STANFORD – Presidenten hebben, net als quarterbacks of topscorers, de neiging te veel eer te krijgen als dingen goed gaan en te veel schuld als ze fout gaan. En net als bij stersporters hebben zij dit aspect van het openbare leven grotendeels niet in de hand. Maar wanneer presidenten zelf proberen om overdreven eer op te eisen voor vermeende successen, of om vermeende mislukkingen te minimaliseren, kan hun geloofwaardigheid daar makkelijk onder lijden (vooral wanneer de media zich overgeven aan hun voorliefde om de zaken op te blazen). De Amerikaanse president Joe Biden is daar een goed voorbeeld van.
Een Amerikaans presidentschap gaat nooit alleen over de president. Ook belangrijk zijn de politieke benoemingen in alle uitvoerende agentschappen en departementen, van het kabinet tot en met de lagere regionen. In dit opzicht heeft Biden geen indruk gemaakt. Minister van Transport Pete Buttigieg, ooit een rijzende ster binnen de Democratische Partij, is beschadigd door zijn inadequate reacties op problemen in de aanbodketen, de sluiting van luchtvaartmaatschappijen, en de toxisch-chemische fallout van een treinontsporing in Ohio. Minister van Binnenlandse Veiligheid Alexander Mayorkas heeft herhaaldelijk beweerd dat de zuidelijke grens veilig is, ook al zijn er het afgelopen jaar miljoenen illegaal het land binnengekomen, terwijl kartels grote hoeveelheden dodelijke fentanyl blijven importeren, zowel via legale als illegale toegangspunten.
Bidens aanpak van de wetgeving is eveneens problematisch. Aangezien het Congres geacht wordt het laatste woord te hebben over de meeste kwesties (behoudens een veto van de president en rechterlijke toetsing), moet de doeltreffendheid van een president deels worden afgemeten aan hoe goed hij (het zijn tot nu toe altijd mannen geweest) erin slaagt de steun van beide partijen te verwerven voor beleid dat standhoudt nadat hij zijn ambt heeft neergelegd. Zoals Biden het zelf zegt: ‘Consensus bereiken voor fundamentele veranderingen is echt belangrijk om ervoor te zorgen dat de mensen erin geloven, zodat ze stand zullen houden.’
Maar in de praktijk heeft Biden precies het tegenovergestelde gedaan: hij heeft ingrijpende, slecht gerichte beleidsmaatregelen genomen die te duur zijn voor de voordelen die ze bieden en die meestal met flinterdunne meerderheden zijn aangenomen. Het onnodige American Rescue Plan van 1,9 biljoen dollar van Biden heeft de inflatie opgedreven tot het hoogste punt in vier decennia; en van de biljoenen dollars aan nieuwe uitgaven die hij door het Congres heeft gejaagd, heeft slechts een klein deel – voor infrastructuur en binnenlandse subsidies voor halfgeleiders – de steun van de Republikeinen gekregen.
Wanneer enorme beleidsmaatregelen er zonder steun van de tegenpartij worden doorgedrukt, is de kans veel groter dat ze worden teruggedraaid als de oppositiepartij weer aan de macht komt. Vandaar dat sinds de historische belastingverlagingen en -hervormingen van president Ronald Reagan in de jaren tachtig elke volgende president de belastingtarieven weer omhoog of omlaag heeft geschroefd, in een eindeloos getouwtrek. Dit soort beleidsvorming leidt tot economische onzekerheid en maakt langetermijnplanning voor huishoudens en bedrijven veel moeilijker.
Bidens hoge leeftijd en frequente fouten (wanneer hij niet van een autocue leest) hebben dit geloofwaardigheidsprobleem nog vergroot. Veel waarnemers, waaronder veel Democraten, vragen zich af of hij moet proberen nog een termijn uit te dienen (aan het eind daarvan zou hij 86 zijn). Volgens een recente opiniepeiling van NBC gelooft slechts ongeveer een derde van de Amerikanen dat Biden eerlijk en betrouwbaar is of in staat is crises aan te pakken, en slechts 28 procent denkt dat hij de ‘noodzakelijke geestelijke en lichamelijke gezondheid’ heeft voor de baan. Hoewel hij de oorlog in Oekraïne beter heeft aangepakt, is zijn reputatie bij het publiek nooit hersteld van de rampzalige terugtrekking uit Afghanistan. Biden probeerde dat debacle af te schilderen als een ‘buitengewoon succes’ waarmee het leger instemde, maar de militaire top onthulde al snel dat dat een leugen was.
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Of neem de bewering van Biden dat hij het tekort met een recordbedrag van 1,4 biljoen dollar heeft teruggebracht. In feite tonen de gegevens aan dat de tekortreductie van 2021 tot 2022 volledig het gevolg was van het aflopen van de enorme pandemische uitgavenprogramma’s. ‘Het Witte Huis verdraait bewust de feiten,’ waarschuwde Maya MacGuineas van het Committee for a Responsible Budget. Evenzo concludeert Dan White van Moody’s Analytics dat ‘het beleid van de regering het tekort netto heeft vergroot, niet verkleind.’
Dan is er de bewering van Biden dat het niet zijn schuld is dat de inflatie een ongekend niveau heeft bereikt, het hoogste sinds 1981. Toen hem onlangs over deze kwestie vragen werden gesteld, antwoordde hij dat de inflatie ‘er al was toen ik hier kwam. Weet je nog hoe de economie er aan toe was toen ik hier kwam? Banen stroomden weg, de inflatie steeg.’ Dit is pertinent onjuist. Toen Biden aantrad, bedroeg de jaarlijkse inflatie 1,4 procent – het laagste niveau in vijf jaar – en had de arbeidsmarkt al 12,5 miljoen van de 22 miljoen banen teruggewonnen die negen maanden eerder verloren waren gegaan door de door de regering bevolen lockdowns.
Elke leider wiens beweringen te ver van de werkelijkheid afliggen, verliest zijn geloofwaardigheid. Maar geloofwaardigheid is het meest waardevolle bezit van een president als hij iets belangrijks wil bereiken. De belangrijkste hoop van Biden in 2024 – wanneer de Republikeinen naar verwachting de controle over de Senaat zullen terugnemen – is dat de Republikeinse partij voormalig president Donald Trump opnieuw naar voren schuift als presidentskandidaat.
Biden zou wel eens zijn zin kunnen krijgen. Aangezien er een groot aantal aantrekkelijke Republikeinse kandidaten is, zou het wel eens een herhaling kunnen worden van 2016, toen zestien andere kandidaten de niet op Trump uitgebrachte stemmen verdeelden, waardoor Trump makkelijk de nominatie van de partij in de wacht kon slepen. Florida’s succesvolle gouverneur Ron DeSantis is de enige kandidaat wiens populariteit onder Republikeinse kiezers ook maar in de buurt komt van die van Trump. Toch moet Biden voorzichtig zijn met wat hij wenst. Trump leidde in een recente hypothetische uitslag van Harvard CAPS-Harris met 46 procent tegen 41 procent.
Bovendien krijgt Biden de komende twee jaar te maken met nieuwe tegenwind. Uit een nieuwe peiling van ABC News/Washington Post blijkt dat een historisch hoog percentage van 41 procent van de mensen het gevoel heeft niet meer zo goed af te zijn als vroeger – en dit ondanks een sterke arbeidsmarkt met een lage werkloosheid van 3,4 procent en een overvloed aan vacatures. De reden is eenvoudig: de Amerikanen kampen met dalende reële lonen door de hoge inflatie die Biden mede heeft veroorzaakt. Het is niet verrassend dat volgens dezelfde peiling de afkeuring van Bidens optreden op het op één na hoogste niveau van zijn presidentschap staat. Slechts zeven procent van de respondenten zou enthousiast zijn over een tweede termijn van Biden, en dertig procent zou er boos over zijn (voor Trump zijn de cijfers respectievelijk zeventien procent en 36 procent).
Als de Federal Reserve (het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) de inflatie begin 2024 kan beteugelen zonder een recessie te veroorzaken, zal dat de kansen van Biden natuurlijk verbeteren. Maar Amerika staat voor enorme uitdagingen in binnen- en buitenland: het expansionisme van Rusland en China, de nucleaire ambitie van Iran, terrorisme, een recordschuld, een hardnekkig hoge inflatie, politieke polarisatie en klimaatrisico’s op de langere termijn. Het is geen verrassing dat de Amerikanen pessimistisch zijn over de economische, fiscale en geopolitieke toekomst. We hebben dringend behoefte aan krachtig, doordacht, eerlijk, verenigend leiderschap om ons door een potentieel gevaarlijke periode in de wereldgeschiedenis te loodsen. Wie zal dat bieden?
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
The United States and its allies have a unique opportunity to help Syria finally move away from foreign-sponsored proxy wars and toward a more balanced regional alignment. Engagement with Syria's new leadership offers leverage, whereas confrontation will merely perpetuate the old cycle of bloodshed.
explains how America and its allies should respond to the demise of the country's longstanding dictatorship.
STANFORD – Presidenten hebben, net als quarterbacks of topscorers, de neiging te veel eer te krijgen als dingen goed gaan en te veel schuld als ze fout gaan. En net als bij stersporters hebben zij dit aspect van het openbare leven grotendeels niet in de hand. Maar wanneer presidenten zelf proberen om overdreven eer op te eisen voor vermeende successen, of om vermeende mislukkingen te minimaliseren, kan hun geloofwaardigheid daar makkelijk onder lijden (vooral wanneer de media zich overgeven aan hun voorliefde om de zaken op te blazen). De Amerikaanse president Joe Biden is daar een goed voorbeeld van.
Een Amerikaans presidentschap gaat nooit alleen over de president. Ook belangrijk zijn de politieke benoemingen in alle uitvoerende agentschappen en departementen, van het kabinet tot en met de lagere regionen. In dit opzicht heeft Biden geen indruk gemaakt. Minister van Transport Pete Buttigieg, ooit een rijzende ster binnen de Democratische Partij, is beschadigd door zijn inadequate reacties op problemen in de aanbodketen, de sluiting van luchtvaartmaatschappijen, en de toxisch-chemische fallout van een treinontsporing in Ohio. Minister van Binnenlandse Veiligheid Alexander Mayorkas heeft herhaaldelijk beweerd dat de zuidelijke grens veilig is, ook al zijn er het afgelopen jaar miljoenen illegaal het land binnengekomen, terwijl kartels grote hoeveelheden dodelijke fentanyl blijven importeren, zowel via legale als illegale toegangspunten.
Bidens aanpak van de wetgeving is eveneens problematisch. Aangezien het Congres geacht wordt het laatste woord te hebben over de meeste kwesties (behoudens een veto van de president en rechterlijke toetsing), moet de doeltreffendheid van een president deels worden afgemeten aan hoe goed hij (het zijn tot nu toe altijd mannen geweest) erin slaagt de steun van beide partijen te verwerven voor beleid dat standhoudt nadat hij zijn ambt heeft neergelegd. Zoals Biden het zelf zegt: ‘Consensus bereiken voor fundamentele veranderingen is echt belangrijk om ervoor te zorgen dat de mensen erin geloven, zodat ze stand zullen houden.’
Maar in de praktijk heeft Biden precies het tegenovergestelde gedaan: hij heeft ingrijpende, slecht gerichte beleidsmaatregelen genomen die te duur zijn voor de voordelen die ze bieden en die meestal met flinterdunne meerderheden zijn aangenomen. Het onnodige American Rescue Plan van 1,9 biljoen dollar van Biden heeft de inflatie opgedreven tot het hoogste punt in vier decennia; en van de biljoenen dollars aan nieuwe uitgaven die hij door het Congres heeft gejaagd, heeft slechts een klein deel – voor infrastructuur en binnenlandse subsidies voor halfgeleiders – de steun van de Republikeinen gekregen.
Wanneer enorme beleidsmaatregelen er zonder steun van de tegenpartij worden doorgedrukt, is de kans veel groter dat ze worden teruggedraaid als de oppositiepartij weer aan de macht komt. Vandaar dat sinds de historische belastingverlagingen en -hervormingen van president Ronald Reagan in de jaren tachtig elke volgende president de belastingtarieven weer omhoog of omlaag heeft geschroefd, in een eindeloos getouwtrek. Dit soort beleidsvorming leidt tot economische onzekerheid en maakt langetermijnplanning voor huishoudens en bedrijven veel moeilijker.
Bidens hoge leeftijd en frequente fouten (wanneer hij niet van een autocue leest) hebben dit geloofwaardigheidsprobleem nog vergroot. Veel waarnemers, waaronder veel Democraten, vragen zich af of hij moet proberen nog een termijn uit te dienen (aan het eind daarvan zou hij 86 zijn). Volgens een recente opiniepeiling van NBC gelooft slechts ongeveer een derde van de Amerikanen dat Biden eerlijk en betrouwbaar is of in staat is crises aan te pakken, en slechts 28 procent denkt dat hij de ‘noodzakelijke geestelijke en lichamelijke gezondheid’ heeft voor de baan. Hoewel hij de oorlog in Oekraïne beter heeft aangepakt, is zijn reputatie bij het publiek nooit hersteld van de rampzalige terugtrekking uit Afghanistan. Biden probeerde dat debacle af te schilderen als een ‘buitengewoon succes’ waarmee het leger instemde, maar de militaire top onthulde al snel dat dat een leugen was.
HOLIDAY SALE: PS for less than $0.7 per week
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Of neem de bewering van Biden dat hij het tekort met een recordbedrag van 1,4 biljoen dollar heeft teruggebracht. In feite tonen de gegevens aan dat de tekortreductie van 2021 tot 2022 volledig het gevolg was van het aflopen van de enorme pandemische uitgavenprogramma’s. ‘Het Witte Huis verdraait bewust de feiten,’ waarschuwde Maya MacGuineas van het Committee for a Responsible Budget. Evenzo concludeert Dan White van Moody’s Analytics dat ‘het beleid van de regering het tekort netto heeft vergroot, niet verkleind.’
Dan is er de bewering van Biden dat het niet zijn schuld is dat de inflatie een ongekend niveau heeft bereikt, het hoogste sinds 1981. Toen hem onlangs over deze kwestie vragen werden gesteld, antwoordde hij dat de inflatie ‘er al was toen ik hier kwam. Weet je nog hoe de economie er aan toe was toen ik hier kwam? Banen stroomden weg, de inflatie steeg.’ Dit is pertinent onjuist. Toen Biden aantrad, bedroeg de jaarlijkse inflatie 1,4 procent – het laagste niveau in vijf jaar – en had de arbeidsmarkt al 12,5 miljoen van de 22 miljoen banen teruggewonnen die negen maanden eerder verloren waren gegaan door de door de regering bevolen lockdowns.
Elke leider wiens beweringen te ver van de werkelijkheid afliggen, verliest zijn geloofwaardigheid. Maar geloofwaardigheid is het meest waardevolle bezit van een president als hij iets belangrijks wil bereiken. De belangrijkste hoop van Biden in 2024 – wanneer de Republikeinen naar verwachting de controle over de Senaat zullen terugnemen – is dat de Republikeinse partij voormalig president Donald Trump opnieuw naar voren schuift als presidentskandidaat.
Biden zou wel eens zijn zin kunnen krijgen. Aangezien er een groot aantal aantrekkelijke Republikeinse kandidaten is, zou het wel eens een herhaling kunnen worden van 2016, toen zestien andere kandidaten de niet op Trump uitgebrachte stemmen verdeelden, waardoor Trump makkelijk de nominatie van de partij in de wacht kon slepen. Florida’s succesvolle gouverneur Ron DeSantis is de enige kandidaat wiens populariteit onder Republikeinse kiezers ook maar in de buurt komt van die van Trump. Toch moet Biden voorzichtig zijn met wat hij wenst. Trump leidde in een recente hypothetische uitslag van Harvard CAPS-Harris met 46 procent tegen 41 procent.
Bovendien krijgt Biden de komende twee jaar te maken met nieuwe tegenwind. Uit een nieuwe peiling van ABC News/Washington Post blijkt dat een historisch hoog percentage van 41 procent van de mensen het gevoel heeft niet meer zo goed af te zijn als vroeger – en dit ondanks een sterke arbeidsmarkt met een lage werkloosheid van 3,4 procent en een overvloed aan vacatures. De reden is eenvoudig: de Amerikanen kampen met dalende reële lonen door de hoge inflatie die Biden mede heeft veroorzaakt. Het is niet verrassend dat volgens dezelfde peiling de afkeuring van Bidens optreden op het op één na hoogste niveau van zijn presidentschap staat. Slechts zeven procent van de respondenten zou enthousiast zijn over een tweede termijn van Biden, en dertig procent zou er boos over zijn (voor Trump zijn de cijfers respectievelijk zeventien procent en 36 procent).
Als de Federal Reserve (het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) de inflatie begin 2024 kan beteugelen zonder een recessie te veroorzaken, zal dat de kansen van Biden natuurlijk verbeteren. Maar Amerika staat voor enorme uitdagingen in binnen- en buitenland: het expansionisme van Rusland en China, de nucleaire ambitie van Iran, terrorisme, een recordschuld, een hardnekkig hoge inflatie, politieke polarisatie en klimaatrisico’s op de langere termijn. Het is geen verrassing dat de Amerikanen pessimistisch zijn over de economische, fiscale en geopolitieke toekomst. We hebben dringend behoefte aan krachtig, doordacht, eerlijk, verenigend leiderschap om ons door een potentieel gevaarlijke periode in de wereldgeschiedenis te loodsen. Wie zal dat bieden?
Vertaling: Menno Grootveld