WASHINGTON, DC – Op 8 maart zal de wereld Internationale Vrouwendag vieren, een jaarlijkse gelegenheid om ons opnieuw aan de gendergelijkheid te verplichten. De viering van dit jaar komt op een belangrijk moment voor de vrouwenrechten, nu mondiale bewegingen als #MeToo en #TimesUp opnieuw de aandacht vestigen op discriminatoire praktijken waarmee vrouwen in hun sociale en professionele leven geconfronteerd worden.
Maar terwijl vrouwen in de ontwikkelde wereld grote gevechten leveren in de strijd tegen gendervooroordelen, blijven vrouwen en meisjes in de ontwikkelingslanden hun aandacht schenken aan kleinere overwinningen. Op deze Internationale Vrouwendag mogen we niet vergeten dat armoede, honger, huiselijk geweld en discriminatie endemische obstakels blijven voor de gendergelijkheid.
Ik heb vijftien jaar lang gender en ontwikkeling in het Mondiale Zuiden bestudeerd. Mijn onderzoek, dat bestond uit duizenden interviews met vrouwen, van India tot Burkina Faso, concentreerde zich op één vraag: hoe kan de internationale gemeenschap het welzijn van 's werelds armste vrouwen verbeteren? Het antwoord blijkt te zijn dat je ze moet helpen te doen wat zij al uit zichzelf doen.
Een van de meest effectieve manieren om vrouwen waar dan ook handelingsmacht te geven, vooral in de ontwikkelingslanden, is het bevorderen van hun financiële onafhankelijkheid. Op veel gebieden houdt dat het ondersteunen in van “informele spaargroepen” – netwerken van gelijkgestemde vrouwen, die geld deponeren op een gedeelde spaarrekening. Dit geld kan dan worden opgenomen om van alles en nog wat mee te financieren, zoals kleine bedrijfsonkosten, schoolgeld of gezondheidszorgkosten.
Dit soort in de gemeenschap verankerde spaargroepen – waarvan er alleen al in Azië en Afrika miljoenen zijn – veranderen iedere dag levens. Ik ben ooit een vrouw uit Burkina Faso tegengekomen wier zoon zijn leven te danken heeft aan de financiële middelen van zo'n spaarnetwerk. Op een avond, toen de jongen een vreselijke diarree-aanval kreeg, belde zijn moeder een taxi om hem naar de dichtstbijzijnde kliniek te brengen. Maar taxi's moeten net als ambulances vooruit betaald worden, en de vrouw had geen geld. Gelukkig kon een buurvrouw die lid was van een gezondheidszorg-spaargroep bijspringen en de rit betalen. Die onmiddellijke toegang tot geld heeft zeer waarschijnlijk het leven van die jongen gered.
De meeste leningen van spaargroepen zijn net zo klein. In Benin is de gemiddelde omvang van een lening in één groep bijvoorbeeld slechts $9. Maar in een land waar het gemiddelde jaarlijkse inkomen nog geen $800 bedraagt, kunnen kleine bedragen een groot verschil maken.
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Helaas schalen veel spaargroepen, hoe belangrijk zij ook zijn, nog niet op; de meeste opereren geïsoleerd van officiële diensten, wat hun effectiviteit verzwakt. Vrouwen in arme gemeenschappen moeten op elkaar kunnen vertrouwen, maar hebben ook behoefte aan toegang tot de overheid en internationale agentschappen als zij ooit aan de honger en armoede willen ontsnappen. Dat is de reden dat mijn organisatie, de Grameen Foundation, digitale technologie en mobiele telefoons gebruikt om spaargroepen en andere dienstverleners op elkaar aan te sluiten.
Een van onze grootste projecten bevindt zich in Burkina Faso, een wanhopig arm land in West-Afrika, waar naar schatting 55% van de bevolking minstens een deel van het jaar niet zeker is van voedsel. Sinds 1993 hebben we met ruim 73.000 vrouwen gewerkt in bijna 3300 spaargroepen, en hebben we diensten rechtstreeks bij de vrouwen gebracht die ze nodig hebben. Onze gemiddelde deelnemer is veertig jaar oud, ongeletterd, en verdient slechts $7 per week met de verkoop van producten als sesamzaad en pinda's. Toen we met het programma begonnen, zei slechts ongeveer de helft van de vrouwen met wie we hebben gewerkt dat ze zich thuis veilig voelden; velen waren bang voor hun mannen.
Vandaag de dag zijn deze gevoelens langzaam aan het veranderen. Door als brug te dienen tussen informele spaargroepen en banken, gezondheidscentra, scholen en agrarische hulpdiensten helpen we vrouwen betere beslissingen te nemen over voedselgebruik, voedingspatronen en uitgaven. Ons doel is de verlaging van het armoedecijfer door de versterking van hun vaardigheid om bezittingen te beheren, waardoor vrouwen een grotere stem krijgen in hun gemeenschappen. De “gender-dialoogsessies” die wij organiseren versterken eveneens de familiebanden.
Tijdens elk van mijn bezoeken “in het veld” ben ik verbaasd geweest om te zien hoe deze inspanningen de levens van vrouwen veranderen. Op een recente reis kwam ik Rasmata tegen, een jonge moeder die tegen me zei dat zij er dankzij het veiligheidsnet van haar spaargroep in was geslaagd haar gezin te onderhouden, ondanks de emigratie van haar man naar het buitenland, het recente overlijden van haar vader, en een aanhoudende droogte. Ze was haar inkomen aan het diversifiëren, haar financiën aan het beheren, en zelfs klimaatvriendelijke landbouwtechnieken aan het adopteren. Het beste deel was dat zij zichzelf beschreef als een “hardwerkende, respectvolle, rigoureuze en ambitieuze vrouw.”
Dat zijn de bijvoeglijke naamwoorden waarmee vrouwen overal ter wereld, ongeacht hun financiële situatie of educatie, zich zouden moeten kunnen omschrijven. Dus deze week, nu de wereld de ongelooflijke vooruitgang viert die vrouwen hebben geboekt op hun lange mars naar gelijkheid, zal ik denken aan vrouwen als Rasmata, die zoveel hebben bereikt, ondanks dat ze zo weinig hebben.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
While inflation and price growth have fallen in advanced economies, they remain stubbornly high in Africa, owing to rising food prices, the lack of formal employment opportunities, and austerity measures. The resulting protests in Nigeria and Kenya should encourage governments to rethink constraints on public spending.
urges governments to rethink constraints on public spending and increase investment in human capital.
Kishore Mahbubani
offers advice to Western diplomats attempting to engage with Asia, identifies risks to the region’s stability, highlights Singapore’s lessons for developing-country leaders, and more.
The implications of the deepening Sino-American rift are far-reaching, because several of the world’s most pressing economic problems can be solved only with contributions from both countries. And, to address global challenges, active cooperation between the two economic powers is indispensable.
hopes that political will on both sides catches up with the opporunities for cooperation that now exist.
WASHINGTON, DC – Op 8 maart zal de wereld Internationale Vrouwendag vieren, een jaarlijkse gelegenheid om ons opnieuw aan de gendergelijkheid te verplichten. De viering van dit jaar komt op een belangrijk moment voor de vrouwenrechten, nu mondiale bewegingen als #MeToo en #TimesUp opnieuw de aandacht vestigen op discriminatoire praktijken waarmee vrouwen in hun sociale en professionele leven geconfronteerd worden.
Maar terwijl vrouwen in de ontwikkelde wereld grote gevechten leveren in de strijd tegen gendervooroordelen, blijven vrouwen en meisjes in de ontwikkelingslanden hun aandacht schenken aan kleinere overwinningen. Op deze Internationale Vrouwendag mogen we niet vergeten dat armoede, honger, huiselijk geweld en discriminatie endemische obstakels blijven voor de gendergelijkheid.
Ik heb vijftien jaar lang gender en ontwikkeling in het Mondiale Zuiden bestudeerd. Mijn onderzoek, dat bestond uit duizenden interviews met vrouwen, van India tot Burkina Faso, concentreerde zich op één vraag: hoe kan de internationale gemeenschap het welzijn van 's werelds armste vrouwen verbeteren? Het antwoord blijkt te zijn dat je ze moet helpen te doen wat zij al uit zichzelf doen.
Een van de meest effectieve manieren om vrouwen waar dan ook handelingsmacht te geven, vooral in de ontwikkelingslanden, is het bevorderen van hun financiële onafhankelijkheid. Op veel gebieden houdt dat het ondersteunen in van “informele spaargroepen” – netwerken van gelijkgestemde vrouwen, die geld deponeren op een gedeelde spaarrekening. Dit geld kan dan worden opgenomen om van alles en nog wat mee te financieren, zoals kleine bedrijfsonkosten, schoolgeld of gezondheidszorgkosten.
Dit soort in de gemeenschap verankerde spaargroepen – waarvan er alleen al in Azië en Afrika miljoenen zijn – veranderen iedere dag levens. Ik ben ooit een vrouw uit Burkina Faso tegengekomen wier zoon zijn leven te danken heeft aan de financiële middelen van zo'n spaarnetwerk. Op een avond, toen de jongen een vreselijke diarree-aanval kreeg, belde zijn moeder een taxi om hem naar de dichtstbijzijnde kliniek te brengen. Maar taxi's moeten net als ambulances vooruit betaald worden, en de vrouw had geen geld. Gelukkig kon een buurvrouw die lid was van een gezondheidszorg-spaargroep bijspringen en de rit betalen. Die onmiddellijke toegang tot geld heeft zeer waarschijnlijk het leven van die jongen gered.
De meeste leningen van spaargroepen zijn net zo klein. In Benin is de gemiddelde omvang van een lening in één groep bijvoorbeeld slechts $9. Maar in een land waar het gemiddelde jaarlijkse inkomen nog geen $800 bedraagt, kunnen kleine bedragen een groot verschil maken.
PS Events: Climate Week NYC 2024
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Helaas schalen veel spaargroepen, hoe belangrijk zij ook zijn, nog niet op; de meeste opereren geïsoleerd van officiële diensten, wat hun effectiviteit verzwakt. Vrouwen in arme gemeenschappen moeten op elkaar kunnen vertrouwen, maar hebben ook behoefte aan toegang tot de overheid en internationale agentschappen als zij ooit aan de honger en armoede willen ontsnappen. Dat is de reden dat mijn organisatie, de Grameen Foundation, digitale technologie en mobiele telefoons gebruikt om spaargroepen en andere dienstverleners op elkaar aan te sluiten.
Een van onze grootste projecten bevindt zich in Burkina Faso, een wanhopig arm land in West-Afrika, waar naar schatting 55% van de bevolking minstens een deel van het jaar niet zeker is van voedsel. Sinds 1993 hebben we met ruim 73.000 vrouwen gewerkt in bijna 3300 spaargroepen, en hebben we diensten rechtstreeks bij de vrouwen gebracht die ze nodig hebben. Onze gemiddelde deelnemer is veertig jaar oud, ongeletterd, en verdient slechts $7 per week met de verkoop van producten als sesamzaad en pinda's. Toen we met het programma begonnen, zei slechts ongeveer de helft van de vrouwen met wie we hebben gewerkt dat ze zich thuis veilig voelden; velen waren bang voor hun mannen.
Vandaag de dag zijn deze gevoelens langzaam aan het veranderen. Door als brug te dienen tussen informele spaargroepen en banken, gezondheidscentra, scholen en agrarische hulpdiensten helpen we vrouwen betere beslissingen te nemen over voedselgebruik, voedingspatronen en uitgaven. Ons doel is de verlaging van het armoedecijfer door de versterking van hun vaardigheid om bezittingen te beheren, waardoor vrouwen een grotere stem krijgen in hun gemeenschappen. De “gender-dialoogsessies” die wij organiseren versterken eveneens de familiebanden.
Tijdens elk van mijn bezoeken “in het veld” ben ik verbaasd geweest om te zien hoe deze inspanningen de levens van vrouwen veranderen. Op een recente reis kwam ik Rasmata tegen, een jonge moeder die tegen me zei dat zij er dankzij het veiligheidsnet van haar spaargroep in was geslaagd haar gezin te onderhouden, ondanks de emigratie van haar man naar het buitenland, het recente overlijden van haar vader, en een aanhoudende droogte. Ze was haar inkomen aan het diversifiëren, haar financiën aan het beheren, en zelfs klimaatvriendelijke landbouwtechnieken aan het adopteren. Het beste deel was dat zij zichzelf beschreef als een “hardwerkende, respectvolle, rigoureuze en ambitieuze vrouw.”
Dat zijn de bijvoeglijke naamwoorden waarmee vrouwen overal ter wereld, ongeacht hun financiële situatie of educatie, zich zouden moeten kunnen omschrijven. Dus deze week, nu de wereld de ongelooflijke vooruitgang viert die vrouwen hebben geboekt op hun lange mars naar gelijkheid, zal ik denken aan vrouwen als Rasmata, die zoveel hebben bereikt, ondanks dat ze zo weinig hebben.
Vertaling: Menno Grootveld