BERKELEY – Net als bijna alle andere landen zijn de Verenigde Staten sinds het begin van de COVID-19-pandemie armer geworden, omdat de Amerikanen niet langer waardevolle activiteiten kunnen ontplooien die nauw menselijk contact vergen. Miljoenen werknemers moeten nu andere productieve activiteiten zien te vinden, en veel van die nieuwe taken zullen niet zo waardevol zijn als de taken waar zij voor in de plaats komen.
Maar er is geen economische reden dat de depressie die door de COVID-19-crisis is veroorzaakt bijzonder lang of diep hoeft te zijn. De VS lopen voorop in de wereld als het op technologische en organisatorische vaardigheden aankomt, en beschikken over een zeer ervaren beroepsbevolking. Het probleem is dat het herstel niet vanzelf gaat.
Het feit dat het de VS tien jaar heeft gekost om volledig te herstellen van de financiële crisis van 2008 moet leidend zijn voor ons denken nu. Destijds was de Amerikaanse woningbouwsector al vóórdat de subprime-crisis uitbrak gekrompen naar zijn normale omvang, wat inhield dat er geen structurele aanpassingen in de sector nodig waren. De uitdaging was veeleer om middelen te identificeren en te sluizen naar voorheen niet geproduceerde goederen die in de toekomst waardevoller zouden worden.
Bovendien hebben de financiële crisis van 2008 en de daaropvolgende recessie de Amerikaanse werknemers niet minder ervaren gemaakt of de effectiviteit van bestaande technologieën aangetast. Op de korte termijn hebben deze ingrijpende gebeurtenissen veel professionele netwerken vernietigd en het sociale vertrouwen verminderd dat ten grondslag ligt aan de arbeidsdeling in de economie. Het enige langetermijneffect was een verlies aan beleggersvertrouwen in het vermogen van particuliere financiële instellingen om veilige, adequaat beoordeelde financiële bezittingen te creëren.
Maar dit is de reden dat het tien jaar heeft geduurd voordat de Amerikaanse werkgelegenheid zich wist te herstellen van de subprime-crisis. De wereld kende een tekort aan veilige bezittingen en overheden slaagden er niet in om dat probleem op de juiste manier aan te pakken. De VS hadden op hun beurt meer moeten doen om extra risicodragend vermogen van de privésector te mobiliseren, veilige publieke bezittingen te creëren en werknemers te ondersteunen, onder meer door het drukken van geld en het kopen van spullen om de effectieve vraag en de werkgelegenheidsgroei aan te jagen.
Ook al is er geen enkele reden waarom het tien jaar zou moeten duren voordat de werkgelegenheid weer terugkeert op het niveau van vóór de pandemie, dat is waarschijnlijk wél wat er zal gebeuren. Dezelfde krachten die beleidsmakers ertoe hebben aangezet de crisis overwonnen te verklaren en in 2010 over te stappen op ʻbezuinigingenʼ zijn ook vandaag de dag weer actief. Het is duidelijk dat de federale overheid van de VS de komende maand geen nieuwe beleidsinitiatieven zal ontwikkelen om de depressie te verzachten of de mislukte Amerikaanse volksgezondheidsrespons te verbeteren.
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Het is ook duidelijk dat de Republikeinse partij geen valide ideeën heeft voor hoe een ʻV-vormigʼ herstel bewerkstelligd zou kunnen worden. Extra belastingverlagingen voor de rijken zouden net zo veel voor de stimulering van de vraag en de werkgelegenheid doen als toen de Republikeinse partij eind 2017 de Tax Cuts and Jobs Act er doorheen ramde: helemaal niets. Op dezelfde manier zal het kortwieken van de sociale voorzieningen werknemers nóg wanhopiger maken bij het zoeken naar een baan; maar die wanhoop zal zich niet in extra werkgelegenheid vertalen als er geen overheidsuitgaven worden gedaan. Niemand met enig gezag in het Witte Huis van president Donald Trump weet wat hij moet doen, en niemand is competent genoeg om het juiste beleid te implementeren als hij er per ongeluk op zou stuiten.
Nu de Republikeinse partij drie van de vier vetoʼs in de VS controleert (die van de president, de Senaat en het Hooggerechtshof) zal Amerika tot minstens januari 2021 geen alomvattend antwoord hebben op de zich vermenigvuldigende crises. De Republikeinen doen nu al alles wat in hun vermogen ligt om de kiezersopkomst in november dit jaar laag te houden. Maar als we ervan uitgaan dat die inspanningen zullen falen en dat de Democraten het Witte Huis weer terugwinnen en mogelijk zelfs de Senaat, wat moeten ze dan doen om Amerika te behoeden voor nóg een verloren decennium?
In de allereerste plaats moet de Democratische Partij zich onvoorwaardelijk binden aan het beginsel dat iedere Amerikaan die een baan wil er een moet kunnen vinden. En ook al hoeft die baan niet geweldig te zijn, hij moet genoeg opleveren om het gezin van de werknemer boven de armoedegrens te houden. Ieder beleid dat wordt overwogen moet worden beoordeeld op basis van de vraag of het overeenstemt met dit beginsel.
Een federale belofte van volledige werkgelegenheid is geen nieuw idee. De US Employment Act of 1946 omarmde dit beginsel, maar is sindsdien verwaterd als gevolg van de opvatting dat overheidssteun voor volledige werkgelegenheid onbetaalbaar is. De beste respons op dergelijke bezwaren is nog altijd de opmerking van John Maynard Keynes die hij uitte in een radio-uitzending van de BBC in 1942: “Alles wat we kunnen doen, kunnen we ons ook veroorloven.” Wat hij bedoelde is dat het financiële systeem, in plaats van te fungeren als een onafhankelijke, bindende belemmering van economische activiteiten, juist bestaat om dergelijke activiteiten te ondersteunen.
Het vinden van nuttige banen voor bereidwillige werkzoekenden is beslist iets waar we toe in staat zijn. Maar het aanpassen van de gangbare betalings- en financiële structuur, teneinde volledige werkgelegenheid te kunnen ondersteunen, zou uiteraard gevolgen hebben. We zouden bijvoorbeeld kunnen ontdekken dat, onder omstandigheden van volledige werkgelegenheid, de rijken aanzienlijke risicoʼs zullen moeten dragen om duurzame groei van hun vermogen te kunnen verwezenlijken. Zoals Keynes betoogde: volledige werkgelegenheid zou ʻtot een veel lagere rente leidenʼ en derhalve fungeren als de ʻeuthanasie voor de rentenier.ʼ Dat moet dan maar. Om hun protserige levensstijl hoog te houden zouden de rijken ófwel op hun kapitaal moeten interen ófwel dat kapitaal moeten investeren in riskante(re) ondernemingen.
Voor het ondersteunen van volledige werkgelegenheid kunnen ook hogere en progressievere belastingen nodig zijn. En het kan leiden tot niveaus van de staatsschuld die voor degenen die de jaren zeventig hebben meegemaakt onvoorstelbaar zijn. Dat moet dan maar. Als torenhoge schulden vereist zijn om op de middellange termijn volledige werkgelegenheid te kunnen bereiken, is dat gerechtvaardigd. De enige manier waarop dit gevaarlijk kan worden is als de economie uit de huidige seculiere stagnatie wordt geduwd, op welk punt torenhoge schulden niet langer noodzakelijk zullen zijn.
Ten slotte kan het voor het herstel en behoud van volledige werkgelegenheid nodig zijn om de vraag te verleggen van elite-consumptie naar arbeidsintensieve sectoren als de volksgezondheid. Er kan ook een grootschalig, arbeidsintensief programma van publieke werken voor nodig zijn. Dat moet dan maar. Het is hoog tijd om van volledige werkgelegenheid onze hoogste prioriteit te maken. Als we dat eenmaal gedaan hebben, zal al het andere op zijn plaats vallen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
At the end of a year of domestic and international upheaval, Project Syndicate commentators share their favorite books from the past 12 months. Covering a wide array of genres and disciplines, this year’s picks provide fresh perspectives on the defining challenges of our time and how to confront them.
ask Project Syndicate contributors to select the books that resonated with them the most over the past year.
BERKELEY – Net als bijna alle andere landen zijn de Verenigde Staten sinds het begin van de COVID-19-pandemie armer geworden, omdat de Amerikanen niet langer waardevolle activiteiten kunnen ontplooien die nauw menselijk contact vergen. Miljoenen werknemers moeten nu andere productieve activiteiten zien te vinden, en veel van die nieuwe taken zullen niet zo waardevol zijn als de taken waar zij voor in de plaats komen.
Maar er is geen economische reden dat de depressie die door de COVID-19-crisis is veroorzaakt bijzonder lang of diep hoeft te zijn. De VS lopen voorop in de wereld als het op technologische en organisatorische vaardigheden aankomt, en beschikken over een zeer ervaren beroepsbevolking. Het probleem is dat het herstel niet vanzelf gaat.
Het feit dat het de VS tien jaar heeft gekost om volledig te herstellen van de financiële crisis van 2008 moet leidend zijn voor ons denken nu. Destijds was de Amerikaanse woningbouwsector al vóórdat de subprime-crisis uitbrak gekrompen naar zijn normale omvang, wat inhield dat er geen structurele aanpassingen in de sector nodig waren. De uitdaging was veeleer om middelen te identificeren en te sluizen naar voorheen niet geproduceerde goederen die in de toekomst waardevoller zouden worden.
Bovendien hebben de financiële crisis van 2008 en de daaropvolgende recessie de Amerikaanse werknemers niet minder ervaren gemaakt of de effectiviteit van bestaande technologieën aangetast. Op de korte termijn hebben deze ingrijpende gebeurtenissen veel professionele netwerken vernietigd en het sociale vertrouwen verminderd dat ten grondslag ligt aan de arbeidsdeling in de economie. Het enige langetermijneffect was een verlies aan beleggersvertrouwen in het vermogen van particuliere financiële instellingen om veilige, adequaat beoordeelde financiële bezittingen te creëren.
Maar dit is de reden dat het tien jaar heeft geduurd voordat de Amerikaanse werkgelegenheid zich wist te herstellen van de subprime-crisis. De wereld kende een tekort aan veilige bezittingen en overheden slaagden er niet in om dat probleem op de juiste manier aan te pakken. De VS hadden op hun beurt meer moeten doen om extra risicodragend vermogen van de privésector te mobiliseren, veilige publieke bezittingen te creëren en werknemers te ondersteunen, onder meer door het drukken van geld en het kopen van spullen om de effectieve vraag en de werkgelegenheidsgroei aan te jagen.
Ook al is er geen enkele reden waarom het tien jaar zou moeten duren voordat de werkgelegenheid weer terugkeert op het niveau van vóór de pandemie, dat is waarschijnlijk wél wat er zal gebeuren. Dezelfde krachten die beleidsmakers ertoe hebben aangezet de crisis overwonnen te verklaren en in 2010 over te stappen op ʻbezuinigingenʼ zijn ook vandaag de dag weer actief. Het is duidelijk dat de federale overheid van de VS de komende maand geen nieuwe beleidsinitiatieven zal ontwikkelen om de depressie te verzachten of de mislukte Amerikaanse volksgezondheidsrespons te verbeteren.
HOLIDAY SALE: PS for less than $0.7 per week
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
Het is ook duidelijk dat de Republikeinse partij geen valide ideeën heeft voor hoe een ʻV-vormigʼ herstel bewerkstelligd zou kunnen worden. Extra belastingverlagingen voor de rijken zouden net zo veel voor de stimulering van de vraag en de werkgelegenheid doen als toen de Republikeinse partij eind 2017 de Tax Cuts and Jobs Act er doorheen ramde: helemaal niets. Op dezelfde manier zal het kortwieken van de sociale voorzieningen werknemers nóg wanhopiger maken bij het zoeken naar een baan; maar die wanhoop zal zich niet in extra werkgelegenheid vertalen als er geen overheidsuitgaven worden gedaan. Niemand met enig gezag in het Witte Huis van president Donald Trump weet wat hij moet doen, en niemand is competent genoeg om het juiste beleid te implementeren als hij er per ongeluk op zou stuiten.
Nu de Republikeinse partij drie van de vier vetoʼs in de VS controleert (die van de president, de Senaat en het Hooggerechtshof) zal Amerika tot minstens januari 2021 geen alomvattend antwoord hebben op de zich vermenigvuldigende crises. De Republikeinen doen nu al alles wat in hun vermogen ligt om de kiezersopkomst in november dit jaar laag te houden. Maar als we ervan uitgaan dat die inspanningen zullen falen en dat de Democraten het Witte Huis weer terugwinnen en mogelijk zelfs de Senaat, wat moeten ze dan doen om Amerika te behoeden voor nóg een verloren decennium?
In de allereerste plaats moet de Democratische Partij zich onvoorwaardelijk binden aan het beginsel dat iedere Amerikaan die een baan wil er een moet kunnen vinden. En ook al hoeft die baan niet geweldig te zijn, hij moet genoeg opleveren om het gezin van de werknemer boven de armoedegrens te houden. Ieder beleid dat wordt overwogen moet worden beoordeeld op basis van de vraag of het overeenstemt met dit beginsel.
Een federale belofte van volledige werkgelegenheid is geen nieuw idee. De US Employment Act of 1946 omarmde dit beginsel, maar is sindsdien verwaterd als gevolg van de opvatting dat overheidssteun voor volledige werkgelegenheid onbetaalbaar is. De beste respons op dergelijke bezwaren is nog altijd de opmerking van John Maynard Keynes die hij uitte in een radio-uitzending van de BBC in 1942: “Alles wat we kunnen doen, kunnen we ons ook veroorloven.” Wat hij bedoelde is dat het financiële systeem, in plaats van te fungeren als een onafhankelijke, bindende belemmering van economische activiteiten, juist bestaat om dergelijke activiteiten te ondersteunen.
Het vinden van nuttige banen voor bereidwillige werkzoekenden is beslist iets waar we toe in staat zijn. Maar het aanpassen van de gangbare betalings- en financiële structuur, teneinde volledige werkgelegenheid te kunnen ondersteunen, zou uiteraard gevolgen hebben. We zouden bijvoorbeeld kunnen ontdekken dat, onder omstandigheden van volledige werkgelegenheid, de rijken aanzienlijke risicoʼs zullen moeten dragen om duurzame groei van hun vermogen te kunnen verwezenlijken. Zoals Keynes betoogde: volledige werkgelegenheid zou ʻtot een veel lagere rente leidenʼ en derhalve fungeren als de ʻeuthanasie voor de rentenier.ʼ Dat moet dan maar. Om hun protserige levensstijl hoog te houden zouden de rijken ófwel op hun kapitaal moeten interen ófwel dat kapitaal moeten investeren in riskante(re) ondernemingen.
Voor het ondersteunen van volledige werkgelegenheid kunnen ook hogere en progressievere belastingen nodig zijn. En het kan leiden tot niveaus van de staatsschuld die voor degenen die de jaren zeventig hebben meegemaakt onvoorstelbaar zijn. Dat moet dan maar. Als torenhoge schulden vereist zijn om op de middellange termijn volledige werkgelegenheid te kunnen bereiken, is dat gerechtvaardigd. De enige manier waarop dit gevaarlijk kan worden is als de economie uit de huidige seculiere stagnatie wordt geduwd, op welk punt torenhoge schulden niet langer noodzakelijk zullen zijn.
Ten slotte kan het voor het herstel en behoud van volledige werkgelegenheid nodig zijn om de vraag te verleggen van elite-consumptie naar arbeidsintensieve sectoren als de volksgezondheid. Er kan ook een grootschalig, arbeidsintensief programma van publieke werken voor nodig zijn. Dat moet dan maar. Het is hoog tijd om van volledige werkgelegenheid onze hoogste prioriteit te maken. Als we dat eenmaal gedaan hebben, zal al het andere op zijn plaats vallen.
Vertaling: Menno Grootveld