BERKELEY – De Amerikaanse president Joe Biden heeft de nominatie van de Democratische Partij voor het presidentschap afgewezen. Hij heeft dit gedaan ondanks het feit dat hij ‘de beste president van mijn leven’ is, zoals de econoom Noah Smith het verwoordde, en omdat hij concludeerde dat zijn vicepresident, Kamala Harris, ook een goede president zou zijn.
Ik ben het met Smith eens en hoop ooit een commentaar te kunnen schrijven over hoe geweldig het presidentschap van Biden is geweest. Voor nu zal ik me echter richten op iemand anders die oud is en zichtbaar faalt, en wiens running mate een veel betere kans zou hebben om effectief te regeren. Ik heb het natuurlijk over Donald Trump, die het voorbeeld van Biden zou moeten volgen door de nominatie van de Republikeinse Partij af te wijzen en zijn running mate, J.D. Vance, te steunen.
In deze context staat het Amerikaanse perskorps nu voor zijn eigen test. Zal het meedogenloos de ‘Is hij competent’-vraag blijven stellen, zoals het met Biden deed? Of zal het doorgaan met zijn standaardwerkwijze om slecht geïnformeerde, makkelijk te belazeren mensen in diners te interviewen, verslag te doen van de hofintriges in Mar-a-Lago en zo weinig mogelijk te zeggen over de schade die een nieuw presidentschap van Trump zou aanrichten in de Verenigde Staten en de wereld? We zullen zien.
Het is duidelijk dat Trump nooit zou overwegen om de fakkel door te geven, want dat zou betekenen dat hij ook maar iets geeft om het beleid dat hij beweert te voeren en de partij die hij beweert te vertegenwoordigen. Niemand gelooft dat en niemand denkt dat professionele Republikeinen het soort interne gesprekken voeren dat professionele Democraten vóór 21 juli voerden.
Die gesprekken waren moeilijk omdat de aanhangers van Biden een punt hadden: als hij de verkiezingen zou overleven, zou hij de komende jaren nog steeds een goede president zijn. Aangezien hetzelfde niet kan worden gezegd van Trump, zou het interne debat bij de Republikeinen veel makkelijker zijn.
Maar dat zal niet gebeuren, want de Republikeinse Partij is nu een sekte geworden. Professionele Republikeinen zouden een beetje moeten laten zien van wat de grote veertiende-eeuwse Arabische historicus Ibn Khaldun de deugd van asabiyya noemde: de bereidheid om je rug bloot te geven om de ruggen van je kameraden te beschermen, wetende dat ze in ruil daarvoor jouw rug zullen dekken.
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Professionele Democraten hebben asabiyya, net als die Republikeinen, zoals Liz Cheney, die inmiddels verstoten zijn. Professionele Republikeinen die in de kudde blijven, zijn per definitie oplichters die louter op eigenbelang uit zijn. Denk aan Nikki Haley, voormalig gouverneur van South Carolina en VS-ambassadeur bij de Verenigde Naties, die dingen zei als:
‘De eerste partij die haar tachtigjarige kandidaat met pensioen stuurt, zal degene zijn die deze verkiezingen wint.’
‘Donald Trump is losgeslagen, en hij is losgeslagener dan hij ooit was. Waarom nemen we daar genoegen mee als het land in wanorde verkeert en de wereld in brand staat?’
‘Ik weet dat het Amerikaanse volk niet gaat stemmen op een veroordeelde crimineel.’
‘[Trump heeft] chaos gecreëerd. Hij heeft het egocentrisme aangewakkerd. Hij heeft ervoor gezorgd dat mensen elkaar niet mogen en veroordelen. Hij heeft aan zijn laars gelapt dat een president morele helderheid moet hebben en het verschil moet weten tussen goed en fout, en hij is gewoon giftig.’
‘Ik voel geen behoefte om de ring te kussen. Ik ben niet bang voor de vergelding van Trump. Ik ben niet op iets van hem uit. Mijn eigen politieke toekomst is van nul belang. Dus ik hoor wat de politieke klasse zegt. Maar ik hoor ook wat het Amerikaanse volk zegt.’
‘We hebben het over de meest veeleisende baan in de geschiedenis van de mensheid. Die geef je niet aan iemand die dreigt te dementeren.’
Zoiets zal ze niet meer zeggen. En Vance zal ook nooit meer een van deze eerdere uitspraken over Trump herhalen:
‘Mijn God, wat een idioot.’
‘Ik aarzel tussen het idee dat Trump een cynische klootzak is zoals Nixon, die niet zó slecht zou zijn (en misschien zelfs nuttig zou kunnen blijken), of dat hij een Amerikaanse Hitler is.’
‘Ik denk niet dat [Trump] echt om mensen geeft. Ik denk dat hij gewoon heeft gezien dat er een gat zit in het gesprek, en dat dat gat is dat mensen uit deze delen van het land zich genegeerd voelen.’
‘Trump maakt mensen waar ik om geef bang. Immigranten, moslims, enzovoorts. Daarom vind ik hem verwerpelijk. God wil dat we het beter doen.’
Wat wint een man of vrouw als hij of zij de hele wereld wint, maar zijn of haar ziel verliest? Erger nog, als hij of zij die verliest aan Trump.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
The International Monetary Fund’s surcharge policy has led to an unseemly state of affairs: countries in financial distress have become the largest source of net revenue to the Fund in recent years. These surcharges must be eliminated or, at the very least, adjusted to reduce the excessive burden on highly indebted countries.
decry the counterproductive practice of imposing additional fees on countries in debt distress.
When it comes to alleviating the severe demographic crisis that China faces, prohibiting international adoptions of Chinese children amounts to a mere drop in the bucket. Still, the government's decision to do so is significant, as it reflects a long-overdue recognition that people should not be viewed as a burden.
welcomes the government's apparent recognition that a severe demographic crisis looms.
With less than two months to go until the US presidential election, the candidates’ opposing worldviews, objectives, and priorities – and their implications for international relations, the economy, and democracy – have come into sharper focus. While it is impossible to know exactly what a leader will do once in office, the contours of both a Donald Trump and a Kamala Harris presidency are remarkably well defined.
BERKELEY – De Amerikaanse president Joe Biden heeft de nominatie van de Democratische Partij voor het presidentschap afgewezen. Hij heeft dit gedaan ondanks het feit dat hij ‘de beste president van mijn leven’ is, zoals de econoom Noah Smith het verwoordde, en omdat hij concludeerde dat zijn vicepresident, Kamala Harris, ook een goede president zou zijn.
Ik ben het met Smith eens en hoop ooit een commentaar te kunnen schrijven over hoe geweldig het presidentschap van Biden is geweest. Voor nu zal ik me echter richten op iemand anders die oud is en zichtbaar faalt, en wiens running mate een veel betere kans zou hebben om effectief te regeren. Ik heb het natuurlijk over Donald Trump, die het voorbeeld van Biden zou moeten volgen door de nominatie van de Republikeinse Partij af te wijzen en zijn running mate, J.D. Vance, te steunen.
In deze context staat het Amerikaanse perskorps nu voor zijn eigen test. Zal het meedogenloos de ‘Is hij competent’-vraag blijven stellen, zoals het met Biden deed? Of zal het doorgaan met zijn standaardwerkwijze om slecht geïnformeerde, makkelijk te belazeren mensen in diners te interviewen, verslag te doen van de hofintriges in Mar-a-Lago en zo weinig mogelijk te zeggen over de schade die een nieuw presidentschap van Trump zou aanrichten in de Verenigde Staten en de wereld? We zullen zien.
Het is duidelijk dat Trump nooit zou overwegen om de fakkel door te geven, want dat zou betekenen dat hij ook maar iets geeft om het beleid dat hij beweert te voeren en de partij die hij beweert te vertegenwoordigen. Niemand gelooft dat en niemand denkt dat professionele Republikeinen het soort interne gesprekken voeren dat professionele Democraten vóór 21 juli voerden.
Die gesprekken waren moeilijk omdat de aanhangers van Biden een punt hadden: als hij de verkiezingen zou overleven, zou hij de komende jaren nog steeds een goede president zijn. Aangezien hetzelfde niet kan worden gezegd van Trump, zou het interne debat bij de Republikeinen veel makkelijker zijn.
Maar dat zal niet gebeuren, want de Republikeinse Partij is nu een sekte geworden. Professionele Republikeinen zouden een beetje moeten laten zien van wat de grote veertiende-eeuwse Arabische historicus Ibn Khaldun de deugd van asabiyya noemde: de bereidheid om je rug bloot te geven om de ruggen van je kameraden te beschermen, wetende dat ze in ruil daarvoor jouw rug zullen dekken.
PS Events: Climate Week NYC 2024
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Professionele Democraten hebben asabiyya, net als die Republikeinen, zoals Liz Cheney, die inmiddels verstoten zijn. Professionele Republikeinen die in de kudde blijven, zijn per definitie oplichters die louter op eigenbelang uit zijn. Denk aan Nikki Haley, voormalig gouverneur van South Carolina en VS-ambassadeur bij de Verenigde Naties, die dingen zei als:
‘De eerste partij die haar tachtigjarige kandidaat met pensioen stuurt, zal degene zijn die deze verkiezingen wint.’
‘Donald Trump is losgeslagen, en hij is losgeslagener dan hij ooit was. Waarom nemen we daar genoegen mee als het land in wanorde verkeert en de wereld in brand staat?’
‘Ik weet dat het Amerikaanse volk niet gaat stemmen op een veroordeelde crimineel.’
‘[Trump heeft] chaos gecreëerd. Hij heeft het egocentrisme aangewakkerd. Hij heeft ervoor gezorgd dat mensen elkaar niet mogen en veroordelen. Hij heeft aan zijn laars gelapt dat een president morele helderheid moet hebben en het verschil moet weten tussen goed en fout, en hij is gewoon giftig.’
‘Ik voel geen behoefte om de ring te kussen. Ik ben niet bang voor de vergelding van Trump. Ik ben niet op iets van hem uit. Mijn eigen politieke toekomst is van nul belang. Dus ik hoor wat de politieke klasse zegt. Maar ik hoor ook wat het Amerikaanse volk zegt.’
‘We hebben het over de meest veeleisende baan in de geschiedenis van de mensheid. Die geef je niet aan iemand die dreigt te dementeren.’
Zoiets zal ze niet meer zeggen. En Vance zal ook nooit meer een van deze eerdere uitspraken over Trump herhalen:
‘Mijn God, wat een idioot.’
‘Ik aarzel tussen het idee dat Trump een cynische klootzak is zoals Nixon, die niet zó slecht zou zijn (en misschien zelfs nuttig zou kunnen blijken), of dat hij een Amerikaanse Hitler is.’
‘Ik denk niet dat [Trump] echt om mensen geeft. Ik denk dat hij gewoon heeft gezien dat er een gat zit in het gesprek, en dat dat gat is dat mensen uit deze delen van het land zich genegeerd voelen.’
‘Trump maakt mensen waar ik om geef bang. Immigranten, moslims, enzovoorts. Daarom vind ik hem verwerpelijk. God wil dat we het beter doen.’
Wat wint een man of vrouw als hij of zij de hele wereld wint, maar zijn of haar ziel verliest? Erger nog, als hij of zij die verliest aan Trump.
J. Bradford DeLong, voormalig onderminister van Financiën van de VS, is hoogleraar economie aan de universiteit van Californië te Berkeley, en auteur vanSlouching Towards Utopia: An Economic History of the Twentieth Century(Basic Books, 2022).