MADRID – De meest recente ronde onderhandelingen in Geneve tussen Iran en de P5+1 (de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad plus Duitsland) heeft een voorzichtig optimisme teweeg gebracht. Er lijkt een ‘window of opportunity’ te zijn geopend om overeenstemming te bereiken over Irans atoomprogramma. Alhoewel de details van de ontmoeting niet openbaar zijn is het relatieve succes ervan duidelijk, daar de partijen elkaar opnieuw ontmoeten op 7 en 8 november.
Toenadering tussen Iran en het Westen (bovenal tussen Iran en de Verenigde Staten) zou door het hele Midden-Oosten positieve geostrategische consequenties hebben. Iran heeft natuurlijk nog een lange weg te gaan om een permanente verbetering in haar relaties tot het Westen te bewerkstelligen; maar wat Iran moet doen is niet de enige belemmering. Ook met andere strategische actoren moet rekening gehouden worden.
Zonder twijfel zal Israël een groot obstakel zijn in het bereiken van een overeenkomst. Op het zelfde moment dat in Geneve de onderhandelingen begonnen, zei premier Benjamin Netanyahu in de Knesset (het Israëlische parlement) dat de mogelijkheid van een preventieve aanval op de Iraanse nucleaire faciliteiten nog niet uitgesloten kon worden.
Netanyahu heeft van het Iraanse atoomprogramma zijn hoogste prioriteit gemaakt op het gebied van buitenlands beleid. Hij is achterdochtig over de Iraanse intenties en wil dat de nucleaire energiecentrales volledig ontmanteld worden. De angst is dat zo lang Iran vasthoudt aan ook maar enige nucleaire capaciteit (zelfs voor gebruik voor burgers) het atoomwapens zou kunnen ontwikkelen die Israël zouden kunnen bedreigen. Zoals Netanyahu duidelijk maakte op de Algemene Vergadering van de VN op 1 oktober, vertrouwen Israëlische overheidsfunctionarissen de koersverandering van de nieuwe Iraanse regering niet.
Maar Israël is niet alleen. Het door Soennieten beheerste Saudi-Arabië, de macht in de regio die het meest direct strijdt met het Sjiitische Iran om invloed in de regio, voelt zich buitengesloten door de prille toenadering met de Islamitische Republiek. Dit tot het punt van het weigeren van een zetel in de VN-Veiligheidsraad om daarmee de woede van zijn leiders uit te drukken. Zelfs in de dagen van de Sjah vreesde het koninkrijk dat een sterk Iran de dominante macht in de regio zou worden. Als erfgenaam van het historische Perzische Rijk, heeft Iran het op twee na grootste bbp en bevolking van de regio (na respectievelijk Saudi-Arabië en Egypte) en Saudi-Arabië maakt zich zorgen dat een mogelijke overeenkomst (die resulteert in het opheffen van sancties) Iran in staat zou stellen om zijn economie te doen herleven en zijn invloed uit te breiden.
Het is niet het ‘finest hour’ van het bondgenootschap tussen de Saudies en de VS. Het meningsverschil over Iran volgt op de weigering van Amerika om Syrië te bombarderen (nog een Saudische rivaal in de regio) en het goedkeuren van het afzetten van de voormalige president van Egypte Hosni Mubarak in 2011 (een belangrijke Saudische bondgenoot). Saudi-Arabië wil dat de Syrische president Bashar al-Assad afgezet wordt en gelooft dat de overeenkomst van Amerika met Rusland om de chemische wapens van Assads regime te vernietigen bijdraagt aan de verwerping van dat doel. Als resultaat hiervan zijn de Saudies nu de grootste financiële steunpilaar van de Syrische rebellen (en een van de grootste supporters van het Egyptische leger na het verwijderen van Mubaraks democratisch gekozen opvolger Mohammed Morsi in juli).
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Voor het Westen echter zou het meest urgente doel moeten zijn een eind te maken aan het conflict in Syrië. Er zijn al te veel mensen gestorven in wat inmiddels de ergste oorlog van deze eeuw is geworden. Iran en Rusland zijn de twee belangrijkste bondgenoten van het regime van Assad en de enige twee externe actoren die in staat zijn de houding van Damascus te veranderen. De Geneve II gesprekken over Syrië zijn voorlopig gepland om op 23 november gehouden te worden, alhoewel Lakhdar Brahimi, de speciale gezant van de VN en de Arabische Liga voor Syrië, al zijn twijfel heeft uitgesproken over de gepastheid van deze ontmoeting in absentie van geloofwaardige vertegenwoordigers van de oppositie.
Saudi-Arabië stelt zich zeer vijandig op naar Geneve II, omdat formele diplomatieke gesprekken met het regime van Assad een de facto erkenning inhouden dat het zijn legitimiteit nog behoudt. Voor de Saudies begint de enige acceptabele oplossing met het aftreden van Assad en zijn regering, terwijl Geneve II een transitieregering voorziet waarin alle partijen vertegenwoordigd zijn.
Amerikaanse beleidsmakers hebben nog een groot probleem: het congres van de VS. De overeenstemming op het laatste moment om het schuldenplafond te verhogen en de overheid te heropenen heeft extremisten uit de Republikeinse partij verzwakt achtergelaten en president Barack Obama is er sterker uit gekomen. Maar deze episode heeft een gevaarlijk precedent geschapen. Elke voorstelbare overeenkomst met Iran zou het opheffen van economische sancties inhouden, wat wettelijke toestemming zou vereisen; zo zou een voorgestelde deal kwetsbaar worden voor kortzichtigheid van het congres.
Een bijkomend probleem voor de VS is dat minister van buitenlandse zaken John Kerry vrede tussen Israël en Palestina hoog op zijn agenda heeft staan. We moeten nog zien hoe Kerry de onderhandelingen weet te uit te balanceren, zodat Israëlische druk op de VS met betrekking tot Iran niet de inspanningen te niet doet om vrede tussen Israël en de Palestijnen te bereiken. Maar als Iran en het Westen een overeenkomst bereiken, zal het voor Israël erg moeilijk worden om aan de zijlijn te blijven staan.
Europa, op zijn beurt, heeft een mooie mogelijkheid om zichzelf te rehabiliteren door zich in te zetten voor een gezamenlijk, coherent en effectief buitenlands beleid. De Europese Unie is, op dit moment via de Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid Catherine Ashton, altijd een sleutelfiguur geweest in de onderhandelingen tussen Iran en de P5+1. Ashton heeft het vertrouwen van alle partijen. Het is belangrijk voor Europa om soepel te zijn en een nauwe samenwerking met de VS te onderhouden. Als de tijd komt om de sancties op te heffen, moet de EU nauw samenwerken met de VS om de effectiviteit van deze zet te maximaliseren.
Onderhandelen en diplomatie zijn de enige zekere manier om de impasse met Iran over zijn atoomprogramma op te lossen. Nog een conflict in het Midden-Oosten is de slechtste optie. Maar het nemen van de unieke mogelijkheid met Iran vraagt om een langetermijnvisie van alle partijen. Nationale belangen moeten boven electorale overwegingen geplaatst worden. Het raam voor onderhandeling is nu open; maar het zal dit niet eindeloos blijven.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
US President Donald Trump’s import tariffs have triggered a wave of retaliatory measures, setting off a trade war with key partners and raising fears of a global downturn. But while Trump’s protectionism and erratic policy shifts could have far-reaching implications, the greatest victim is likely to be the United States itself.
warns that the new administration’s protectionism resembles the strategy many developing countries once tried.
It took a pandemic and the threat of war to get Germany to dispense with the two taboos – against debt and monetary financing of budgets – that have strangled its governments for decades. Now, it must join the rest of Europe in offering a positive vision of self-sufficiency and an “anti-fascist economic policy.”
welcomes the apparent departure from two policy taboos that have strangled the country's investment.
MADRID – De meest recente ronde onderhandelingen in Geneve tussen Iran en de P5+1 (de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad plus Duitsland) heeft een voorzichtig optimisme teweeg gebracht. Er lijkt een ‘window of opportunity’ te zijn geopend om overeenstemming te bereiken over Irans atoomprogramma. Alhoewel de details van de ontmoeting niet openbaar zijn is het relatieve succes ervan duidelijk, daar de partijen elkaar opnieuw ontmoeten op 7 en 8 november.
Toenadering tussen Iran en het Westen (bovenal tussen Iran en de Verenigde Staten) zou door het hele Midden-Oosten positieve geostrategische consequenties hebben. Iran heeft natuurlijk nog een lange weg te gaan om een permanente verbetering in haar relaties tot het Westen te bewerkstelligen; maar wat Iran moet doen is niet de enige belemmering. Ook met andere strategische actoren moet rekening gehouden worden.
Zonder twijfel zal Israël een groot obstakel zijn in het bereiken van een overeenkomst. Op het zelfde moment dat in Geneve de onderhandelingen begonnen, zei premier Benjamin Netanyahu in de Knesset (het Israëlische parlement) dat de mogelijkheid van een preventieve aanval op de Iraanse nucleaire faciliteiten nog niet uitgesloten kon worden.
Netanyahu heeft van het Iraanse atoomprogramma zijn hoogste prioriteit gemaakt op het gebied van buitenlands beleid. Hij is achterdochtig over de Iraanse intenties en wil dat de nucleaire energiecentrales volledig ontmanteld worden. De angst is dat zo lang Iran vasthoudt aan ook maar enige nucleaire capaciteit (zelfs voor gebruik voor burgers) het atoomwapens zou kunnen ontwikkelen die Israël zouden kunnen bedreigen. Zoals Netanyahu duidelijk maakte op de Algemene Vergadering van de VN op 1 oktober, vertrouwen Israëlische overheidsfunctionarissen de koersverandering van de nieuwe Iraanse regering niet.
Maar Israël is niet alleen. Het door Soennieten beheerste Saudi-Arabië, de macht in de regio die het meest direct strijdt met het Sjiitische Iran om invloed in de regio, voelt zich buitengesloten door de prille toenadering met de Islamitische Republiek. Dit tot het punt van het weigeren van een zetel in de VN-Veiligheidsraad om daarmee de woede van zijn leiders uit te drukken. Zelfs in de dagen van de Sjah vreesde het koninkrijk dat een sterk Iran de dominante macht in de regio zou worden. Als erfgenaam van het historische Perzische Rijk, heeft Iran het op twee na grootste bbp en bevolking van de regio (na respectievelijk Saudi-Arabië en Egypte) en Saudi-Arabië maakt zich zorgen dat een mogelijke overeenkomst (die resulteert in het opheffen van sancties) Iran in staat zou stellen om zijn economie te doen herleven en zijn invloed uit te breiden.
Het is niet het ‘finest hour’ van het bondgenootschap tussen de Saudies en de VS. Het meningsverschil over Iran volgt op de weigering van Amerika om Syrië te bombarderen (nog een Saudische rivaal in de regio) en het goedkeuren van het afzetten van de voormalige president van Egypte Hosni Mubarak in 2011 (een belangrijke Saudische bondgenoot). Saudi-Arabië wil dat de Syrische president Bashar al-Assad afgezet wordt en gelooft dat de overeenkomst van Amerika met Rusland om de chemische wapens van Assads regime te vernietigen bijdraagt aan de verwerping van dat doel. Als resultaat hiervan zijn de Saudies nu de grootste financiële steunpilaar van de Syrische rebellen (en een van de grootste supporters van het Egyptische leger na het verwijderen van Mubaraks democratisch gekozen opvolger Mohammed Morsi in juli).
Winter Sale: Save 40% on a new PS subscription
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Voor het Westen echter zou het meest urgente doel moeten zijn een eind te maken aan het conflict in Syrië. Er zijn al te veel mensen gestorven in wat inmiddels de ergste oorlog van deze eeuw is geworden. Iran en Rusland zijn de twee belangrijkste bondgenoten van het regime van Assad en de enige twee externe actoren die in staat zijn de houding van Damascus te veranderen. De Geneve II gesprekken over Syrië zijn voorlopig gepland om op 23 november gehouden te worden, alhoewel Lakhdar Brahimi, de speciale gezant van de VN en de Arabische Liga voor Syrië, al zijn twijfel heeft uitgesproken over de gepastheid van deze ontmoeting in absentie van geloofwaardige vertegenwoordigers van de oppositie.
Saudi-Arabië stelt zich zeer vijandig op naar Geneve II, omdat formele diplomatieke gesprekken met het regime van Assad een de facto erkenning inhouden dat het zijn legitimiteit nog behoudt. Voor de Saudies begint de enige acceptabele oplossing met het aftreden van Assad en zijn regering, terwijl Geneve II een transitieregering voorziet waarin alle partijen vertegenwoordigd zijn.
Amerikaanse beleidsmakers hebben nog een groot probleem: het congres van de VS. De overeenstemming op het laatste moment om het schuldenplafond te verhogen en de overheid te heropenen heeft extremisten uit de Republikeinse partij verzwakt achtergelaten en president Barack Obama is er sterker uit gekomen. Maar deze episode heeft een gevaarlijk precedent geschapen. Elke voorstelbare overeenkomst met Iran zou het opheffen van economische sancties inhouden, wat wettelijke toestemming zou vereisen; zo zou een voorgestelde deal kwetsbaar worden voor kortzichtigheid van het congres.
Een bijkomend probleem voor de VS is dat minister van buitenlandse zaken John Kerry vrede tussen Israël en Palestina hoog op zijn agenda heeft staan. We moeten nog zien hoe Kerry de onderhandelingen weet te uit te balanceren, zodat Israëlische druk op de VS met betrekking tot Iran niet de inspanningen te niet doet om vrede tussen Israël en de Palestijnen te bereiken. Maar als Iran en het Westen een overeenkomst bereiken, zal het voor Israël erg moeilijk worden om aan de zijlijn te blijven staan.
Europa, op zijn beurt, heeft een mooie mogelijkheid om zichzelf te rehabiliteren door zich in te zetten voor een gezamenlijk, coherent en effectief buitenlands beleid. De Europese Unie is, op dit moment via de Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid Catherine Ashton, altijd een sleutelfiguur geweest in de onderhandelingen tussen Iran en de P5+1. Ashton heeft het vertrouwen van alle partijen. Het is belangrijk voor Europa om soepel te zijn en een nauwe samenwerking met de VS te onderhouden. Als de tijd komt om de sancties op te heffen, moet de EU nauw samenwerken met de VS om de effectiviteit van deze zet te maximaliseren.
Onderhandelen en diplomatie zijn de enige zekere manier om de impasse met Iran over zijn atoomprogramma op te lossen. Nog een conflict in het Midden-Oosten is de slechtste optie. Maar het nemen van de unieke mogelijkheid met Iran vraagt om een langetermijnvisie van alle partijen. Nationale belangen moeten boven electorale overwegingen geplaatst worden. Het raam voor onderhandeling is nu open; maar het zal dit niet eindeloos blijven.
Vertaling M. Trap