CAMBRIDGE – De laatste keer dat er zich zoveel CO² in de atmosfeer bevond als op dit moment was ongeveer drie miljoen jaar geleden – een tijdperk waarin de zeeniveaus tien tot dertig meter hoger lagen dan nu. Klimaatmodellen hebben er lange tijd mee geworsteld om deze grote fluctuaties in zeeniveaus te dupliceren – tot nu toe. Voor de eerste keer is een model van hoge kwaliteit van de Antarctische ijskap en zijn klimaat in staat gebleken om deze grote verschuivingen te simuleren. Dit is baanbrekende wetenschap, maar brengt ontluisterend nieuws.
Het nieuwe model laat zien dat alleen al het smelten van het Antarctische ijs de mondiale zeeniveaus aan het eind van deze eeuw tot een meter zou kunnen doen stijgen – veel meer dan eerdere schattingen. Nog erger is dat het suggereert dat zelfs een uitmuntend succes in het terugdringen van de uitstoot de West-Antarctische ijskap niet zal kunnen redden, wat uiteindelijke zeespiegelstijgingen van meer dan vijf meter kan inhouden. Een meter kan al hele steden, van Miami tot Mumbai, in gevaar brengen en enorme economische ontwrichting teweegbrengen.
We moeten de verwarming zachter zetten – en snel. Tot dit doel draagt albedo-modificatie - een type geo-engineering bedoeld om de planeet af te koelen door het vergroten van de reflectie de atmosfeer – enorme beloften in zich.
Het in de stratosfeer injecteren van synthetische aerosolen die zonlicht weerkaatsen zou bijvoorbeeld kunnen helpen de verwarming veroorzaakt door broeikasgassen tegen te gaan. Het mechanisme staat gelijk aan het dragen van een wit T-shirt in de zomer: wit reflecteert zonlicht en houdt wat er onder ligt koel, waar donkere kleuren juist zonlicht en hitte absorberen.
Het is een feit dat zelfs in het meest gunstige scenario zonne-geo-engineering alleen het mondiale klimaat niet kan stabiliseren. Om dat te doen moeten we ophouden de atmosfeer te vervuilen door er koolstof in te pompen en uitvinden hoe we kunnen verwijderen wat er al in terecht gekomen is. Dit is dan ook de reden dat het terugdringen van emissies het leeuwendeel van de voor de strijd tegen klimaatverandering bestemde hulpbronnen moet ontvangen.
Maar zoals de nieuwe studie laat zien kan vermindering van uitstoot alleen de West-Antarctische ijskap niet redden en een dramatische zeespiegelstijging voorkomen. Als dit echter in samenwerking met albedo-modificatie wordt gedaan is er een kans de temperatuurstijging tot staan te brengen, en zo de wereld te helpen onder de 1,5 graden Celsius boven pre-industriële niveaus te blijven, de meest ambitieuze doelstelling overeengekomen op de klimaatconferentie in Parijs afgelopen december. (Het moet hier overigens genoteerd worden dat vanwege de feedback van de koolstofcyclus, zoals het smelten van permafrost, er kans bestaat dat zelfs wanneer alle uitstoot vandaag zou worden gestopt de wereld alsnog met een stijging van 1,5 graden te maken krijgt.)
De meeste geavanceerde klimaatmodellen overal ter wereld hebben albedo-modificatie onderzocht en elk model heeft gevonden dat het proces potentieel heeft om klimaatverandering te verzachten. Naast het beperken van de opwarming van de aarde kan het helpen de stijging van maximumtemperaturen in toom te houden, wat het risico van destructieve hittegolven vermindert. En het lijkt in het bijzonder effectief te zijn in het verminderen van extreme regenval, wat diepgaande implicaties voor het minimaliseren van overstromingsschade inhoudt.
Albedo-modificatie blijft onzeker en risicovol, gedeeltelijk vanwege het gebrek aan georganiseerd onderzoek naar het onderwerp. En het is ongetwijfeld een feit dat albedo-modificatie sommige zaken erger zal maken. Maar er is geen enkele klimaatmodelsimulatie die laat zien dat een bescheiden interventie enige regio als geheel slechter af zal laten zijn. Bovendien is er een groot contrast tussen de grote potentiele positieve opbrengst, gemeten in biljoenen dollars, en de lage directe kosten; onder de tien miljard dollar om het totaal te laten werken. In feite is Albedo-modificatie zelfs zo goedkoop dat de kosten niet het breekpunt zullen zijn. In plaats daarvan zal dat de uitruil van risico’s zijn – een uitruil die meer onderzoek vereist om in deze goed in te kunnen schatten.
Gegeven het gebrek aan kennis zou geen weldenkend mens willen doordrukken albedo-modificatie nu meteen in te zetten. Maar het zou onzinnig zijn om het potentieel ervan te negeren. Niemand zou toch ook beargumenteren dat we het onderzoek naar een beloftevol kankermedicijn zouden moeten stopzetten omdat de werking nog niet bewezen is?
De National Academy of Sciences van de VS vestigde in een rapport uit 1983 als eerste de aandacht op wat ze toen beschreef als ‘klimaatmodificatie’. Het beval in 1992 zorgvuldig onderzoek aan en in 2015 opnieuw. Grote milieugroeperingen zoals het Environmental Defense Fund en de Natural Resources Defense Council steunen zorgvuldig onderzoek op kleine schaal. Toch bestaat zo’n programma nog niet.
Een reden hiervoor zijn zorgen over het bezuinigen op middelen voor andere benaderingen. En natuurlijk zijn is er een wisselwerking. Maar de VS bijvoorbeeld heeft een jaarlijks klimaatwetenschapsbudget van ongeveer 3 miljard dollar. Een programma dat zonne-geo-engineering exploreert, wat maar enige tientallen miljoenen dollars per jaar kost, is volledig haalbaar.
Een grotere hindernis voor vooruitgang is de angst dat meer aandacht voor geo-engineering-oplossingen de motivatie om emissies terug te brengen zou verminderen. Dit zou het geval kunnen zijn, maar het zou toch van de gekke zijn om te beginnen met roken alleen maar omdat een experimenteel kankermedicijn een gunstig effect op een laboratoriumrat heeft laten zien? En het is zelfs denkbaar dat een georkestreerde inspanning om het onderzoek naar albedo-modificatie te verbeteren de inspanningen om de uitstoot terug te brengen zouden kunnen aandrijven, net zoals als wanneer een visueel beeld van de bijeffecten van chemotherapie sommigen doet stoppen met roken.
Welke reactie ook de overhand krijgt, je zou denken dat het morele imperatief om een technologie te onderzoeken die de armste en meest kwetsbare menen nog deze eeuw kan beschermen de amorfe bezwaren dat, door dit te doen, de stimulans zou verminderen om oplossingen na te jagen die grotendeels toekomstige generaties ten goede komen, overtroeft.
China heeft een kleinschalig onderzoeksprogramma naar albedo-modificatie opgezet. De VS niet. Gegeven het feit dat albedo-modificatie een technologie is die noodzaakt tot een open, transparante, en internationale onderzoeksinspanning – precies het soort inspanning waar de VS in uitblinkt – is dit een ernstig falen.
De regering van de VS zou nu de leiding moeten nemen in het onderzoek naar albedo-modificatie. Zelfs wanneer het resultaat is dat albedo-modificatie niet werkt, zal het dividend van dit soort onderzoek enorm zijn, als gevolg van de extra druk om de uitstoot te verminderen. En wanneer het wel succesvol blijkt zal de sociale, milieu- en economische winst gigantisch zijn.
Vertaling Melle Trap
CAMBRIDGE – De laatste keer dat er zich zoveel CO² in de atmosfeer bevond als op dit moment was ongeveer drie miljoen jaar geleden – een tijdperk waarin de zeeniveaus tien tot dertig meter hoger lagen dan nu. Klimaatmodellen hebben er lange tijd mee geworsteld om deze grote fluctuaties in zeeniveaus te dupliceren – tot nu toe. Voor de eerste keer is een model van hoge kwaliteit van de Antarctische ijskap en zijn klimaat in staat gebleken om deze grote verschuivingen te simuleren. Dit is baanbrekende wetenschap, maar brengt ontluisterend nieuws.
Het nieuwe model laat zien dat alleen al het smelten van het Antarctische ijs de mondiale zeeniveaus aan het eind van deze eeuw tot een meter zou kunnen doen stijgen – veel meer dan eerdere schattingen. Nog erger is dat het suggereert dat zelfs een uitmuntend succes in het terugdringen van de uitstoot de West-Antarctische ijskap niet zal kunnen redden, wat uiteindelijke zeespiegelstijgingen van meer dan vijf meter kan inhouden. Een meter kan al hele steden, van Miami tot Mumbai, in gevaar brengen en enorme economische ontwrichting teweegbrengen.
We moeten de verwarming zachter zetten – en snel. Tot dit doel draagt albedo-modificatie - een type geo-engineering bedoeld om de planeet af te koelen door het vergroten van de reflectie de atmosfeer – enorme beloften in zich.
Het in de stratosfeer injecteren van synthetische aerosolen die zonlicht weerkaatsen zou bijvoorbeeld kunnen helpen de verwarming veroorzaakt door broeikasgassen tegen te gaan. Het mechanisme staat gelijk aan het dragen van een wit T-shirt in de zomer: wit reflecteert zonlicht en houdt wat er onder ligt koel, waar donkere kleuren juist zonlicht en hitte absorberen.
Het is een feit dat zelfs in het meest gunstige scenario zonne-geo-engineering alleen het mondiale klimaat niet kan stabiliseren. Om dat te doen moeten we ophouden de atmosfeer te vervuilen door er koolstof in te pompen en uitvinden hoe we kunnen verwijderen wat er al in terecht gekomen is. Dit is dan ook de reden dat het terugdringen van emissies het leeuwendeel van de voor de strijd tegen klimaatverandering bestemde hulpbronnen moet ontvangen.
Maar zoals de nieuwe studie laat zien kan vermindering van uitstoot alleen de West-Antarctische ijskap niet redden en een dramatische zeespiegelstijging voorkomen. Als dit echter in samenwerking met albedo-modificatie wordt gedaan is er een kans de temperatuurstijging tot staan te brengen, en zo de wereld te helpen onder de 1,5 graden Celsius boven pre-industriële niveaus te blijven, de meest ambitieuze doelstelling overeengekomen op de klimaatconferentie in Parijs afgelopen december. (Het moet hier overigens genoteerd worden dat vanwege de feedback van de koolstofcyclus, zoals het smelten van permafrost, er kans bestaat dat zelfs wanneer alle uitstoot vandaag zou worden gestopt de wereld alsnog met een stijging van 1,5 graden te maken krijgt.)
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
De meeste geavanceerde klimaatmodellen overal ter wereld hebben albedo-modificatie onderzocht en elk model heeft gevonden dat het proces potentieel heeft om klimaatverandering te verzachten. Naast het beperken van de opwarming van de aarde kan het helpen de stijging van maximumtemperaturen in toom te houden, wat het risico van destructieve hittegolven vermindert. En het lijkt in het bijzonder effectief te zijn in het verminderen van extreme regenval, wat diepgaande implicaties voor het minimaliseren van overstromingsschade inhoudt.
Albedo-modificatie blijft onzeker en risicovol, gedeeltelijk vanwege het gebrek aan georganiseerd onderzoek naar het onderwerp. En het is ongetwijfeld een feit dat albedo-modificatie sommige zaken erger zal maken. Maar er is geen enkele klimaatmodelsimulatie die laat zien dat een bescheiden interventie enige regio als geheel slechter af zal laten zijn. Bovendien is er een groot contrast tussen de grote potentiele positieve opbrengst, gemeten in biljoenen dollars, en de lage directe kosten; onder de tien miljard dollar om het totaal te laten werken. In feite is Albedo-modificatie zelfs zo goedkoop dat de kosten niet het breekpunt zullen zijn. In plaats daarvan zal dat de uitruil van risico’s zijn – een uitruil die meer onderzoek vereist om in deze goed in te kunnen schatten.
Gegeven het gebrek aan kennis zou geen weldenkend mens willen doordrukken albedo-modificatie nu meteen in te zetten. Maar het zou onzinnig zijn om het potentieel ervan te negeren. Niemand zou toch ook beargumenteren dat we het onderzoek naar een beloftevol kankermedicijn zouden moeten stopzetten omdat de werking nog niet bewezen is?
De National Academy of Sciences van de VS vestigde in een rapport uit 1983 als eerste de aandacht op wat ze toen beschreef als ‘klimaatmodificatie’. Het beval in 1992 zorgvuldig onderzoek aan en in 2015 opnieuw. Grote milieugroeperingen zoals het Environmental Defense Fund en de Natural Resources Defense Council steunen zorgvuldig onderzoek op kleine schaal. Toch bestaat zo’n programma nog niet.
Een reden hiervoor zijn zorgen over het bezuinigen op middelen voor andere benaderingen. En natuurlijk zijn is er een wisselwerking. Maar de VS bijvoorbeeld heeft een jaarlijks klimaatwetenschapsbudget van ongeveer 3 miljard dollar. Een programma dat zonne-geo-engineering exploreert, wat maar enige tientallen miljoenen dollars per jaar kost, is volledig haalbaar.
Een grotere hindernis voor vooruitgang is de angst dat meer aandacht voor geo-engineering-oplossingen de motivatie om emissies terug te brengen zou verminderen. Dit zou het geval kunnen zijn, maar het zou toch van de gekke zijn om te beginnen met roken alleen maar omdat een experimenteel kankermedicijn een gunstig effect op een laboratoriumrat heeft laten zien? En het is zelfs denkbaar dat een georkestreerde inspanning om het onderzoek naar albedo-modificatie te verbeteren de inspanningen om de uitstoot terug te brengen zouden kunnen aandrijven, net zoals als wanneer een visueel beeld van de bijeffecten van chemotherapie sommigen doet stoppen met roken.
Welke reactie ook de overhand krijgt, je zou denken dat het morele imperatief om een technologie te onderzoeken die de armste en meest kwetsbare menen nog deze eeuw kan beschermen de amorfe bezwaren dat, door dit te doen, de stimulans zou verminderen om oplossingen na te jagen die grotendeels toekomstige generaties ten goede komen, overtroeft.
China heeft een kleinschalig onderzoeksprogramma naar albedo-modificatie opgezet. De VS niet. Gegeven het feit dat albedo-modificatie een technologie is die noodzaakt tot een open, transparante, en internationale onderzoeksinspanning – precies het soort inspanning waar de VS in uitblinkt – is dit een ernstig falen.
De regering van de VS zou nu de leiding moeten nemen in het onderzoek naar albedo-modificatie. Zelfs wanneer het resultaat is dat albedo-modificatie niet werkt, zal het dividend van dit soort onderzoek enorm zijn, als gevolg van de extra druk om de uitstoot te verminderen. En wanneer het wel succesvol blijkt zal de sociale, milieu- en economische winst gigantisch zijn.
Vertaling Melle Trap