LIMA – Regeringen zien klimaatverandering vaak als te duur om aan te pakken. Maar in feite is het juist te duur om deze niet aan te pakken. Daarom heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) bijvoorbeeld het voorkomen van desastreuze klimaatveranderingen gelinkt aan de ‘onmiddellijke gezondheidsvoordelen en besparing op zorgkosten’ door vermindering van de luchtvervuiling.
De statistieken liegen er niet om. In 2012 veroorzaakte luchtvervuiling meer dan 7 miljoen vroegtijdige sterfgevallen (mondiaal gezien is dat 1 op 8), vergeleken met bijna 6 miljoen vroegtijdige doden door tabak.
Een van de grootste boosdoeners zijn de fijne deeltjes die PM2.5 heten, met een diameter van minder dan 2,5 micrometer. Ze richten schade aan door diep de longen binnen te dringen, wat bijdraagt aan onstekingen, kanker, en infecties aan de luchtwegen, of door in de bloedbaan terecht te komen, waar ze veranderingen in bloedvaten kunnen veroorzaken die hartaanvallen en beroertes tot gevolg hebben.
De verbranding van diesel en kolen behoort tot de hoofdoorzaken van de luchtvervuiling, waarbij 3,7 miljoen doden worden toegeschreven aan dampen buitenshuis en 4,3 miljoen aan slecht geventileerde huizen. Gemotoriseerd transport is in de 34 landen van de OESO nu verantwoordelijk voor de helft van de vroegtijdige sterfgevallen door zwevende deeltjes. Door kolen opgewekte energie is ook nog eens de grootste bron van ; het belangrijkste broeikasgas, dat verantwoordelijk is voor klimaatverandering en jaarlijks ongeveer 150.000 vroegtijdige sterfgevallen veroorzaakt, en deze eeuw en daarna een aanhoudend gevaar dreigt te blijven.
Zeker, de kolenindustrie heeft miljarden mensen geholpen aan armoede te ontsnappen, niet in het minst in China, waar door kolen opgewekte energie als pijler heeft gediend voor de bijna 700% groei in per capita inkomen sinds 1990. Maar de volksgezondheid loopt groter risico in landen die meer kolen verbranden. Onderzoek voor de Mondiale Commissie voor Economie en Klimaat kwam vorig jaar tot de optelsom dat stofdeeltjes in 2010 in China (het land dat de meeste kolen ter wereld consumeert) alleen al 1,23 miljoen vroegtijdige sterfgevallen veroorzaakten.
Schattingen voor 2012 suggereren dat 88% van de aan luchtvervuiling gerelateerde doden valt in landen met midden tot lage inkomens, die 82% van de wereldbevolking representeren. De West-Pacifische en Zuidoost-Aziatische regio dragen een last van respectievelijk 1,67 miljoen en 936.000 doden.
Maar de vervuiling wordt groter en eist ook in landen met hoge inkomens levens. PM2.5 reduceert de levensverwachting in de Europese Unie bijvoorbeeld al met acht maanden en was in 2011 samen met ozon verantwoordelijk voor 430.000 vroegtijdige sterfgevallen in de 28 lidstaten van de EU. In Groot-Brittannië liggen de PM2.5 niveaus 60 jaar na de Grote Smog van 1952 nog steeds onverminderd boven de richtlijnen van de WHO. De zorgkosten als gevolg van luchtvervuiling bedragen in de EU jaarlijks ongeveer 940 miljard euro.
De WHO voerde onlangs een beoordeling uit van het bewijs van de gezondheidseffecten van luchtvervuiling en vond dat het scala aan dit soort effecten breder is, en voorkomt bij lagere concentraties, dan voorheen gedacht. Naast de welbekende effecten van luchtvervuiling op de longen en het hart, wijst nieuw bewijs op de schadelijke invloed op de ontwikkeling van kinderen, zelfs al in de baarmoeder. Sommige studies koppelen luchtvervuiling zelfs aan diabetes, een zeer grote chronische ziekte en enorme zorguitdaging in Indonesië, China en Westerse landen.
Ondanks het overweldigende bewijs van de gezondheidsrisco’s veronachtzamen veel landen stelselmatig de normen voor luchtkwaliteit – net als het voor een effectieve regionale samenwerking benodigde toezicht op uitstoot – vooral wegens de angst van overheden voor de economische impact hiervan. De economische modellen die door adviseurs gebruikt worden om ontwikkelingsstrategieën vorm te geven – en die worden misbruikt door lobbyisten om beslissingen over grote infrastructuurprojecten te beïnvloeden – nemen de menselijke kosten van luchtvervuiling, en de lange termijnvoordelen van maatregelen om die te verminderen, niet mee.
Welke oplossingen voor de problemen die luchtvervuiling veroorzaakt dan ook zullen niet alleen nieuwe economische modellen vereisen, maar ook geïntegreerde maatregelen door lokale, nationale, en internationale overheden. Het naar beneden brengen van de uitstoot door stadsvervoer bijvoorbeeld zal burgermeesters, lokale planners en nationale beleidsmakers betrekken die samenwerken om een compacte ontwikkeling aan te zwengelen.
Gelukkig is de overheidssteun voor effectieve actie aan het groeien. Luchtvervuiling staat bovenaan de binnenlandse agenda van China, volgend op de verstikkende smog die de ‘airpocalypse’ werd genoemd en die zijn grote steden in januari 2013 bedekte, en op de recente documentaire (en sociale media fenomeen) ‘Under the Dome’ van Chai Jing die de catastrofale gezondheidsimpact van luchtvervuiling aan het licht bracht. Het is zelfs zo dat de Chinese regering een aantal van de meest vervuilende energiecentrales heeft gesloten, wat voor het eerst sinds 1998 heeft geresulteerd in een afname van de kolenconsumptie.
Een recente raamovereenkomst over luchtvervuiling en gezondheid voor de Wereldgezondheidsvergadering (het bestuursorgaan van de WHO) impliceert dat landen een verband tussen luchtvervuiling en klimaatverandering moeten gaan benadrukken. Landen zouden de richtlijnen voor luchtkwaliteit van de WHO moeten overnemen en aandacht vestigen op verdere mogelijkheden voor een groenere stadsplanning, schonere energie, efficiëntere gebouwen en meer veiligheid voor wandelaars en fietsers.
Een officiële erkenning van de onmiddellijke aan gezondheid gerelateerde voordelen van het naar beneden brengen van de CO2 uitstoot door regeringen kan de weegschaal doen doorslaan naar een grotere simultane vooruitgang qua klimaatverandering, luchtvervuiling en gezondheid. Beleidsmakers overal ter wereld moeten de economische kansen (en politieke winst) gaan herkennen die dit resultaat ze belooft te bieden.
Vertaling Melle Trap
LIMA – Regeringen zien klimaatverandering vaak als te duur om aan te pakken. Maar in feite is het juist te duur om deze niet aan te pakken. Daarom heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) bijvoorbeeld het voorkomen van desastreuze klimaatveranderingen gelinkt aan de ‘onmiddellijke gezondheidsvoordelen en besparing op zorgkosten’ door vermindering van de luchtvervuiling.
De statistieken liegen er niet om. In 2012 veroorzaakte luchtvervuiling meer dan 7 miljoen vroegtijdige sterfgevallen (mondiaal gezien is dat 1 op 8), vergeleken met bijna 6 miljoen vroegtijdige doden door tabak.
Een van de grootste boosdoeners zijn de fijne deeltjes die PM2.5 heten, met een diameter van minder dan 2,5 micrometer. Ze richten schade aan door diep de longen binnen te dringen, wat bijdraagt aan onstekingen, kanker, en infecties aan de luchtwegen, of door in de bloedbaan terecht te komen, waar ze veranderingen in bloedvaten kunnen veroorzaken die hartaanvallen en beroertes tot gevolg hebben.
De verbranding van diesel en kolen behoort tot de hoofdoorzaken van de luchtvervuiling, waarbij 3,7 miljoen doden worden toegeschreven aan dampen buitenshuis en 4,3 miljoen aan slecht geventileerde huizen. Gemotoriseerd transport is in de 34 landen van de OESO nu verantwoordelijk voor de helft van de vroegtijdige sterfgevallen door zwevende deeltjes. Door kolen opgewekte energie is ook nog eens de grootste bron van ; het belangrijkste broeikasgas, dat verantwoordelijk is voor klimaatverandering en jaarlijks ongeveer 150.000 vroegtijdige sterfgevallen veroorzaakt, en deze eeuw en daarna een aanhoudend gevaar dreigt te blijven.
Zeker, de kolenindustrie heeft miljarden mensen geholpen aan armoede te ontsnappen, niet in het minst in China, waar door kolen opgewekte energie als pijler heeft gediend voor de bijna 700% groei in per capita inkomen sinds 1990. Maar de volksgezondheid loopt groter risico in landen die meer kolen verbranden. Onderzoek voor de Mondiale Commissie voor Economie en Klimaat kwam vorig jaar tot de optelsom dat stofdeeltjes in 2010 in China (het land dat de meeste kolen ter wereld consumeert) alleen al 1,23 miljoen vroegtijdige sterfgevallen veroorzaakten.
Schattingen voor 2012 suggereren dat 88% van de aan luchtvervuiling gerelateerde doden valt in landen met midden tot lage inkomens, die 82% van de wereldbevolking representeren. De West-Pacifische en Zuidoost-Aziatische regio dragen een last van respectievelijk 1,67 miljoen en 936.000 doden.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Maar de vervuiling wordt groter en eist ook in landen met hoge inkomens levens. PM2.5 reduceert de levensverwachting in de Europese Unie bijvoorbeeld al met acht maanden en was in 2011 samen met ozon verantwoordelijk voor 430.000 vroegtijdige sterfgevallen in de 28 lidstaten van de EU. In Groot-Brittannië liggen de PM2.5 niveaus 60 jaar na de Grote Smog van 1952 nog steeds onverminderd boven de richtlijnen van de WHO. De zorgkosten als gevolg van luchtvervuiling bedragen in de EU jaarlijks ongeveer 940 miljard euro.
De WHO voerde onlangs een beoordeling uit van het bewijs van de gezondheidseffecten van luchtvervuiling en vond dat het scala aan dit soort effecten breder is, en voorkomt bij lagere concentraties, dan voorheen gedacht. Naast de welbekende effecten van luchtvervuiling op de longen en het hart, wijst nieuw bewijs op de schadelijke invloed op de ontwikkeling van kinderen, zelfs al in de baarmoeder. Sommige studies koppelen luchtvervuiling zelfs aan diabetes, een zeer grote chronische ziekte en enorme zorguitdaging in Indonesië, China en Westerse landen.
Ondanks het overweldigende bewijs van de gezondheidsrisco’s veronachtzamen veel landen stelselmatig de normen voor luchtkwaliteit – net als het voor een effectieve regionale samenwerking benodigde toezicht op uitstoot – vooral wegens de angst van overheden voor de economische impact hiervan. De economische modellen die door adviseurs gebruikt worden om ontwikkelingsstrategieën vorm te geven – en die worden misbruikt door lobbyisten om beslissingen over grote infrastructuurprojecten te beïnvloeden – nemen de menselijke kosten van luchtvervuiling, en de lange termijnvoordelen van maatregelen om die te verminderen, niet mee.
Welke oplossingen voor de problemen die luchtvervuiling veroorzaakt dan ook zullen niet alleen nieuwe economische modellen vereisen, maar ook geïntegreerde maatregelen door lokale, nationale, en internationale overheden. Het naar beneden brengen van de uitstoot door stadsvervoer bijvoorbeeld zal burgermeesters, lokale planners en nationale beleidsmakers betrekken die samenwerken om een compacte ontwikkeling aan te zwengelen.
Gelukkig is de overheidssteun voor effectieve actie aan het groeien. Luchtvervuiling staat bovenaan de binnenlandse agenda van China, volgend op de verstikkende smog die de ‘airpocalypse’ werd genoemd en die zijn grote steden in januari 2013 bedekte, en op de recente documentaire (en sociale media fenomeen) ‘Under the Dome’ van Chai Jing die de catastrofale gezondheidsimpact van luchtvervuiling aan het licht bracht. Het is zelfs zo dat de Chinese regering een aantal van de meest vervuilende energiecentrales heeft gesloten, wat voor het eerst sinds 1998 heeft geresulteerd in een afname van de kolenconsumptie.
Een recente raamovereenkomst over luchtvervuiling en gezondheid voor de Wereldgezondheidsvergadering (het bestuursorgaan van de WHO) impliceert dat landen een verband tussen luchtvervuiling en klimaatverandering moeten gaan benadrukken. Landen zouden de richtlijnen voor luchtkwaliteit van de WHO moeten overnemen en aandacht vestigen op verdere mogelijkheden voor een groenere stadsplanning, schonere energie, efficiëntere gebouwen en meer veiligheid voor wandelaars en fietsers.
Een officiële erkenning van de onmiddellijke aan gezondheid gerelateerde voordelen van het naar beneden brengen van de CO2 uitstoot door regeringen kan de weegschaal doen doorslaan naar een grotere simultane vooruitgang qua klimaatverandering, luchtvervuiling en gezondheid. Beleidsmakers overal ter wereld moeten de economische kansen (en politieke winst) gaan herkennen die dit resultaat ze belooft te bieden.
Vertaling Melle Trap