KOPENHAGEN – De krachten die strijden tegen de opwarming van de aarde en voor de bescherming van de natuur moeten hun borst nat maken voor grote nevenschade als resultaat van de overwinning van Donald Trump in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Afgaande op de campagneretoriek van Trump en op uitspraken van zijn Republikeinse medestanders zal de bescherming van het milieu in de Verenigde Staten uitgekleed worden in een waan van deregulering en stimuli voor binnenlandse olie-, kolen- en gasproducenten.
Milieuactivisten schatten momenteel de potentiele schade in en ontwikkelen strategieën om een slachting te voorkomen die gedreven wordt door de meest extreme anti-duurzaamheidskrachten die ooit Capitol Hill hebben gecontroleerd. De lijst van mogelijke slachtoffers is lang en deprimerend. In het ergste geval zal Amerika een stuk minder groen worden terwijl er een verlammende slag zal worden toegebracht aan de internationale samenwerking.
Op de recente klimaattop (COP 22) in Marrakesh concentreerde de aandacht zich op de verschillende manieren waarop de regering Trump het klimaatakkoord bereikt op COP 21 in Parijs vorig jaar de dood in zou kunnen jagen. De doodsoorzaak zou moord kunnen worden, waarbij Trump het verdrag verscheurt. Of uithongering, waarbij de VS weigert om zijn deel te doen of te betalen. Ook zou het doodgemarteld kunnen worden, waarbij de VS alle anderen zal vragen om meer op zich te nemen.
Zeker, er zijn nog meer opties, maar we zijn niet verplicht om deze te overdenken. Dit is onnodig en we zouden dit dan ook niet moeten doen. Er is maar zeer weinig bekend over wat de regering Trump in werkelijkheid zal gaan doen. Sommigen hopen dat de rede op zijn minst in enige mate zal zegevieren, vooral gegeven het feit dat de markt de groene transitie nu doordrukt. Anderen vrezen van niet.
Maar de eenvoudige waarheid is dat we niet weten wat Trump zal doen, omdat hij het zelf ook niet weet. Het milieubeleid van zijn regering ligt nog niet vast; het is nog fluïde, en water zoekt altijd het laagste punt. Hoe diep de fanaten en de kolenlobby dit punt zullen weten te maken hangt gedeeltelijk af van de barrières die de rest van ons weet op te werpen.
Dit betekent dat we ons moeten richten op het mobiliseren van krachten die het argument voor Amerika om deel te blijven uit maken van de mondiale verschuiving richting ecologische duurzaamheid kunnen versterken. Dit zal de haviken in de nieuwe regering niet overtuigen, maar zal mogelijk wel meer gematigde krachten voeden.
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Dus, wie zijn dan die ‘we’ die nu actie moeten ondernemen?
Ten eerste zijn ‘we’ de Amerikaanse deelstaatregeringen en hun wetgevende macht, non-gouvernementele organisaties, lokale gemeenschappen, en bedrijven. Deze moeten stuk voor stuk de steun van de Amerikanen katalyseren voor het beschermen van lokale natuur, en bijdragen aan mondiale oplossingen.
Ten tweede zijn ‘we’ de internationale gemeenschap; de bijna 200 leden van de Verenigde Naties die in 2015 de Sustainable Development Goals en het klimaatverdrag van Parijs aannamen. Het is van vitaal belang dat alle leden van de VN, groot en klein, er in volharden dat deze mondiale overeenkomsten de acties van de wereld blijven aansturen, ongeacht wat Trump zal doen.
Het moet voor de komende regering zonneklaar zijn dat de gecombineerde economische en milieubelangen bij het nastreven van de duurzaamheidsagenda zowel landen als bedrijven in die richting zullen blijven duwen. Het helpt dat China al gezegd heeft dat het niet de kansen zal laten liggen die inherent zijn aan de groene transitie en mondiaal de leiding zal nemen als de VS terugkrabbelt.
En China staat niet alleen. Alhoewel velen het gebrek aan Amerikaans leiderschap, of zelfs stappen in de tegengestelde richting door de regering Trump, zullen betreuren, is de VS niet langer sterk genoeg om het grote verschil te maken. Andere landen zullen in het gat springen en hier de vruchten van plukken, en ze zouden dat luid en duidelijk moeten ventileren. Trump’s Amerika kan van de trein springen - wat goed zou kunnen gebeuren - maar kan deze niet stoppen. De rest van de wereld zal vooruit blijven bewegen.
Het Amerikaanse bedrijfsleven en de kapitaalmarkten zouden deze boodschap moeten benadrukken, niet als politieke stellingname, maar als waarschuwing dat een Amerikaanse economie die de kansen geïmpliceerd door de duurzaamheidsagenda opoffert minder aantrekkelijk zal worden voor investeerders – en daarmee minder welvarend. Afgelopen maand deden 365 grote Amerikaanse bedrijven precies dat, en deden een publiek beroep op Trump om het klimaatakkoord van Parijs niet naast zich neer te leggen. Als Trump meer banen en hogere inkomens aan zijn kiezers wil bieden is de groene agenda om energie efficiëntie en hernieuwbare energie te bevorderen hier een ideaal vehikel voor.
De vierde component van de ‘we’ die in actie moeten komen zijn geëngageerde consumenten wereldwijd. Door de straten marcheren en leuzen roepen tegen verkozen leiders zal de klus niet klaren. Actie om consumenten lokaal, nationaal, regionaal en mondiaal te organiseren misschien wel. De boodschap moet niet alleen uitgedragen worden door individuele consumenten, maar ook door organisaties met de capaciteit om deze boodschap aan te moedigen en te versterken: ‘We zullen geen producten en diensten kopen die de duurzaamheidsagenda tarten, en we zullen voorkeur geven aan kwalitatieve producten en merken die duurzaamheid respecteren en bevorderen.’ Of in welke andere vorm dan ook, maar de boodschap moet direct en transparant zijn, en zou zich ook moeten richten op Amerikaanse bedrijven die profijt trekken uit alle ontspanning van binnenlandse milieu- en uitstootstandaarden.
De meesten onder ons hebben niet voor Trump gestemd, en we zijn niet verplicht om zijn leiding te volgen. Het is precies andersom: hoe beter we organiseren om op koers te blijven en krachtige actie te ondernemen om de opwarming van de aarde een halt toe te roepen en duurzaamheid te bevorderen, hoe waarschijnlijker het wordt dat pragmatische leden van de nieuwe meerderheid de schade in binnen- en buitenland kunnen minimaliseren.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
At the end of a year of domestic and international upheaval, Project Syndicate commentators share their favorite books from the past 12 months. Covering a wide array of genres and disciplines, this year’s picks provide fresh perspectives on the defining challenges of our time and how to confront them.
ask Project Syndicate contributors to select the books that resonated with them the most over the past year.
KOPENHAGEN – De krachten die strijden tegen de opwarming van de aarde en voor de bescherming van de natuur moeten hun borst nat maken voor grote nevenschade als resultaat van de overwinning van Donald Trump in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Afgaande op de campagneretoriek van Trump en op uitspraken van zijn Republikeinse medestanders zal de bescherming van het milieu in de Verenigde Staten uitgekleed worden in een waan van deregulering en stimuli voor binnenlandse olie-, kolen- en gasproducenten.
Milieuactivisten schatten momenteel de potentiele schade in en ontwikkelen strategieën om een slachting te voorkomen die gedreven wordt door de meest extreme anti-duurzaamheidskrachten die ooit Capitol Hill hebben gecontroleerd. De lijst van mogelijke slachtoffers is lang en deprimerend. In het ergste geval zal Amerika een stuk minder groen worden terwijl er een verlammende slag zal worden toegebracht aan de internationale samenwerking.
Op de recente klimaattop (COP 22) in Marrakesh concentreerde de aandacht zich op de verschillende manieren waarop de regering Trump het klimaatakkoord bereikt op COP 21 in Parijs vorig jaar de dood in zou kunnen jagen. De doodsoorzaak zou moord kunnen worden, waarbij Trump het verdrag verscheurt. Of uithongering, waarbij de VS weigert om zijn deel te doen of te betalen. Ook zou het doodgemarteld kunnen worden, waarbij de VS alle anderen zal vragen om meer op zich te nemen.
Zeker, er zijn nog meer opties, maar we zijn niet verplicht om deze te overdenken. Dit is onnodig en we zouden dit dan ook niet moeten doen. Er is maar zeer weinig bekend over wat de regering Trump in werkelijkheid zal gaan doen. Sommigen hopen dat de rede op zijn minst in enige mate zal zegevieren, vooral gegeven het feit dat de markt de groene transitie nu doordrukt. Anderen vrezen van niet.
Maar de eenvoudige waarheid is dat we niet weten wat Trump zal doen, omdat hij het zelf ook niet weet. Het milieubeleid van zijn regering ligt nog niet vast; het is nog fluïde, en water zoekt altijd het laagste punt. Hoe diep de fanaten en de kolenlobby dit punt zullen weten te maken hangt gedeeltelijk af van de barrières die de rest van ons weet op te werpen.
Dit betekent dat we ons moeten richten op het mobiliseren van krachten die het argument voor Amerika om deel te blijven uit maken van de mondiale verschuiving richting ecologische duurzaamheid kunnen versterken. Dit zal de haviken in de nieuwe regering niet overtuigen, maar zal mogelijk wel meer gematigde krachten voeden.
HOLIDAY SALE: PS for less than $0.7 per week
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Dus, wie zijn dan die ‘we’ die nu actie moeten ondernemen?
Ten eerste zijn ‘we’ de Amerikaanse deelstaatregeringen en hun wetgevende macht, non-gouvernementele organisaties, lokale gemeenschappen, en bedrijven. Deze moeten stuk voor stuk de steun van de Amerikanen katalyseren voor het beschermen van lokale natuur, en bijdragen aan mondiale oplossingen.
Ten tweede zijn ‘we’ de internationale gemeenschap; de bijna 200 leden van de Verenigde Naties die in 2015 de Sustainable Development Goals en het klimaatverdrag van Parijs aannamen. Het is van vitaal belang dat alle leden van de VN, groot en klein, er in volharden dat deze mondiale overeenkomsten de acties van de wereld blijven aansturen, ongeacht wat Trump zal doen.
Het moet voor de komende regering zonneklaar zijn dat de gecombineerde economische en milieubelangen bij het nastreven van de duurzaamheidsagenda zowel landen als bedrijven in die richting zullen blijven duwen. Het helpt dat China al gezegd heeft dat het niet de kansen zal laten liggen die inherent zijn aan de groene transitie en mondiaal de leiding zal nemen als de VS terugkrabbelt.
En China staat niet alleen. Alhoewel velen het gebrek aan Amerikaans leiderschap, of zelfs stappen in de tegengestelde richting door de regering Trump, zullen betreuren, is de VS niet langer sterk genoeg om het grote verschil te maken. Andere landen zullen in het gat springen en hier de vruchten van plukken, en ze zouden dat luid en duidelijk moeten ventileren. Trump’s Amerika kan van de trein springen - wat goed zou kunnen gebeuren - maar kan deze niet stoppen. De rest van de wereld zal vooruit blijven bewegen.
Het Amerikaanse bedrijfsleven en de kapitaalmarkten zouden deze boodschap moeten benadrukken, niet als politieke stellingname, maar als waarschuwing dat een Amerikaanse economie die de kansen geïmpliceerd door de duurzaamheidsagenda opoffert minder aantrekkelijk zal worden voor investeerders – en daarmee minder welvarend. Afgelopen maand deden 365 grote Amerikaanse bedrijven precies dat, en deden een publiek beroep op Trump om het klimaatakkoord van Parijs niet naast zich neer te leggen. Als Trump meer banen en hogere inkomens aan zijn kiezers wil bieden is de groene agenda om energie efficiëntie en hernieuwbare energie te bevorderen hier een ideaal vehikel voor.
De vierde component van de ‘we’ die in actie moeten komen zijn geëngageerde consumenten wereldwijd. Door de straten marcheren en leuzen roepen tegen verkozen leiders zal de klus niet klaren. Actie om consumenten lokaal, nationaal, regionaal en mondiaal te organiseren misschien wel. De boodschap moet niet alleen uitgedragen worden door individuele consumenten, maar ook door organisaties met de capaciteit om deze boodschap aan te moedigen en te versterken: ‘We zullen geen producten en diensten kopen die de duurzaamheidsagenda tarten, en we zullen voorkeur geven aan kwalitatieve producten en merken die duurzaamheid respecteren en bevorderen.’ Of in welke andere vorm dan ook, maar de boodschap moet direct en transparant zijn, en zou zich ook moeten richten op Amerikaanse bedrijven die profijt trekken uit alle ontspanning van binnenlandse milieu- en uitstootstandaarden.
De meesten onder ons hebben niet voor Trump gestemd, en we zijn niet verplicht om zijn leiding te volgen. Het is precies andersom: hoe beter we organiseren om op koers te blijven en krachtige actie te ondernemen om de opwarming van de aarde een halt toe te roepen en duurzaamheid te bevorderen, hoe waarschijnlijker het wordt dat pragmatische leden van de nieuwe meerderheid de schade in binnen- en buitenland kunnen minimaliseren.
Vertaling Melle Trap