WASHINGTON, DC – Hoewel lockdowns in veel landen de verspreiding van het coronavirus hebben vertraagd, zijn de economische gevolgen ervan verschrikkelijk geweest. Tegelijkertijd zijn, doordat er minder forenzen waren, fabrieken werden stilgelegd en er minder bouwactiviteiten werden ondernomen, de verwoestingen die mensen toebrengen aan het milieu overduidelijk geworden.
Over de hele wereld ervoeren mensen een opbloei van hun natuurlijke omgeving, ondanks de tragische tol aan mensenlevens als gevolg van de COVID-19-pandemie. Veel stadsbewoners zagen blauwere luchten, hoorden de vogels weer zingen en ademden voor het eerst sinds jaren weer schone lucht.
Deze ʻterugkeer van de natuurʼ bewijst dat zelfs in lagere-inkomens-landen een doortastend beleid en collectieve actie binnen een paar weken levens kunnen veranderen. Overheden moeten daar notitie van nemen, nu zij beleid ontwerpen voor een post-pandemisch herstel. Maatregelen op de korte termijn zullen begrijpelijkerwijs zijn gericht op het verlichten van de onmiddellijke economische pijn. Maar voor succes op de langere termijn is het nodig de structurele problemen aan te pakken die de publieke frustratie al lang vóór de pandemie hebben gevoed.
Zes maanden geleden waren grote steden in Latijns-Amerika en de Caraïben hevig in beroering. Vele factoren droegen bij aan de massale protesten waardoor de regio overspoeld werd, maar steevast terugkerende themaʼs waren woede over beperkte werkgelegenheidsmogelijkheden, armzalige publieke diensten en infrastructuur, en achteruitgang van het milieu. Mensen waren het lange forenzen in overvolle bussen in door smog verstikte steden zat. Ze hadden genoeg van onveilig kraanwater en onbetrouwbare elektriciteitsleveranciers. En ze maakten zich zorgen over hun vooruitzichten in economieën die werden geteisterd door natuurrampen en zwak leiderschap.
De door de pandemie teweeggebrachte verwoestingen hebben deze zorgen tijdelijk naar de achtergrond gedrongen. Maar als hun leven over een jaar lijkt op een herhaling van 2019, zullen de mensen in deze landen alle recht van de wereld hebben om te vragen waarom de beleidsmakers hun eisen niet met gecoördineerde actie tegemoet zijn getreden.
Op dezelfde manier is de dreiging die uitgaat van de klimaatverandering niet afgenomen. Als hier niets aan wordt gedaan, zijn toekomstige verwoestingen onvermijdelijk, die de economische zekerheid, de politieke stabiliteit en de gezondheid van de planeet en haar bewoners zullen bedreigen. Dat is de reden dat de beleidskeuzes die worden gemaakt in het kielzog van de pandemie van doorslaggevender betekenis zullen zijn dan het virus zelf bij het bepalen van onze toekomst.
Ontwikkelingslanden hebben een historische kans om hun economische model in anticipatie van deze problemen aan te passen. Daartoe zouden zij moeten beginnen met het omhelzen van een ʻgroen herstel,ʼ gebaseerd op een duurzame infrastructuur op het gebied van transport, energie, sanitaire voorzieningen, logistiek en communicatie.
Als gevolg van COVID-19 zijn overheden overal bijvoorbeeld opnieuw aan het nadenken over vervoerssystemen, om social distancing te vergemakkelijken. In Europa creëren sommige steden grote ʻautovrijeʼ zones om het lopen en fietsen te faciliteren. Opkomende economieën moeten dit moment aangrijpen om openbaar vervoerssystemen van de volgende generatie te bouwen, zoals elektrische bussen, treinen of metroʼs, die de uitstoot verminderen terwijl ze grote aantallen mensen in staat stellen veilig naar hun school of werk te gaan.
Soortgelijke keuzes kunnen worden gemaakt op het gebied van de energie. In plaats van hun afhankelijkheid van fossiele brandstoffen voor de elektriciteitsopwekking te verlengen (wat nu bijzonder aanlokkelijk is, gezien de huidige daling van de olieprijzen), moeten overheden hun voordeel doen met recente doorbraken die duurzame energie veel minder duur hebben gemaakt.
Landen in of in de nabijheid van de tropen worden onevenredig hard en vaak getroffen door de overstromingen, droogtes en orkanen die verband houden met de klimaatverandering, en door de hogere temperaturen die naar verwachting in de toekomst nog meer pandemieën zullen bevorderen. Het is nu tijd om wetlands te beschermen en te herstellen, de infrastructuur van kusten opnieuw op te bouwen, en te investeren in goedkope huisvesting en watersystemen die met het weer samenhangende schokken kunnen weerstaan.
Investeringen om de rijke biodiversiteit te beschermen en te herstellen van fragiele ecosystemen, die zich vooral in de tropen bevinden, zouden eveneens hoge rendementen opleveren. Naast de cruciale rol die ze spelen in de opslag van koolstof, zijn tropische regenwouden zeer belangrijk voor de inheemse volkeren die ze bewonen, evenals voor het eco-toerisme, hetgeen betekent dat het herstel van natuurlijke habitats veel banen kan opleveren.
We kunnen deze inspanningen betalen door een combinatie van slimmere overheidsuitgaven en agressieve prikkels voor particuliere investeringen. Een groot deel van de grote bedragen die zijn gemoeid met begrotingsimpulsen moet in duurzame infrastructuur en aanverwante initiatieven worden gestoken. De tientallen miljarden dollars die voorheen werden gespendeerd aan brandstofsubsidies kunnen nu helpen schoon vervoer te financieren. Volgens een recent onderzoek van de universiteit van Oxford leveren ʻgroene herstelʼ-projecten meer banen en hogere rendementen op dan traditionele begrotingsimpulsen.
Opkomende economieën kunnen ook een beroep doen op externe inkomstenbronnen om dergelijke initiatieven te financieren. Beleggers zoeken momenteel mogelijkheden om in groene obligaties te investeren, die vorig jaar $255 mrd aan particulier kapitaal aantrokken. Bovendien zijn er potentieel miljarden dollars beschikbaar van mondiale NGOs en buitenlandse overheden om natuurlijke habitats te beschermen en te herstellen, en de bezitters van obligaties van landen met een beperkte begrotingsruimte zouden bereid kunnen zijn een deel daarvan kwijt te schelden om de tropische biodiversiteit te beschermen.
De pandemie heeft ons gedwongen na te denken over wat wij de planeet aandoen, en ons de wereld voor te stellen zoals wij die graag zouden willen zien. Er is nog tijd. Door plannen te maken voor een groen herstel kunnen overheden helpen ervoor te zorgen dat het coronavirus een positieve erfenis nalaat voor toekomstige generaties.
Vertaling: Menno Grootveld
WASHINGTON, DC – Hoewel lockdowns in veel landen de verspreiding van het coronavirus hebben vertraagd, zijn de economische gevolgen ervan verschrikkelijk geweest. Tegelijkertijd zijn, doordat er minder forenzen waren, fabrieken werden stilgelegd en er minder bouwactiviteiten werden ondernomen, de verwoestingen die mensen toebrengen aan het milieu overduidelijk geworden.
Over de hele wereld ervoeren mensen een opbloei van hun natuurlijke omgeving, ondanks de tragische tol aan mensenlevens als gevolg van de COVID-19-pandemie. Veel stadsbewoners zagen blauwere luchten, hoorden de vogels weer zingen en ademden voor het eerst sinds jaren weer schone lucht.
Deze ʻterugkeer van de natuurʼ bewijst dat zelfs in lagere-inkomens-landen een doortastend beleid en collectieve actie binnen een paar weken levens kunnen veranderen. Overheden moeten daar notitie van nemen, nu zij beleid ontwerpen voor een post-pandemisch herstel. Maatregelen op de korte termijn zullen begrijpelijkerwijs zijn gericht op het verlichten van de onmiddellijke economische pijn. Maar voor succes op de langere termijn is het nodig de structurele problemen aan te pakken die de publieke frustratie al lang vóór de pandemie hebben gevoed.
Zes maanden geleden waren grote steden in Latijns-Amerika en de Caraïben hevig in beroering. Vele factoren droegen bij aan de massale protesten waardoor de regio overspoeld werd, maar steevast terugkerende themaʼs waren woede over beperkte werkgelegenheidsmogelijkheden, armzalige publieke diensten en infrastructuur, en achteruitgang van het milieu. Mensen waren het lange forenzen in overvolle bussen in door smog verstikte steden zat. Ze hadden genoeg van onveilig kraanwater en onbetrouwbare elektriciteitsleveranciers. En ze maakten zich zorgen over hun vooruitzichten in economieën die werden geteisterd door natuurrampen en zwak leiderschap.
De door de pandemie teweeggebrachte verwoestingen hebben deze zorgen tijdelijk naar de achtergrond gedrongen. Maar als hun leven over een jaar lijkt op een herhaling van 2019, zullen de mensen in deze landen alle recht van de wereld hebben om te vragen waarom de beleidsmakers hun eisen niet met gecoördineerde actie tegemoet zijn getreden.
Op dezelfde manier is de dreiging die uitgaat van de klimaatverandering niet afgenomen. Als hier niets aan wordt gedaan, zijn toekomstige verwoestingen onvermijdelijk, die de economische zekerheid, de politieke stabiliteit en de gezondheid van de planeet en haar bewoners zullen bedreigen. Dat is de reden dat de beleidskeuzes die worden gemaakt in het kielzog van de pandemie van doorslaggevender betekenis zullen zijn dan het virus zelf bij het bepalen van onze toekomst.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Ontwikkelingslanden hebben een historische kans om hun economische model in anticipatie van deze problemen aan te passen. Daartoe zouden zij moeten beginnen met het omhelzen van een ʻgroen herstel,ʼ gebaseerd op een duurzame infrastructuur op het gebied van transport, energie, sanitaire voorzieningen, logistiek en communicatie.
Als gevolg van COVID-19 zijn overheden overal bijvoorbeeld opnieuw aan het nadenken over vervoerssystemen, om social distancing te vergemakkelijken. In Europa creëren sommige steden grote ʻautovrijeʼ zones om het lopen en fietsen te faciliteren. Opkomende economieën moeten dit moment aangrijpen om openbaar vervoerssystemen van de volgende generatie te bouwen, zoals elektrische bussen, treinen of metroʼs, die de uitstoot verminderen terwijl ze grote aantallen mensen in staat stellen veilig naar hun school of werk te gaan.
Soortgelijke keuzes kunnen worden gemaakt op het gebied van de energie. In plaats van hun afhankelijkheid van fossiele brandstoffen voor de elektriciteitsopwekking te verlengen (wat nu bijzonder aanlokkelijk is, gezien de huidige daling van de olieprijzen), moeten overheden hun voordeel doen met recente doorbraken die duurzame energie veel minder duur hebben gemaakt.
Landen in of in de nabijheid van de tropen worden onevenredig hard en vaak getroffen door de overstromingen, droogtes en orkanen die verband houden met de klimaatverandering, en door de hogere temperaturen die naar verwachting in de toekomst nog meer pandemieën zullen bevorderen. Het is nu tijd om wetlands te beschermen en te herstellen, de infrastructuur van kusten opnieuw op te bouwen, en te investeren in goedkope huisvesting en watersystemen die met het weer samenhangende schokken kunnen weerstaan.
Investeringen om de rijke biodiversiteit te beschermen en te herstellen van fragiele ecosystemen, die zich vooral in de tropen bevinden, zouden eveneens hoge rendementen opleveren. Naast de cruciale rol die ze spelen in de opslag van koolstof, zijn tropische regenwouden zeer belangrijk voor de inheemse volkeren die ze bewonen, evenals voor het eco-toerisme, hetgeen betekent dat het herstel van natuurlijke habitats veel banen kan opleveren.
We kunnen deze inspanningen betalen door een combinatie van slimmere overheidsuitgaven en agressieve prikkels voor particuliere investeringen. Een groot deel van de grote bedragen die zijn gemoeid met begrotingsimpulsen moet in duurzame infrastructuur en aanverwante initiatieven worden gestoken. De tientallen miljarden dollars die voorheen werden gespendeerd aan brandstofsubsidies kunnen nu helpen schoon vervoer te financieren. Volgens een recent onderzoek van de universiteit van Oxford leveren ʻgroene herstelʼ-projecten meer banen en hogere rendementen op dan traditionele begrotingsimpulsen.
Opkomende economieën kunnen ook een beroep doen op externe inkomstenbronnen om dergelijke initiatieven te financieren. Beleggers zoeken momenteel mogelijkheden om in groene obligaties te investeren, die vorig jaar $255 mrd aan particulier kapitaal aantrokken. Bovendien zijn er potentieel miljarden dollars beschikbaar van mondiale NGOs en buitenlandse overheden om natuurlijke habitats te beschermen en te herstellen, en de bezitters van obligaties van landen met een beperkte begrotingsruimte zouden bereid kunnen zijn een deel daarvan kwijt te schelden om de tropische biodiversiteit te beschermen.
De pandemie heeft ons gedwongen na te denken over wat wij de planeet aandoen, en ons de wereld voor te stellen zoals wij die graag zouden willen zien. Er is nog tijd. Door plannen te maken voor een groen herstel kunnen overheden helpen ervoor te zorgen dat het coronavirus een positieve erfenis nalaat voor toekomstige generaties.
Vertaling: Menno Grootveld