WASHINGTON, DC – De wereld is verwikkeld in een ernstige, doch onderbelichte crisis. Elk jaar produceren mensen ongeveer twee miljard ton huishoudelijk afval, en nog veel meer industrieel, gevaarlijk, elektronisch, medisch, en bouwafval, waarvan veel inadequaat wordt verwerkt. En zoals gewoonlijk treffen de gevolgen – vernietiging van de natuur, gezondheidsschade, en stokkende ontwikkeling – ‘s werelds armen disproportioneel.
Momenteel wordt wereldwijd ten minste een derde van al het afval openlijk gedumpt of verbrand. In lagelonenlanden, die vaak al zoveel als 20% van hun gemeentebegrotingen aan afvalbeheer besteden, kan dat aandeel groeien tot wel 93%.
De schade aan de menselijke gezondheid en de natuur is al enorm. Zo genereren we mondiaal jaarlijks 242 miljoen ton plastic, dat tot 90% van het afval in de oceanen uitmaakt, mariene ecosystemen beschadigt, en eindigt in ons eigen lichaam. Volgens Ocean Conservancy is er plastic gevonden in elke soort zeeschildpad en in meer dan 25% van de vis getest in vishandels over de hele wereld.
En het probleem staat nog te verergeren. Het recente rapport What a Waste 2.0 voorspelt dat de jaarlijkse afvalproductie tot 70% gegroeid zal zijn in 2050, zelfs terwijl de wereldbevolking groeit met minder dan de helft daarvan. De helft van de groei zal uit Sub-Sahara-Afrika komen waar de afvalproductie meer dan verdrievoudigen zal, en Zuid-Azië waar deze meer dan zal verdubbelen.
Het tegemoet treden van de escalerende afvalcrisis zal cruciaal zijn om de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties te behalen. De 2030 Agenda for Sustainable Development engageert landen eraan om tot duurzame productie- en consumptiepatronen te komen (SDG12). Ook roept deze om universele toegang tot schoon water en sanitatie (SDG6) en het scheppen van gezonde en duurzame steden (SDG11). En SDG 14 – ‘conservering en duurzaam gebruik van de oceanen, zeeën en mariene hulpbronnen voor duurzame ontwikkeling’ – kan duidelijk niet behaald worden zonder grote vooruitgang in de strijd tegen zeevervuiling.
Gelukkig lijkt de wereld de omvang van de afvalcrisis eindelijk te bevatten. De Our Ocean Conference in Bali in oktober richtte zich op het behalen van toezeggingen en het formuleren van maatregelen om de duurzaamheid van de oceaan in stand te houden, inclusief door de zeevervuiling terug te brengen. In het bijzonder is er een hele reeks aan verboden of belastingen opgelegd aan bepaalde plastics en plasticproducten.
Maar het probleem van plasticconsumptie aanpakken vereist hiernaast nog steeds een vergaande gedragsverandering. Tegelijkertijd moet het plasticafval dat geproduceerd beter verwerkt worden om te voorkomen dat het in het water terecht komt. Gegeven het feit dat grotere landen de grootste bijdrage vervuilend plastic leveren zal het verbeteren van het afvalbeheer daar ook de grootste impact hebben. Waar de regelgeving tegen dumpen niet voldoet moet deze versterkt en gehandhaafd worden.
Er bestaan al talloze succesvolle modellen voor afvalbeheer en -verwerking die een bruikbaar beginpunt voor dit soort veranderingen kunnen vormen. Ook zal vooruitziende actie cruciaal zijn in landen die een snelle economische en of bevolkingsgroei anticiperen zoals de Democratische Republiek Congo, India, Nigeria, en Pakistan.
Natuurlijk kosten dit soort veranderingen geld, en daar is vaak een tekort aan. Gemiddeld betalen lokale overheden 50% van de kosten van een land voor de verwerking van vast afval. Alhoewel lagelonenlanden in absolute getallen minder aan afvalbeheer spenderen (ongeveer 35$ per ton) kunnen ze de kosten moeilijker opbrengen.
Daarom moeten internationale instituties landen – en vooral lagelonenlanden - helpen met het plannen en ontwikkelen van moderne afvalbeheersystemen inclusief door deze te financieren. In Marokko heeft de regering met hulp van internationale leningen een programma geïmplementeerd dat het beheer van afval getransformeerd heeft inclusief door de participatie van de private sector aanzienlijk te vergroten.
Ook internationale instituties zouden de introductie van beleid moeten ondersteunen dat stimuli creëert om de hoeveelheid huishoudelijk afval te reduceren. Hier zijn er opnieuw succesvolle modellen na te volgen. In Ningbo in China krijgen burgers een financiële stimulus om organisch afval en recyclebare goederen te scheiden, wat de totale kosten van de stad voor de vuilophaling vermindert.
Een effectieve afvalbeperking vereist actie op alle niveaus van de overheid en de maatschappij. Dit betekent het bewerkstelligen van een breedgedragen gedragsverandering, het op een lijn brengen van stimuli, het reduceren van de barrières voor financiering, en het bevorderen van participatie van de private sector. Het betekent ook de landen steunen die het het best kunnen gebruiken, zoals die in Sub-Sahara-Afrika en Azië.
Een schonere en gezondere toekomst is binnen bereik. We mogen deze niet weggooien.
Vertaling Melle Trap
WASHINGTON, DC – De wereld is verwikkeld in een ernstige, doch onderbelichte crisis. Elk jaar produceren mensen ongeveer twee miljard ton huishoudelijk afval, en nog veel meer industrieel, gevaarlijk, elektronisch, medisch, en bouwafval, waarvan veel inadequaat wordt verwerkt. En zoals gewoonlijk treffen de gevolgen – vernietiging van de natuur, gezondheidsschade, en stokkende ontwikkeling – ‘s werelds armen disproportioneel.
Momenteel wordt wereldwijd ten minste een derde van al het afval openlijk gedumpt of verbrand. In lagelonenlanden, die vaak al zoveel als 20% van hun gemeentebegrotingen aan afvalbeheer besteden, kan dat aandeel groeien tot wel 93%.
De schade aan de menselijke gezondheid en de natuur is al enorm. Zo genereren we mondiaal jaarlijks 242 miljoen ton plastic, dat tot 90% van het afval in de oceanen uitmaakt, mariene ecosystemen beschadigt, en eindigt in ons eigen lichaam. Volgens Ocean Conservancy is er plastic gevonden in elke soort zeeschildpad en in meer dan 25% van de vis getest in vishandels over de hele wereld.
En het probleem staat nog te verergeren. Het recente rapport What a Waste 2.0 voorspelt dat de jaarlijkse afvalproductie tot 70% gegroeid zal zijn in 2050, zelfs terwijl de wereldbevolking groeit met minder dan de helft daarvan. De helft van de groei zal uit Sub-Sahara-Afrika komen waar de afvalproductie meer dan verdrievoudigen zal, en Zuid-Azië waar deze meer dan zal verdubbelen.
Het tegemoet treden van de escalerende afvalcrisis zal cruciaal zijn om de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties te behalen. De 2030 Agenda for Sustainable Development engageert landen eraan om tot duurzame productie- en consumptiepatronen te komen (SDG12). Ook roept deze om universele toegang tot schoon water en sanitatie (SDG6) en het scheppen van gezonde en duurzame steden (SDG11). En SDG 14 – ‘conservering en duurzaam gebruik van de oceanen, zeeën en mariene hulpbronnen voor duurzame ontwikkeling’ – kan duidelijk niet behaald worden zonder grote vooruitgang in de strijd tegen zeevervuiling.
Gelukkig lijkt de wereld de omvang van de afvalcrisis eindelijk te bevatten. De Our Ocean Conference in Bali in oktober richtte zich op het behalen van toezeggingen en het formuleren van maatregelen om de duurzaamheid van de oceaan in stand te houden, inclusief door de zeevervuiling terug te brengen. In het bijzonder is er een hele reeks aan verboden of belastingen opgelegd aan bepaalde plastics en plasticproducten.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Maar het probleem van plasticconsumptie aanpakken vereist hiernaast nog steeds een vergaande gedragsverandering. Tegelijkertijd moet het plasticafval dat geproduceerd beter verwerkt worden om te voorkomen dat het in het water terecht komt. Gegeven het feit dat grotere landen de grootste bijdrage vervuilend plastic leveren zal het verbeteren van het afvalbeheer daar ook de grootste impact hebben. Waar de regelgeving tegen dumpen niet voldoet moet deze versterkt en gehandhaafd worden.
Er bestaan al talloze succesvolle modellen voor afvalbeheer en -verwerking die een bruikbaar beginpunt voor dit soort veranderingen kunnen vormen. Ook zal vooruitziende actie cruciaal zijn in landen die een snelle economische en of bevolkingsgroei anticiperen zoals de Democratische Republiek Congo, India, Nigeria, en Pakistan.
Natuurlijk kosten dit soort veranderingen geld, en daar is vaak een tekort aan. Gemiddeld betalen lokale overheden 50% van de kosten van een land voor de verwerking van vast afval. Alhoewel lagelonenlanden in absolute getallen minder aan afvalbeheer spenderen (ongeveer 35$ per ton) kunnen ze de kosten moeilijker opbrengen.
Daarom moeten internationale instituties landen – en vooral lagelonenlanden - helpen met het plannen en ontwikkelen van moderne afvalbeheersystemen inclusief door deze te financieren. In Marokko heeft de regering met hulp van internationale leningen een programma geïmplementeerd dat het beheer van afval getransformeerd heeft inclusief door de participatie van de private sector aanzienlijk te vergroten.
Ook internationale instituties zouden de introductie van beleid moeten ondersteunen dat stimuli creëert om de hoeveelheid huishoudelijk afval te reduceren. Hier zijn er opnieuw succesvolle modellen na te volgen. In Ningbo in China krijgen burgers een financiële stimulus om organisch afval en recyclebare goederen te scheiden, wat de totale kosten van de stad voor de vuilophaling vermindert.
Een effectieve afvalbeperking vereist actie op alle niveaus van de overheid en de maatschappij. Dit betekent het bewerkstelligen van een breedgedragen gedragsverandering, het op een lijn brengen van stimuli, het reduceren van de barrières voor financiering, en het bevorderen van participatie van de private sector. Het betekent ook de landen steunen die het het best kunnen gebruiken, zoals die in Sub-Sahara-Afrika en Azië.
Een schonere en gezondere toekomst is binnen bereik. We mogen deze niet weggooien.
Vertaling Melle Trap