NEW YORK – Conservatieven maken zich vaak druk over de schuldenlast die we doorgeven aan onze kinderen. Dit morele argument was prominent aanwezig in de weigering van de Republikeinen om een routinematige verhoging van het Amerikaanse schuldenplafond te steunen. De Republikeinen zijn zogenaamd zó toegewijd aan het terugdringen van de overheidsuitgaven dat ze bereid zijn om de wereldeconomie te gijzelen en permanente schade aan de reputatie van Amerika te riskeren.
Niemand beweert dat we niet aan toekomstige generaties moeten denken. De echte vraag is welk huidig beleid en welke fiscale verplichtingen het belang van onze kinderen en kleinkinderen beter dienen. Vanuit dit perspectief is het duidelijk dat het de Republikeinen zijn die een roekeloze minachting tonen voor de gevolgen van hun acties.
Iedereen met ook maar enige economische kennis weet dat je altijd naar beide kanten van de balans moet kijken. Wat echt belangrijk is, is het verschil tussen activa en passiva. Als de schulden stijgen, maar de activa stijgen nog meer, dan is het land beter af – en dat geldt ook voor toekomstige generaties. Dit is een waarheid als een koe, ongeacht of men investeert in infrastructuur, onderwijs, onderzoek of technologie. Maar nog belangrijker is natuurlijk kapitaal: de waarde van ons milieu, water, onze lucht en bodem. Als onze lucht en ons water vervuild zijn en onze bodem verontreinigd, geven we een grotere last door aan onze kinderen.
Financiële schuld is gewoon iets dat we aan elkaar verschuldigd zijn. Het is een kwestie van papiertjes die rondgeschoven kunnen worden om onze rechten op goederen en diensten aan te passen. Als we in gebreke blijven, zal onze reputatie worden aangetast, maar ons fysieke, menselijke en natuurlijke kapitaal zal onveranderd blijven. Obligatiehouders zullen armer zijn dan ze dachten en sommige belastingbetalers zullen rijker zijn dan ze zouden zijn als de schuld zou zijn terugbetaald, maar onze totale ‘rijkdom’ zal niet veranderd zijn.
‘Milieuschuld’ is iets anders. Het is een last die niet kan worden geëlimineerd met de pennenstreek van een faillissementsrechter. Het kan tientallen jaren duren om de schade die vandaag is aangericht te herstellen, en daarvoor moet geld worden uitgegeven dat gebruikt had kunnen worden om het land te verrijken. Evenzo zullen door verstandige uitgaven om het milieu te beschermen en te herstellen – zoals investeringen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen – toekomstige generaties beter af zijn, zelfs als die uitgaven met schulden worden gefinancierd.
Stel dat we de directe voordelen van dergelijke investeringen – bijvoorbeeld de toegenomen productie (of de verminderde kosten voor het herstellen van schade door bosbranden, orkanen en andere extreme weersomstandigheden), en de waarde van een verbeterde gezondheid en een langere levensduur door minder luchtvervuiling – in geld zouden kunnen uitdrukken. Welk rendement moeten we dan eisen? De Amerikaanse regering probeert op dit moment deze vraag te beantwoorden en waar ze ook mee op de proppen komt, het zal verstrekkende gevolgen hebben. Als we een hoog rendement eisen (zoals de regering Trump deed toen ze de lat op maar liefst zeven procent per jaar legde), zal er weinig worden geïnvesteerd in het beperken van de klimaatverandering en zullen toekomstige generaties geroosterd worden in een wereld waarin de temperaturen met 3° Celsius of meer zijn gestegen.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Gezien de onvermijdelijke gevolgen van niets doen, moeten investeringen in klimaatmitigatie worden gezien als een soort verzekering. De uitkeringen zijn het hoogst wanneer de gevolgen van de klimaatverandering het ongunstigst zijn en wanneer de waarde van het geld bijzonder hoog is. Het vereiste rendement op ‘verzekeringsinvesteringen’ zou lager moeten zijn dan de veilige reële (voor inflatie gecorrigeerde) rente. Die rente was de afgelopen jaren negatief, maar zelfs op veel langere termijn lag het percentage rond de één procent, plus of min 0,5 procent. De juiste ‘discontovoet’ zou dus duidelijk lager moeten zijn dan zeven procent, zelfs lager dan het percentage van 2,5 tot vijf procent dat de regering-Obama gebruikte, en mogelijk zelfs negatief.
Om de zaak vanuit een andere invalshoek te bekijken, kunnen we ons afvragen welke discontovoet nodig is om het internationaal overeengekomen doel te bereiken om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5-2°C. De temperatuur permanent boven deze drempel laten stijgen, brengt onaanvaardbare risico’s met zich mee. De branden, orkanen, overstromingen, droogtes, strenge vorst en andere rampen die we nu meemaken zijn slechts een voorproefje van wat deze toekomst zou brengen. Berekeningen met hoge disconto’s – zelfs de disconto’s die de regering-Obama gebruikte – zullen ons niet in staat stellen om de doelstelling van niet meer dan 1,5° opwarming te halen.
We kunnen de zaak ook bekijken vanuit het perspectief van de ‘toekomstige generaties.’ Welke waarde hechten we aan onze kinderen? Wat zijn hun rechten? Als we net zoveel waarde aan hen hechten als aan onszelf (en er is geen ethische reden om dat niet te doen), dan moeten we rekening houden met hoe schade aan het milieu vandaag hun welzijn zal beïnvloeden. Omdat we duidelijk buiten de grenzen van onze planeet leven, hebben we een dringende morele verplichting om alle vormen van vervuiling te verminderen.
Over de hele wereld eisen kinderen en jonge volwassenen van de huidige leiders dat ze het beleid uitvoeren dat nodig is om hun toekomst veilig te stellen. Ze eisen dit op als een basisrecht en in sommige rechtsgebieden – waaronder de Verenigde Staten, waar een federale rechter in Oregon onlangs oordeelde dat een grondwettelijke klimaatrechtszaak die was aangespannen door eenentwintig jonge Amerikanen door kan gaan en waar een soortgelijke zaak al loopt tegen de staat Montana – stappen kinderen naar de rechter om voor hun belangen te vechten. Zouden hun ouders niet hetzelfde moeten doen?
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Recent demonstrations in Gaza have pushed not only for an end to the war, but also for an end to Hamas's rule, thus echoing Israel's own stated objectives. Yet the Israeli government, consumed by its own internal politics, has barely acknowledged this unprecedentedly positive development.
underscores the unprecedented nature of recent demonstrations in the war-ravaged enclave.
NEW YORK – Conservatieven maken zich vaak druk over de schuldenlast die we doorgeven aan onze kinderen. Dit morele argument was prominent aanwezig in de weigering van de Republikeinen om een routinematige verhoging van het Amerikaanse schuldenplafond te steunen. De Republikeinen zijn zogenaamd zó toegewijd aan het terugdringen van de overheidsuitgaven dat ze bereid zijn om de wereldeconomie te gijzelen en permanente schade aan de reputatie van Amerika te riskeren.
Niemand beweert dat we niet aan toekomstige generaties moeten denken. De echte vraag is welk huidig beleid en welke fiscale verplichtingen het belang van onze kinderen en kleinkinderen beter dienen. Vanuit dit perspectief is het duidelijk dat het de Republikeinen zijn die een roekeloze minachting tonen voor de gevolgen van hun acties.
Iedereen met ook maar enige economische kennis weet dat je altijd naar beide kanten van de balans moet kijken. Wat echt belangrijk is, is het verschil tussen activa en passiva. Als de schulden stijgen, maar de activa stijgen nog meer, dan is het land beter af – en dat geldt ook voor toekomstige generaties. Dit is een waarheid als een koe, ongeacht of men investeert in infrastructuur, onderwijs, onderzoek of technologie. Maar nog belangrijker is natuurlijk kapitaal: de waarde van ons milieu, water, onze lucht en bodem. Als onze lucht en ons water vervuild zijn en onze bodem verontreinigd, geven we een grotere last door aan onze kinderen.
Financiële schuld is gewoon iets dat we aan elkaar verschuldigd zijn. Het is een kwestie van papiertjes die rondgeschoven kunnen worden om onze rechten op goederen en diensten aan te passen. Als we in gebreke blijven, zal onze reputatie worden aangetast, maar ons fysieke, menselijke en natuurlijke kapitaal zal onveranderd blijven. Obligatiehouders zullen armer zijn dan ze dachten en sommige belastingbetalers zullen rijker zijn dan ze zouden zijn als de schuld zou zijn terugbetaald, maar onze totale ‘rijkdom’ zal niet veranderd zijn.
‘Milieuschuld’ is iets anders. Het is een last die niet kan worden geëlimineerd met de pennenstreek van een faillissementsrechter. Het kan tientallen jaren duren om de schade die vandaag is aangericht te herstellen, en daarvoor moet geld worden uitgegeven dat gebruikt had kunnen worden om het land te verrijken. Evenzo zullen door verstandige uitgaven om het milieu te beschermen en te herstellen – zoals investeringen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen – toekomstige generaties beter af zijn, zelfs als die uitgaven met schulden worden gefinancierd.
Stel dat we de directe voordelen van dergelijke investeringen – bijvoorbeeld de toegenomen productie (of de verminderde kosten voor het herstellen van schade door bosbranden, orkanen en andere extreme weersomstandigheden), en de waarde van een verbeterde gezondheid en een langere levensduur door minder luchtvervuiling – in geld zouden kunnen uitdrukken. Welk rendement moeten we dan eisen? De Amerikaanse regering probeert op dit moment deze vraag te beantwoorden en waar ze ook mee op de proppen komt, het zal verstrekkende gevolgen hebben. Als we een hoog rendement eisen (zoals de regering Trump deed toen ze de lat op maar liefst zeven procent per jaar legde), zal er weinig worden geïnvesteerd in het beperken van de klimaatverandering en zullen toekomstige generaties geroosterd worden in een wereld waarin de temperaturen met 3° Celsius of meer zijn gestegen.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Gezien de onvermijdelijke gevolgen van niets doen, moeten investeringen in klimaatmitigatie worden gezien als een soort verzekering. De uitkeringen zijn het hoogst wanneer de gevolgen van de klimaatverandering het ongunstigst zijn en wanneer de waarde van het geld bijzonder hoog is. Het vereiste rendement op ‘verzekeringsinvesteringen’ zou lager moeten zijn dan de veilige reële (voor inflatie gecorrigeerde) rente. Die rente was de afgelopen jaren negatief, maar zelfs op veel langere termijn lag het percentage rond de één procent, plus of min 0,5 procent. De juiste ‘discontovoet’ zou dus duidelijk lager moeten zijn dan zeven procent, zelfs lager dan het percentage van 2,5 tot vijf procent dat de regering-Obama gebruikte, en mogelijk zelfs negatief.
Om de zaak vanuit een andere invalshoek te bekijken, kunnen we ons afvragen welke discontovoet nodig is om het internationaal overeengekomen doel te bereiken om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5-2°C. De temperatuur permanent boven deze drempel laten stijgen, brengt onaanvaardbare risico’s met zich mee. De branden, orkanen, overstromingen, droogtes, strenge vorst en andere rampen die we nu meemaken zijn slechts een voorproefje van wat deze toekomst zou brengen. Berekeningen met hoge disconto’s – zelfs de disconto’s die de regering-Obama gebruikte – zullen ons niet in staat stellen om de doelstelling van niet meer dan 1,5° opwarming te halen.
We kunnen de zaak ook bekijken vanuit het perspectief van de ‘toekomstige generaties.’ Welke waarde hechten we aan onze kinderen? Wat zijn hun rechten? Als we net zoveel waarde aan hen hechten als aan onszelf (en er is geen ethische reden om dat niet te doen), dan moeten we rekening houden met hoe schade aan het milieu vandaag hun welzijn zal beïnvloeden. Omdat we duidelijk buiten de grenzen van onze planeet leven, hebben we een dringende morele verplichting om alle vormen van vervuiling te verminderen.
Over de hele wereld eisen kinderen en jonge volwassenen van de huidige leiders dat ze het beleid uitvoeren dat nodig is om hun toekomst veilig te stellen. Ze eisen dit op als een basisrecht en in sommige rechtsgebieden – waaronder de Verenigde Staten, waar een federale rechter in Oregon onlangs oordeelde dat een grondwettelijke klimaatrechtszaak die was aangespannen door eenentwintig jonge Amerikanen door kan gaan en waar een soortgelijke zaak al loopt tegen de staat Montana – stappen kinderen naar de rechter om voor hun belangen te vechten. Zouden hun ouders niet hetzelfde moeten doen?
Vertaling: Menno Grootveld