznie zareagować na kryzys COVID-19, a następnie uodpornić swoje gospodarki na zmiany klimatyczne w sposób sprzyjający włączeniu społecznemu. Dla wielu ludzi w krajach najbardziej narażonych na zmiany klimatu znalezienie środków na takie inwestycje to kwestia przetrwania.
Grupa G-20 wezwała MFW do opracowania nowych narzędzi i strategii, które zostaną zaprezentowane na jesiennym zgromadzeniu. Ambitne globalne porozumienie dotyczące zamiany długów na działania w dziedzinach klimatu i sprawiedliwości społecznej powinno być głównym punktem programu.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer
ISLAMABAD – Zbliża się światowy kryzys zadłużenia. Jeszcze zanim COVID-19 rozprzestrzenił się na cały świat Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) wydał ostrzeżenie o obciążeniu długiem publicznym krajów rozwijających się, zwracającuwagę, że połowa wszystkich krajów o niższych dochodach była „w dużym stopniu zagrożona lub już boryka się z zadłużeniem.” W miarę pogłębiania się kryzysu gospodarczego kraje te doświadczają gwałtownych spadków produkcji, a jednocześnie wysiłki na rzecz pomocy jeśli chodzi o COVID-19 wymagają ogromnego wzrostu wydatków.
Według Konferencji Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju, spłaty zadłużenia publicznego krajów rozwijających się tylko w 2020 i 2021 roku będą kosztować 2,6-3,4 bilionadolarów. W związku z tym analitycy rynkowi sugerują obecnie, że prawie 40% zadłużenia zagranicznego państw wschodzących i rynków granicznych może być zagrożonych niewypłacalnością w przyszłym roku.
Co gorsza, środki do zmierzenia się z obecnym kryzysem zadłużenia zderzają się bezpośrednio z globalnymi wysiłkami na rzecz zwalczania zmian klimatycznych, nierówności i innych nasilających się globalnych kryzysów. Dlatego też potrzebujemy kreatywnego myślenia jak realizować wiele celów jednocześnie. Musimy wyjść z kryzysu wywołanego pandemią i zmobilizować biliony dolarów na przejście do bardziej stabilnej finansowo gospodarki, która sprzyja integracji społecznej i jest niskoemisyjna.
W kwietniu tego roku ministrowie finansów krajów G20 poparli inicjatywę tymczasowego zawieszenia obsługi zadłużenia najbiedniejszych krajów świata na czas walki z kryzysem COVID-19. Niestety niewiele krajów zadłużonych skorzystało z tej oferty, obawiając się, jak może ona wyglądać dla rynków i agencji ratingowych. Ponadto pożyczkodawcy z sektora prywatnego w dużej mierze odmówili udzielenia znaczącej pomocy, podcinając tym samym wysiłki rządów.
Przy braku nowych środków płynności i znacznej redukcji zadłużenia gospodarka światowa nie jest w stanie powrócić do poziomu wzrostu z okresu przed pandemią bez kosztów sprzedaży i klimatycznych oraz niepokojów społecznych. Klimatolodzy mówiąnam, że aby osiągnąć cele określone w porozumieniu klimatycznym z Paryża, globalne emisje netto dwutlenku węgla muszą spaść o około 45% do 2030 r. i o 100% do 2050 r. Biorąc pod uwagę, że zmiany klimatu są już odczuwalne na całym świecie, kraje pilnie muszą zwiększyć swoje inwestycje w zmiany klimatu i łagodzenie jego efektów.
Nie będzie to jednak możliwe, jeśli rządy ugrzęzną w kryzysie zadłużenia. Jeśli już, wymogi dotyczące obsługi zadłużenia zmuszą kraje do dążenia za wszelką cenę do przychodów z eksportu, w tym poprzez ograniczanie możliwości infrastruktury odpornej na zmiany klimatu i zwiększanie własnego zużycia paliw kopalnych i wydobywania zasobów. Taki bieg wydarzeń jeszcze bardziej obniży ceny surowców, tworząc pętlę zagłady dla krajów producenckich.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
W świetle tych obaw grupa G20 wezwała MFW „do zbadania dodatkowych narzędzi, które mogłyby służyć potrzebom jej członków w miarę rozwoju kryzysu, opierając się na odpowiednich doświadczeniach z poprzednich kryzysów.” Jednym z takich narzędzi, które należy rozważyć jest instrument „klimatycznej konwersji długów.” W latach 80-tych i 90-tych kraje rozwijające się i ich wierzyciele angażowali się w „zamianydługównanaturę,” w ramach których redukcja zadłużenia była powiązana z inwestycjami w ponowne zalesianie, różnorodność biologiczną i ochronę rdzennych mieszkańców.
Należy teraz rozszerzyć tę koncepcję, aby uwzględnić inwestycje ukierunkowane na ludzi, które dotyczą zarówno zmian klimatycznych, jak i nierówności. Kraje rozwijające się będą potrzebowały dodatkowych zasobów, jeśli mają mieć jakąkolwiek szansę na pozostawienie paliw kopalnych w ziemi, wystarczające inwestycje w przystosowanie się do zmian klimatu i stworzenie możliwości zatrudnienia w XXI wieku. Jednym ze źródeł takich środków jest umorzenie długów uwarunkowanych inwestycjami.
Tego rodzaju narzędzie polityczne nie tylko postawiłoby nas na ścieżce do naprawy, ale mogłoby również pomóc w zapobieganiu przyszłym problemom ze zdolnością do obsługi zadłużenia, które mogą się pojawić, gdy więcej zasobów paliw kopalnych i nieodpornej infrastruktury stanie się „osieroconymiaktywami.” Ponadto dramatyczny spadek kosztów energii odnawialnej stanowi okazję do dużych inwestycji w infrastrukturę energii o zerowej emisji dwutlenku węgla, co samo w sobie pomogłoby w walce z ubóstwem energetycznym i niezrównoważonym wzrostem.
Niektórzy ekonomiści szacują, że skierowanie gospodarki światowej na ścieżkę potrzebną do ograniczenia globalnego ocieplenia do 1,5 °C stworzyłoby około 150 milionów miejsc pracy na całym świecie. Jednocześnie raport na temat przerw w produkcji ProductionGapReport w ramach programu ochrony środowiska ONZ wskazał, że obecne plany produkcyjne spowodowałyby przesunięcie emisji do atmosfery daleko poza granicę tego, co jest zrównoważone. Aby osiągnąć cele porozumienia klimatycznego z Paryża, ponad 80% wszystkich potwierdzonych rezerw paliw kopalnych będzie musiało pozostać w ziemi.
Biorąc pod uwagę realia kryzysu klimatycznego nierozsądne byłoby włączenie inwestycji wysokiego ryzyka w wydobycie paliw kopalnych i infrastrukturę do strategii naprawy. Na szczęście dzięki zamianie zadłużenia na klimat mogliśmy aktywnie stymulować przejście na gospodarkę niskoemisyjną, jednocześnie stabilizując ceny towarów i zapewniając krajom rozwijającym się przestrzeń fiskalną do inwestowania w odporność i zrównoważony rozwój.
Nie ma wątpliwości, że wiele krajów będzie potrzebowało umorzenia długów, aby skutecznie zareagować na kryzys COVID-19, a następnie uodpornić swoje gospodarki na zmiany klimatyczne w sposób sprzyjający włączeniu społecznemu. Dla wielu ludzi w krajach najbardziej narażonych na zmiany klimatu znalezienie środków na takie inwestycje to kwestia przetrwania.
Grupa G-20 wezwała MFW do opracowania nowych narzędzi i strategii, które zostaną zaprezentowane na jesiennym zgromadzeniu. Ambitne globalne porozumienie dotyczące zamiany długów na działania w dziedzinach klimatu i sprawiedliwości społecznej powinno być głównym punktem programu.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer