BERLIJN – Toen de Russische president Vladimir Poetin op 24 februari 2022 bij zonsopgang zijn troepen het bevel gaf Oekraïne binnen te vallen, veranderde alles, niet alleen voor Europa maar voor de hele wereld. De historische klok was teruggedraaid.
Op het moment dat een grote militaire macht een veroveringsoorlog begon tegen een vreedzaam buurland, keerden we terug naar een wereld waarin macht wordt uitgeoefend door middel van geweld en grenzen worden getrokken met bloed. Het bepalende geopolitieke principe van eind twintigste en begin eenentwintigste eeuw werd omvergeworpen. Geweldloze onderhandelingen en vrede waren uit; eenzijdige machtsuitoefening was weer in.
Hoewel er de afgelopen decennia talloze oorlogen zijn geweest, waren deze meestal regionaal van aard en vonden ze plaats aan de rand van geopolitieke breuklijnen. Er was geen spoor van een mondiaal Sarajevo – een oorlog die internationale interventie vereiste, zoals in Bosnië in de jaren negentig, maar dan op een veel grotere schaal. De automatische stabilisatoren werkten betrouwbaar en de Verenigde Staten, de enige supermacht, stond nog steeds garant voor orde – zo leek het althans, totdat die wereld voor onze ogen uiteenviel zonder dat er een beter alternatief in zicht was.
BERLIJN – Toen de Russische president Vladimir Poetin op 24 februari 2022 bij zonsopgang zijn troepen het bevel gaf Oekraïne binnen te vallen, veranderde alles, niet alleen voor Europa maar voor de hele wereld. De historische klok was teruggedraaid.
Op het moment dat een grote militaire macht een veroveringsoorlog begon tegen een vreedzaam buurland, keerden we terug naar een wereld waarin macht wordt uitgeoefend door middel van geweld en grenzen worden getrokken met bloed. Het bepalende geopolitieke principe van eind twintigste en begin eenentwintigste eeuw werd omvergeworpen. Geweldloze onderhandelingen en vrede waren uit; eenzijdige machtsuitoefening was weer in.
Hoewel er de afgelopen decennia talloze oorlogen zijn geweest, waren deze meestal regionaal van aard en vonden ze plaats aan de rand van geopolitieke breuklijnen. Er was geen spoor van een mondiaal Sarajevo – een oorlog die internationale interventie vereiste, zoals in Bosnië in de jaren negentig, maar dan op een veel grotere schaal. De automatische stabilisatoren werkten betrouwbaar en de Verenigde Staten, de enige supermacht, stond nog steeds garant voor orde – zo leek het althans, totdat die wereld voor onze ogen uiteenviel zonder dat er een beter alternatief in zicht was.