DHAKA – Wij mensen delen onze planeet niet alleen met een gamma aan andere soorten, waaronder planten, dieren en zelfs microben; we zijn om te overleven ook van ze afhankelijk. Maar is het mogelijk om de economische waarde van natuurbescherming te bepalen?
Sommige mensen zullen bezwaar hebben tegen het idee een prijskaartje aan biodiversiteit te hangen, en zien de instandhouding ervan als een vanzelfsprekende opdracht. Maar ze zouden het er ongetwijfeld ook mee eens zijn dat het voorkomen van sterfte en lijden onder mensen, en iedereen van voedsel, water en onderwijs te voorzien van cruciaal belang is.
De realiteit is dat er simpelweg niet genoeg grondstoffen zijn om alles tegelijk te doen. Er moeten harde keuzes gemaakt worden. Gelukkig kan de economische wetenschap ons helpen vast te stellen hoe we het meeste kunnen bereiken met de hulpbronnen die we hebben.
Dit is momenteel extra relevant, nu de 193 nationale regeringen van de wereld aan het werk zijn om de Sustainable Development Goals te bepalen die de komende 15 jaar als leidraad voor de mondiale ontwikkelingsinspanningen zullen fungeren. De SDG’s zullen gemodelleerd worden naar de Millenniumdoelen, die in 2000 werden overeengekomen en zich concentreerden op doelen als het verlagen van de moeder- en kindersterfte, het uitroeien van armoede en het verbeteren van toegang tot lager onderwijs.
Tot nu toe is er een groot aantal mogelijke SDG’s voorgesteld, waarvan enkele met biodiversiteit te maken hebben. Maar alhoewel er biljoenen dollars uitgegeven zullen worden aan de SDG’s, zijn er gewoonweg niet gewoon grondstoffen om elk project te volbrengen. Daarom moeten de wereldleiders zich richten op de doelstellingen die de grootste impact zullen hebben. Mijn denktank, de Copenhagen Consensus werkt samen met meer dan 60 topeconomen en meerdere Nobelprijswinnaars om te identificeren welke doelen de hoogste rendementen op investeringen beloven.
Het in stand houden van de biodiversiteit blijkt niet alleen maar wenselijk te zijn: volgens drie nieuwe studies door de economen Anil Markandya, Luke Brander en Alistair McVittie is het ook financieel gezien zinvol, tenminste voor sommige projecten.
Het beschermen van regenwouden is een goede start, waarbij elke bestede dollar zo’n tien dollar opbrengt. Bepaalde middelen die bossen bieden (zoals timmerhout, brandhout, en toerisme) kunnen vrij makkelijk gewaardeerd worden. Maar de waarde van andere (zoals het grote scala aan diersoorten dat ze ondersteunen en hun intrinsieke waarde voor de mens) is moeilijker te kwantificeren. In hun pogingen dit toch te doen hebben economen enquêtes uitgevoerd om uit te vinden hoeveel mensen bereid zouden zijn te betalen voor het beschermen van de wouden en diersoorten die ze een warm hart toedragen.
Bossen dienen ook als een enorm ‘koolstofreservoir’ dat koolstofdioxide vele tientallen jaren of zelfs eeuwen kan opslaan – en zo kan het conserveren van bossen dus de klimaatverandering verlichten. Bovendien absorberen de wouden intensieve regenval en reduceren hiermee het risico op overstromingen. De overstromingen van 2010 in Pakistan zouden bijvoorbeeld veel minder verwoestend zijn geweest als er niet zo veel bomen op hoger gelegen hellingen waren gekapt.
De conclusie is die hier uit volgt is dat elke dollar die wordt besteed aan het beschermen van bossen 5 tot 15 dollar aan sociale goederen opleveren, waaronder tastbare winsten zoals uit houtkap of het opslaan van koolstof, en ‘zachte’ winsten zoals het behouden van de intrinsieke schoonheid van het woud. Het in stand houden van ’s werelds wetlands – die ook waardevolle services leveren, waaronder de bescherming van kustgebieden en het voorkomen dat rivierdalen overstromen – is ook zinvol, en betaalt elke bestede dollar tien maal uit.
Maar het beschermen van koraalriffen zou het meeste rendement opleveren, dat oploopt tot een buitengewone 24 dollar aan voordeel voor elke bestede dollar. Net zoals bossen bieden koraalriffen verschillende services (waaronder toerisme en kraamkamers voor vissen, die helpen de commerciële visserij in stand te houden) en hebben ook een intrinsieke waarde voor mensen. Het verdwijnen van koraalriffen met de helft verminderen zou ongeveer 3 miljard dollar per jaar kosten – en zou op zijn minst 72 miljard dollar winst opleveren.
Niet alle projecten gericht op het in stand houden van de biodiversiteit zijn een slim doel voor ons belastinggeld. Het creëren van meer natuurgebieden bijvoorbeeld klinkt welllicht als een mooie manier om meer natuurlijke habitatten van dieren te beschermen, maar de economische voordelen zouden de bijna 1 biljoen dollar aan kosten niet dekken. Het verdubbelen van het areaal aan beschermd kustgebied en substantiële stukken open oceaan tot beschermd natuurgebied maken is een bijzonder uitdagende taak. Het beschermen van koraalriffen is duidelijk een veel beter gebruik van onze beperkte middelen.
Alhoewel de SDG’s zich grotendeels zullen richten op het verbeteren van het dagelijks leven van de allerarmsten, suggereert een nuchtere economische inschatting dat er ook slimme biodiversiteitsdoelen zijn die overwogen moeten worden. Als de wereldleiders hun voordeel doen met kosten-batenanalyses om het kaf van het koren te scheiden, zouden de komende 15 jaar een weldaad kunnen zijn voor de mondiale ontwikkeling – inclusief de instandhouding van de biodiversiteit.
Vertaling Melle Trap
DHAKA – Wij mensen delen onze planeet niet alleen met een gamma aan andere soorten, waaronder planten, dieren en zelfs microben; we zijn om te overleven ook van ze afhankelijk. Maar is het mogelijk om de economische waarde van natuurbescherming te bepalen?
Sommige mensen zullen bezwaar hebben tegen het idee een prijskaartje aan biodiversiteit te hangen, en zien de instandhouding ervan als een vanzelfsprekende opdracht. Maar ze zouden het er ongetwijfeld ook mee eens zijn dat het voorkomen van sterfte en lijden onder mensen, en iedereen van voedsel, water en onderwijs te voorzien van cruciaal belang is.
De realiteit is dat er simpelweg niet genoeg grondstoffen zijn om alles tegelijk te doen. Er moeten harde keuzes gemaakt worden. Gelukkig kan de economische wetenschap ons helpen vast te stellen hoe we het meeste kunnen bereiken met de hulpbronnen die we hebben.
Dit is momenteel extra relevant, nu de 193 nationale regeringen van de wereld aan het werk zijn om de Sustainable Development Goals te bepalen die de komende 15 jaar als leidraad voor de mondiale ontwikkelingsinspanningen zullen fungeren. De SDG’s zullen gemodelleerd worden naar de Millenniumdoelen, die in 2000 werden overeengekomen en zich concentreerden op doelen als het verlagen van de moeder- en kindersterfte, het uitroeien van armoede en het verbeteren van toegang tot lager onderwijs.
Tot nu toe is er een groot aantal mogelijke SDG’s voorgesteld, waarvan enkele met biodiversiteit te maken hebben. Maar alhoewel er biljoenen dollars uitgegeven zullen worden aan de SDG’s, zijn er gewoonweg niet gewoon grondstoffen om elk project te volbrengen. Daarom moeten de wereldleiders zich richten op de doelstellingen die de grootste impact zullen hebben. Mijn denktank, de Copenhagen Consensus werkt samen met meer dan 60 topeconomen en meerdere Nobelprijswinnaars om te identificeren welke doelen de hoogste rendementen op investeringen beloven.
Het in stand houden van de biodiversiteit blijkt niet alleen maar wenselijk te zijn: volgens drie nieuwe studies door de economen Anil Markandya, Luke Brander en Alistair McVittie is het ook financieel gezien zinvol, tenminste voor sommige projecten.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Het beschermen van regenwouden is een goede start, waarbij elke bestede dollar zo’n tien dollar opbrengt. Bepaalde middelen die bossen bieden (zoals timmerhout, brandhout, en toerisme) kunnen vrij makkelijk gewaardeerd worden. Maar de waarde van andere (zoals het grote scala aan diersoorten dat ze ondersteunen en hun intrinsieke waarde voor de mens) is moeilijker te kwantificeren. In hun pogingen dit toch te doen hebben economen enquêtes uitgevoerd om uit te vinden hoeveel mensen bereid zouden zijn te betalen voor het beschermen van de wouden en diersoorten die ze een warm hart toedragen.
Bossen dienen ook als een enorm ‘koolstofreservoir’ dat koolstofdioxide vele tientallen jaren of zelfs eeuwen kan opslaan – en zo kan het conserveren van bossen dus de klimaatverandering verlichten. Bovendien absorberen de wouden intensieve regenval en reduceren hiermee het risico op overstromingen. De overstromingen van 2010 in Pakistan zouden bijvoorbeeld veel minder verwoestend zijn geweest als er niet zo veel bomen op hoger gelegen hellingen waren gekapt.
De conclusie is die hier uit volgt is dat elke dollar die wordt besteed aan het beschermen van bossen 5 tot 15 dollar aan sociale goederen opleveren, waaronder tastbare winsten zoals uit houtkap of het opslaan van koolstof, en ‘zachte’ winsten zoals het behouden van de intrinsieke schoonheid van het woud. Het in stand houden van ’s werelds wetlands – die ook waardevolle services leveren, waaronder de bescherming van kustgebieden en het voorkomen dat rivierdalen overstromen – is ook zinvol, en betaalt elke bestede dollar tien maal uit.
Maar het beschermen van koraalriffen zou het meeste rendement opleveren, dat oploopt tot een buitengewone 24 dollar aan voordeel voor elke bestede dollar. Net zoals bossen bieden koraalriffen verschillende services (waaronder toerisme en kraamkamers voor vissen, die helpen de commerciële visserij in stand te houden) en hebben ook een intrinsieke waarde voor mensen. Het verdwijnen van koraalriffen met de helft verminderen zou ongeveer 3 miljard dollar per jaar kosten – en zou op zijn minst 72 miljard dollar winst opleveren.
Niet alle projecten gericht op het in stand houden van de biodiversiteit zijn een slim doel voor ons belastinggeld. Het creëren van meer natuurgebieden bijvoorbeeld klinkt welllicht als een mooie manier om meer natuurlijke habitatten van dieren te beschermen, maar de economische voordelen zouden de bijna 1 biljoen dollar aan kosten niet dekken. Het verdubbelen van het areaal aan beschermd kustgebied en substantiële stukken open oceaan tot beschermd natuurgebied maken is een bijzonder uitdagende taak. Het beschermen van koraalriffen is duidelijk een veel beter gebruik van onze beperkte middelen.
Alhoewel de SDG’s zich grotendeels zullen richten op het verbeteren van het dagelijks leven van de allerarmsten, suggereert een nuchtere economische inschatting dat er ook slimme biodiversiteitsdoelen zijn die overwogen moeten worden. Als de wereldleiders hun voordeel doen met kosten-batenanalyses om het kaf van het koren te scheiden, zouden de komende 15 jaar een weldaad kunnen zijn voor de mondiale ontwikkeling – inclusief de instandhouding van de biodiversiteit.
Vertaling Melle Trap