LONDEN – Nu de wereld zich herstelt van de Grote Recessie staan de geavanceerde economieën voor de volgende vraag: hoe kunnen we onze burgers duurzame groei en een stijgende welvaart bieden?
In Groot-Brittannië hebben we een economisch plan dat economische stabiliteit levert, afrekent met het recordtekort op onze begroting, het land openstelt voor handel en investeringen, en de structurele zwakheden te lijf gaat die ons parten spelen als we een plek willen zijn waar je zaken kunt doen en waar banen worden geschapen. Ieder land is uiteraard weer anders – en dat moet ook blijken uit de beleidsvoorschriften voor ieder land. Maar de les uit de Britse ervaringen is dat de enige manier om welvaart te creëren – en de zogenoemde “mondiale race” te winnen – het rechtstreeks aanpakken van de problemen is.
Toen deze coalitieregering drie jaar geleden aantrad, werd voorspeld dat het begrotingstekort van Groot-Brittannië hoger zou zijn dan dat van enig ander land in de G-20, op ruim 11% van het bruto binnenlands product (bbp). Anders dan de Verenigde Staten konden wij niet profiteren van het feit dat we de belangrijkste reservemunt van de wereld hadden. En onze nabijheid bij de eurozone, die verwikkeld was in een staatsschuldcrisis, betekende dat onze hoogste prioriteit het herstellen van onze geloofwaardigheid op begrotingsgebied en het voorkomen van een scherpe stijging van de marktrente was.
De afgelopen drie jaren hebben we dus gestaag aan een plan ter vermindering van het begrotingstekort gewerkt. Als gevolg daarvan hebben we een grotere daling van het structurele tekort weten te bereiken dan enige andere grote geavanceerde economie.
De eurozonecrisis bij onze buren en de sluimerende schade die is toegebracht door de ineenstorting van ons financiële systeem hebben de economische groei in 2011 en 2012 gehinderd. Niettemin heeft onze arbeidsmarkt het veel beter gedaan dan tijdens eerdere recessies; recordaantallen mensen zijn aan het werk gebleven. En ons economische plan heeft de basis gelegd voor de versterking van het herstel dat we in heel 2013 hebben gezien, waarbij ons Funding for Lending Scheme heeft geleid tot aanzienlijke verbeteringen van de kredietvoorwaarden. Als gevolg daarvan werd in de jongste voorspelling van het Internationale Monetaire Fonds de verwachte groei van de Britse economie in opwaartse richting bijgesteld – meer dan voor enige andere G7-economie.
Maar dat betekent niet dat we rustig achterover kunnen leunen. Het Office for Budget Responsibility, het orgaan dat voorziet in een onafhankelijke beoordeling van de Britse openbare financiën, heeft aangetoond dat hoewel het tekort sneller omlaag is gegaan, sterkere economische groei alléén niet volstaat om de structurele component van het tekort aan te pakken.
As the US presidential election nears, stay informed with Project Syndicate - your go-to source of expert insight and in-depth analysis of the issues, forces, and trends shaping the vote. Subscribe now and save 30% on a new Digital subscription.
Subscribe Now
Voor de bestrijding van het tekort zijn moeilijke beslissingen nodig geweest – van het hervormen van de sociale voorzieningen en het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd tot het in de hand houden van de ambtenarensalarissen. Maar ik heb altijd geloofd dat een land zichzelf niet rijker kan maken door cheques aan zichzelf uit te schrijven. We moeten verantwoordelijke keuzes maken om ervoor te zorgen dat we de tering naar de nering kunnen zetten – en dat is wat ik beslist wil zien te bereiken.
Een overheid die een verantwoordelijk begrotingsbeleid voert is een noodzakelijke voorwaarde om de economie op de langere termijn veilig te stellen – maar het is niet genoeg. Voor succes zijn ook stoutmoedige stappen nodig om de handelsbarrières te slechten en de economie open te stellen voor investeringen uit snelgroeiende landen als China en India. Dat is precies wat wij hebben gedaan. Ik zou zo ver willen gaan om te zeggen dat geen land in het Westen meer open staat voor investeringen dan Groot-Brittannië.
Hoeveel westerse landen zouden Chinese investeringen in hun nieuwe kerncentrales toestaan, laat staan stimuleren? Hoeveel westerse landen hebben überhaupt een ambitieus civiel kernernergieprogramma? Wij wel, en daarom was ik in oktober in China om een deal te bekrachtigen tussen Chinese investeerders en EDF Energy om in Groot-Brittannië de eerste nieuwe kernreactor sinds een generatie te bouwen.
In internationale fora is Groot-Brittannië er altijd als de kippen bij geweest om voor de vrijhandel te pleiten. De overeenkomst die werd bereikt op de ministeriële conferentie in Bali van de Wereldhandelsorganisatie eerder deze maand was een historische stap voorwaarts – met een voordeel voor Groot-Brittannië van naar schatting $1 mrd. Maar Groot-Brittannië zal blijven betogen dat dit het begin en niet het einde moet zijn van een bredere doelstelling om de handel te liberaliseren, teneinde te kunnen profiteren van de groei en de banen die dat met zich meebrengt.
We hebben ook de structurele zwakheden moeten aanpakken die Groot-Brittannië hebben dwarsgezeten. Misschien wel het meest zichtbare teken hiervan is ons besluit geweest om de ondernemingsbelasting naar het laagste niveau binnen de G20 te brengen. Mijn reden daarvoor is eenvoudig: ik wil concurrerende belastingen die de boodschap uitdragen dat Groot-Brittannië openstaat voor mondiale ondernemingen. In een tijd dat andere landen belastingen op financiële transacties overwegen, schaffen wij een aantal van die belastingen af. En met onze hervormingen van de bankensector versterken we onze reputatie als de thuisbasis van de mondiale financiële wereld – van verzekeringen tot vermogensbeheer, en van de nieuwe buitenlandse yuan-markten tot de uitgifte van de eerste islamitische obligatie in een niet-islamitisch land.
Dit gaat niet over een 'race naar de bodem': daarom is Groot-Brittannië tegelijkertijd voorop gegaan in de strijd tegen de belastingontduiking. Ja, ik wil concurrerende belastingen, maar die moeten wél worden betaald. Belastingontduiking was een hoofdthema tijdens het voorzitterschap van Groot-Brittannië van de G8 dit jaar, resulterend in ongekende beloften over de automatische uitwisseling van belastinginformatie tussen diverse landen. Zo'n 39 jurisdicties – van Frankrijk en Duitsland tot Zuid-Afrika en Mexico – hebben al aangegeven 'early adopters' te willen worden van de nieuwe normen op dit terrein.
In een mondiale race kun je niet stilzitten. Dus hoewel onze onderwijshervormingen de kwaliteit van ons onderwijs steeds verder verbeteren, moeten we meer doen. De Britse universiteiten zijn een van onze grootste pluspunten. Ze trekken jaarlijks vele duizenden studenten van over de hele wereld. Dat is de reden dat ik, in mijn begrotingsbericht van de eerste week van december, heb aangekondigd dat ik de limiet op het aantal universitaire studenten in Groot-Brittannië zal afschaffen. De toegang tot hoger onderwijs is een fundamentele voorwaarde voor economisch succes, en we moeten ervoor zorgen dat Groot-Brittannië kan concurreren met landen als de VS en Zuid-Korea, die een veel hoger percentage van hun jongeren naar de universiteit sturen.
Hier is de ongemakkelijke waarheid: in een mondiale race zullen er winnaars en verliezers zijn. Sommige landen zullen doen wat nodig is om concurrerend te blijven, andere niet. Ik ben vastbesloten dat Groot-Brittannië niet mag achterblijven. Meer dan vrijwel iedere andere grote economie heeft Groot-Brittannië een zware prijs betaald tijdens de Grote Recessie, die is gevolgd op een decennium van ondoordacht economisch beleid. Nu vechten we terug, en de boodschap aan de wereld is helder: Groot-Brittannië is klaar om zaken te doen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
LONDEN – Nu de wereld zich herstelt van de Grote Recessie staan de geavanceerde economieën voor de volgende vraag: hoe kunnen we onze burgers duurzame groei en een stijgende welvaart bieden?
In Groot-Brittannië hebben we een economisch plan dat economische stabiliteit levert, afrekent met het recordtekort op onze begroting, het land openstelt voor handel en investeringen, en de structurele zwakheden te lijf gaat die ons parten spelen als we een plek willen zijn waar je zaken kunt doen en waar banen worden geschapen. Ieder land is uiteraard weer anders – en dat moet ook blijken uit de beleidsvoorschriften voor ieder land. Maar de les uit de Britse ervaringen is dat de enige manier om welvaart te creëren – en de zogenoemde “mondiale race” te winnen – het rechtstreeks aanpakken van de problemen is.
Toen deze coalitieregering drie jaar geleden aantrad, werd voorspeld dat het begrotingstekort van Groot-Brittannië hoger zou zijn dan dat van enig ander land in de G-20, op ruim 11% van het bruto binnenlands product (bbp). Anders dan de Verenigde Staten konden wij niet profiteren van het feit dat we de belangrijkste reservemunt van de wereld hadden. En onze nabijheid bij de eurozone, die verwikkeld was in een staatsschuldcrisis, betekende dat onze hoogste prioriteit het herstellen van onze geloofwaardigheid op begrotingsgebied en het voorkomen van een scherpe stijging van de marktrente was.
De afgelopen drie jaren hebben we dus gestaag aan een plan ter vermindering van het begrotingstekort gewerkt. Als gevolg daarvan hebben we een grotere daling van het structurele tekort weten te bereiken dan enige andere grote geavanceerde economie.
De eurozonecrisis bij onze buren en de sluimerende schade die is toegebracht door de ineenstorting van ons financiële systeem hebben de economische groei in 2011 en 2012 gehinderd. Niettemin heeft onze arbeidsmarkt het veel beter gedaan dan tijdens eerdere recessies; recordaantallen mensen zijn aan het werk gebleven. En ons economische plan heeft de basis gelegd voor de versterking van het herstel dat we in heel 2013 hebben gezien, waarbij ons Funding for Lending Scheme heeft geleid tot aanzienlijke verbeteringen van de kredietvoorwaarden. Als gevolg daarvan werd in de jongste voorspelling van het Internationale Monetaire Fonds de verwachte groei van de Britse economie in opwaartse richting bijgesteld – meer dan voor enige andere G7-economie.
Maar dat betekent niet dat we rustig achterover kunnen leunen. Het Office for Budget Responsibility, het orgaan dat voorziet in een onafhankelijke beoordeling van de Britse openbare financiën, heeft aangetoond dat hoewel het tekort sneller omlaag is gegaan, sterkere economische groei alléén niet volstaat om de structurele component van het tekort aan te pakken.
Go beyond the headlines with PS - and save 30%
As the US presidential election nears, stay informed with Project Syndicate - your go-to source of expert insight and in-depth analysis of the issues, forces, and trends shaping the vote. Subscribe now and save 30% on a new Digital subscription.
Subscribe Now
Voor de bestrijding van het tekort zijn moeilijke beslissingen nodig geweest – van het hervormen van de sociale voorzieningen en het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd tot het in de hand houden van de ambtenarensalarissen. Maar ik heb altijd geloofd dat een land zichzelf niet rijker kan maken door cheques aan zichzelf uit te schrijven. We moeten verantwoordelijke keuzes maken om ervoor te zorgen dat we de tering naar de nering kunnen zetten – en dat is wat ik beslist wil zien te bereiken.
Een overheid die een verantwoordelijk begrotingsbeleid voert is een noodzakelijke voorwaarde om de economie op de langere termijn veilig te stellen – maar het is niet genoeg. Voor succes zijn ook stoutmoedige stappen nodig om de handelsbarrières te slechten en de economie open te stellen voor investeringen uit snelgroeiende landen als China en India. Dat is precies wat wij hebben gedaan. Ik zou zo ver willen gaan om te zeggen dat geen land in het Westen meer open staat voor investeringen dan Groot-Brittannië.
Hoeveel westerse landen zouden Chinese investeringen in hun nieuwe kerncentrales toestaan, laat staan stimuleren? Hoeveel westerse landen hebben überhaupt een ambitieus civiel kernernergieprogramma? Wij wel, en daarom was ik in oktober in China om een deal te bekrachtigen tussen Chinese investeerders en EDF Energy om in Groot-Brittannië de eerste nieuwe kernreactor sinds een generatie te bouwen.
In internationale fora is Groot-Brittannië er altijd als de kippen bij geweest om voor de vrijhandel te pleiten. De overeenkomst die werd bereikt op de ministeriële conferentie in Bali van de Wereldhandelsorganisatie eerder deze maand was een historische stap voorwaarts – met een voordeel voor Groot-Brittannië van naar schatting $1 mrd. Maar Groot-Brittannië zal blijven betogen dat dit het begin en niet het einde moet zijn van een bredere doelstelling om de handel te liberaliseren, teneinde te kunnen profiteren van de groei en de banen die dat met zich meebrengt.
We hebben ook de structurele zwakheden moeten aanpakken die Groot-Brittannië hebben dwarsgezeten. Misschien wel het meest zichtbare teken hiervan is ons besluit geweest om de ondernemingsbelasting naar het laagste niveau binnen de G20 te brengen. Mijn reden daarvoor is eenvoudig: ik wil concurrerende belastingen die de boodschap uitdragen dat Groot-Brittannië openstaat voor mondiale ondernemingen. In een tijd dat andere landen belastingen op financiële transacties overwegen, schaffen wij een aantal van die belastingen af. En met onze hervormingen van de bankensector versterken we onze reputatie als de thuisbasis van de mondiale financiële wereld – van verzekeringen tot vermogensbeheer, en van de nieuwe buitenlandse yuan-markten tot de uitgifte van de eerste islamitische obligatie in een niet-islamitisch land.
Dit gaat niet over een 'race naar de bodem': daarom is Groot-Brittannië tegelijkertijd voorop gegaan in de strijd tegen de belastingontduiking. Ja, ik wil concurrerende belastingen, maar die moeten wél worden betaald. Belastingontduiking was een hoofdthema tijdens het voorzitterschap van Groot-Brittannië van de G8 dit jaar, resulterend in ongekende beloften over de automatische uitwisseling van belastinginformatie tussen diverse landen. Zo'n 39 jurisdicties – van Frankrijk en Duitsland tot Zuid-Afrika en Mexico – hebben al aangegeven 'early adopters' te willen worden van de nieuwe normen op dit terrein.
In een mondiale race kun je niet stilzitten. Dus hoewel onze onderwijshervormingen de kwaliteit van ons onderwijs steeds verder verbeteren, moeten we meer doen. De Britse universiteiten zijn een van onze grootste pluspunten. Ze trekken jaarlijks vele duizenden studenten van over de hele wereld. Dat is de reden dat ik, in mijn begrotingsbericht van de eerste week van december, heb aangekondigd dat ik de limiet op het aantal universitaire studenten in Groot-Brittannië zal afschaffen. De toegang tot hoger onderwijs is een fundamentele voorwaarde voor economisch succes, en we moeten ervoor zorgen dat Groot-Brittannië kan concurreren met landen als de VS en Zuid-Korea, die een veel hoger percentage van hun jongeren naar de universiteit sturen.
Hier is de ongemakkelijke waarheid: in een mondiale race zullen er winnaars en verliezers zijn. Sommige landen zullen doen wat nodig is om concurrerend te blijven, andere niet. Ik ben vastbesloten dat Groot-Brittannië niet mag achterblijven. Meer dan vrijwel iedere andere grote economie heeft Groot-Brittannië een zware prijs betaald tijdens de Grote Recessie, die is gevolgd op een decennium van ondoordacht economisch beleid. Nu vechten we terug, en de boodschap aan de wereld is helder: Groot-Brittannië is klaar om zaken te doen.
Vertaling: Menno Grootveld